Carolyn
Benito sprintte door de regen, aangevuurd door woede, tot hij het vervallen huis bereikte waar de moeder van Rosa woonde.
Zoals verwacht stond haar gedeukte Buick voor de deur geparkeerd. Hij probeerde het portier, aangezien het slot stuk was, kon hij zo instappen.
De auto rook naar oude kool en zweet, en een van de zijramen was kapot.
Het kon hem niets schelen, hij had maar één ding voor ogen en dat was de bitch van de senator vinden en zo zijn eigen hachje redden.
Zonder moeite kreeg hij de motor aan de praat door twee draadjes onder het dashboard tegen elkaar aan te houden en hij reed rustig weg.
Carolyn voelde zich diep wanhopig en sloot haar ogen in een poging net te doen of ze veilig thuis was, maar de herrie van langsscheurende auto’s maakte dat onmogelijk. Verderop was een groepje bendeleden bij elkaar gekomen voor wat nog het meest op een illegale straatrace leek. Ze gilden en schreeuwden naar elkaar terwijl hun opgevoerde auto’s in hoog tempo heen en weer reden. Ze hoorde het geluid van brekend glas en hoge dronken meisjesstemmen die aanmoedigingen joelden.
Zouden zij haar helpen?
Ze dacht het niet. Haar instinct zei haar dat ze beter kon blijven zitten waar ze zat tot het licht was.
De Buick was een nog slechtere auto dan zijn eigen rijdende wrak. Benito kwam tot de conclusie dat als hij nog eens een auto jatte, hij een beter exemplaar zou kiezen.
Het was allemaal Rosa’s schuld. Nooit meer zou hij het aanleggen met een tienerkutje, het gaf allemaal veel te veel gedonder.
Hij bleef dicht bij de stoep en reed langzaam rond in de reutelende Buick, een waakzaam oog op de omgeving. De teef van de senator kon nog niet ver weg zijn. Hij had het gevoel dat hij geluk zou hebben en als Benito dat gevoel had, was hij niet meer te stoppen.
Rosa’s moeder Florita arriveerde erg laat in het ziekenhuis. Het bezoekuur was allang afgelopen, maar nadat Florita aan de nachtzuster had uitgelegd dat ze eerst een babysitter voor het kind van haar dochter had moeten vinden en vervolgens had ontdekt dat haar auto was gestolen, mocht ze toch naar Rosa toe.
Rosa snikte toen ze haar moeder zag. Het waren bittere tranen van spijt, dat ze nooit naar de wijze raad van haar mama had geluisterd en het altijd beter had geweten.
Florita, een kleine gedrongen vrouw met een vlekkerige huid en rode werkhanden, nam haar enige kind in de armen en wiegde haar heen en weer, met tranen in haar ogen. ‘Mi chiquita,’ suste ze zachtjes. ‘Mi amercita.’
Vervolgens spuwde ze een stroom Spaans uit die duidelijk maakte dat Benito in haar ogen het schuim der aarde was en dat een mens niet dieper kon zinken dan hij. In haar ogen was hij verantwoordelijk voor deze ellende. Ze had nooit moeten toestaan dat Rosa zoveel tijd met deze bastardo doorbracht.
Rosa was te murw om de discussie met haar moeder aan te gaan en bovendien niet zo goed in Spaans, al had ze wel meegekregen wat haar mama zei. Ze was het ook met haar eens: wat Benito had gedaan, deugde niet. Het was misdadig en slecht. De vriendin van de senator ontvoeren en vasthouden was misdadig. In haar ziekenhuisbed drong het tot Rosa door dat ze het aan iemand moest vertellen en dat ze moest uitleggen dat het niet háár idee was geweest. ‘Mama,’ zei ze fluisterend. ‘Ik moet je wat vertellen…’
Hoe meer lawaai de bendeleden produceerden, hoe kleiner Carolyn zich probeerde te maken in haar hoekje, als de dood dat ze haar zouden ontdekken. Ze had vaak verhalen in de krant gelezen over dakloze mensen die voor de lol werden gemarteld en vervolgens in de fik werden gestoken. Ze was zich er zeer van bewust dat ze er op dit moment uitzag als een dakloze, die nergens heen kon.
De angst die ze nu voelde, was vele malen groter dan toen ze nog op het bed vastgebonden was geweest.
Waarom overkwam haar dit?
Waarom werd ze zo gestraft?
Benito kroop nog altijd met de Buick langs de stoepen. Hij reed zo langzaam mogelijk, als hij nog trager zou rijden, zou de wagen stilvallen. Scherp tuurde hij de omgeving af. Ze kon niet ver zijn, hield hij zich weer voor. Een uur voor ze was verdwenen, had hij haar nog op het bed zien liggen.
Hij had haar moeten vastbinden als een rollade, maar volgens Rosa was een pols genoeg geweest.
Rosa. Kutwijf. Die kreeg hij ook nog wel te pakken. Benito naaide je niet ongestraft.
In een wat bredere straat zag hij voor zich de nodige activiteit. Het drong opeens tot hem door dat hij van zijn vertrouwde terrein in het territorium was gereden dat behoorde aan de vader van Rosa’s baby en zijn bende.
Hun straat. Hun wet. Hun regels.
Shit! Nog een geluk dat hij niet in zijn eigen auto zat.
Maar hij zat wel in de Buick van Rosa’s moeder.
Fuck! Hij moest wegwezen voor ze hem zagen in een gestolen wagen.
Carolyn hoorde het geluid van gillende banden op een natte straat. Herrie, ronkende motors, geschreeuw. En opeens schoten.
Ze legde haar handen over haar oren. Erger kon deze nachtmerrie niet worden.
Diep weggekropen in haar hoekje bad ze dat het snel licht zou worden.