19

Carolyn

Aangezien Carolyn zich zo uitsloofde als aardige buurvrouw, voelde Kerri zich verplicht om ook eens wat te doen en haar te vergezellen naar Nellies flat.

Carolyn was niet van plan geweest Nellie zo snel weer te bezoeken, maar aangezien ze de oude dame als excuus had gebruikt om aan het winkelcentrum te ontsnappen, zat er niets anders op, zeker niet onder het wakende oog van Kerri.

Eenmaal bij Nellie zaten ze wel een uur te babbelen met de praatzieke oude dame. Nellie was helemaal vol van de moord op filmster Gemma Summer-Maestro en zat boordevol theorieën over wat er gebeurd kon zijn. En toen die allemaal uitputtend waren behandeld, schakelde ze over op herinneringen ophalen aan showbizz-fenomeen Fatty Arbuckle die in de jaren twintig werd beschuldigd van verkrachting en moord op een starlet. Vervolgens begon Nellie over Marilyn Monroe en haar connecties met John en Bobby Kennedy. ‘Ik kende Marilyn een beetje,’ zei Nellie met een geheimzinnig lachje dat aangaf dat ze haar ooit goed had gekend. ‘Ze bezat zo’n stralende schoonheid. Zware botten, dat dan weer wel. Maar het gaf niet, voor iedere man die ze tegenkwam was het lust op het eerste gezicht. Dat was me wat.’

Na nog eens tien minuten orakelen over Marilyn en de Kennedy’s keerde Nellie terug bij de moord op Gemma Summer.

Op dat moment leek het Carolyn maar beter niet te zeggen dat ze als kind aardig wat verjaardagfeestjes van Annabelle had gevierd in Huize Maestro. Om een of andere misplaatste reden had haar moeder haar gedwongen te gaan. Ze beweerde dat het niet meer dan beleefd was, gezien het feit dat de hele klas was uitgenodigd. Carolyn was toen tien jaar en was niet in staat geweest om tegengas te geven.

Op elk feestje had ze zich ongemakkelijk op de achtergrond gehouden waar ze toekeek hoe circusclowns optraden, olifanten over het volmaakt gemaaide gazon liepen en een rijtje pony’s alle kinderen rondreden. Er was een enorme feesttent met daarin tafels die waren afgeladen met hotdogs, hamburgers, pizza’s, koekjes en taart. Carolyn kon zich herinneren dat er genoeg eten was om een dakloze een jaar mee te voeden.

Gemma Summer had zich alleen laten zien als de camera’s liepen. Carolyn had haar bepaald geen hartelijke moeder gevonden, maar anderzijds was Annabelle ook weer geen gemakkelijke dochter. Die had er een handje van om tegenover andere kinderen altijd op te scheppen over haar bevoorrechte leven.

Toen Annabelle dertien werd, droogden de uitnodigingen op, tot grote opluchting van Carolyn. Vanaf dat moment was ze meer gaan optrekken met Denver, wat tot een onverwoestbare vriendschap had geleid.

Raar dat Denver haar nog niet had teruggebeld na dat cryptische berichtje dat ze had ingesproken.

God, ze moest het snel aan iemand vertellen, wilde ze niet uit elkaar knappen van haar grote geheim!

‘Hoe dan ook, we moeten de cirkel doorbreken waarin vaderloze kinderen in bendes terechtkomen,’ doceerde Ramirez. Zijn pokdalige gezicht was een streng masker, zijn stem was luid en bars. ‘Als vader afwezig is en moeder is aan de drugs of misschien wel nooit aanwezig omdat ze twee banen heeft om financieel het hoofd boven water te kunnen houden, dan kiezen die knullen een nieuwe familie. En wel een die op straat opereert. Ik kan het weten, want ik was een van hen.’

Het groepje mensen om hem heen maakte instemmende geluiden.

‘Straatbendes moeten hun troepen op peil houden,’ vervolgde Ramirez. ‘Vandaar dat ze die jongens al rond hun elfde, twaalfde proberen in te palmen. Tegen de tijd dat ze zestien zijn, zijn die kids geharde criminelen zonder toekomst. Dat moet stoppen. Het is onze burgerplicht. En dat gaat ook lukken, mensen.’

‘Bravo,’ riep Katy, de Engelse journalist die was opgedoken net toen Gregory een snelle exit overwoog.

Het was Gregory niet ontgaan dat ze er reuze neukbaar uitzag in een paar kniehoge Uggs, strakke jeans en een pluizig topje. Helaas had ze haar echtgenoot bij zich, die de fotograaf bleek te zijn.

Gregory kon er met zijn kop niet bij. Dat had hij weer! Een zwangere assistente en nu bleek het grietje dat hij als nieuwe fuckbuddy op het oog had getrouwd te zijn.

Bij nader inzien was ze eigenlijk niet eens zo hot. Te jong en opgewekt. Dat hoge stemmetje met het afgemeten Britse accent zou snel gaan vervelen. En het was overduidelijk dat ze op haar nagels beet, wat een smerige gewoonte was.

Ramirez drensde door en Gregory verzoende zich met het feit dat hij niet weg kon tot dit college over de straatbendecultuur ten einde zou zijn.

Katy leek gefascineerd. Haar man – een lange, dunne klootzak in jeans die nog strakker zat dan die van zijn vrouw – fotografeerde er intussen op los.

Gregory deed zijn best een belangstellende en betrokken blik op zijn gezicht te houden. Dat was nog niet eenvoudig. Zou die Ramirez ooit zijn kop houden?

Hé, ik ben het weer, sms’te Carolyn aan Denver. Bel me snel, ik heb groot nieuws.

Ze luisterde nogmaals haar antwoordapparaat af om er echt zeker van te zijn dat Gregory niets had ingesproken.

Het was vergeefse moeite. Natuurlijk zou hij haar niet bellen. Zondag was zijn familiedag. Hoewel hij gezien haar zwangerschap wel eens even wat belangstelling zou kunnen tonen. Een belletje was toch niet te veel gevraagd?

Blijkbaar toch wel. Hij ging natuurlijk helemaal op in zijn kids, dat moest het zijn. Gregory was een geweldige vader en binnen afzienbare tijd zou hij een geweldige vader zijn voor het kind dat in haar groeide. Ze wist het zeker.

Het was niet makkelijk geweest met goed fatsoen aan Nellie te ontsnappen. De vrouw wist van geen ophouden en Kerri’s onophoudelijke geklets daar nog eens bij opgeteld, maakte het een uitputtende dag voor Carolyn. Ze kon niet wachten tot het weer maandag was omdat ze dan Gregory weer op kantoor zou zien, slechts een paar meter van haar verwijderd. Tot dat moment kon ze niets anders doen dan dagdromen over hun gezamenlijke toekomst.

Ook niets mis mee.

Na Ramirez’ eeuwigdurende speech kwam de redding uiteindelijk in de vorm van twee latino’s van begin twintig die mensen uit de weg duwden in hun opmars naar de spreker. Ze begonnen in het Spaans tegen hem te schelden, waarbij ze dreigend gebaarden.

Hoewel Ramirez probeerde zich te beheersen, werd het hem uiteindelijk toch te veel en begon hij terug te schreeuwen.

Godallemachtig, dacht Gregory. Waar gaat dit heen?

Hij blikte snel naar de uitgang en vroeg zich af op hij gewoon kon weglopen, voor dit escaleerde. Hij sprak geen Spaans, maar de woede tussen de drie mannen was ook zonder tolk meer dan duidelijk.

Katy keek met open mond toe terwijl haar man doorfotografeerde, tot een van de mannen hem de universele vinger gaf. ‘Opdonderen met die klotecamera of ik ram ’m in je klotekont,’ spuwde hij hem toe.

Fijn om te horen dat ze ook Engels spraken.

De geagiteerde man wendde zich weer tot Ramirez om de ruzie voort te zetten.

Katy boog zich naar Gregory. ‘Spreekt u Spaans, senator?’ vroeg ze fluisterend.

‘Nee,’ antwoordde hij zachtjes. Ze rook best lekker, van zo dichtbij. Bloemenluchtje. ‘Jij wel?’

‘Het gaat om een of andere drugsdeal,’ zei ze nauwelijks hoorbaar. ‘Ze beweren dat Ramirez hen geld schuldig is en dat hij moet dokken, want anders…’

‘En wat zegt hij?’

‘Dat ze weg moeten gaan.’

‘Maar ze luisteren niet.’

‘Klopt.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik geloof dat die ene met de rode bandana zijn broer is.’

Gregory keek nog eens goed naar de man die een rode doek om zijn hoofd had gebonden. Hij was gekleed in het gebruikelijke achterbuurtuniform van een oversized T-shirt, een slobberbroek die zo laag hing dat hij elk ogenblik op de grond kon vallen en sneakers in geel, zwart en zilver waarvan de veters los waren. Om zijn nek hing een groot gouden medaillon en op zijn onderarmen waren diverse indrukwekkende tattoos te zien. Hij leek inderdaad enigszins op Ramirez, maar waar die een zekere rust uitstraalde, was de jonge man een bitter opgewonden standje.

Katy’s man had zijn camera opgeborgen en pakte zijn vrouw bij de hand. ‘Weg hier,’ zei hij bruusk. ‘Voor het uit de hand loopt.’

‘Senator Stoneman,’ zei Katy met grote ogen. ‘U kunt misschien beter met ons vertrekken.’

‘Ja, ja, dat lijkt me een uitstekend idee,’ stemde Gregory in. In stilte vervloekte hij Evelyn die hem in zo’n potentieel gevaarlijke situatie had gebracht met haar onzinnige liefdadigheidswerk. ‘Ga maar voor, ik volg wel.’

Zodra ze buiten waren, duwde Katy’s man haar in zijn truck, die gemakshalve dubbel geparkeerd stond. Hij gaf haar amper de kans Gregory gedag te zeggen voor hij wegreed. De senator bleef beledigd en kribbig op het trottoir achter. Wat een verspilling van een mooie zondag.

Binnensmonds zette hij de pas erin en hoopte vurig dat zijn auto nog op de plek zou staan waar hij die had achtergelaten.

Opeens klonk achter hem commotie. De twee boze latino’s kwamen het buurthonk uitgehold en renden weg. Een oude gedeukte auto dook op.

Gregory hield zijn pas in en keek over zijn schouder wat er aan de hand was. Uit het niets klonken schoten. Hij voelde iets langs zijn hoofd suizen, waar hij van achteroverklapte.

Hij viel en viel… en toen werd alles zwart.