Denver
Onderweg naar kantoor las ik een sms’je van Sam. Mis mijn Los Angelino en haar rode neus. Wat we hadden, was bijzonder. Jij bent bijzonder. Voor wie moet ik nu pannenkoeken bakken?
Onwillekeurig glimlachte ik. Leuk dat hij me miste. Het zou nog wel eens waar kunnen zijn ook, anders stuurde hij niet zo’n berichtje.
Ik overdacht een antwoord. Het moest precies de juiste toon hebben, ik kon niet als een trutje klinken. Uiteindelijk kwam ik tot het volgende: Mmm… herinneringen aan bijzondere pannenkoeken. Ik ben zeker in de stemming voor meer.
Dubbelzinnig. Precies goed.
Ik glimlachte nog altijd toen ik het kantoor binnenstapte, maar daar maakte Haaientand snel een einde aan, met een preek over het belang van de relatie tussen advocaat en cliënt.
Ik hield voet bij stuk en zei dat het genoeg was geweest en dat ik niet had doorgeleerd voor oppas van steenrijke, stierlijk verwende meiden.
Uiteindelijk accepteerde hij dat ik er genoeg van had en meldde dat we samen de begrafenis zouden bijwonen, als teken van respect. Ik stemde toe, ook al betekende dit dat ik het traditionele familiediner zou moeten missen.
Toen ik eindelijk mijn werkplek wist te bereiken, riep ik Megan bij me. Mijn eigen stagiaire was helaas niet de competente assistent die ik Annabelle had beloofd. Megan was de dochter van een zakenrelatie van Haaientand en niet al te snugger. Ik heb geprobeerd om haar het een en ander bij te brengen, maar tot haar doordringen was net zoiets als op het heetst van de dag in skikleding door de woestijn ploegen.
Megan was een upper middle-class meisje uit de San Fernando Valley dat niets anders aan haar hoofd had dan shoppen, stappen en vriendinnen. Haar heldinnen waren Lindsay Lohan en Paris Hilton. Ze aanbad Zac Ephron en vond George Clooney en Brad Pitt allebei erg oude mannen.
Nu ik er nog eens over nadacht, zou ze wel eens volmaakt gezelschap kunnen zijn voor Annabelle. Twee verwende krengen hadden elkaar vast wel iets te zeggen.
Ik stuurde haar naar Huize Maestro met strenge orders dat ze zich moest gedragen en moest proberen ons kantoor zo goed mogelijk te representeren.
Megan was verrukt verlost te zijn van haar saaie kantoortaken, dus het mes sneed aan twee kanten.
Achter mijn bureau bekeek ik het werk dat op me lag te wachten. Een gevalletje winkeldiefstal van een voormalige tv-ster bij een kleine boetiek. En een aanklacht van geweldpleging tussen een rapper en een vooraanstaand paparazzo – geen van beide al te opwindend, maar aangezien het om redelijk bekende mensen ging, zou ik mijn best doen er toch wat van te maken.
Op een rare manier baalde ik ervan dat Ralph niet was beschuldigd van de dood op zijn vrouw. Het zou een fijne zaak zijn geweest om hem in te kunnen verdedigen. Felix zou uitstekend werk hebben verricht en ik had er als zijn rechterhand veel van kunnen leren.
Na een poosje belde ik de dierenarts om te informeren naar het welzijn van mijn hond, Amy Winehouse. Amy verbleef niet graag in een pension, dus als ik de stad uit moest, bracht ik haar naar mijn dierenarts die haar behandelde als de koningin die ze meende te zijn.
‘Ik kom Amy later vandaag ophalen,’ zei ik tegen de receptioniste.
‘Eh, maar Miss Jones, uw vriend kwam hier gistermorgen met zijn kat en toen hij Amy zag, zei hij dat hij haar mee zou nemen. Hij zei dat u hiervan af wist en dat alles geregeld was.’
‘Mijn vriend?’
Even werd ik overweldigd door schrik en woede. Mr. Meyer. Josh Meyer. De klootzak met wie ik had samengewoond.
‘Wat wil je me nou precies zeggen?’ kreeg ik eruit.
‘Amy leek blij hem te zien, ze kwispelde als een dolle,’ zei de receptioniste. ‘Het is toch wel oké dat ik haar aan hem heb meegegeven?’
Nee, dat is niet oké, stom wijf. Josh wilde Amy altijd al hebben en ik heb tegen hem gezegd dat hij geen schijn van kans maakte. Amy houden was mijn manier van Josh straffen. Zo kon ik hem laten weten dat hij niet in alles zijn zin kon krijgen. En nu heeft hij haar zomaar meegenomen. Nou, hij kan het krijgen zoals hij het hebben wil – het is oorlog.
‘Zeg, in de toekomst wil ik niet meer dat je mijn hond aan wie dan ook meegeeft,’ zei ik, op het randje van een driftbui. ‘Ik kom haar brengen en ík haal haar ook weer op.’
‘Het spijt me,’ lamenteerde de receptioniste. ‘Ik hoop dat…’
‘Laat maar,’ zei ik bits. ‘Ik regel het zelf wel.’
Na de hoorn op het toestel te hebben geknald, belde ik Josh mobiel. Gelukkig had hij nog altijd hetzelfde nummer, jammer genoeg kreeg ik zijn voicemail.
‘Denver hier,’ zei ik met mijn ijzigste stem. ‘Je hebt Amy meegenomen en dat pik ik niet. We hadden afgesproken dat ik de hond zou houden, dus waar de fuck ben je mee bezig? Bel me meteen als je dit hoort.’
Sidderend van woede legde ik neer. Hoe haalde hij het in zijn stomme kop om mijn hond te ontvoeren?
Om vijf uur had Josh nog steeds niet teruggebeld.
Eikel!
Hondendief!
Klootzak!
Ik besefte dat er niets anders op zat dan de confrontatie aangaan als ik Amy terug wilde krijgen. Josh werkte in een fitnessclub, waar hij de zorg had over de spieren van een stel beroemde sporters, maar ik gokte erop dat ik bij hem thuis meer kans op Amy maakte. Dus zette ik een paar minuten na vijven koers naar zijn huis in Hancock Park. Inderdaad, nadat we uit elkaar waren gegaan, had Josh opeens een huis gekocht, iets waar hij nooit voor in was geweest toen we nog samen waren.
Ik was er nooit binnen geweest, al moet ik wel toegeven dat ik er een paar keer langs ben gereden toen ik erachter kwam dat hij een huis had gekocht. Niet dat het me iets kon schelen, maar ik was gewoon nieuwsgierig geweest en ik wilde zien waar hij voor had gespaard en wat ik blijkbaar niet waard was geweest.
Aan de buitenkant zag het huis er leuk uit. Het lag een eindje van de straat en had aan de voorkant een goed onderhouden gazon en bomen. Het huis zelf was gebouwd in oudkoloniale stijl en op zich best indrukwekkend.
Ik parkeerde op straat, marcheerde naar de voordeur en belde aan.
Een angstaanjagend dunne kleine vrouw met lange goudblonde krullen en een harde blik deed open. Ze was eind twintig en had de in LA blijkbaar verplicht oranje gloed van te veel zelfbruiner. Haar kleding was van top tot teen casual designerkleding.
‘Ja?’ informeerde ze met één hand op haar uitstekende heupbot. Haar toon was even uitnodigend als een emmer stront.
‘Hallo,’ zei ik en ik probeerde langs haar heen te kijken. ‘Is Josh aanwezig?’
Ze vernauwde haar kraalogen tot haar mascara bijna aan elkaar plakte. ‘En wie mag jij dan wel niet wezen?’
‘Denver,’ meldde ik en ik zag dat de naam geen blik van herkenning bij haar teweegbracht. ‘Denver Jones,’ wijdde ik wat uit, omdat ik er zeker van was dat hij toch wel wát over mij verteld zou hebben. Er was nog steeds geen respons te lezen op haar spitse gezicht. ‘De ex van Josh,’ verduidelijkte ik toen maar.
Eindelijk ging er in het leeghoofd een lichtje branden. Ben ik onredelijk? Volgens mij niet. Ze spoort niet, dat soort dingen zie ik gewoon.
‘Hij heeft mijn hond,’ zei ik effen. ‘Ik wil haar terug.’
‘Dat komt mooi uit,’ zei Miss Skinny. ‘Ik kan het mottige kreng niet uitstaan. Ik ben nergens zo allergisch voor als voor honden.’
Alsof ze het wilde bewijzen, nieste ze twee keer en keek mij toen vuil aan, alsof het mijn schuld was.
Fijn voor Josh, dat hij zo’n topmeid had gevonden.
‘Waar is Amy?’ vroeg ik afgemeten.
‘Amy?’ vroeg ze.
‘Mijn hond.’
‘O, die. Ik heb haar opgesloten in de schuur achter.’
Mijn woede was inmiddels zo groot dat ik zin had haar te slaan. ‘Waarom heb je dat gedaan?’
‘Dat zei ik toch? Ik ben allergisch,’ zei Miss Skinny en ze gaapte verholen. ‘Bovendien blaft die stomme hond de hele tijd, hoe hou jij dat vol?’
‘Amy blaft omdat je haar opgesloten hebt,’ zei ik verwijtend. ‘Het is een huishond. Waar is Josh?’
‘Die zal wel op weg naar huis zijn, denk ik.’
‘Oké, dan neem ik haar zo wel mee.’
‘Weet Josh hiervan?’
‘Waarvan?’
‘Dat je de hond meeneemt?’
‘Ja,’ zei ik kortaf. ‘Dat hebben we zo afgesproken.’
‘Nou, dan kun je maar beter binnenkomen, want ik doe die schuur niet open,’ zei ze en stapte opzij om me er langs te laten. ‘Het stomme beest zou mij vast bijten.’
Wat mij betreft had Amy toestemming om eens flink haar tanden in deze heks te zetten.
Binnen keek ik even rond, het huis was in een mengelmoes van stijlen ingericht. Het was ook een enorme puinhoop. Rekken kleding stonden in de woonkamer en accessoires lagen overal opgestapeld. Miss Skinny Stylist van de Sterren had haar territorium duidelijk afgebakend. Het enige teken dat Josh hier ook woonde, was het enorme flatscreen en zijn comfortabele oude stoel. Ik had hem nooit zover kunnen krijgen dat hij die eens wegdeed.
Há! Mij had hij zonder omhaal gedumpt, maar zijn oude stoel had hij gehouden.
Niet dat het me iets kon schelen. Heus, het liet me allemaal koud.
In de verte hoorde ik Amy blaffen. Opeens stormde Josh het huis binnen.
Josh Meyer. Mijn ex. De man waar ik diverse kostbare jaren van mijn leven aan had gegeven.
Ik keek naar hem. Hij keek naar mij. Even was het alsof de tijd had stilgestaan, we weer samen waren en er niets was veranderd.
Josh was degene die het moment verbrak. ‘Wat is hier aan de hand? Denver, wat doe je hier?’
Ik schonk hem een dodelijke blik. Eerst mijn hond stelen en dan van mij een verklaring eisen waarom ik bij hem thuis was? Hij moest het niet wagen!
Ik zag dat hij was aangekomen, zeker vijf kilo. Dat deed me genoegen, omdat ik wist dat ik er goed uitzag. Hoewel ik vermoedelijk een reuzin leek naast het scharminkel waar hij het tegenwoordig mee hield.
‘Jij hebt mijn hond meegenomen,’ zei ik beschuldigend.
‘Onze hond,’ snauwde hij terug.
‘Nee, míjn hond.’
‘Je hebt Amy bij de dierenarts achtergelaten. Ik kon zien dat ze het daar niet naar haar zin had, dus ik heb haar meegenomen.’
‘Je had niet het recht om dat te doen.’
‘Ik had alle recht van de wereld, we hebben Amy samen gevonden, weet je nog wel?’
‘Ja, en toen jij vertrok, heb ik haar gehouden. Dat hebben we zo afgesproken.’
‘Nee, dat heb jij zo bepaald.’
‘Je nieuwe vriendin houdt niet eens van honden, dus waarom zou je haar hier willen hebben?’
‘Daar gaan we weer,’ zei hij honend. ‘Jij moet altijd alles naar je hand zetten. Amy was onze hond, ik sta in mijn recht als ik haar wil hebben.’
‘Niet waar.’
‘Wel waar!’
‘Alsjeblieft, zeg,’ zei Miss Skinny en ze plaatste haar nauwelijks zichtbare lijf tussen ons in. ‘Neem je hond en flikker op. Ik krijg migraine van jullie.’
Allergieën én migraine, Josh had echt een toppertje gevonden.
‘Vooruit Josh,’ zei ik, opeens moe van het bekvechten. ‘Geef me mijn hond.’
Josh’ mond werd een dun streepje, een teken dat hij echt ontzettend op zijn pik getrapt was.
Had ik ooit echt van deze man gehouden?
Blijkbaar wel, maar er was niets meer van die liefde over.
‘Jij je zin,’ zei hij ten slotte, met tegenzin.
‘Goed dan,’ zei ik, zonder mijn blik neer te slaan.
Een paar minuten later zaten Amy en ik samen op de weg, allebei erg blij dat we weer bij elkaar waren. Ik moest nog even een snelle tussenstop op kantoor maken en daarna stond een laat etentje met Mario gepland. Per sms hadden we afgesproken dat we elkaar bij Ago zouden treffen. Ik had nog net tijd om me thuis om te kleden in iets wat gepast was voor een avondje uit met Mario, wat vermoedelijk zou eindigen bij hem thuis.
Hmm, na de aanvaring met Josh kon ik wel een beetje liefde gebruiken en Mario was de ideale kandidaat om dat te geven.
Ik reed rechtstreeks naar de zaak, liet Amy achter bij mijn favoriete parkeerwachter en nam de lift naar de tweeënveertigste verdieping.
Megan was terug en straalde aan alle kanten. ‘Ik heb het zo leuk gehad!’ zei ze geestdriftig. ‘Annabelle is helemaal het einde!’
O ja, er gaat niets boven de kleren van een vermoorde filmster uitzoeken met haar nare dochter.
‘Mr. Saunders wil dat je even naar deze foto’s kijkt,’ vervolgde Megan en ze gaf me een envelop van twintig bij dertig centimeter.
‘Waar gaat het over?’
‘Dat heeft hij niet gezegd. Mag ik naar huis?’
‘Ja, ga maar,’ zei ik verstrooid en ik scheurde de envelop open.
Felix had een kort briefje bijgesloten. Denver, kijk eens goed naar deze foto’s van Gemma Summer. Enig idee? Ralph wil weten wie de man is.
Natuurlijk wilde Ralph dat weten. Zijn mooie echtgenote was met een andere man gefotografeerd in de week voor haar dood.
Ik bestudeerde de foto’s. Het waren er vier. Gemma stond er mooi op, zo te zien had ze het naar haar zin. Ze proostte met een onbekende, een man die nauwelijks zichtbaar was, alleen en profil. Ze waren genomen in een afgelegen restaurant hoog in de heuvel boven Malibu. De fotograaf zou Gemma wel gevolgd zijn en zich in de bosjes verstopt hebben om de plaatjes te schieten.
Ik keek nog eens goed en toen wist ik het opeens.
Mystery Man was de vader van Carolyn.