24
Derek helpt een handje
Op een middag na werktijd zag Derek Dakin hoe de weduwe Carole Fox de deur van haar huurhuis opende en haar vier dochtertjes naar binnen leidde. Dapper vrouwtje, dacht hij. Ik moet erheen om haar mijn deelneming te betuigen. Er waren acht dagen voorbijgegaan sinds zij op zo’n vreselijke manier was achtergebleven. Derek ging naar de boekenkast en zocht ‘condoleantie’ op in een Victoriaans etiquetteboek, getiteld ‘Handboek voor Goede Sociale Omgangsvormen’, maar er stond niets in over de juiste handelwijze in het geval van een ontmoeting tussen de man van een moordenares en de vrouw van het slachtoffer.
Ga af op je gevoel, dacht Derek. Hij verliet zijn huis, stak de straat over en klopte aan bij nr. 121. De vierjarige Kirsty Fox deed open.
“Is je mammie ook thuis?”
“Ja, ze zit op de wc.”
Derek zei tegen Kirsty dat hij wel bij de deur zou wachten. Boven werd er met een flinke ruk aan de ketting doorgetrokken en Carole Fox kwam de smalle trap afstommelen. Toen ze Derek in het oog kreeg deinsde ze terug, alsof Derek op het punt stond haar met gebalde vuisten te lijf te gaan.
“Ik schrik me te pletter,” zei ze.
Derek voelde een rilling door zich heen gaan. Haar plaatselijke accent was erg sterk. Derek was er bijna in geslaagd het zijne kwijt te raken.
“Mevrouw Fox, ik wilde u zeggen hoezeer het me spijt dat…”
“Is wel goed.”
“U zult wel hevig ontsteld zijn geweest.”
“Watblief?”
“Ontsteld.”
“Watblief?”
“Ontsteld.”
Carole knikte maar, in de verwachting dat ze sneller van hem af zou zijn als ze het met hem eens was.
“Hoe nemen de kleine meisjes het op?”
Ze begon zachter te praten. “‘k Heb ‘t ze nog niet gezegd, ze denken dat ie met vakantie is – in Cornwall.”
“O, maar hebben zij niet toegekeken toen…? Gezien dat…? Waren ze niet blootgesteld aan de aanblik van…? Wat er gebeurde…?”
“Tuurlijk, ze hebben het wel gezien, maar ze wisten niet dat ie dood was. Ze waren wel gewend dat ie op de vloer lag met z’n ogen dicht. Hij dronk nogal, ziet u.”
“En hoe is het met u?”
“Met wie, met mij? O, goed hoor; ‘t is lekker rustig zonder ‘m. Je vrouw heb me mooi geholpen. Anders had ie mij binnenkort te pakken gehad. Ik had een bloedhekel aan ‘m.”
“Is het goed dat ik even binnenkom, mevrouw Fox?”
“Nou, ‘k heb vandaag nog niet op kunnen ruimen,” zei Carole, alsof Derek een controleur van het ministerie van Schone Huizen was.
“Er is iets dat ik moet weten.”
“Goed dan.”
Carole ging hem voor naar de woonkamer en schopte in het voorbijgaan allerlei kledingstukken aan de kant. De kleine meisjes Fox zaten op de vloer cornflakes te eten. De televisie toonde close-up beelden van een open-hartoperatie. Middagprogramma. Carole en Derek gingen bij de tafel zitten aan de andere kant van de kamer. Derek keek naar de tuin van de familie Fox – een bruin en grauw stukje grond zonder levende planten. In plaats van bloemen stonden er kapotte poppewagens.
“Leest u een krant, mevrouw Fox?”
“Wie, ikke? Nee, hij wel altijd, maar ik heb m’n handen vol aan de kinderen.”
Derek legde Carole uit dat de roddelpers suggereerde dat haar overleden man en Coventry een liefdesrelatie hadden gehad. Of Carole iets wist over deze veronderstellingen?
“Wie, ikke? Zoals ik al zei, ik heb m’n handen vol. Hij was ‘s avonds altijd weg, maar…nou ja, ze zeggen toch dat de vrouw ‘t altijd pas als laatste weet?” Carole richtte haar blik op de televisie en keek naar kloppende slagaders tot Derek weer begon te praten.
“Ik zou graag iets voor u willen doen, mevrouw Fox.”
“Voor wie, voor mij? Wat dan?”
“De tuin omspitten…planken…ik ben heel handig. En u zult nu wel wat mannelijke hulp in huis kunnen gebruiken, niet?”
“Ikke? Waarom? Dat had ik voor die tijd ook nooit.”
“Kunt u het financieel redden?”
“Geld?”
“Ja.”
“Ik sta er nou beter voor. Ik krijg een uitkering. We staan er nou helemaal beter voor, eigenlijk.”
Derek voelde zich enigszins genomen. Hij had een pakje papieren zakdoekjes in zijn broekzak. Hij had verwacht dat hij ze te voorschijn zou halen wanneer de treurende weduwe in huilen zou uitbarsten. Hij werd van zijn stuk gebracht door haar scherpzinnigheid. Hij concludeerde dat ze een ernstige shock had. In stilte keken ze gezellig samen toe hoe een assistent van de chirurg de borstwond hechtte en ervoor zorgde dat de patiënt er weer netjes bij kwam te liggen. Toen het programma was afgelopen, ging Derek naar de slecht uitgeruste keuken en zette een lekker kopje thee voor Carole en zichzelf. Vervolgens ging hij aan de slag met de afwas en veegde hij het aanrecht schoon. Dat was wel het minste dat hij kon doen.