Denver
Op weg naar het politiebureau besloot ik naast de chauffeur te gaan zitten, zodat Bobby noodgedwongen met de Hendersons op de achterbank moest.
Het was acht uur ’s morgens in Washington, dus was het nog maar vijf uur in de ochtend in LA. Felix durfde ik niet wakker te bellen, maar mijn assistente Megan was een ander verhaal. Ik trok mijn mobieltje en koos haar nummer.
Tot mijn verbazing nam ze meteen op. Ze was wakker!
‘Megan, een vroege vogel zoals jij heeft tenminste echt iets aan haar dag,’ zei ik prijzend, in de veronderstelling met een echt ochtendmens te maken te hebben. ‘Dan krijg je zoveel meer gedaan!’
‘Om eerlijk te zijn,’ meldde Megan met een onzakelijke giechel, ‘ben ik nog maar net thuis.’
O nee, was ze dronken? Ik kon het niet inschatten.
‘Ik heb een update nodig over de Maestro-zaak,’ zei ik kortaf. ‘Ik heb gehoord dat er iemand gearresteerd is. Wie is het?’
‘Wie is wat?’ vroeg Megan. Haar woorden werden gevolgd door een willekeurige reeks hikjes.
Helaas was mijn toch al niet zo snuggere stagiaire onder invloed.
‘Weten ze op de zaak wie er is gearresteerd?’ vroeg ik zo zakelijk mogelijk.
‘Weet niet,’ antwoordde Megan, vaag als altijd.
‘Zoek het uit en bel me terug,’ zei ik afgemeten. ‘Op mijn mobiel, graag.’
‘Doe ik,’ zei Megan waarop er weer gesmoord gegiechel klonk.
Ze was duidelijk niet alleen.
Even wenste ik mezelf in LA, om zelf te kunnen uitzoeken wat er gaande was. Aan de andere kant wist ik dat Carolyn vinden prioriteit boven alles had.