8
Familiegeheimen
Nadat inspecteur Sly was vertrokken, sloot John Dakin zich op in zijn kamer, niet veel groter dan een berghok, en deed de deur op de knip. Hij kon Mary, zijn zusje, horen huilen op haar eigen, veel grotere, slaapkamer aan de andere kant van de overloop. Hij had zijn vader beneden achtergelaten, snikkend in de dralonkussens van de bank. Hij had geprobeerd zijn vader te troosten door hem een ferme klap op zijn schokkende schouders te geven, maar er kwam geen reactie, zodat John hem maar aan zijn lot had overgelaten.
Zijn moeders afgesloten dagboek was belachelijk eenvoudig open te krijgen. Eén draai met een schroevedraaier was al voldoende.
Woensdag 1 januari
Als iemand dit dagboek heeft gevonden, en het nu aan het lezen is, smeek ik hem hiermee te stoppen. Leg het alsjeblieft terug waar je het hebt gevonden. Nog steeds aan het lezen? Ben jij het, Derek, of Mary, of John? Wie het ook is, houd alsjeblieft op.
John las verder, niets kon hem tegenhouden.
Ik heb besloten een ander leven te gaan leiden. Ik zal een andere naam aannemen, en door de week, tussen 9 en 4, ben ik iemand anders, ‘s Avonds en in het weekend zal ik de vrouw van Derek en de moeder van mijn kinderen zijn. Mijn nieuwe leven hoeft niets te kosten; ik heb alleen een vermomming nodig. Ik woon mijn hele leven al in deze stad en er zijn te veel mensen die me kennen. Ik denk dat ik mezelf Lauren McSkye zal noemen.
Donderdag 2 januari
Hallo, ik ben Lauren McSkye. Ik ben kunstenares. Ik heb geen schilderij meer gemaakt sinds ik van school ben, maar toch ben ik kunstenares.
Vrijdag 3 januari
De mensen bij mij in huis zijn stomvervelend. We hoeven geen gesprekken te voeren; we weten allemaal van tevoren wat de ander zal zeggen.
Zaterdag 4 januari
Mijn vermomming, gekocht bij het Leger des Heils.
Totale kosten: £3.17.
- Cleopatra pruik (zwart)
- Glimmende plastic regenjas (zwart)
- Gleufhoed (zwart)
- Zonnebril
- Mary Quant make-up set (alleen blauwe oogschaduw al gebruikt)
Lauren McSkye is het weekend weg. Ik geloof dat ze aan het tekenen is, ergens in Schotland.
Zondag 5 januari
Lauren wordt morgenochtend terugverwacht; nadat de saaie mensen het huis hebben verlaten.
Maandag 6 januari
Hallo, hier ben ik weer. De saaie pieten zijn naar het werk en naar school. Ik heb Coventry geholpen met het huishouden, heb toen mijn kleren in een boodschappentas gestopt en ben met de bus naar de stad gegaan. Coventry ging de damestoiletten in en Lauren kwam eruit en maakte haar gezicht op voor de spiegel boven de wastafel. Toen Lauren naar buiten ging, kwam ze iemand tegen die Coventry kende. Om haar vermomming te testen duwde Lauren de persoon opzij. De persoon protesteerde en zei: “Nou, nou, wat een haast!” Lauren bood haar verontschuldigingen aan. Haar stem is iets dieper dan die van Coventry en heeft een licht Amerikaans accent. Lauren zei: “O, neem me niet kwalijk, ik was er niet bij met m’n gedachten. Ik ben bezig met een schilderij. Ik ben kunstenares; wij neigen naar het abstracte.”
De persoon kon de uitleg niet helemaal volgen, maar ze nam er genoegen mee en liep verder. Deze persoon was Coventry’s schoonmoeder. Lauren amuseerde zich kostelijk met dit spelletje.
Dinsdag 7 januari
Lauren heeft zich vanochtend opgegeven voor een schildercursus bij de School voor Kunstzinnige Vorming. Toen men haar naam vroeg herhaalde ze hem vele malen. “Mijn naam is Lauren McSkye,” zei ze. “Lauren zoals in Bacall en Skye zoals in het liedje ‘Over de zee naar het eiland Skye’.”
Op de vraag of ze mej. of mevr. was, antwoordde ze: “Ik ben geen van beide, ik ben gewoon Lauren McSkye.” Ze gaat lessen volgen op maandag en woensdag van 10.00 tot 12.30 uur. Daarna gaat ze in de kantine lunchen met haar medekunstenaars.
Woensdag 8 januari
Lauren moest vandaag haar eerste les missen omdat een van de saaie pieten 40° koorts heeft en in bed ligt. Lauren was erg boos.
Coventry maakte een beker kwast klaar voor de zieke saaie piet. Ze bleef onder alle omstandigheden liefdevol, geduldig en moederlijk.
Donderdag 9 januari
Lauren wacht ongeduldig tot ze het huis uit kan. Ze is nog steeds boos en ontstemd, maar de saaie piet heeft griep en heeft Coventry nodig om voor hem de trap op en af te rennen; en Lauren kan toch moeilijk weggaan zonder Coventry.
Vrijdag 10 januari
Lauren eist dat ze het huis uit mag. Coventry is niet meer zo aardig voor de saaie piet.
Zaterdag 11 januari
Lauren is voortdurend aan het kibbelen met Coventry. Ze zijn allebei doodop. De saaie piet ligt nog steeds boven en klaagt nu over verwaarlozing.
Zondag 12 januari
Lauren schreeuwde: “Laat me d’ruit.” Coventry heeft de dag zwijgend doorgebracht.
Maandag 13 januari
Lauren heeft vandaag haar eerste les gehad. De klas bestaat uit een gemengd gezelschap van gepensioneerden, afgevloeide ambtenaren en jonge werklozen. Haar medestudenten waren ingenomen met Laurens exotische verschijning. Men vond dat ze met haar artistieke uiterlijk helemaal in stijl was. Haar weigering om haar zonnebril af te zetten werd beschouwd als uiting van temperament.
Ze is op slag verliefd geworden op haar leraar. Hij heet Bradford Keynes; hij is mager en bleek. Hij heeft een bijzonder lange baard en geeft niets om kleding. Bradford heeft iets met ‘lijn’. Hij liet de klas ronde vormen tekenen. Lauren slaagde erin hoekige vormen te produceren. Bradford zei dat ze zich moest ontspannen.
John hield op met het lezen van zijn moeders dagboek en pakte zijn eigen. Hij keek wat hij begin januari had geschreven.
John deed beide dagboeken dicht. Hij voelde zich verraden en in de steek gelaten. Hij wreef verwoed in zijn ogen, maar kon de dikke, warme tranen die langs zijn gezicht gleden niet tegenhouden. Hij had altijd gedacht dat zijn moeder een aardige vrouw was.