83

Zes maanden later

Eerst was Annabelle verdoofd. Niet echt geschokt, want ze had intuïtief altijd geweten dat haar vader niet deugde, maar verdoofd. En verdrietig. Ze mocht er dan grapjes over hebben gemaakt, diep vanbinnen had ze altijd geweten dat Ralph op een of andere manier verantwoordelijk was voor de brute moord op haar moeder.

Ralph Maestro en Gemma Summer.

Het volmaakte stel.

Nu niet meer zo volmaakt.

Natuurlijk wist ze dat Ralph zou worden vrijgesproken, als de zaak al voor zou komen. Het was tenslotte Hollywood. Filmsterren stonden boven de wet, die kwamen met alles weg.

Intussen liet ze haar vaders kersverse beruchtheid niet in de weg staan van haar eigen carrière. In het geheel niet. Fanny zat er bovenop en alles wat Fanny voorstelde, bleek in goud te veranderen te zijn.

Alle grote talkshows wilden Annabelle hebben. Oprah, Larry King Live, zelfs The Jay Leno Show. Ze maakte bij allemaal haar opwachting.

Voor de camera bleek ze – Fanny had het al voorspeld – een natuurtalent te zijn. Charmant. Lief als ze dat wilde, brutaal en geestig als het gesprek daar om vroeg. Amusant. Welbespraakt. De droomgast van iedere talkshowpresentator.

Vervolgens – ook al volgens Fanny’s voorspellingen – kwamen de aanbiedingen binnen om een boek te schrijven. Er werden haar miljoenen geboden voor My Life – A Hollywood Princess Tells All.

Het boek werd snel geschreven met hulp van een ghostwriter. Binnen de kortste keren stond het boven aan de bestsellerlijsten. En toen was Annabelle Maestro zelf een celebrity, op haar eigen merites.

Frankie dumpte Annabelle. Hij kon niet langer leven met haar hautaine houding. Ze hing de grote ster uit alsof ze de nieuwe Angelina Jolie was. Eén ding wist Frankie zeker: hij was niet in de wieg gelegd om zich op de achtergrond te houden.

Aan Fanny had hij inmiddels ook de pest. Die wijdde zich alleen maar aan Annabelle laten stralen en maalde niet om hem. De realityshow waarin ze beiden de hoofdrol zouden spelen, kwam er niet. In plaats daarvan kreeg Annabelle een eigen show, gebaseerd op dat stomme boek van haar.

Dat was de doodsklap voor Frankie, hij kon er niet meer mee leven. Het was tijd om voor zichzelf te beginnen. Goed beschouwd waren Annabelle en hij maanden geleden al uit elkaar gegroeid.

Toen Frankie haar had gedumpt, had Annabelle een feestje gegeven.

Beiden waren naar Los Angeles verhuisd en de Hollywoodlifestyle beviel Frankie uitstekend. Rick Greco en hij waren samen in zaken gegaan, zaken die Frankie maar al te goed kende. Werkeloze actreutels overhalen hun strakke, afgetrainde lijfjes te verkopen in ruil voor heel veel geld was een makkie. De zaken liepen uitstekend. Frankie was dan ook een heel gelukkige pooier te Hollywood.

Carolyn herstelde snel. Vastbesloten om haar beproeving zo snel mogelijk achter zich te laten, besloot ze Washington te verlaten en met haar ouders terug te keren naar Los Angeles.

Evelyn en Gregory Stoneman kwamen haar opzoeken in het ziekenhuis. Carolyn had haar ogen niet kunnen geloven, dat Gregory het lef had om met zijn vrouw aan haar bed te verschijnen.

‘We vinden het zo erg wat je is overkomen, liefje,’ had Evelyn gekird om meteen een doos dure bonbons in haar handen te schuiven. ‘Arme Gregory maakte zich zo’n zorgen over je dat hij er ziek van was.’

Dat zal best, dacht Carolyn.

Ze wist niet zeker of hij betrokken was geweest bij haar ontvoering, maar vond het een veeg teken dat hij haar niet recht aan durfde te kijken.

Alle liefde die ze ooit voor hem had gevoeld, was vervlogen.

‘Is de politie er al achter wie je dit heeft aangedaan?’ informeerde Evelyn.

Gregory bestudeerde intussen zijn schoenpunten en zei niets.

Wat een lafbek, dacht Carolyn. Voor het geval zij iets vermoedde, was hij uitgerukt met zijn stijve echtgenote. Die moest hem blijkbaar beschermen. Carolyn kende Evelyn amper, hij gokte erop dat ze hem nergens op zou aanspreken in haar bijzijn. Chic, hoor.

Carolyn voelde zich misselijk worden, senator Gregory Stoneman was geen man om van te houden. Ze realiseerde zich dat hij nooit van plan was geweest om zijn vrouw te verlaten en met haar verder te gaan. De man was een leugenachtige, onbetrouwbare, getrouwde klootzak.

Desondanks had ze geen hard bewijs dat hij een rol had gespeeld in haar ontvoering.

Rechercheur Lennox had haar gevraagd waarom ze bij een verlaten tankstation was gestopt. Ze had geantwoord dat ze verdwaald was en gezwegen over het feit dat senator Stoneman haar expliciete instructies had gegeven daarheen te rijden om hem te ontmoeten.

Ze geloofde niet dat het toeval was. Niet voor niets had het meisje dat haar met chloroform had bedwelmd geweten dat ze zwanger was. De enige andere die dat wist, was Gregory. Dus wist Carolyn precies hoe het zat. En ook precies wat ze wilde doen.

Vierentwintig uur na haar opname werd ze uit het ziekenhuis ontslagen, in opvallend goeden doen voor iemand die had meegemaakt wat zij had moeten doorstaan, afgezien dan van de hechtingen in haar voet.

Ze verliet Washington zonder enige spijt met Gregory’s baby in haar buik. Ze zou het laten komen, zijn straf was dat ze nooit zou toestaan dat hij een rol speelde in het leven van haar kind.

Wat haar betrof was senator Gregory Stoneman dood.

En niets zou daar ooit verandering in brengen.

Zeena’s vermaarde carrière zweefde van het ene hoogtepunt naar het andere en dat gold ook voor haar liefdeleven. Haar collectie jonge mannen groeide nog altijd. Recentelijk had ze opgetreden in het Maracaña Stadium in Rio, waar ze een negentienjarige tweeling had ontdekt, allebei een mannelijk ondergoedmodel, die in alles een team bleken te zijn. Vervolgens kwamen ook Minda en Miranda erbij, twee bloedmooie Braziliaanse supermodellen.

Zeena kwam al snel tot de conclusie dat gemengd dubbelspel het meest gewaagde en opwindende spel ooit was.

Het leverde gegarandeerd bevrediging op. Zeker weten.

Af en toe dwaalden Zeena’s gedachten nog wel eens even af naar Bobby Stanislopoulos, degene die haar was ontglipt. Ooit zouden ze elkaar wel weer eens ergens tegenkomen en als dat gebeurde zou ze hem eens vertellen over het avontuurtje dat ze als tiener met zijn vader, de grote Dimitri had gehad.

Misschien.

Misschien ook niet.

Zeena plande nooit vooruit.

Dr. Glass en rechercheur Lennox begonnen aarzelend te daten. Ze waren drukbezette mensen die geen tijd hadden voor romantiek. Allebei gescheiden, waren ze beiden verbaasd toen hun losvaste relatie al snel opbloeide tot meer.

Mario Riviera kreeg een welkome promotie. Van co-presentator van Hollywood Word, een uitzending van een halfuur, werd hij de enige presentator in het weekend, waarbij hij zaterdag en zondag een uur helemaal in zijn eentje mocht vullen. Blijkbaar konden de kijkers zijn stoutmoedige en flirterige toon wel waarderen, om nog maar te zwijgen over zijn strakke lijf en aanbiddelijke kuiltjes in zijn wangen.

Dat gold echter niet voor Denver Jones, die nooit meer reageerde op de vele berichtjes die hij voor haar insprak. Ze had hem zelfs nooit bedankt voor de bloemen die hij had gestuurd.

Jammer dan.

Miss Jones wist niet wat ze miste.

Rosa keerde uit Guatemala terug als een ander mens. Een tijdje in een straatarm land leven bij haar al even straatarme familie had haar het een en ander duidelijk gemaakt. In haar afwezigheid had ze haar kindje erg gemist en ze was vastbesloten een betere moeder te worden. Daarnaast miste ze haar eigen moeder en ze nam zich voor dat ze vaker thuis zou blijven, meer zou helpen en niet meer zou spijbelen. Ook was het afgelopen met de slet uithangen, Rosa was erg geschrokken van het feit dat Benito was doodgeschoten. Dat hij het loodje had gelegd, bezorgde haar koude rillingen, mede door het feit dat de dader – de vader van haar baby – inmiddels was veroordeeld en in de bak zat.

Rosa mocht dan nog maar zestien zijn, ze begreep dat ze haar leven radicaal moest omgooien als ze er nog iets van wilde maken.

Vaak dacht ze aan de vrouw die door Benito was gekidnapt. Door op de schoolcomputers krantenarchieven uit te pluizen, kwam ze erachter wie de vrouw was en dat ze nog leefde.

Dat was een hele opluchting, al voelde ze zich nog altijd schuldig. Haar moeder had haar laten zweren dat ze er nooit over zou spreken, maar het geheim was te groot om in haar eentje te dragen. Daarom ging ze op een dag na school naar het buurtcentrum van Ramirez. Ze had hem nooit eerder ontmoet, maar ze wist dat hij Benito’s broer was en dat hij de reputatie had een goed mens te zijn.

Zenuwachtig vertelde ze hem alles, hij luisterde aandachtig naar haar.

Toen ze klaar was, omhelsde Ramirez haar stevig en zei dat ze het juiste had gedaan.

Eindelijk voelde Rosa zich bevrijd.

Ramirez dacht uitgebreid na over Rosa’s onthullingen.

Hij kon ermee naar de politie gaan, rechercheur Lennox en hij hadden samen al heel wat meegemaakt – die kon er wel wat mee.

Aan de andere kant kon hij de informatie ook voor zich houden en zijn voordeel doen met Rosa’s verhaal.

Ramirez kon kiezen en het duurde niet lang voor hij de knoop doorhakte.

Hij belde de senator maar weer eens en vroeg opnieuw of die naar het buurtcentrum kon komen.

Senator Stoneman liet hem onmiddellijk weten dat hij daar op korte termijn geen tijd voor had.

Ramirez zei dat hij daar alle begrip voor had en dat hij nu overwoog dan maar de vrouw van de senator te bellen om met haar te bespreken wat hij allemaal eens aan het buurtcentrum wilde verbeteren.

Gregory Stoneman ontging het verhulde dreigement niet en hij stemde toe met een afspraak.

Een paar weken later begon de renovatie van het buurtcentrum al. Het geld waar Ramirez al die tijd al om smeekte, rolde opeens binnen.

Hij vond het een buitengewoon bevredigende oplossing.

Senator Stoneman leefde permanent in angst dat op een dag de waarheid aan het licht zou komen en hij zou worden aangewezen als de opdrachtgever van Carolyns ontvoering. Hij twijfelde er geen seconde aan dat Benito voor zijn dood alles aan zijn broer Ramirez had verteld. Hoewel Ramirez het er niet met zoveel woorden over had gehad, was het overduidelijk dat hij precies wist wat er was gebeurd.

Carolyn leek dat ook te weten. De walging en teleurstelling in haar ogen toen hij haar in het ziekenhuis had bezocht, zou hij niet snel vergeten. Als zij ooit haar verhaal zou doen, zou zijn carrière voorbij zijn.

Gregory was echter een overlever én een politicus, dus met een eeuwige sterke glimlach ploegde hij voort, de volmaakte Evelyn aan zijn zijde. Als Ramirez iets van hem wilde, dan regelde hij dat.

Senator Gregory Stoneman wist wat hij moest doen, als het op zelfbehoud aankwam.

M.J. verhuisde met zijn jonge bruid naar Las Vegas waar hij de relancering van Mood Las Vegas overzag. Cassie kreeg werk als loungesinger in The Cavendish. M.J. was blij voor haar. Als ze zo graag beroemd wilde worden, dan verdiende ze een kans en aangezien ze nog zo jong was, was alle ervaring meegenomen.

Hun huwelijk mocht dan een Vegas Vluggertje zijn geweest, zes maanden later waren ze er nog altijd van overtuigd dat het voor altijd was.

Janey Bonafacio hoorde nooit meer iets van Chip en dat gold ook voor Frankie. Janey was opgelucht dat Frankie haar uiteindelijk vergaf dat ze Chip zijn gang had laten gaan in het appartement, waar hij niet alleen foto’s en documenten had gejat, maar ook al het geld uit de kluis had meegenomen.

Frankie ontdekte pas dat het geld weg was toen Annabelle en hij terugkeerden naar New York voor haar optreden in The Today Show. Toen hij zag dat hun fortuin was verdwenen, was hij door het lint gegaan.

Annabelle had er pragmatisch op gereageerd. ‘Er is niets meer aan te doen,’ zei ze. ‘Laten we liever blij zijn dat Bobby ervoor heeft gezorgd dat we niet zijn gearresteerd wegens het aanzetten tot prostitutie.’

Dat was waar. Bobby en zijn machtige familieconnecties hadden ervoor gezorgd dat ze buiten schot waren gebleven. Bobby was een echte vriend.

Na een tijdje was Janey naar LA gegaan om bij haar geliefde neef te kunnen zijn.

‘Wat Chip heeft geflikt, daar kon jij niets aan doen,’ had Frankie gezegd. ‘Kom maar naar LA, je kunt hier voor me werken. Ik heb iemand nodig die ik kan vertrouwen, nu de zaken hier zo goed gaan!’

Janey wilde niets liever.

Chip Bonafacio verkaste naar Tucson en zag kans onvindbaar te blijven. Zijn moeder noch Frankie wisten waar hij zat. Hij veranderde zijn naam, huurde een penthouse, versierde een paaldanseres die Daisy heette en kocht een motorfiets voor zichzelf. Man, hij zwom in het geld en genoot ervan.

Zijn kersverse rijkdom bracht hem echter geen blijvende vreugde. Drie maanden na de publicatie van het artikel in Truth & Fact kwam hij om het leven bij een frontale botsing met een vrachtwagen.

Daisy verzamelde snel al het geld dat hij had achtergelaten en verliet onmiddellijk de stad.

Hank Montero had nooit veel geluk in zijn leven gehad, hoewel hij de looks had om een filmster te worden zoals zijn ouwe maat Ralph Maestro. Ooit hadden ze samen een acteercursus gevolgd aan Hollywood Boulevard. De lessen werden gegeven door een gereserveerde Engelse vrouw die zich door Ralph had laten versieren. Omdat hij met haar naar bed ging, gaf zij hem de beste rollen in de producties van de toneelschool, die altijd goed bezocht werden door castingdirectors. Omdat hij vaak breeduit in beeld mocht schitteren, werd Ralph al snel ontdekt. Hank was achtergebleven.

Een paar jaar later, toen Ralph een bekende naam was, had hij de studio Hank laten inhuren als stuntdubbel. Geen slecht werk, tot Hank voor Ralph van een gebouw was gevallen, waarbij hij zo’n beetje elk bot in zijn lichaam had gebroken.

Vanaf dat moment was het alleen maar bergafwaarts gegaan. Toen hij vele jaren later zijn oude vriend Ralph Maestro weer eens had opgezocht en om een lening had gesmeekt, had Ralph gezegd dat hij er eens over zou denken.

Hij zou er eens over denken! Ralph was een multimiljonair met meer geld dan hij ooit op zou kunnen maken! Hank was woedend geweest.

Twee maanden later had Ralph hem echter gebeld. Dat had Hank verbaasd, maar ze hadden toch een afspraak gemaakt in een bar aan Hollywood Boulevard waar ze ook al kwamen toen ze nog jong waren.

Ralph had hem een voorstel gedaan. Het was geen voorstel waar Hank meteen voor was warmgelopen, maar hij had geen cent meer, dus veel keuze had hij niet. Bovendien: zoals Ralph het bracht, was het Gemma’s verdiende loon geweest.

Ralph had alles geregeld. Gaf hem een sleutel van het huis, verzekerde hem ervan dat er geen alarm zat op de zijdeur waardoor hij binnen moest komen en dat de honden opgesloten zouden zitten. Ralph gaf instructies waar hij heen moest gaan en wat hij moest doen als de klus eenmaal was geklaard. Ralph had alles zo geregeld dat het niet mis kon gaan.

Ralph had alleen geen rekening gehouden met Hanks derde echtgenote Pinky en haar door cocaïne aangevuurde jaloezie. Wie had kunnen denken dat ze het wapen zou grijpen (het wapen waarvan Ralph had gezegd dat hij het onmiddellijk na de moord op Gemma in de rivier moest dumpen, wat Hank natuurlijk had verzuimd in de hoop het nog te kunnen verpatsen) en zou proberen zijn ballen eraf te schieten? Wie had kunnen dromen dat nieuwsgierige buren onmiddellijk de politie zouden bellen? En wie had durven veronderstellen dat Ralph Maestro ermee weg zou komen, terwijl hij, Hank Montero, minimaal negentien jaar moest brommen omdat de jury niet wilde geloven dat Ralph Maestro hem had ingehuurd om zijn vrouw te vermoorden.

Zoals gezegd: Hank Montero had nooit veel geluk in zijn leven gehad.

De heropening van Mood in Vegas zou een groot feest worden. Bobby zag niets in grote feesten organiseren, maar Lucky en M.J. wel. Samen hadden ze besloten er de party van het jaar van te maken.

De uitnodigingen werden ruimschoots op tijd verstuurd, Bobby had er persoonlijk eentje naar Denver gemaild. Hij wist echter niet of ze zou reageren, want sinds hij haar in LA had achtergelaten bij een vriendje dat bij haar op de stoep stond, had hij nooit meer iets van haar gehoord.

Dat zat hem dwars. Hij had haar graag beter leren kennen, en op een rustige, volwassen manier wat met haar opgebouwd.

Ze had gezegd dat ze geen relatie had. Blijkbaar was dat gelogen.

Hij besloot haar te bellen om te vragen of ze naar de opening kwam, al dan niet met haar vriend. Liever zonder, natuurlijk.

In de afgelopen maanden was hij een paar keer met meisjes uit geweest, maar hij was steeds afgeknapt op het feit dat ze misten wat Denver had. Hij kon haar maar niet van zich afzetten.

Na drie keer overgaan nam ze op.

‘Hé, hoi,’ zei hij. ‘Bobby hier.’

Ze aarzelde geen seconde. ‘Dezelfde Bobby die er vandoor ging en me achterliet met een ex-vriendje op mijn stoep? Niet eens een ex-vriendje, maar iemand met wie ik ooit één nacht heb doorgebracht? Je wordt hartelijk bedankt!’

‘Ik wilde je de ruimte geven,’ zei hij en hij voelde meteen weer die unieke band met haar.

‘En niet eens even bellen, hè?’ merkte Denver plagend op.

‘Hoe bedoel je, één nacht met een vent?’ kaatste hij luchtig terug. ‘Dat vind ik nu niets voor jou, onenightstands.’

‘Dit uit de mond van een man die zich zonder tegenstribbelen laat misbruiken door supersterren,’ merkte ze uitgestreken op. ‘Wat weet jij nu van mij?’ voegde ze er bij de hand aan toe, omdat ze verrukt was zijn stem weer te horen.

Toen Denver de uitnodiging had gekregen voor de opening van Mood had ze stiekem gehoopt dat hij zou bellen. Maar toen dacht ze: waarom zou hij? Hij wist tenslotte niet beter dan dat ze bezet was.

De afgelopen maanden had ze het druk gehad met de doorstart van haar carrière en ze had niet veel tijd gehad om aan Bobby te denken. Behalve dan als ze weer eens een saaie date had en zich meteen weer de kameraadschap en intimiteit herinnerde die ze bij hem had gevoeld.

Kerst was gekomen en gegaan, en dat gold ook voor Carolyn die standvastig had geweigerd te vertellen wie de vader van haar kind was. Carolyn had haar baan in Washington opgezegd en was teruggekeerd naar LA. Daar was ze een hele steun voor haar moeder: Clare Henderson lag in scheiding met Carolyns vader.

Denver had een nieuwe baan. Ze werkte als assistent-officier van justitie en genoot van elk moment. Helpen om kwaadwillende lieden te veroordelen was heel wat bevredigender dan filmsterren verdedigen die door vriendjespolitiek toch wel buiten schot bleven.

‘Dus,’ vervolgde Bobby. ‘Als die vent die je stond op te wachten blijkbaar niet verder is gekomen dan de stoep, wil dat dan zeggen dat je een vrije vrouw bent?’

‘Nou, ik heb het natuurlijk wel ont-zet-tend druk met officier van justitie worden,’ zei Denver grinnikend, in een gekscherende poging tot opscheppen.

‘Opwindend!’ zei Bobby quasi-sarcastisch.

‘Waar zit je?’ vroeg ze.

‘In een vliegtuig, op weg naar Vegas.’

‘Je eigen jet?’

‘Het is niet mijn jet,’ legde hij geduldig uit. ‘Het is het bedrijfs-vliegtuig van Stanislopoulos Inc.’

‘En ben jij niet Bobby Stanislopoulos?’ informeerde ze pesterig.

‘Wie ben ik om een aanstaande officier van justitie tegen te spreken? Die uiteraard ooit minister wordt,’ voegde hij er uitgestreken aan toe. ‘Hoewel je veel te mooi bent voor de politiek.’

‘Hoe weet je dat ik een nieuwe baan heb?’ vroeg ze nieuwsgierig.

‘Dacht je nu werkelijk dat ik je niet in de gaten heb gehouden?’

‘Hmm.’ Denver huiverde even van verrukking. ‘Echt waar?’

Bobby kwam ter zake. ‘Hoe gaan we dit doen? Maak ik een tussenstop in LA of neem jij een vlucht naar Vegas?’

‘Nou…’

‘Zeg, Denver, ik heb niets tegen voorspel, maar dit begint absurd te worden.’

‘Ja,’ zei ze zachtjes. ‘Daar moet ik je gelijk in geven.’

‘Dus… kom ik naar LA, toch?’

‘Ik denk niet dat ik je tegen zou kunnen houden.’

‘Volgens mij wil je dat ook helemaal niet.’

Denver verbrak de verbinding, met een brede, blije lach.

Hoog in de lucht deed Bobby hetzelfde.