36
Ik zie mezelf
Dodo was klaar met telefoneren en zei: “Kom mee, dan laten we foto’s maken in zo’n snoeperig klein hokje.”
Ik koos het blauwe gordijn als achtergrond, verstelde de draaikruk, ging zitten en poseerde voor de spiegel. Ik wilde er serieus, slim, gelukkig, verdrietig, sexy, afstandelijk, geheimzinnig en vriendelijk uitzien; maar toen de plakkerige foto’s door de machine werden uitgespuwd was ik teleurgesteld.
“Wat vind je ervan?” vroeg ik Dodo, toen ze met een doosje postpapier en postzegels terugkwam van waar ze ook maar geweest mocht zijn.
“Je ziet er bleek en verschrikt uit, duidelijk een veertigjarige,” zei ze, en plakte de postzegels op de enveloppen. Dodo draait nooit ergens omheen, ze zegt alles recht voor zijn raap. “Wat jij nodig hebt, beste Jaffa, is vakantie.”
Dodo ging het hokje binnen en bleef daar tot er acht foto’s waren genomen. De eerste vier lieten een ernstig kijkende Dodo zien. Op de andere vier foto’s stond een lachende Dodo die de foto van mij en Dikzak omhoog hield.
“Voor het archief,” zei ze, terwijl ze met de tweede strook wapperde om hem te laten drogen.
“Wat ga je daarmee doen?” vroeg ik.
“Vluchten,” zei ze. “Samen met jou, als je mee wilt.”
“Waar vluchten we dan heen?” vroeg ik.
“Een plek ergens op de wereld, het maakt niet uit waar,” zei ze. “Misschien wel de bergen van Wales.”
Op dat moment dacht ik dat ze een grapje maakte, of misschien fantaseerde. Ze pakte mijn foto’s en stopte ze in haar grote leren schoudertas. “Daar zijn ze veiliger,” zei ze.
Ik vond dat vreemd omdat Dodo wel weet dat ik erg zuinig ben op mijn eigendommen. Ik heb nog nooit iets verloren dat ik niet wilde verliezen. Ik heb negentien jaar lang dezelfde huissleutel gehad, terwijl mijn dierbare dochter Mary in vier jaar tijd tien sleutels is kwijtgeraakt. O, mooie, lieve Mary, wat verlang ik vreselijk naar jou. Wat zou je verbaasd zijn om deze woorden te lezen. We liepen in ons gezin niet zo met onze gevoelens te koop. We raakten elkaar nooit meer aan en knuffelden elkaar ook niet meer, we voelden ons opgelaten en ongemakkelijk in elkaars gezelschap. Het spijt me zo dat dit is gebeurd. Allerliefste Mary, ik wil graag dat je je school afmaakt en een goede opleiding volgt; het is de enige kans om Grey Paths Estate op waardige wijze te verlaten. We zijn elkaar niet voorgoed kwijt, Mary. We zijn met elkaar verbonden door een band die veel sterker is dan de navelstreng die werd doorgeknipt en afgebonden op de dag dat ik jou ter wereld bracht. Lieve Mary, loop niet met hangende schouders, loop met rechte rug en opgeheven hoofd. Kijk om je heen, niet naar de grond. En spreek duidelijk, niet binnensmonds. Je moet niet liegen en huichelen, of de mensen alleen zeggen wat ze volgens jou graag willen horen. En vergeet mij niet, Mary. Onthoud dat ik van je hield. O, en probeer alsjeblieft om je huissleutel niet te verliezen. En wees altijd, altijd vriendelijk.
Sidneys vliegtuig is geland! Dodo, die dat soort dingen weet, zegt dat het minstens twintig minuten duurt om door de paspoortcontrole en de douane te komen en de bagage van de band te halen. Om de tijd te doden kopen we van het gestolen geld truien, handschoenen, sjaals en wollen mutsen. Dodo zegt dat we warme kleren nodig zullen hebben, maar wil niet zeggen waarom. Ik denk dat we naar de bergen van Wales vluchten nadat we Sidney hebben gesproken. Ik hoop het. Hoewel ik er gek, om niet te zeggen bizar uit zal zien als ik bergen ga beklimmen in mijn luipaardjas.
Mijn lieve zoon is een weekend naar Wales geweest toen hij veertien was. Het werd georganiseerd door de school, maar in werkelijkheid was het een firma, met de naam ‘Mobiel Avontuur’, die met hem en acht andere kinderen op stap ging. In een bestelbusje verlieten ze onze zacht glooiende omgeving en reden naar het ruige Wales om een bergkam te beklimmen. Toen hij thuiskwam liep mijn zoon nog steeds met zijn hoofd in de wolken. Ik was blij dat hij zijn blik had kunnen verruimen.
Onder leiding van een jonge vrouw, Andrea, had hij een afdaling langs een rotswand gemaakt.
Lieve John, ik hoop dat je nooit zult vergeten dat je je leven eens hebt toevertrouwd aan zulke veilige vrouwenhanden.