Annabelle
Niet alleen vlogen ze terug naar LA voor Ralph hen op het spoor was gekomen, ze moesten vernederend genoeg ook nog eens genoegen nemen met een gewone lijnvlucht.
Annabelle was buiten zichzelf van woede. Frankie had haar leven geruïneerd! Haar goeddoordachte plan voor een verrukkelijk ongecompliceerde toekomst met Bobby lag in duigen.
Haar drugsverslaafde vriendje had hen allebei ten val gebracht door zijn ezelachtige nicht en haar achterlijke zoon in te huren. Wat een lekker stel! Talloze keren had ze Frankie gewaarschuwd dat die twee nergens goed voor waren, nooit had hij willen luisteren. Nu stonden ze op de voorpagina van het meest sensationele roddelblad dat er was en werd ze afgeschilderd als een hoe-renmadam. Waar sloeg dat nu weer op?
Toen Frankie eerder in hun suite verscheen, had ze klaargestaan hem een veeg uit de pan te geven omdat hij haar zo lang had laten wachten. Voor ze echter iets had kunnen zeggen, had hij haar een smaakvol verpakt pakje gegeven en gezegd dat ze dat maar eens moet openmaken.
Annabelle had geen aanmoediging nodig als het aankwam op cadeautjes uitpakken. Snel had ze het pakpapier weg gescheurd en hield even later een zwartleren doosje in haar handen. Erin nestelde een paar fonkelende diamanten oorbellen.
Hmm, had ze gedacht. Misschien is Frankie toch niet zo’n loser als ik dacht.
De oorbellen waren duur en zeer verfijnd. Annabelle was on-der de indruk, voor de verandering.
Na de oorbellen te hebben ingedaan en zichzelf in de bad-kamer te hebben bewonderd, liep ze terug naar de slaapkamer waar Frankie een geile bui bleek te hebben. Ze kwam hem daarin tegemoet, want als Frankie zich gedroeg, kon de seks echt buitenaards zijn en de laatste tijd hadden ze die klik niet gehad.
Langzaam kleedde hij haar uit tot ze alleen nog de oorbellen en haar Jimmy Choos aan had. Daarna zette hij haar op de rand van de jacuzzi, spreidde haar benen en was op zijn knieën gaan zitten om haar te beffen.
Frankie hield er niet van haar oraal te bedienen, dus Annabelle was verrukt over deze geste, die eindigde in een fantastisch orgasme.
Daarna had Frankie het, geheel in stijl, allemaal verpest door haar te vertellen dat ze het coververhaal in Truth & Fact waren. Alsof dat nog niet erg genoeg was, meldde hij eveneens dat Ralph zich in Las Vegas bevond en erop gebrand was hen van elkaar te scheiden. Hij zou van plan zijn om haar mee naar LA te slepen en haar daar ongetwijfeld voorgoed op te sluiten.
Frankie overdreef, maar dat wist Annabelle niet.
Toen hij eindelijk genoeg moed bij elkaar had geschraapt om haar een exemplaar van Truth & Fact te overhandigen, was ze uit haar vel gesprongen. Het was shocking om een hoerenmadam en callgirl te worden genoemd. Ze was ontzet.
‘We moeten hier weg,’ had een zwetende en geagiteerde Frankie gezegd. ‘Pak je spullen, dan gaan we er vandoor.’
‘Maar Zeena’s concert dan?’ had ze tegengestribbeld. En Bobby, had ze eraan toe willen voegen, maar ze hield dat wijselijk voor zich.
‘Fuck dat concert! Wil je dat Ralph ons vindt? We hadden hier al weg moeten zijn!’
Annabelle had gedaan wat hij haar had opgedragen, maar niet zonder een klaagzang vol tegenwerpingen.
Tot overmaat van ramp konden ze nog slechts een vlucht naar LA krijgen in een vliegtuig met alleen maar economystoelen en zaten ze ook nog eens helemaal achterin.
Annabelle uitte haar bezwaren tegen de Afro-Amerikaanse stewardess die het allemaal niets kon schelen.
‘Het spijt me,’ zei de stewardess die helemaal niets speet. ‘Deze vlucht zit helemaal vol, u mag van geluk spreken dat u nog twee stoelen hebt kunnen krijgen.’
‘Van geluk spreken? Ik dácht het niet,’ zei Annabelle vol verachting.
De stewardess liep weg. Ze had al een zware dag achter de rug en geen trek in een lastige passagier.
‘Ik háát dit!’ klaagde Annabelle luid. ‘Waarom nemen al die lelijke mensen zoveel spullen mee aan boord?’
‘Dat heet handbagage, schat,’ zei Frankie, die wou dat ze haar kop zou houden. Hij probeerde hun eerstvolgende zet uit te dokteren en dat viel nog niet mee. Wat was het beste: terugvliegen naar New York of doorbijten en met opgeheven hoofd naar de begrafenis gaan?
‘Handbagage!’ sneerde Annabelle hautain. ‘Wat hebben ze allemaal meegenomen, hun hele ellendige inboedel?’
‘Zeg,’ zei een vrouw van middelbare leeftijd met een slecht permanent die aan de andere kant van het gangpad zat. ‘Ben jij niet die filmsterrendochter die nu de hoer speelt?’
Annabelle kromp ineen. Een dikke ouwe heks noemde haar een hoer, dat kon toch niet waar zijn?
‘U ziet haar voor de verkeerde aan, mevrouw,’ zei Frankie en hij leunde snel naar voren om Annabelle te beschermen tegen de nieuwsgierige blikken van de vrouw.
‘Niet waar,’ zei de vrouw schril. ‘Ik zie het toch zelf? Ik heb vanmorgen alles over jullie gelezen in de koffieshop van het hotel.’ Ze zwaaide met haar wijsvinger in hun richting. ‘Stout en fout, dat zijn jullie.’
‘U hebt het mis,’ zei Frankie nors en hij deed zijn best om de vrouw met een blik het zwijgen op te leggen.
De irritante medepassagiers peinsde er niet over daar gehoor aan te geven. ‘Ze is het wél, ik weet het zeker,’ zei ze en ze porde haar echtgenoot aan die naast haar onderuitgezakt zat en zijn best deed er niet bij te horen. ‘Ze zijn het echt, Fred. Ik zei het toch? Zal ik ze om een handtekening vragen?’
‘Laat dat, Gladys,’ zei Fred geïrriteerd.
‘Waarom niet?’ zei de vrouw, zichtbaar op zoek naar ruzie. ‘Hun handtekening kan best een paar dollar waard zijn op eBay, je wéét het niet.’
‘Dat betwijfel ik,’ antwoordde Fred en hij verborg zich achter het tijdschrift van de luchtmaatschappij.
‘O,’ zei ze vol verachting. ‘Jij twijfelt aan alles wat ik zeg. Maar ik zweer het je, ze zijn het en ik moet ze toch iets laten tekenen.’
Frankie sloot zich af van het kibbelende stel. Hij had te veel aan zijn hoofd om zich te vermoeien met een luidruchtige feeks die hen maar lastig bleef vallen.
Annabelle nestelde zich in haar stoel en droeg Frankie op een glas champagne voor haar te bestellen.
‘Dat hebben ze niet op deze vlucht,’ zei hij. God, wat leefde ze toch in een droomwereld. ‘Je zult moeten wachten tot we te-rug in het hotel zijn.’
In zijn hoofd ontvouwde zich een plan. Wat als hij het verhaal nu eens in hun voordeel kon spinnen? Het kon uitmelken voor gratis publiciteit? Gewoon komen opdagen op de begrafenis van Gemma Summer-Maestro, alsof er niets aan de hand was?
Annabelle zou het middelpunt van de belangstelling zijn en Ralph zou daar ook een portie van meekrijgen. De media waren gek op smeuïge schandalen en hiermee konden ze hun lol op: dochter van wereldberoemde ouders die als madam elitevrouwen aan de man brengt, daar konden ze wel wat mee.
Als Annabelle de ster was, zou hij de schurk wel spelen, die was ook nodig in een goed schandaal. Iets dergelijks had niet verkeerd uitgepakt voor dat stel in die The Hills-Realityshow. Heidi en Spencer, of Speidi, zoals de pers hen had gedoopt.
Yeah, als ze het goed aanpakten, konden ze celebrity’s worden, iets waar hij altijd van had gedroomd. Wat maakte het uit dat hun roem gebaseerd zou zijn op een schandaal? Slechte publi-citeit was ook publiciteit en beroemd was beroemd.
Wat ze nodig hadden, was een goede manager, iemand die het klappen van de zweep kende en hen goed in de markt zou zetten. Geen shockshows als Howard Stern of Access Hollywood voor Annabelle, haar eerste grote interview zou met Barbara Walters moeten zijn, of Diane Sawyer. Na dat exclusieve verhaal kon ze plaatsnemen op de bank van The View, om haar leven aan de vrouwen uit te leggen. Ze moest het pitchen als dat van een arm rijk meisje, al zou in haar geval arm rijk kreng een betere omschrijving zijn, maar daar trok je geen kijkers mee. O, de vrouwen van The View zouden ervan smullen.
Dit zou leiden tot een uitnodiging van Oprah en daarna een boekendeal van een paar miljoen. Als het allemaal goed uit-pakte, zou het schandaal een goudmijn kunnen zijn, waarmee ze de rest van hun leven op rozen zaten.
Frankie stond stijf van de adrenaline. Dit was een kans die ze niet mochten missen.
Het enige wat hem nu nog te doen stond, was Annabelle overhalen.