28

Annabelle

Terugkeren in LA bracht nogal wat herinneringen bij Annabelle boven. Bij het uitstappen hield ze even haar pas in en inhaleerde de nog altijd vertrouwde geur van de stad: een mengeling van smog en jasmijn. Ze haalde diep adem en zette zich schrap voor de thuiskomst, die onherroepelijk dichterbij kwam.

Nog een geluk dat ze niet in haar ouderlijk huis logeerden. Frankie was gelukkig snugger genoeg geweest om voor hen een suite in het Bevely Hills Hotel te regelen.

Ah, het Pink Palace, zoals het ooit werd genoemd. Annabelle had vaak gespijbeld van school en dan rondgehangen in de chique snackbar van het hotel. Hamburgers, milkshakes en de beroemde Neil McCarthy-salade – ze wist nog precies hoe goed het smaakte. Vaak had ze geflirt met mannen die blijkbaar vielen op vijftienjarige spijbelaarsters. Dat was altijd leuk geweest, vooral als ze uiteindelijk onthulde wie ze was.

Een al wat oudere producer had het bijna in zijn broek gedaan toen ze hem vertelde dat ze de dochter van Ralph Maestro was. Ze had hem zitten pijpen in zijn suite aan de rand van het zwembad en zijn pik was nog net niet in zijn kontgat verdwenen van schrik.

Dat waren nog eens tijden!

Nu ging ze met haar vriend Frankie naar het Pink Palace. Ze was benieuwd of dat nog verrassingen zou opleveren.

Denver checkte hen allebei in en begeleidde hen naar hun suite. ‘Je vader verwacht je voor een vroeg etentje bij hem thuis,’ liet ze Annabelle weten.

‘Ben jij er dan ook?’

‘Nee, ik ben daar niet bij.’

‘Maar jij moet erbij zijn!’ jammerde Annabelle die zich vastklampte aan Denvers arm. ‘Ik kan daar niet heen zonder jou! Jij bent mijn rots in de branding, ik heb je nodig!’

‘Ik ben niet uitgenodigd,’ legde Denver uit.

Frankie schonk haar een borende blik. ‘Zij nodigt je hierbij uit,’ zei hij. Hij legde een hand op haar arm en leidde haar naar de deur. ‘We willen toch allemaal dat dit zo vlot mogelijk verloopt?’

‘Ik ben een van Mr. Maestro’s advocaten, geen oppas voor zijn dochter,’ protesteerde Denver.

‘Doe dit nou voor haar,’ soebatte Frankie. ‘Ze is op dit moment hartstikke kwetsbaar, ze kan alle hulp gebruiken. En jij bent een goede vriendin van haar.’

‘Klets geen onzin!’ zei Denver verhit.

‘Maakt niet uit, doe het nu maar gewoon,’ zei Frankie en hij gaf haar een duwtje in de richting van de deur.

Annabelle had het druk met de suite te verkennen. Gelukkig beviel die haar wel. Na het bed te hebben getest, bestelde ze een dozijn extra kussens en een gloednieuw dekbed. Vervolgens inspecteerde ze de marmeren badkamer en vroeg om nog drie dozijn extra grote handdoeken en extra badjassen. Vervolgens maakte ze een afspraak bij de La Prairie-spa.

In de tussentijd kuierde Frankie over het terrein van het hotel. Het overtrof zijn stoutste verwachtingen. De omliggende tuin was een magnifieke wildernis van bougainvilles, wilde rozen en exotische palmen in alle soorten en maten – hij had nog nooit zoiets gezien. Het was mooi weer, zwoel en helder, met een verkoelend briesje. Het zwembad lag er in al zijn olympische glorie bij en was omringd door privécabana’s. Hij boekte er meteen een en zette die op de rekening. Daarna liep hij naar de beroemde Polo Lounge om daar eens rond te kijken. Hij meende er Justin Timberlake te zien zitten, in gezelschap van een verrukkelijk ogende blondine.

Shit, dit was een stad naar zijn hart. Frankie zag zich hier al wonen en werken. Frankie Romano, leverancier van prachtige prinsessen aan geile kerels die er liever voor betaalden dan dat ze zich de moeite van het daten op de hals haalden. Hitsige beroemde kerels zouden in geen tijd zijn beste vrienden zijn. Hij zag het al voor zich: Cruise, Clooney, Snoop Dogg – misschien zelfs Timberlake wel.

Frank grinnikte in zichzelf. Hij hóórde in LA, en met een beetje hulp van Annabelle zou hij zich hier zonder moeite kunnen vestigen, om van het goede leven te genieten.

Simon Waitrose leunde achterover in zijn versleten leren draaistoel achter een overvol bureau en staarde naar de schichtig ogende jongeling voor hem, die net zijn kantoor was in gegleden. ‘Wat heb je ons te bieden, Chip?’ informeerde hij.

Chip Bonafacio knipperde een paar keer zenuwachtig met zijn ogen. Deze Britse man met zijn bekakte accent maakte hem ongemakkelijk – hij deed Chip denken aan Simon Cowell, de genadeloze juryvoorzitter van talentenjachten die hij wel eens op tv zag. Direct, uitdagend en ronduit bot. Nu was Chip er echter niet om vrienden te worden, maar om zijn verhaal te verkopen.

Hij had al een voorlopige deal gesloten voor een smak geld. Het enige wat hij nog moest doen, was bewijzen dat hij de waarheid en niets dan de waarheid sprak.

Inmiddels had hij al twee meetings bij Truth & Fact achter de rug, eentje met Simons rechterhand, een onbehouwen vrouw met een paardengebit en een onaangename manier van kijken waarbij ze haar ogen samenkneep. De tweede ontmoeting was met Simon zelf geweest, die hem had gezegd dat hij pas betaald zou krijgen als hij hard bewijs kon leveren dat Annabelle Maestro als hoerenmadam een escortservice runde met min of meer bekende callgirls.

Hard bewijs. Wat viel daar nu onder?

De timing had niet beter kunnen zijn. Nu Frankie en Annabelle de stad uit waren en zijn moeder tijdelijk in hun appartement aan Park Avenue zat, had hij aanzienlijk meer kans om bewijs in handen te krijgen. Eerst had hij zijn moeder moeten uitschakelen. Dat was een nieuwsgierig mens, die altijd haar neus in zijn zaken wilde steken.

Geen probleem, hij had een plan. Aan het einde van de maandagmiddag had hij twee slaappillen door haar thee gedaan, waardoor ze al snel indutte, zodat hij ongestoord het verdomde appartement kon afschuimen, op zoek naar iets wat zijn verhaal kon onderbouwen.

Hij zocht alles af, te beginnen in de grote slaapkamer waar hij niets anders aantrof dan designerkleding, schoenen en handtassen. Annabelle Maestro hield duidelijk van geld uitgeven.

Vervolgens waren Frankies spullen aan de beurt geweest. Chip ontdekte tweehonderdvijftig dassen met het prijskaartje er nog aan, Hugo Boss-colberts, pakken van Brioni, dure sportkleding en een dozijn zwarte kasjmier truien.

Samen moesten ze alleen al aan kleren een fortuin hebben uitgegeven.

Chip stikte bijna in zijn afgunst. Hij deed al het verdomde werk, hij reed de hoeren naar waar ze moesten zijn, terwijl die hautaine trut van een Maestro en haar snuivende vriendje er leuk van leefden.

Nou, ze mochten allebei doodvallen. Chip zou hun smerige zaakjes blootleggen en om de consequenties maalde hij niet. Straks zou hij zelf in het geld zwemmen en had hij hen helemaal niet meer nodig.

‘Hier is je bewijs,’ zei hij en hij probeerde zo macho mogelijk te kijken toen hij een envelop aan Simon overhandigde.

‘En wat hebben we hier?’ vroeg Simon, die de envelop leeg schudde op zijn rommelige bureau.

‘Meer dan genoeg,’ pochte Chip. ‘En smeuïge details.’

‘Smeuïg nog wel?’ Simon maakte een onbeleefd geluid. ‘Dat mag ook wel, want ik heb er een hekel aan als mijn tijd wordt verspild.’

‘Ik zou niet durven,’ zei Chip met een zwak lachje.

‘Inderdaad, vriend, dat heb je goed aangevoeld.’ Simon doorzocht de spullen uit Chips envelop en hield een foto omhoog van Annabelle met haar beroemde ouders. Ze was ongeveer vijftien jaar toen de foto was genomen. ‘Knap meisje. Heb je nog meer recente foto’s van haar?’

‘Zitten erbij,’ zei Chip.

Simon pakte een andere foto, met daarop Annabelle, Frankie en twee meisjes die wel eens voor hen werkten, de ene was een min of meer bekende zangeres, de andere actrice – twee bekende gezichten.

‘Allebei hoer,’ vertelde Chip. ‘Ik heb ze al naar heel wat afspraken gereden.’

‘O ja?’

Chip knikte. ‘Ze schnabbelen graag wat bij. Ze krijgen ongeveer achtduizend dollar per wip, alles cash.’

‘Hard bewijs?’ informeerde Simon opnieuw.

‘Je kunt het met eigen ogen zien,’ zei Chip. ‘Ik heb foto’s van hen met hun maskers op, hotelrekeningen, data, tijden, namen van cliënten; alles zit erbij.’

‘Goed dan,’ zei Simon die verder bladerde door het materiaal. ‘Het ziet ernaar uit dat we een mooie scoop hebben. Als we een beetje opschieten, kan het nog op de voorpagina van de editie van woensdag. Dat is dan mooi net voor de begrafenis op donderdag.’