Annabelle
Op bevel van Fanny kleedde Annabelle zich in sober zwart. Met haar bleekrode haar, haar favoriete diamanten maltezerkruisje en subtielere make-up dan anders mocht het effect er zijn: ze leek zowaar op haar beroemde moeder.
Vol tegenstrijdige gevoelens keek ze in de spiegel. Aan de ene kant wilde ze terugvluchten naar New York, zich in haar appartement verbergen en met niemand praten. Aan de andere kant wilde ze de confrontatie met de rest van de wereld aangaan en uitstralen dat ze ‘allemaal konden doodvallen’, zoals Frankie zei.
Maar kon ze die bravoure volhouden?
Ze was niet zo sterk als iedereen leek te denken. En de gedachte Ralph – big daddy – op de begrafenis onder ogen te moeten komen, deed haar maag samenkrimpen.
Als Ralph kwaad was, dan was hij echt angstaanjagend. Ze kon zich herinneren dat ze als kind altijd in een kast vluchtte als haar vader zijn zelfbeheersing verloor.
Annabelle besloot dat ze meer steun nodig had dan alleen Frankie en Fanny om overeind te blijven. Denver moest haar ook bijstaan. Haar oude schoolvriendin leek het altijd allemaal op een rijtje te hebben, ze straalde honderd procent zelfvertrouwen uit. Dat was precies wat Annabelle nodig had: een positief mens die er niet beter van werd door er voor haar te zijn.
Denver had beloofd haar naar de begrafenis te vergezellen. Dat was echter voor de genante onthullingen in Truth & Fact geweest. Misschien dat Denver niets meer met haar te maken wilde hebben nu ze was afgeschilderd als ouderwetse hoerenmadam! Trouwens, Denver werkte voor Ralph en stond dus aan zijn kant.
Aan de andere kant wist ze dat Denver een goed mens was. Als ze nu eens contact met haar opnam, viel er misschien toch wel iets te regelen.
Frankie had veel aan zijn hoofd. Rick Greco liet zich niet afschrikken door de recente ontwikkelingen en stond te trappelen om met hem in zee te gaan. Ze waren in overleg over het oprichten van een nieuwe nachtclub – misschien zouden Bobby en M.J. mee willen doen?
Fanny Bernstein bleek een toppertje te zijn. Niet alleen kende ze iedereen die er toe deed, ze ging ook voortvarend te werk. Annabelle en hij hadden al een contract bij haar getekend waarin ze vijfentwintig procent commissie kreeg over al hun aanstaande inkomsten. Fanny was niet iemand die dingen op de lange baan schoof.
‘Ik ga volgende week praten met Bravo, E! en MTV over een realityshow,’ had ze hem verteld. ‘Blijf in LA tot we naar New York kunnen voor Annabelles optreden bij The View. Denk aan de grote lijnen, Frankie. Je zult je permanent in LA kunnen vestigen, dus hou je kop erbij.’
Frankie had dat goede nieuws nog niet met Annabelle gedeeld. Momenteel was ze een beetje van de leg, dus hij moest het omzichtig brengen. Hopelijk zou ze na de begrafenis zichzelf weer zijn, en dan zouden ze samen kunnen genieten van hun aanstaande succes.
Frankie Romano, media personality. Het klonk hem als muziek in de oren.
Yeah! Eindelijk! Frankie Romano zou beroemd worden.
Fanny Bernstein ging graag naar begrafenissen, ze genóót er zelfs van. Voor Fanny was een uitvaart geen moment om de doden te herdenken, het was een netwerkorgie waarin ze oude connecties weer kon aanhalen en nieuwe contacten kon leggen. Het was een moment voor zien en gezien worden, om over toekomstige projecten te praten en lunchafspraken te maken. Fanny had nog nooit een kans laten lopen en begrafenissen boden vele kansen, zeker als de overledene beroemd was.
De teraardebestelling van Gemma Summer beloofde een broeinest van oude en nieuwe connecties te worden. Fanny was bovendien verzekerd van een goede plaats, omdat ze zou arriveren met haar twee nieuwe cliënten, tevens hoofdrolspelers in het drama.
Wacht maar eens af, Ralph Maestro. Eens kijken hoe je reageert op onze stunt.
Fanny koos een zwarte jurk met ruches, enorme oorbellen, flonkerende zilverkleurige muiltjes – van hoge hakken kreeg ze zere voeten – en vele zilveren armbanden.
En toen was ze klaar om te gaan.
Als voorbereiding op de begrafenis van zijn vrouw, koos Ralph zijn kleren zorgvuldig.
Gemma was dood, alle ogen zouden op hém gericht zijn. En helaas niet alleen om goede redenen, dankzij zijn lieve dochter Annabelle.
Annabelle Maestro. Een opstandig kind, een onmogelijke tiener. Inmiddels volwassen had ze meer schade toegebracht aan de goede naam van de Maestro’s dan hij voor mogelijk had gehouden. De vernedering was in zijn ogen onvergeeflijk.
Zijn eerste reactie was simpel geweest: haar scheiden van haar slijmerige vriendje, haar mee naar huis sleuren en haar daar door elkaar rammelen tot ze haar gezonde verstand zou gaan gebruiken – daarom was hij halsoverkop naar Vegas gegaan. Toen hij haar daar echter niet kon vinden – ze was ongetwijfeld teruggevlucht naar New York – was hij van gedachten veranderd.
Hij was klaar met Annabelle. De oplossing was alle contact met haar verbreken, haar onterven en haar zo haar eigen ondergang laten bepalen, met haar smerige zaakjes.
Lupe kwam via de intercom zijn slaapkamer binnen. ‘Mr. Saunders is hier,’ kondigde ze aan. ‘En Mr. Pip is eveneens gearriveerd.’
‘Zeg maar dat ik eraan kom,’ zei Ralph en hij strikte zijn das. Het was een recente aankoop. Zwarte zijde. Zeshonderdvijftig dollar.
O ja, hij zou het middelpunt van de belangstelling zijn.