3

Carolyn

‘Je zei dat je bij je vrouw zou weggaan.’ Carolyn Hendersons lichtblauwe ogen vulden zich met tranen. Ze keek naar haar baas, haar minnaar, de man die haar gouden bergen had beloofd, maar zich niet aan zijn woord hield. ‘Je hebt met je hand op je hart beloofd dat het voor kerst over en uit zou zijn.’

Senator Gregory Stoneman ijsbeerde rond in zijn kantoor en was niet in staat het mooie meisje met de honingkleurige bob en de betraande ogen aan te kijken. Hij was een lange vijftiger, met dik grijzend haar, een haviksneus en de gladde lach van een ware politicus.

‘Luister nu eens, liefje,’ soebatte hij, ‘je moet begrijpen…’

‘Ik héb naar je geluisterd,’ onderbrak Carolyn hem met enige stemverheffing. ‘Ik luister al twee jaar non-stop naar je.’ Ze schonk hem een beschuldigende blik. ‘Je hebt me bezworen dat we met kerst samen zouden zijn. Je hebt belóófd dat je van haar zou scheiden.’

‘Dat weet ik wel, maar…’

‘Je hebt tegen me gelogen, Gregory,’ vervolgde ze nog wat schriller. ‘Je hebt haar nog steeds niet verteld over ons, nietwaar?’

Tranen stroomden over haar wangen, ze kon ze niet meer tegenhouden.

Gregory Stoneman fronste. Niets was irritanter dan een huilende vrouw. Het was al erg genoeg dat hij het af en toe van zijn vrouw moest verdragen, maar deze meid werd nu wel erg veeleisend. Op deze onzin zat hij niet te wachten. Bovendien had hij net een Engelse journaliste leren kennen, de Londense correspondent van een kwaliteitskrant. Het meisje was jong en fris en uiterlijk kon Carolyn niet aan haar tippen. Hoewel hij moest toegeven dat ze een geweldig lijf had – met grote tieten – wat een van de redenen was waarom hij haar aan het lijntje had gehouden met valse beloften dat hij voor haar zijn vrouw zou verlaten.

Alsof dat ooit zou gaan gebeuren.

Washington kende bepaalde spelregels. Affaires waren tot daaraan toe, maar ze hadden geen enkele invloed op de huwelijkse staat. Wie op niveau wilde meespelen, hield zich hieraan.

‘Rustig nou even!’ zei hij sussend.

‘Val dood met je rustig!’ viel ze uit.

‘Na de feestdagen…’ begon hij.

‘Nee!’ schreeuwde ze. ‘Je hebt het beloofd. En ik verwacht dat je je aan je woord houdt, anders…’

‘Anders wat?’ vroeg hij onheilspellend.

‘Of ík zeg het tegen je vrouw, gezien het feit dat jij jezelf er blijkbaar niet toe kunt zetten.’

Haar woorden hingen als een donkere wolk tussen hen in.

Gregory fronste wat dieper. Als haar vriendje Matt nu maar was gebleven, was er niets aan de hand geweest. Maar nee, Matt moest zo nodig abrupt vertrekken. En nu? Zat hij met een behoeftig grietje dat eisen begon te stellen waar hij echt niet aan kon en wilde voldoen. En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg was, begon ze nu ook al met dreigementen. Tegen hem, Gregory Stoneman! Gewaardeerd en gerespecteerd lid van de Senaat met een onbezoedelde reputatie en een huwelijk dat al twintig jaar stond als een huis.

Haar gedrag was onacceptabel en hij besloot het niet te pikken. ‘Alsjeblieft, geen scènes op kantoor,’ wees hij haar terecht hij met een ongeruste blik op de gesloten deur.

‘Waarom niet?’ wilde ze weten. Haar gezicht werd nog wat roder. ‘Straks weet toch iedereen het.’

‘O nee, dat gaat niet gebeuren.’

‘O nee? Dat zullen we nog wel eens zien!’

Hij had schoon genoeg van haar houding. Wie dacht ze wel niet dat ze was? ‘Hoezo dat?’

‘Omdat ík het ga vertellen,’ verklaarde ze uitdagend. ‘Eerst aan je vrouw, daarna aan de rest van de wereld.’

Gregory pakte haar pijnlijk stevig bij de arm. ‘Nee, dat laat je uit je hoofd,’ zei hij streng.

‘Probeer me maar eens tegen te houden,’ snauwde ze terug, vastberaden dit voor eens en altijd te regelen.

‘Waarom?’ vroeg hij en hij deed een bovenmenselijke poging zijn woede te beheersen. ‘Waarom doe je me dit uitgerekend nu aan?’

Carolyn staarde hem aan, haar handen trilden, haar onderlip bibberde. Dit was niet de manier waarop ze het had willen aanpakken, maar hij moest het weten.

‘Ik ben zwanger,’ zei ze uiteindelijk.

‘Sorry?’ Zichtbaar geschrokken deed hij een stapje terug.

‘Zwanger,’ herhaalde ze, verrukt dat ze eindelijk zijn onverdeelde aandacht had.

‘Dat is onmogelijk,’ snauwde hij omdat hij weigerde zijn eigen aandeel in dit nieuwtje onder ogen te zien. ‘Je gebruikt de pil.’

‘Een ongeluk zit in een klein hoekje,’ mompelde ze.

‘Waar héb je het over?’

‘De pil werkt niet altijd,’ legde ze uit. ‘Een keertje buikgriep en de betrouwbaarheid is al weg.’

‘Jezus!’ explodeerde Gregory.

Ze voelde zich al een stuk kalmer, nu ze het hem eindelijk had verteld. ‘Dus nu zul je ook wel inzien dat het tijd is voor jou en mij om samen naar buiten te treden. We moeten wel, het zal niet lang meer duren voor mensen het aan me kunnen zien.’

Hij ijsbeerde een paar keer heen en weer voor hij zich met een beschuldigende blik tot haar richtte. ‘Wie zegt dat het kind van mij is?’ zei hij botweg.

Ze had erop gerekend dat hij zoiets zou zeggen. Het kwetste haar, maar ze kende Gregory’s zwakke plekken en als hij in het nauw zat, probeerde hij altijd de schuld op een ander te schuiven, net als in zijn politieke carrière.

En toch… hield ze van hem. Ze kon het niet helpen.

En nu zijn kind in haar groeide, wilde ze meer dan ooit bij hem zijn.

‘Het is van jou,’ zei ze kalm. ‘Geen twijfel mogelijk.’

‘Het zou ook van Matt kunnen zijn,’ wierp Gregory tegen. Hij was woedend dat hij in de oudste valstrik ter wereld was getrapt.

‘Het is van jou,’ herhaalde ze.

‘Hoe kun je dat zeker weten?’ hield hij boos aan.

O, god, nu voelde ze zich pas echt een loser. Het was niet eerlijk, ze hield zoveel van hem. Al die tijd al.

‘Omdat ik al drie maanden niet meer met Matt naar bed ben geweest,’ zei ze zacht. ‘Het kind is van jou, Gregory. Neem je verantwoordelijkheid.’

‘Jezus!’ riep hij weer uit. ‘Waarom flik je me dit?’

‘Sorry?’ vroeg ze ongelovig en opeens ook boos. ‘Als ik het me goed herinner, kwam jij twee keer per week naar míjn appartement, klaar om me suf te neuken.’

‘Wees niet zo vulgair,’ snauwde hij haar toe. ‘Dat past niet bij je.’

Dit ging helemaal niet zoals ze had verwacht. Ze wilde dat hij zou zeggen: ‘Je hebt helemaal gelijk, dit is heerlijk nieuws. We horen bij elkaar. Ik ga meteen van mijn vrouw scheiden.’

Ja, natuurlijk. Alleen in haar dromen.

Diep in haar hart had ze geweten dat hij zo lullig zou reageren.

Ze zuchtte en wou dat ze iemand in vertrouwen kon nemen. Meteen aan het begin van hun affaire had hij haar echter absolute geheimhouding laten zweren, dus had ze zelfs haar beste vriendin Denver niets verteld. Voorzover Denver wist, had ze de afgelopen achttien maanden met Matt doorgebracht.

Ach, Matt, zelfs hij had niet doorgehad dat ze achter zijn rug om rotzooide met de senator. Ze woonden niet samen en hij bracht slechts zelden de nacht bij haar door, zodat het niet lastig was geweest haar affaire met Gregory geheim te houden.

Het enige wat ze nu wilde, was de wereld op de hoogte stellen van hun relatie, te beginnen met Gregory Stonemans echtgenote Evelyn, die volgens Gregory een koude, dominante vrouw was die niet meer met hem naar bed wilde. Het was een van de redenen waarom Carolyn zich nooit schuldig had gevoeld over haar affaire met een getrouwde man. Hij had haar nodig, zij had hem nodig. Ze waren heel erg close.

Gregory liep naar het raam en keek naar buiten, met zijn rug naar haar toe.

‘Dus…’ deed ze een poging het gesprek voort te zetten, in de hoop dat hij zich milder en welwillender zou opstellen. ‘Volgens mij heb je geen keuze. Of jij vertelt het je vrouw, of ik doe het.’

Hij keerde zich om, met een onpeilbare blik in zijn ogen. ‘Denk je dat dit de manier is waarop het zal gaan?’ informeerde hij ijzig.

‘Ja, Gregory,’ zei ze moedig. ‘Dit keer meen ik het echt.’

‘O ja?’

‘Inderdaad.’

Bedachtzaam keek hij haar aan. Het leek haar een goed teken. Het was allicht beter dan zijn geschreeuw.

Er viel een lange stilte voor hij weer sprak. ‘Je had het me niet hier moeten vertellen,’ zei hij toen. ‘Dit is iets waar we privé verder over moeten praten.’

‘Dat ben ik met je eens,’ zei ze, opgelucht dat hij het nieuws eindelijk leek te accepteren.

‘En je moet me een paar weken geven om het een en ander te regelen,’ vervolgde hij. ‘Ik kan geen wonderen verrichten.’

‘Geen probleem,’ zei ze snel.

Hij beet op zijn onderlip. ‘Je weet maar al te goed dat het zeer gevoelig ligt. Ik moet aan mijn vrouw en mijn kinderen denken.’

‘Ja,’ zei ze gehoorzaam. ‘Ik ben me ervan bewust dat het niet makkelijk voor je zal zijn.’

‘Dat is nog zwak uitgedrukt,’ viel hij scherp uit.

‘Er zit ook een goede kant aan,’ zei ze troostend. ‘We gaan het samen aan. Het zal allemaal best in orde komen en dan kunnen we eindelijk bij elkaar zijn.’

Gezien zijn blik was hij daar allerminst van overtuigd. ‘Je hebt het toch hopelijk nog niet tegen iemand anders gezegd?’ wilde hij weten.

‘Natuurlijk niet,’ verzekerde ze hem.

‘Weet je dat heel zeker?’

‘Waarom zou ik dat doen? Het is ons geheimpje.’

‘Mensen vertellen geheimen door.’

‘Ik niet.’

Hij begon weer te ijsberen, zonder haar aan te kijken.

Met ingehouden adem wachtte ze op zijn volgende zet.

‘Hoe lang ben je al zwanger?’ vroeg hij toen.

‘Zes weken, denk ik.’

‘Ben je al bij een dokter geweest?’

‘Ik heb volgende week een afspraak met mijn gynaecoloog,’ antwoordde ze, blij dat hij eindelijk een beetje belangstelling toonde.

‘Zeg die maar af,’ zei hij abrupt. ‘Ik wil alleen het beste voor ons kind. Ik maak wel een afspraak voor je bij een echte specialist.’

Ons kind. Het duizelde haar even van geluk toen ze die woorden hoorde uit Gregory’s mond. Háár Gregory.

Ze stapte op hem af en omhelsde hem impulsief. ‘Het spijt me dat ik je er zo mee overviel,’ zei ze fluisterend en ze inhaleerde gelukzalig zijn mannelijke geur. ‘Het was ook niet de bedoeling dat het zou gebeuren, maar aangezien het toch zo is, zal het wel gewoon zo moeten zijn. Je weet hoeveel ik van je hou, en dat ik er altijd voor je zal zijn.’

‘Ja, dat weet ik,’ zei hij. Zijn gedachten stuiterden alle kanten op, waarvan er niet eentje fraai dan wel prettig was.

‘Het zal zo’n opluchting zijn om eindelijk openlijk samen te kunnen zijn,’ ging ze geanimeerd verder. Ze zag zich al aan zijn zijde op belangrijke gebeurtenissen in Washington en glamoureuze dineetjes. ‘Als het eenmaal allemaal achter de rug is, zul jij daar ook van genieten.’

‘Ja,’ zei hij langzaam. ‘Maar je moet me beloven dat je me het een en ander op mijn manier laat afhandelen.’

‘Goed,’ zei ze.

‘Je kunt er nog met geen woord over spreken, tegen wie dan ook,’ bracht hij haar voor alle zekerheid in herinnering. ‘Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk dat is. Snap je dat?’

‘Natuurlijk snap ik dat.’ Ze kuste hem en liet haar tong even in en uit zijn mond glijden.

Gregory kon het niet helpen, ondanks alles kreeg hij toch een stijve.

Hoe boos, bedreigd en in het nauw gedreven hij ook was, het konkelende kreng was nog altijd in staat hem een erectie te bezorgen.

Hij legde zijn handen op haar borsten en begon de tepels te strelen door de stof van haar blouse.

‘Doe de deur op slot,’ mompelde hij na even rotzooien, zijn stem opeens zwaar van lust. ‘Doe dan je bovenkleding uit, ga op je knieën zitten en zet je tong aan het werk. Laten we het vieren.’

‘Ja, Gregory,’ zei ze inschikkelijk, immens dankbaar dat alles in orde zou komen. ‘Wat jij maar wilt.’