Annabelle
‘Hoe bedoel je: ze hebben iemand gearresteerd?’ Frankie krabde op zijn voorhoofd.
Annabelle had hem nog niet de kans gegeven iets te zeggen sinds hij terug was in het hotel, terwijl hij haar toch op de hoogte wilde stellen van zijn ontmoeting met hun aanstaande manager en de innovatieve ideeën die Fanny Bernstein erop nahield.
‘Zet de televisie aan, het is op alle zenders,’ verklaarde Annabelle opgewonden.
‘Wie hebben ze gearresteerd, de stalker?’
Glazig keek Annabelle hem aan. ‘Welke stalker?’
Annabelle Maestro ten voeten uit. Blijkbaar had ze de verslaggeving over de moord op haar moeder niet echt op de voet gevolgd.
‘Er was sprake van een stalker,’ legde Frankie uit. ‘Een al te enthousiaste fan uit New Orleans die naar LA was gekomen om aan Gemma’s voeten te liggen. De politie hield hem in de peiling.’
‘Het is niet bekend wie het is,’ zei Annabelle. ‘Ze zeggen alleen maar dat er een arrestatie is verricht.’
Frankie pakte een blikje 7up-light uit de minibar. ‘Je zult wel opgelucht zijn.’
‘Misschien is het mijn vader wel,’ suggereerde Annabelle en ze giechelde een beetje gemeen.
‘Jeez, Annabelle, als het Ralph was, dan wisten we dat wel,’ zei Frankie, die het weerzinwekkend vond dat ze dit niet serieus nam. ‘En als je het aan mij vraagt, is zelfs overwegen dat Ralph de dader is al behoorlijk ziek.’ Hij wachtte een tel. ‘Misschien moet je eens in therapie.’
‘En misschien moet jij je eens laten behandelen voor je vuile cokeverslaving,’ kaatste Annabelle gemeen terug. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om bij Frankie te blijven?
Frankie besloot een ruzie uit de weg te gaan. ‘Moet je horen, babe, er is iemand die ik aan je voor wil stellen. Deze vrouw kent alles en iedereen, en heeft alles en iedereen in haar achterzak. Zij is degene die ons uit deze shit kan halen.’
‘En hoe gaat ze dat dan doen?’ vroeg Annabelle ongelovig.
‘Dat zal ze je wel uitleggen als je haar ziet,’ zei Frankie met engelengeduld. ‘Fanny weet precies welke zetten we moeten doen.’
Annabelle fakete een verveelde geeuw. ‘En wanneer zou ik dit zogenaamde pr-wonder moeten ontmoeten?’
‘Vanavond. Om tien uur in het tuinrestaurant van Chateau Marmont.’
‘Tien uur is veel te laat,’ zei Annabelle geïrriteerd. ‘We hebben de hele dag in vliegtuigen gezeten, ik ben uitgeput.’
‘We moeten toch zeker eten?’ merkte Frankie vermoeid op. Hij was aan het eind van zijn Latijn.
‘Ja, natuurlijk,’ zei Annabelle zonder veel animo.
‘Goed, dus we gaan.’
Lusteloos haalde ze haar schouders op. ‘Als het echt moet.’
‘O, en babe: waarschuwing vooraf,’ zei Frankie die het beter leek Annabelle even mentaal voor te bereiden op Fanny’s krankzinnige kuren. ‘Deze vrouw is nogal een uitgesproken persoonlijkheid. Dat je dat weet. Maar geloof me, Fanny Bernstein is alles wat we op dit moment nodig hebben.’
Eén blik op Fanny volstond om Annabelle in haar snobistische ‘Beverly Hills, ik ben beter dan jij’-stand te zetten.
Fanny had haar onmiddellijk door. Rijk meisje. Krengerig meisje. Verwend kind van filmsterren, met alles wat haar hartje begeerde, behalve aandacht en liefde. Gedurende haar lange, kleurrijke bewind als topmanager in Hollywood had ze al heel wat Annabelles zien komen en gaan.
Rustig maar, wilde ze zeggen. Jij koos ervoor om met een cokesnuiver uit een achterbuurt in zee te gaan, dus ik zou maar eens niet zo uit de hoogte doen, popje. Laten we het liever over je toekomst hebben.
Annabelle bood haar een slap handje aan, gruwend van het feit dat Frankie zelfs maar overwóóg zaken te doen met deze afgrijselijke circusfreak.
Fanny negeerde de uitgestoken hand en koos in plaats daarvan voor een omhelzing. Dit vervulde Annabelle met nog meer weerzin, omdat het haar omhulde met haar minst favoriete geur, Poison.
‘Fanny Bernstein,’ zei Frankie, ‘mag ik je voorstellen aan Annabelle Maestro, de liefde van mijn leven.’
Fanny knipoogde naar Annabelle terwijl ze zich aan een tafeltje op het terras settelden. ‘Maakt die kleffe onzin je ook niet misselijk?’ vroeg ze met een kakelend lachje.
Met tegenzin moest Annabelle toegeven dat ze het met Fanny eens was.
‘Zo zijn mannen, poppenkopje,’ vervolgde Fanny. ‘Ze komen allemaal met dezelfde clichés. Weet je wat ik bedoel?’ Ze zette een zware mannenstem op. ‘Verdomd zeg, wat zie je er mooi uit vanavond. Nee, je kont lijkt helemaal niet dik in die jurk. Tuurlijk krijg je een nieuwe auto van me. Wat dacht je ervan om me eens even lekker te pijpen, schatje? Ik beloof je dat ik niet in je mond zal klaarkomen.’
Onwillekeurig schoot Annabelle in de lach. Dit mens in haar idiote paarse kaftan met de enorme oorringen, het oranje haar en de grote mond was hilarisch.
‘Ik heb dat ook uitgelegd aan de president,’ vertrouwde Fanny haar toe. ‘De geilneef wist meteen wat ik bedoelde. De waarheid maakt altijd indruk.’
Annabelle vroeg liever niet over welke president ze het had. Waarschijnlijk Clinton, vermoedelijk niet Bush en zeker Obama niet.
Frankie ontspande zich. Hij had tegen de meeting op gezien, maar zag nu met eigen ogen waarom Fanny zo succesvol was. Ze wist hoe ze het spel moest spelen. Het duurde niet lang voordat Annabelle helemaal in de ban van Fanny Bernstein was.
In New York was Janey Bonafacio helemaal in paniek. Om te beginnen was haar zoon van de aardbodem verdwenen met de ongetwijfeld enorme som geld die hij had gekregen voor het verkopen van Frankie en Annabelles verhaal aan Truth & Fact. Daarnaast was het aan haar om puin te ruimen, en er was nogal wat puin. De telefoon stond niet stil. Reporters en paparazzi postten voor het chique appartement, tot grote woede van Annabelles hautaine buren. Cliënten dreigden bij voorbaat met rechtszaken als hun namen bekend werden. En sommige van hun min of meer bekende meisjes, hadden daadwerkelijk voor de deur gestaan om Frankie of Annabelle te vermoorden, of wie er ook maar voor handen was.
Janey was een wrak. Maar ondanks Frankies harde woorden over de telefoon, hield ze toch nog altijd een zwakke plek voor hem. Hij was háár Frankie en omdat het Chip was die hen deze loer had gedraaid, voelde ze zich toch op een of andere manier verantwoordelijk.
Volgens een van haar buren, die een sleutel had van haar flat in Queens, was Chip nergens meer te bekennen. Had zijn spullen gepakt en was als een dief in de nacht verdwenen. Wat misschien maar beter was, want als ze getergd werd, kon Janey formidabel driftig worden en ze zou er niet voor terugschrikken om zich eens uit te leven op haar nietsnut van een zoon.
Iemand anders zou het Park Avenue-appartement allang hebben verlaten en voor zichzelf hebben gekozen, maar Janey bleef loyaal in de hoop dat als Frankie zou terugkeren naar New York, hij haar alles zou vergeven.
‘Goed, dat is dat geregeld,’ zei Fanny en ze viel aan op het gezamenlijke dessert dat midden op tafel stond. ‘Iedereen weet wat ie moet doen?’
Annabelle knikte. Ze voelde zich een stuk zekerder nu Fanny de zaak had overgenomen.
‘Outfit?’ informeerde Fanny bij wijze van check of Annabelle wel echt naar haar instructies voor de begrafenis van de volgende dag had geluisterd.
‘Zwart,’ antwoordde Annabelle gehoorzaam. ‘Geen broek, maar een rok…’
‘Van een decente lengte,’ onderbrak Fanny haar.
‘Geen juwelen, afgezien van mijn maltezerkruisje. Weinig make-up, donkere kleuren.’
‘Prima,’ zei Fanny en ze harkte nog een stuk chocoladetaart naar zich toe. ‘En jij, Frankie?’
‘Ja ja, ik weet het,’ zei hij rusteloos. ‘Niks opzichtigs en ik moet mijn mond houden, wat er ook gebeurt.’
‘Maak je geen zorgen, ik zal erbij zijn om te zorgen dat Ralph zich niet tegen je keert. Wat hij niet zal doen, omdat de pers massaal aanwezig zal zijn en hij zal zijn imago niet in gevaar willen brengen door je aan te vliegen als de camera’s draaien.’
‘En daarna?’ vroeg Annabelle. ‘Gaan we dan terug naar het huis?’
‘Dat beslissen we ter plekke,’zei Fanny, met een straaltje chocoladesaus op haar kin.
‘Geregeld,’ zei Frankie.
‘Klopt,’ zei Fanny en ze prikte een stuk cheesecake aan haar vork. ‘O, en Frankie? Morgenmiddag doen we meteen het interview voor People, dus beperk je coke-inname tot een absoluut minimum en ik wil geen witte sporen rond je neus zien.’
‘Hé…’
Fanny brak Frankies protest botweg af. ‘Doe geen moeite, ik heb alle smoesjes gehoord en het kan me geen ruk schelen wat je in je eigen tijd doet, maar als we aan het werk zijn, gebruik je geen drugs. Begrepen?’
Annabelle glimlachte. Eindelijk iemand die Frankie in bedwang kon houden. Wat een onverwachte bonus!