Annabelle
‘Wakker worden, schatje,’ zei Frankie zangerig. ‘Kom op, liefje, laat me die sexy kijkers van je eens zien.’
Annabelle rolde zich om in bed. Iemand schudde aan haar schouder, iemand haalde haar uit de verrukkelijkste droom die ze ooit had gehad. Daarin lag ze in bed in een luxe hotelkamer met uitzicht op zee, samen met Chace Crawford en Brad Pitt. Chace hield zich bezig met het zoenen van haar nek, terwijl Brad op zijn beurt zat te wachten. Maar hij werd ongeduldig en schudde haar net zolang aan haar schouder heen en weer tot –
‘Lieve hemel!’ riep ze uit toen ze wakker schrok en Frankie naast zich aantrof. ‘Wat doe jij hier, je zat toch in Atlantic City?’
‘Zodra ik het hoorde, ben ik teruggekomen,’ loog hij en hij ging op de rand van het bed zitten. ‘Je dacht toch niet dat ik je uitgerekend nu aan je lot zou overlaten?’
Annabelle wreef zich in de ogen. Spijtig dat de droom was vervlogen, maar fijn dat Frankie genoeg om haar gaf dat hij zijn weekeinde met zijn vrienden wilde onderbreken om haar te troosten na de vernederende ervaring met Sharif Rani’s zoon.
‘O, Frankie,’ zei ze en ze streelde met haar vingers over zijn wang. ‘Het was zo afschuwelijk…’
‘Ik weet het, schatje,’ zei hij sussend. ‘Het is vreselijk, maar laten we eerlijk zijn: jullie waren niet bepaald close.’
‘Niet close?’ Woedend krabbelde ze overeind. ‘Ik was in dezelfde kamer en jij noemt dat niet close?’
‘Rustig nou maar,’ zei Frankie, die door kreeg dat ze geen idee had waar hij het over had.
‘Hoe laat is het?’ wilde Annabelle kribbig weten. ‘Want hoe laat het ook is, ik wil dat je die lamlul belt om hem de waarheid te zeggen. Heb ik al gezegd dat hij me heeft afgekapt? Hij zette gewoon zijn telefoon uit, dat is toch onvoorstelbaar?’
Dus… Ralph Maestro had de verbinding met zijn eigen dochter verbroken. Misschien had Ralph zijn vrouw echt doodgeschoten en was hij nu vervuld van schuldgevoel? Het waren tenslotte rare lui, daar in Hollywood. Tot alles in staat.
Frankies hersens draaiden overuren. Als Ralph Maestro zijn vrouw daadwerkelijk had vermoord en zou worden veroordeeld tot gevangenisstraf, wie zou dan zijn fortuin krijgen? Annabelle was hun enige kind, zij natuurlijk. Opeens leek er ook een gouden randje te zitten aan die hele moordzaak.
Frankie zag zichzelf al in LA wonen, in een mooie villa. Loungen bij het zwembad, te gekke feesten geven en chillen met echte supersterren. Uit de filmwereld en de sportwereld, uit de muziekbizz – hij zou ze allemaal leren kennen.
Het had hem altijd dwarsgezeten dat Annabelle nooit met hem naar LA wilde. ‘Ik heb daar de ongelukkigste jaren van mijn leven doorgebracht,’ zei ze altijd. ‘Ik wil daar nooit meer naartoe.’
Nu was alles echter anders.
‘Nou?’ vroeg Annabelle met een vastberaden blik in haar ogen. ‘Ga je hem nog bellen of hoe zit dat?’
Frankie haalde zijn schouders op. ‘Joh, ik ken hem helemaal niet, wat zou ik moeten zeggen?’
‘Verdomme nog aan toe!’ viel Annabelle uit. ‘Natuurlijk ken je hem! Zeg hem gewoon dat we nooit meer zaken doen.’
‘Huh?’ Frankie snapte er niets meer van. Het was blijkbaar harder aangekomen bij Annabelle dan hij had ingeschat.
‘Ik háát hem!’ siste ze hem tussen haar tanden door toe. ‘En ter info: het kan me niets schelen hoeveel geld het ons gaat kosten. Laat maar, we halen het wel ergens anders vandaan. Er zijn nog genoeg andere miljardairs.’
Ze hallucineerde, het kon niet anders.
‘Luister eens, schatje,’ begon hij. ‘Ik weet dat het hard is aangekomen, maar…’
‘Hard? Wil je weten hoe hard? Wil je mijn blauwe plekken zien? Ik zit van top tot teen onder!’
‘Huh?’ Frankie was het spoor nu echt bijster. Annabelle was hartstikke gek geworden. Ze zou wel in shock zijn.
‘Bont en blauw, Frankie,’ zei ze en ze vernauwde haar ogen. ‘Blauwe plekken van een dikke vette klootzak die echt absoluut ouder dan vijftien was. En beten: hij heeft me in mijn dij gebeten! Sharif Rani zou zich dood moeten schamen, om me op te zadelen met zijn zogenaamde zoon. Buitenechtelijk, ongetwijfeld, want hij was bepaald niet de onschuldige Arabische jongen die ons was voorgeschoteld. Hij was gewoon een dikke vette Amerikaanse verkrachter!’
O, shit, Annabelle had het niet over de moord op haar moeder, ze drensde maar door over haar middagmeeting met de zoon van Sharif Rani. Jezus christus, wist ze wel wat er in haar ouderlijk huis was gebeurd? Had nog niemand het haar verteld?’
‘Annabelle, heb je het nieuws gezien?’ opperde hij voorzichtig.
‘Heb je het sms’je niet gelezen dat ik je heb gestuurd?’ vroeg ze kortaf. ‘Het lijkt je niets te kunnen schelen dat ik in elkaar geslagen én verkracht ben. Doe even normaal, zeg!’
‘Ik ben nou toch hier?’ verdedigde Frankie zich. Hij had spijt zijn berichten niet te hebben gecheckt, maar hij had het ook zo druk gehad met verliezen in het casino en een knappe serveerster versieren.
‘Liefje,’ begon hij toen het eindelijk tot hem doordrong dat hij degene was die haar de onheilstijding moest brengen. ‘Ik moet je iets vertellen.’
‘Wat dan?’ vroeg ze snibbig en woedend dat hij geen aanstalten maakte om voor haar op te komen.
‘Het betreft eh… je moeder.’
‘Wat is daarmee?’
‘Jezus, ik weet niet hoe ik dit tegen je moet zeggen,’ mompelde hij. ‘Annabelle, je moeder is dood. Ze is vermoord, door haar hoofd geschoten.’
Er viel een huiveringwekkende stilte.
‘Ik dacht dat je het al wist,’ vervolgde hij lamlendig.
Ongelovig keek ze hem aan. Wat had hij nu net gezegd? Droomde ze nog? Was dit een nachtmerrie?
‘Ik vind het heel erg voor je, schatje,’ zei hij. ‘Het moet een totale schok voor je zijn.’
‘Wanneer?’ vroeg ze, toen ze eindelijk de adem weer in haar longen voelde lopen. ‘Wanneer is het gebeurd?’
‘Deze ochtend, blijkbaar. Westkusttijd, dan. Ik weet ook niet meer dan wat ik op televisie heb gezien. Daarna ben ik meteen in de auto gestapt, dus ik weet niet of er inmiddels al meer bekend is.
‘Vanmorgen,’ zei ze toonloos. ‘Waarom heeft niemand me gebeld?’
‘Misschien is dat wel gebeurd, heb je je voicemail niet afgeluisterd?’
Ze schudde haar hoofd. Alles leek opeens zo surrealistisch. Haar moeder, vermoord. Haar moeder, de schoonheid van wereldklasse. De vrouw op wie iedereen dol was. De heldin van talloze films, de Oscarwinnares die ontegenzeggelijk talent had.
Haar moeder, de ongenaakbare Gemma Summer. Een vrouw met wie ze nooit een hechte band had gehad. Een vrouw die had toegestaan dat haar kind werd opgevoed door een reeks ongeinteresseerde nanny’s. Een vrouw die altijd en eeuwig weg was, ergens op een set, tenzij er behoefte was aan een covershoot voor People of Vanity Fair. Dan was de kleine schattige vijfjarige Annabelle opeens wel goed genoeg om het enige dochtertje van de filmster te zijn. Vanaf haar achtste verjaardag zat zelfs dat er niet meer in. Acht was te oud om nog als schattig te worden beschouwd, hoewel haar vader haar toen nog wel eens meenam naar wedstrijden van de Lakers, waar ze naast elkaar aan de rand van het veld werden gefotografeerd. Toen ze de puberteit bereikte, was ook hij echt afgehaakt.
O, de puberteit. Haar toenmalige Zuid-Afrikaanse nanny had haar voorgelicht. Haar moeder had besloten dat veertien oud genoeg was voor een nosejob. En een jonge Mexicaanse tuinier die destijds op het terrein werkte, had haar geleerd hoe ze moest pijpen.
Op school had ze de kunst der fellatio geperfectioneerd en werd ze al snel het populairste meisje van de klas. Seks was haar manier om aandacht te krijgen en ze blonk erin uit.
Net als in shoppen. Zo zuinig als ze geweest waren met liefde en aandacht, zo gul waren haar ouders als het aankwam op geld. Ze had van hen een stapeltje creditcards gekregen en op haar zestiende hadden ze haar een Porsche geschonken. Alles om haar maar uit beeld te krijgen.
Het had haar populair gemaakt. Een rijke, verwende meid, die door niets of niemand werd tegengehouden als ze ergens haar zinnen op had gezet.
Het enige wat ze wilde, was afstand nemen van haar zelfzuchtige showbizzouders. Ergens heen gaan waar ze niet zou worden gezien als ‘Annabelle, haar moeder is Gemma Summer, haar vader Ralph Maestro’.
Naar New York verhuizen was het beste wat ze ooit had gedaan. Slechts een paar mensen daar wisten wie haar ouders waren en wie ze in werkelijkheid was. Precies zoals ze het wilde.
Gemma Summer. Moeder. Dood. Annabelle had haar amper gekend.
‘Luister de berichten op het nummer van de flat in SoHo even af,’ zei ze met samengeknepen stem. ‘Dat is het enige nummer dat Ralph van me heeft.’
Frankie gaf gehoor aan het verzoek en vond een stroom voicemailberichten, waaronder een kortaffe melding van Ralph die zei dat hij een van zijn advocaten naar New York stuurde om haar op te halen.
Toen Frankie dit tegen Annabelle zei, schudde ze koppig haar hoofd. ‘Ik weiger terug te gaan naar LA,’ zei ze effen. ‘Waarom zou ik?’
‘Het gaat om je moeder,’ probeerde Frankie haar te overreden. ‘Je moet wel, schatje. Je moet naar de begrafenis. Ik ga met je mee, maak je maar geen zorgen. Ik blijf bij je.’