23
Homo proletarius
Professor Willoughby D’Eresby keek op van het sectierapport over Gerald Fox.
Letitia zei: “Nou, vooruit ouwe schurk, vertel op. Voor de draad ermee; wat staat erin?”
“Er staat ‘Enorme hersenbloeding’.”
“Veroorzaakt door een Rambo-pop?” zei Letitia spottend.
“Ja. Ik hoor de twijfel in je stem, vrouw.”
“Dat is idioot, belachelijk. Wie heeft de sectie verricht?”
“Roger Skillet. Ken ‘m van Oxford. Hij was toen een luie donder, en ik vraag me af of ruim dertig jaar in de provincie zijn deductieve vermogen heeft vergroot. Maar toch, het was heel geschikt van hem om mij de papieren te sturen.”
Letitia had de dag daarvoor tijdens de lunchpauze haar kantoor aan Tavistock Square verlaten om te proberen een Rambo-pop te kopen. Maar de verkoper had haar verteld dat die niet langer werden gemaakt, dus had Letitia opgebeld naar niet-pacifistische vrienden met jonge kinderen. Tenslotte had ze Rambo weten te achterhalen. Hij zat nu op de keukentafel, te midden van de troep en de etensresten. Zijn baret stond scheef maar zwierig op zijn ernstige, roze hoofdje. Zijn handjes waren zedig gevouwen over zijn geslachtloze kruis. Omwille van de gerechtelijke geneeskunde had Letitia zijn camouflagepak en zijn legerlaarzen uitgetrokken.
“Wat een schatje, hè, man?” Letitia pakte de naakte pop op en liet de beentjes heen en weer zwaaien. Ze zei tegen hem: “Jij zou toch niet een grote man vermoorden, schatje? Nee, natuurlijk niet. Je bent toch veel te petieterig?” Ze wendde zich tot haar man.
“Ligt het lichaam van Fox nog ergens?”
“Ja, hij ligt nog in de koelcel. Zijn lever is kennelijk bijzonder interessant voor de jongens van drankmisbruik. Als ik zijn rapport zo lees, vraag ik me eigenlijk af hoe Fox überhaupt nog in staat was te functioneren. Onvoorstelbaar slechte lichamelijke conditie voor een man van achter in de dertig: verknalde longen, spataderen, aambeien, dichtgeslibde slagaderen, hamertenen, dunne schedel, verschrompelde hersenen, broze botten, roos, verstopte bijholten, poliepen in zijn neus, voetschimmel, overgewicht, zweren, ingegroeide teennagels…lichte kneuzing van de schedelbasis, veroorzaakt door onze vriend Rambo, maar geen echte schade. Ik denk niet, Letitia, dat onze Coventry die Fox vermoord heeft. Het lijkt me waarschijnlijk dat hij zichzelf vermoord heeft. ‘n Beroerte!…Is dat geen hartversterkend nieuws?”
Letitia sloeg haar man speels op zijn nek met het blote vechtersbaasje. “Had je zoveel moeite gedaan als Coventry zo lelijk als de nacht was geweest, man?”
“Waarschijnlijk niet, vrouw,” gaf W.D. toe.