Denver
Ralph Maestro kreeg zowaar een politie-escorte. Ik kon mijn ogen niet geloven. Twee stoere motoragenten doken op uit het niets en zetten hun sirenes aan, zodat het verkeer uiteenweek om ons erdoor te laten. Acht minuten later arriveerden we bij het hotel.
En dat mocht er zijn, The Keys was een magnifiek gebouw. In tegenstelling tot de meeste hotels in Vegas straalde het aan alle kanten klasse en stijl uit.
Ik was niet meer in Las Vegas geweest sinds Josh en ik een weekend in het Hard Rock Hotel hadden gezeten voor een schoolreünie van hem waar ik mee naartoe moest. Eén grote nachtmerrie. Hoewel de seks zomaar onverwacht uitstekend was geweest. Josh raakte blijkbaar opgewonden van Vegas.
Bedienden, portiers, sjouwers en een paar mannen in donkere pakken en met oortjes in omringden de limousine. Toen Ralph uitstapte, wierp men zich nog net niet op de grond om hem te onthalen. Ik wist niet wat ik gênanter vond, de kontlikkers of de manier waarop Ralph – duidelijk aan deze behandeling gewend – ze botweg negeerde. Hij werd door hen door de lobby geëscorteerd, naar een privélift gebracht die hem omhoogzoefde naar een fabuleuze suite met vier slaapkamers, een biljarttafel, een goedgevulde bar en een witte vleugel in de woonkamer. Op het dakterras glinsterde een turkoois zwembad in een daktuin die rechtstreeks uit een sprookje kwam.
Hoe lang zouden we hier zijn? Hooguit twee uur. Maar alleen het beste was goed genoeg voor Ralph Maestro, Mr. Movie Star Supreme.
Ik moest nog altijd George Henderson terugbellen, maar wilde dat niet uit de suite doen, dus verzon ik een smoes dat ik even naar het winkeltje moest voor tampons en maakte dat ik wegkwam. Het woord tampon heeft een magische uitwerking op mannen, ze willen er niets mee te maken hebben. Felix was geen uitzondering, al zei hij wel dat ik meteen terug moest komen.
Beneden zocht ik een rustig plekje bij een zij-ingang en pakte mijn mobieltje, maar voor ik kon bellen zag ik niemand minder dan Bobby en Frankie op me af komen.
Ik kon niet meer met goed fatsoen opstaan en weglopen. Frankie had me al gespot en stampte daadkrachtig op me af.
‘Wat de fuck doe jij hier?’ wilde hij weten. Hij bleek een fikse tic in zijn linkeroog te hebben ontwikkeld. ‘Belde jij me net niet uit LA?’
‘Ik heb nooit gezegd dat ik in LA was,’ zei ik verdedigend.
‘Waar de fuck ben je mee bezig?’ Frankie kwam dreigend dichterbij. Iets te dichtbij, naar mijn smaak.
O, shit, wat moest ik zeggen? Dat ik was ingevlogen door Ralph die hem om wilde leggen? En dat als hij ook maar een greintje verstand had, hij moest maken dat hij wegkwam?
‘Doe even normaal, laat dat meisje met rust,’ vermaande Bobby die me een oogverblindende lach schonk. ‘Maak er geen kruisverhoor van, man.’
‘Ik hou er niet van als mensen me proberen te naaien,’ mopperde Frankie. ‘Waarom deed ze alsof ze in LA was? Er is iets mis, ik vóel het gewoon.’
Bobby keek me vol medeleven aan. Mijn blik bleef hangen op zijn mond. Kon een man werkelijk lippen hebben die erom smeekten gekust te worden? Blijkbaar wel.
Ik besloot open kaart te spelen. ‘Hoor eens,’ zei ik zo kalm mogelijk. ‘Als je het dan per se wilt weten, ik ben hier met Ralph Maestro. Hij is pisnijdig over het verhaal in Truth & Fact en is hier om Annabelle op te halen en mee naar huis te nemen.’
Frankie keek alsof ik hem in zijn gezicht had gemept met een natte vis. ‘Ralph Maestro is hier?’ bracht hij reutelend uit. ‘Hier, in Vegas?’
‘Hier in dit hotel, zelfs,’ verklaarde ik en ik waagde nog een blik op Bobby’s lippen.
‘Fuck!’ riep Frankie uit en hij zag er opeens uit als een lekgeprikte ballon. ‘Hij geloofde al die onzin toch hopelijk niet?’
‘Ik ben bang van wel. Zoveel foto’s en details… het is nogal overtuigend.’ Zedig sloeg ik mijn ogen neer.
Frankie leek op het punt te staan een totale meltdown te krijgen.
‘Wat vind jij?’ vroeg Bobby aan mij. ‘Moet Frankie naar Ralph gaan om uit te leggen dat het allemaal één groot misverstand is?’
Ik vond het sympathiek van Bobby dat hij zijn vriend probeerde te helpen. Aan de andere kant: hij was toch hopelijk niet zo naïef dat hij echt dacht dat hier sprake was van een ‘misverstand’?
‘Ik denk dat het ’t slimste is als Frankie even buiten beeld blijft,’ stelde ik tactvol voor. ‘Je moet weten dat Ralph echt furieus is. Hij wil bloed zien en het liefst dat van Frankie.’
Frankies tic werd nog wat krachtiger. ‘Annabelle weet nog van niets,’ zei hij. ‘Ik moet haar spreken voor Ralph zich op haar stort.’
Bobby leunde naar me toe en pakte me bij de arm. ‘Misschien zou je ons kunnen matsen door nog niet tegen Ralph te zeggen dat je Frankie hebt gezien?’ stelde hij voor. ‘Zodat Frankie even de tijd heeft om alles op een rijtje te krijgen?’
‘Dat wil ik wel doen,’ stemde ik toe. Van Bobby vond ik het nu weer helemaal niet vervelend als hij te dichtbij kwam.
‘Moet er vandoor,’ zei Frankie plotseling en voor we nog iets konden zeggen, was hij al weg, zodat ik alleen was met Bobby.
Die slaakte een diepe zucht. ‘Jeez, wat een hopeloze situatie. Ik heb een borrel nodig, drink je er eentje met me mee?’
‘Goed plan,’ antwoordde ik en ik vergat ter plekke Felix, Ralph en kruiperige Pip. Zij moesten het maar even zonder me doen.
‘Laten we even naar The Cavendish lopen,’ stelde Bobby voor, het heft in handen nemend. ‘Daar is het rustiger.’
Wie was ik om dat tegen te spreken? Ik ging wat drinken met Bobby Santangelo-Stanislopoulos op wie ik op school een enorme crush had en niets of niemand zou me nog tegenhouden.
Een uur later besefte ik dat ik George Henderson nog steeds niet had gebeld, laat staan dat ik me weer bij Felix had gevoegd, die inmiddels wel hels zou zijn. Soms moet je de dingen echter gewoon nemen zoals ze komen en dit was zo’n moment.
We zaten in de bar op het terras van The Cavendish, ik met een mojito en hij met een biertje dat hij rechtstreeks uit het flesje dronk, omdat het volgens hem dan beter smaakte.
We kletsten non-stop en ik vond hem ontzettend interessant en helemaal niet oppervlakkig. Op school had ik mezelf ervan overtuigd dat hij weliswaar het lekkerste ding op twee benen was, maar als rijke jongen wel saai en zelfingenomen moest zijn.
Niets bleek minder waar.
Hij vertelde me over zijn club in New York en hoe hij de concessie van de club in The Keys had overgenomen. Bobby was prettig en onderhoudend gezelschap, vol verhalen, ideeën en enthousiasme. Toen vroeg hij mij naar mijn aspiraties en toekomstplannen.
Wauw, een man die vragen stelde, dat kwam ook niet vaak voor. Meestal genoten ze vooral van het geluid van hun eigen stem op een eerste date. Nu was dit geen date, alleen een drankje met een kennis, om Frankies precaire toestand te bespreken. Niet dat Frankie mij veel kon schelen – ik vond het een kwal van een vent – maar Bobby was als loyale vriend bezorgd en dat sierde hem.
Nee, een date zou echt heel anders zijn. En misschien…
Nee! Ik moest me geen dingen in mijn hoofd halen, Bobby ging natuurlijk alleen maar uit met modellen en actrices, van die graatmagere schoonheden die het kotsen tot kunst hadden verheven.
‘Waarom lach je?’ vroeg hij opeens.
‘Ik eh… sorry, ik was me er niet van bewust dat ik zat te lachen.’
‘Van oor tot oor.’
‘O ja?’ zei ik onschuldig.
‘Nou en of. Waar dacht je aan?’
‘Ik vroeg me af of je uitgaat met meisjes die kotsen,’ biechtte ik op.
‘Huh?’ Niet-begrijpend keek hij me aan. ‘Waarom zou ik daarmee uit willen?’
‘Waarom niet?’
‘Jij bent geestig.’
‘Ik probeer amusant te zijn,’ zei ik nuffig en ik voelde voor zeker de zesde keer mijn mobieltje trillen. ‘Zou je het heel vervelend vinden als ik even mijn berichten check en een snel telefoontje pleeg?’
‘Ga je gang. Behoefte aan privacy?’
‘Nee, blijf maar zitten. Mijn beste vriendin in Washington is spoorloos, ik moet haar vader terugbellen; misschien heeft hij haar inmiddels al te pakken gekregen.’
Bobby knikte. Hij had de mooiste ogen ter wereld, donker en intens. Ik heb zo het gevoel dat hij een beest in bed is.
George Henderson heeft weer bij me ingesproken met het verzoek om terug te bellen, maar neemt weer niet op als ik dat doe, zodat ik maar weer bij hem inspreek en zeg dat ik geen idee heb waar Carolyn is en of hij mij weer wil bellen.
Intussen ging Bobby’s mobieltje. Hij stond op en liep van ons tafeltje weg: hij had duidelijk wel behoefte aan privacy.
Toen hij terugkeerde, had hij een bedachtzame uitdrukking op zijn knappe gezicht.
‘Alles oké?’ vroeg ik en ik nam nog een slokje van mijn mojito.
‘Ik denk dat ik je wel in vertrouwen kan nemen omdat je aan onze kant staat,’ zei hij en hij pakte zijn flesje bier voor een flinke teug.
‘Over wat?’ vroeg ik, verrukt over het onderonsje.
‘Annabelle en Frankie gaan terug naar LA. Ze nemen geen risico, het is waarschijnlijk het verstandigste wat ze nu kunnen doen.’
‘Jeez!’ riep ik uit. ‘Ralph blijft erin.’
‘Je moet het voor hem verzwijgen,’ waarschuwde Bobby. ‘Dit moet tussen ons blijven.’
‘Ik hou mijn mond, op mijn woord als padvindster,’ antwoordde ik, alsof ik geen beroepseer had en niet loyaal moest zijn aan Ralph.
Bobby grinnikte. ‘Je ziet er helemaal niet uit als een padvindster.’
‘O nee?’ zei ik, een en al flirt en meisjesachtige giechel.
‘Nee, absoluut niet,’ flirtte hij even hard terug.
O, god, ik vond dit allemaal veel te leuk.
‘Trouwens,’ zei Bobby. ‘Ik heb nu opeens twee vrije plaatsen voor Zeena’s concert van vanavond. Zin om te komen? Je kunt iemand meenemen, als je dat wilt.’
‘Ik heb niemand,’ zei ik. ‘Ik ben single,’ voegde ik er nog snel aan toe.
Hij keek me lang en onderzoekend aan. ‘Hier nog zo iemand.’
Terwijl we elkaar iets te lang aankeken, ontstond opeens enorme commotie. Wereldberoemde Zeena maakte een nogal opzichtige entree in de bar, vergezeld door een entourage van vijf.
Bobby kwam met een ruk overeind en ik inspecteerde de vrouw nieuwsgierig. Ooit had ik Madonna in levenden lijve gezien en die was een stuk kleiner dan ze op het podium en op televisie leek. Zeena was het tegenovergestelde. Een lange zwaan van een vrouw met ravenzwart haar dat tot op haar billen viel. Haar ogen waren zwaar opgemaakt, haar mond droeg dieprode lipstick. Toen ze langs ons schreed, was haar parfum overweldigend.
Bobby blikte op zijn horloge en vroeg onmiddellijk om de rekening. ‘Ik breng je even terug naar het hotel,’ zei hij. ‘En je weet dus niet dat Frankie en Annabelle er vandoor zijn, hè?’
‘Ik weet van niets,’ herhaalde ik en ik dacht al aan de smoes die ik aan Felix zou verkopen om een nachtje in Vegas te blijven.
De rekening kwam, Bobby gooide wat cash op tafel en we stonden op om te vertrekken. We waren zelfs al bijna bij de uitgang toen een lage, hese stem zijn naam riep.
Bobby hield zijn pas in en keerde zich om.
‘Zeena, wat een verrassing,’ zei hij, alsof hij haar nu pas zag. Alsof je om haar heen kon!
‘Een verrassing, Bobby?’ teemde ze. Haar lange smalle vingers speelden suggestief met de steel van haar wijnglas. ‘Hoe kun je nu verrast zijn als ik weet dat je vanavond naar de show komt?’
‘Ja,’ zei hij kortaf, ‘daar kijken we erg naar uit.’ En zonder ook nog maar één woord te zeggen pakte hij me bij de arm en stuurde me bij haar vandaan.
Felix was ziedend, zoals ik al had verwacht.
‘Waar bleef je nou?’ siste hij in mijn oor, zo dichtbij dat ik zijn pepermuntadem kon ruiken.
‘Je gelooft het niet,’ antwoordde ik, smoes paraat. ‘Ik kwam de zus van mijn moeder en haar gezin tegen. Mijn tante woont in Detroit, ik heb ze al vijf jaar lang niet meer gezien.’
‘We zijn hier voor zaken,’ herinnerde Felix me streng. ‘Niet voor een familiereünie.’
Ik liet me niet intimideren. ‘Dat begrijp ik, daarom ben ik ook zo snel mogelijk teruggekomen. Maar sorry, ik heb moeten beloven een nachtje te blijven om bij te praten. Geen zorgen,’ voegde ik er snel aan toe, voor hij de kans kreeg tegenwerpingen te maken. ‘Ik neem een vroege vlucht terug naar LA om op tijd terug te zijn voor de Maestro-begrafenis.’
Felix wist even geen gevat antwoord te produceren, een zeldzaamheid.
‘Ralph kan zijn dochter niet bereiken,’ zei hij ten slotte. ‘Aangezien ze niet in haar suite is, wil Ralph dat jij haar zoekt en naar hem toe brengt, zonder het vriendje. Met Frankie Romano rekent hij later wel af.’
‘En hoe moet ik dat doen?’ vroeg ik, in het nauw gedreven. ‘Ze kan overal zijn. En trouwens, ze gaat nergens heen zonder Frankie.’
‘Annabelle vertrouwt je,’ zei Felix.
‘Dat weet ik,’ zei ik voor de vorm. Alsof dat er toe doet! ‘Maar dit is een grote stad, het is zoeken naar een speld in een hooiberg.’
‘Kan me niet schelen,’ zei Felix effen. ‘Je hebt een uur, daarna vliegen we terug naar LA. En jij, jongedame…’ Hij zwaaide dreigend met zijn wijsvinger heen en weer en schonk me een extra barse blik. ‘Jij begaat een enorme vergissing als je niet met ons terugvliegt.’