Carolyn
Het laatste wat Carolyn zich nog kon herinneren, was dat ze had geparkeerd bij het verlaten Shell-station – zichtbaar al lange tijd gesloten – en dat ze daar geduldig had zitten wachten op Gregory.
Ze had geen idee wat er vervolgens was gebeurd, al herinnerde ze zich vaag dat er een meisje op haar raam had geklopt. Een jong, latina-achtig meisje dat geagiteerd leek en misschien in de problemen zat. Barmhartige samaritaan die Carolyn was, had ze haar raampje naar beneden gedaan om te kijken of ze kon helpen en vanaf dat moment wist ze niets meer.
Nu werd ze langzaam wakker in de stoffige achterbak van een rijdende auto. Ze was aan handen en voeten gebonden, in haar mond zat een smerige prop.
Onmiddellijk maakte paniek zich van haar meester. Als dit een nachtmerrie was, dan zou ze nu toch wel wakker zijn geworden? Maar nee, ze lag in het donker te schudden, onderweg naar god mocht weten waar.
Gal borrelde op in haar keel, maar ze slikte het weg uit angst dat ze anders zou stikken.
Ze probeerde zich te bewegen. Onmogelijk.
Haar handen waren op haar rug gebonden met een kabel, die diep in haar polsen sneed.
Alstublieft, God, help me.
Ze wilde de woorden wanhopig graag hardop uitspreken, maar ook dat was onmogelijk, dus herhaalde ze ze in stilte als een troostend mantra en hoopte dat Hij haar zou kunnen horen. ‘Je weet zeker dat ze niet het loodje gaat leggen?’ vroeg Rosa, Benito’s zestienjarige vriendin. Rosa was een knap meisje, maar haar schoonheid werd verpest door een dun, lang litteken op haar linkerwang – het gevolg van een gevecht met een rivaliserende meidenbende. Haar moeder was woedend geweest en had haar twee weken op haar kamer opgesloten.
‘Hoe vaak moet ik het nou nog zeggen?’ zei Benito met een kwaaie kop. ‘We hoeven die griet alleen maar zo bang te maken dat ze een miskraam krijgt.’
‘Het enige wat ze hoeft te doen is een kleerhanger in haar kut steken en die een beetje heen en weer wiebelen,’ zei Rosa met kennis van zaken. ‘Dat werkt geheid goed.’
‘Zo goed dat jij met een kind van tien maanden bij je moeder woont,’ zei Benito zuur. ‘Bovendien wil zij het kind houden, die lul van een senator wil ervan af.’
‘Wat een klootzak,’ mompelde Rosa en ze dronk uit een blikje Red Bull, om vervolgens haar mond af te vegen met de rug van haar hand. ‘Waarom doe je dit ook alweer voor hem?’
‘Omdat ik anders weer de bak in ga,’ zei Benito ongeduldig.
‘Wat ga je met haar doen?’ wilde Rosa weten. In afwachting van het antwoord opende ze haar tasje en haalde er een Covergirl-compact uit die ze laatst bij de drogist had gestolen.
‘Weet ik veel!’ Benito knipperde zenuwachtig met zijn ogen. ‘Hoe lang duurt het voor je een foetus kwijt ben?’
Rosa haalde haar schouders op en bestudeerde zichzelf aandachtig in het spiegeltje van de poederdoos.
‘Weet niet,’ zei ze uiteindelijk en ze ontdekte een puistje dat moest worden uitgeknepen. ‘Op school ging een meisje naar een of andere Ier, een abortus kostte bij hem vijftig piek. Waarom brengen we haar niet bij hem?’
‘Omdat het een ongeluk moet lijken,’ zei Benito stellig. Hij wou dat Rosa haar kop eens zou houden.
Rosa likte met haar tong langs haar lippen. ‘Waarom?’
‘Kappen met dat klotegevraag,’ grauwde Benito.
Hij had met Rosa sinds haar vijftiende een soort knipperlichtverkering. Bijna zes maanden al, een record voor hem. Ze was gewillig, vitte niet al te veel en pijpte hem als een professional. Minpuntje aan haar was dat ze een kind had van een rivaliserend bendelid die hem wanneer de gelegenheid zich maar voordeed probeerde om te leggen. Het was een vete die uit de hand dreigde te lopen en Benito had al overwogen om Rosa te laten schieten om ervan af te zijn.
Maar niet nu, niet met de zwangere teef van de senator in zijn achterbak. Het nu uitmaken zou niet slim zijn.
‘De dresscode is black tie, vanavond,’ zei Evelyn Stoneman via de huisintercom tegen haar echtgenoot.
Alweer een groot gala was wel het laatste waar Gregory op zat te wachten, al was hij zich ervan bewust dat het zeer belangrijk was om erheen te gaan. Zo lang Carolyn ‘vermist’ was, was het elementair dat hij te allen tijde een alibi had.
Niet dat iemand Carolyn als vermist had opgegeven. Gezien het feit dat ze alleen woonde, kon dat dagen duren en tegen die tijd zou ze wel weer terug zijn, niet langer zwanger. Bij haar terugkomst zou Gregory haar troosten en aardige dingen zeggen, zoals dat dit soort schurken strenger gestraft moesten worden. En dan, als het juiste moment was aangebroken, zou hij het uitmaken.
Als het een beetje meezat, zou de schok van gekidnapt zijn ervoor zorgen dat ze de baby snel zou verliezen, misschien al binnen een paar uur. Als het achter de rug was, zou ze worden vrijgelaten en was ook Gregory weer vrij. Het was een volmaakt plan.
Hij had Benito opgedragen haar geen pijn doen, het was alleen maar de bedoeling dat hij haar eens flink door elkaar zou schudden. Benito leek hem niet de meest betrouwbare persoon ter wereld, maar Gregory had weinig keuze. De baby moest verdwijnen en Benito was de enige die hem daarbij kon helpen.
Evelyn verscheen in de deuropening in een lange witte Carolina Herrera en met smaakvolle diamanten.
‘Je bent nog niet klaar,’ zei ze op een toon alsof ze een kind een standje gaf en ze wiebelde met een beringde vinger naar hem.
‘Geef me nog vijf minuten,’ bromde Gregory en hij reikte naar een hagelwit overhemd dat gestreken op een hanger klaar hing. ‘Meer heb ik niet nodig.’
Opnieuw voelde Carolyn gal in haar keel en weer wist ze het weg te slikken. De auto reed over ruw terrein en ze kon niet voorkomen dat ze alle kanten op werd gegooid.
Ze probeerde rustig te blijven en rationeel te denken. Als Gregory arriveerde en ontdekte dat alleen haar auto er stond en zij verdwenen was, dan zou hij natuurlijk meteen alarm slaan en haar als vermist opgeven bij de politie.
Of niet? Gregory kennende zou hij wel eens te bescheten kunnen zijn om dat te doen, hij was altijd zo bezorgd over zijn reputatie.
Maar als hij haar auto verlaten bij het tankstation zag staan, dan zou hij wel weten dat er iets mis was? Dan zou zijn geweten hem toch zeker dwingen om het te melden?
Maar wat als degene die haar had opgesloten in deze kofferbak haar Pontiac had gestolen en ermee weg was gereden? Hoe zou Gregory dan weten dat ze ontvoerd was?
Hoe kwam Gregory daar achter? Dat was de vraag.
En wie zou haar dan nog kunnen redden?