Denver
Dat heb ik weer. Annabelle heeft besloten dat ik haar beste vriendin ben en Felix vindt dit geweldig nieuws. Alles om de beroemde en bekende klant maar tevreden te houden, ook als dat betekent dat ik me moet opofferen voor de zaak.
Niet dat er al een zaak is, want in de tijd dat ik bevroor in New York, is Ralph niet in staat van beschuldiging gesteld, maar zijn er zowaar nog twee andere verdachten opgedoken. Het Beverly Hills Police Department heeft haar werk gedaan. Ik was onder de indruk.
Verdachte nummer één, die Ralph van die plaats heeft verdrongen, is een stalker/fan die blijkbaar al zijn stalking in de vorm van brieven, cadeaus, bedreigingen, haat- én liefdesverklaringen vanuit New Orleans pleegde, zodat niemand het gevaar serieus had genomen.
Door alle publiciteit rond Gemma’s moord had de zus van de stalker/fan echter de politie gewaarschuwd om door te geven dat de stalker/fan twee dagen eerder naar Los Angeles was vertrokken, vastbesloten de vrouw van zijn dromen/nachtmerries te ontmoeten.
Verdachte nummer twee – die Ralph nog verder liet zakken in de hitparade van verdenking – was een mysterieuze man die paparazzi hadden betrapt op een lunch met Gemma in een afgelegen restaurant in de heuvels boven Malibu. De foto’s waren genomen op de dag voor de moord en niemand, ook Ralph niet, wist wie de man in kwestie was.
Had Gemma een geheime affaire? Bedroog ze Ralph? Was het volmaakte filmsterrenpaar misschien toch niet zo volmaakt? Online schuimden de gossipsites van opwinding over deze nieuwe ontwikkeling.
Maar even terug naar mij en mijn nieuwe beste vriendin, Annabelle Maestro.
‘Zeg, hoor eens, ik heb ook nog een eigen leven,’ liet ik Felix verbolgen weten. ‘Waarom vind je het zo belangrijk dat ik vanavond bij het familiediner van de Maestro’s ben? Ralph heeft de pest aan me, hij behandelt me alsof ik je sloofje ben. Ik ben een uitstekend advocaat, Felix. Ik verdien respect.’
Felix Saunders, ook bekend als Haaientand, praatte me op zijn eigen onnavolgbare manier om. Hij zwatelde hoe belangrijk de relatie tussen cliënt en advocaat was en dat de cliënt niet alleen op zijn vertegenwoordiger vertrouwt als het om rechtszaken gaat, maar dat hij/zij ook een rol heeft als vriend en vertrouweling.
Uiteindelijk gaf ik toe, ook omdat ik er niet echt bezwaar tegen had om de interactie tussen Annabelle en haar vader met eigen ogen te kunnen zien. Geïnteresseerd als ik ben in menselijk gedrag, keek ik er eigenlijk wel met een pervers soort genoegen naar uit. In de rechtszaal hou ik ook altijd scherp de jury in het oog en hoe ze reageren op zelfs het kleinste detail. Als het er echt op aankomt, kan weten wat er speelt het verschil maken in je eindpleidooi
Sms’je van Mario: Leuk, samen eten. Kan niet wachten!
Ik overwoog hem terug te bellen, maar besloot het maar bij een sms’je te laten – minder gecompliceerd. Kort en krachtig: Sorry, moet afzeggen wegens werk. Hoe zit je morgen?
Het kon me niet echt veel schelen dat ik de afspraak moest verzetten. Mario was tenslotte slechts een leuk extraatje, niet het begin van iets serieus.
Ook Carolyn had weer een berichtje gestuurd toen ik in het vliegtuig zat: Bel me snel!! Zoveel te vertellen!!
Over twee weken zou ze in LA arriveren voor de kerstvakantie. Ik keek er naar uit om dan hele dagen met haar door te brengen en dan lekker alle meidendingen te doen waar we al zo lang niet aan toegekomen waren. Ik leek er in mijn eentje nooit tijd voor vrij te kunnen maken, maar ik had best zin in een dagje luieren en genieten in de Koreaanse spa. Of doelloos winkelen in The Grove. Genoeg films die ik nog niet had gezien. Misschien zelfs een lang weekend in Palm Springs met Teddy, kapper en mijn beste homovriendje. Carolyn was een echte vriendin, zo eentje waar ik altijd op kon rekenen. Het was duidelijk dat er iets heel opwindends gaande was in haar leven. Ik kon niet wachten om het grote nieuws te horen.
Toen we bij de ingang van het hotel wachtten op de limo, pakte Annabelle opeens mijn hand. ‘Bedankt dat je dit wilt doen, Denver. Ik weet dat het niet in je functieomschrijving staat en ik waardeer het enorm.’
Annabelle die haar waardering uitsprak. Niets voor haar. Ze bracht me nog verder in verwarring met haar volgende opmerking.
‘Wist je dat ik op school altijd een beetje jaloers op je was? Je leven leek altijd zo zalig normaal in vergelijking met dat van mij. Je had ouders die daadwerkelijk naar school kwamen voor een ouderavond en die echt om je leken te geven. Daar was ik reuze jaloers op.’
Maakte ze een geintje of zo? Annabelle Maestro, jaloers op mij? Ondenkbaar!
Voor ze nog meer kon zeggen, kwam Frankie bij ons staan. Die was even weggelopen om een beroemde basketballer gedag te zeggen die ook stond te wachten op zijn auto.
‘Jeez!’ riep Frankie, erg in zijn nopjes dat hij alweer een celeb had gespot. ‘Die Rick Fox is echt een lange motherfucker, zeg! Ik heb tegen hem gezegd dat hij moet langskomen bij Mood, als hij weer eens in New York is. Heb ’m meteen mijn kaartje gegeven.’
‘Wie is Rick Fox?’ vroeg Annabelle met een blanco blik.
‘Wie is Rick Fox, vraagt ze!’ zei Frankie grinnikend. ‘Een voormalige topspeler van de Lakers! Iedereen weet toch wie Rick Fox is? Hij was ooit getrouwd met Vanessa Williams, de überbabe.’
Net toen Annabelle wilde vragen wie Vanessa Williams was – en dat had ík kunnen uitleggen, want ik ben een enorme fan van Ugly Betty – reed de limousine voor en stapten we in.
Tien minuten later arriveerden we bij het huis, waar een stoïcijnse Ralph Maestro ons begroette bij de deur. Ik kreeg een kort knikje, Frankie kreeg een hand en Annabelle werd begroet met een ongemakkelijke omhelzing. Er werd niets gezegd toen we achter hem aan het huis in liepen.
Ik blikte steels naar Annabelle, maar haar perfect opgemaakte gezicht verraadde niets.
Ralph leidde ons naar de gigantische living die werd gedomineerd door een enorm staatsieportret van hem en Gemma boven de open haard, waarin een nepvuurtje gloeide. Achter een buitengewoon forse bar stond een ober te wachten.
‘Willen jullie wat drinken?’ vroeg Ralph gespannen. ‘Bestel wat je wilt.’
Het viel me op dat hij wat minder bruin was dan de vorige keer. Misschien was dit niet het goede moment om naar de zonnestudio te gaan? Anderzijds: Ralph kon zich toch wel mensen veroorloven die hem thuis wilden sprayen met zelfbruiner?
Terwijl ik dit overdacht, vroeg Annabelle om een martini en Frankie om een Jack met ijs, waarbij hij nadrukkelijk niet om een Jack Daniels vroeg. Frankie leefde blijkbaar in de veronderstelling dat dit hét Hollywood-drankje was en hij leek gelijk te hebben, want Ralph bestelde hetzelfde.
Ik nam een glas witte wijn. Geen spannend drankje, maar zo kon ik mijn hoofd er tenminste bij blijven houden, terwijl de rest teut zou worden. Dat laatste leek het doel van de avond te zijn, want Annabelle klokte haar martini in drie slokken naar binnen en vroeg meteen om een tweede.
O wauw, dat begon al goed. Dit zou wel eens een spectaculaire avond kunnen worden.
Probeer je voor te stellen dat je aan tafel zit met mensen van wie overduidelijk is dat ze allemaal de pest aan elkaar hebben, maar iedereen houdt uit beleefdheid de schijn op. Het leek alsof Ralph de avond moest doorbrengen met fans die een dineetje met de grote Ralph Maestro hadden gewonnen. Hij was stijf, niet op zijn gemak en afstandelijk.
Frankie kletste daarentegen aan één stuk door. Zoals gewoonlijk was hij high van de coke (het had niet lang geduurd voor ik de link had gelegd tussen zijn frequente wc-bezoek en snuif-behoefte) en babbelde onophoudelijk door over het hotel, de stad, het weer en dat het zo’n eer was om eindelijk de grote Ralph Maestro te ontmoeten.
‘Ik heb elke film gezien die je hebt gemaakt,’ vertelde hij enthousiast, wat hem een dodelijke blik van Annabelle opleverde, die geen idee had dat hij zo’n grote fan was. ‘Brain-dead, The Great American Train Wreck, Jolt, Finding Mr Lee. Ik ben opgegroeid met je films, jij en Bruce Willis zijn mijn helden.’
Ik had zomaar het gevoel dat Ralph zich had voorgenomen de pest te hebben aan de vriend van zijn dochter, maar de complimenten kwamen zo snel achter elkaar dat zijn enorme ego het won. Hij knikte minzaam, alsof hij alle lof meer dan verdiend had.
Annabelle en ik luisterden geschokt en in stilte hoe Frankie tot in detail alle films van Ralph doornam.
Na een poosje leek Annabelle het niet meer te kunnen verdragen. ‘Excuseer ons even,’ zei ze en ze wierp mij een betekenisvolle blik toe. ‘We zijn zo terug.’
Hmm, dit betekende dat ik met haar mee moest, zodat Frankie de kans had Ralphs ego nog verder te bevredigen, iets waar hij duidelijk zelf ook plezier aan beleefde.
Annabelle leidde me naar een druk gedecoreerd gastentoilet in turkoois en goud. ‘Ik snak naar een sigaret,’ zei ze en ze zocht in haar Balenciaga naar een pakje Marlboro’s. ‘Is dit geen marteling?’
‘Je vader is vast nog in shock,’ opperde ik halfslachtig. ‘En trouwens, Frankie trekt het gesprek nogal naar zich toe, hè?’
‘Frankie kan een echte eikel zijn,’ zei Annabelle met een minachtend gebaar. ‘Ik had geen idee dat hij Ralph aanbad.’
‘Nooit iets van gemerkt?’
‘Niets. Nada. We hebben het nooit over mijn familie gehad en nu opeens dit. Om eerlijk te zijn, ben ik hier buitengewoon pissig over.’
‘Ik kan het je niet kwalijk nemen.’
‘O, Denver.’ Annabelle pakte me plots bij de arm. ‘Ik ben zo blij dat jij er bent. Ik zou dit niet trekken zonder jou.’
Ik moest even slikken. ‘Wat een onzin, natuurlijk wel.’
‘Wel waar.’ Ik vroeg me af hoe ik opeens onmisbaar was geworden in haar leven.
‘Nou ja,’ vervolgde Annabelle, ‘je bent er in elk geval en zolang we samen zijn, kan ik het allemaal wel aan. De begrafenis is op donderdag, ik wil meteen daarna terug naar New York. Kun jij dat regelen?’
Shit, reisagent spelen stond anders ook niet in mijn functieomschrijving.
Weer terug aan de eettafel bleek Frankie aan het citeren uit Brain-dead en zag Ralph er zowaar verveeld uit. Hij negeerde orerende Frankie en fixeerde Annabelle met een van zijn stalen blikken. ‘Ik ga ervan uit dat je je moeders spullen uitzoekt nu je hier toch bent. De huishoudsters zullen je helpen, let op dat ze niets jatten.’
Annabelle keek bedrukt. ‘Wil je dat ík dat doe?’
‘Ja, ik wil dat jij dat doet,’ bauwde Ralph haar scherp na. ‘Je bent de enige dochter die ze had, dus is het jouw verantwoordelijkheid. Morgen om tien uur ben je hier om alles te regelen.’
‘Maar…’
‘Annabelle,’ kapte Ralph haar ijzig af. ‘Zo zou je moeder het hebben gewild.’
‘Dat weet ik nog zo net niet,’ mompelde Annabelle.
‘Nou, ik wel,’ zei Ralph, één en al filmsterarrogantie.
Einde discussie.
Om halftien konden we er eindelijk weg.
‘Partytime!’ zei Frankie die in zijn handen wreef bij het vooruitzicht op een wilde nacht in Hollywood. ‘Wat is de club waar je gezien moet worden?’
Ik had beslist meer dan genoeg Frankie Romano gehad voor één dag. ‘Geen idee,’ zei ik schouderophalend. ‘Ik ga naar huis, slapen.’
‘Nee joh!’ riep Frankie uit. ‘We gaan vanavond feesten en beesten. Ik moet weten wat hier speelt, kijken wat de vibe in het nachtleven hier is.’
‘Sorry,’ zei ik zonder enig berouw. ‘Veel plezier, maar ik ga niet mee, Frankie.’
‘Ik ook niet,’ zei Annabelle. ‘Je gaat maar alleen, Frankie. Na het diner en al die spanning ben ik helemaal uitgeteld.’
‘Jezus christus!’ klaagde Frankie. ‘Wat is dit nou voor stom gedoe van jullie?’
‘De chauffeur zet je wel ergens af waar het hot & happening is,’ stelde ik voor. ‘Nadat hij ons bij het hotel heeft afgezet zodat Annabelle naar bed kan en ik weer bij mijn auto ben.’
‘Zijn jullie bejaard of zo?’ sneerde Frankie neerbuigend.
‘Ik ben vijfentwintig,’ antwoordde ik met meer walging dan ik ooit eerder voor iemand had gevoeld. ‘Maar trek het je niet aan, je lijkt me iemand die uitstekend in staat is zich ook in zijn eentje te amuseren.’
Annabelle onderdrukte een giechel. Het gebeurde niet vaak dat Frankie zijn zin niet kreeg.
Bij het hotel stapten Annabelle en ik uit. Frankie verdween met de limo in de nacht, god mocht weten waarheen.
Het leek Annabelle weinig te kunnen schelen. ‘Je hebt helemaal gelijk, hij redt zich wel,’ zei ze. ‘Tot morgen, Denver.’
‘Hoezo, tot morgen?’
‘Tien uur, weet je nog wel? Pik me hier maar wat eerder op, dan rijden we samen naar het huis van mijn moeder om haar spullen uit te zoeken.’
‘Hoor eens, Annabelle,’ zei ik een tikje ongemakkelijk. ‘Ik zou je best willen helpen, maar ik moet gewoon morgen op kantoor zijn. Ik ben achter met alles, ik moet duizend dingen regelen.’
‘Maak je maar geen zorgen,’ zei Annabelle en ze wuifde mijn mogelijke verdere bezwaren luchthartig weg. ‘Ik laat Ralph het wel regelen met je baas. Goed onthouden: zolang ik in LA ben, hoef je je alleen maar om mij te bekommeren.’
Goed, wist ik dat ook weer. Ik was blijkbaar met open ogen in de val gelopen en zat er lelijk in vast.