11

Carolyn

Na Denvers voicemail te hebben ingesproken, wilde Carolyn dat ze Kerri had gevraagd waar die naartoe ging, zodat ze alsnog achter haar aan zou kunnen gaan. Ze stond stijf van de adrenaline en had geen zin de zaterdagavond in haar eentje in haar flat door te brengen.

Wat zou Gregory aan het doen zijn? Dacht hij aan haar? Aan haar en hun toekomst samen? Was hij even gelukkig als zij?

Ze kon gewoonweg niet wachten om eindelijk met hem in het openbaar te verschijnen. Zijn vrouw zou wel vreemd staan te kijken als hij het haar vertelde. Aan de andere kant was Evelyn een ijskonijn dat niet van hem hield, dus waarom zou ze het erg vinden?

Gregory had vele keren tegen haar gezegd dat Evelyn en hij nooit meer vrijden, dat ze geen gemeenschappelijke interesses hadden en dat hij allang van haar zou zijn gescheiden als ze geen kinderen hadden.

Carolyn wist dat het een cliché was: een getrouwde man met een vrouw die hem niet begreep. Toch geloofde ze hem. Gregory was anders, hij was integer. En ze hield van hem met hart en ziel.

Nu ze er nog eens over nadacht, wou ze dat ze niet op kantoor tegen hem had geschreeuwd. Hem het leven zuur maken was het laatste wat ze wilde. Zwanger zijn was echter niet niks en ze had zich gedwongen gevoeld hem duidelijk te maken dat hun relatie echt ingrijpend veranderd was.

Dat was nu eindelijk tot hem doorgedrongen.

Het enige wat ze nu nog hoefde te doen, was een beetje meer geduld oefenen.

‘Jezus, Evelyn, wat zíjn dit voor mensen?’ siste Gregory in het oor van zijn vrouw.

Evelyn frunnikte even aan een oorring met diamanten en robijnen van Cartier. ‘Deze mensen zijn voormalige criminelen die nu helpen de stad veiliger te maken.’

‘En wat moet ik me daar in vredesnaam bij voorstellen?’ gromde hij, in het geheel niet blij dat ze hem weer eens had meegesleept naar een van haar stomvervelende liefdadigheidsbijeenkomsten.

‘Zie je die man daar?’ Ze wees naar een bebaarde latino in een slechtzittend pak, met een angstaanjagende tatoeage in zijn nek en een gouden oorknopje.

‘Ja, ik heb hem in beeld. Nou en?’

‘Vroeger zat hij bij een straatbende, nu heeft hij zijn leven gebeterd en helpt hij jongeren ervan te weerhouden bij een bende te gaan.’

Het viel Gregory op hoe zelfingenomen Evelyn klonk. Zijn vrouw, de goede-doelenkampioen. Altijd bezig anderen te verbeteren. Ze achtte zichzelf boven alles en iedereen verheven.

‘Kom maar,’ zei Evelyn en ze pakte hem bij de arm. ‘Dan stel ik je even voor.’

Gregory had helemaal geen zin om te worden geïntroduceerd bij een voormalig gangster, hij had andere dingen aan zijn hoofd. Wat moest hij beginnen met Carolyn? Zeikerige, zwangere, zalig pikzuigende Carolyn?

Evelyn leidde hem door de zaal. ‘Ramirez, ik wil je graag voorstellen aan mijn echtgenoot, senator Gregory Stoneman,’ zei ze op bekakte toon.

Ramirez keek hem stoïcijns aan.

Gregory herkende de blik. Die zei: ‘Fuck you, witte klootzak.’ Deze kerel was geen gangster die opeens een geweten had ontwikkeld, dit was gewoon een slimme crimineel met goede connecties.

‘Aangenaam,’ zei Gregory en liet zijn woorden gepaard gaan met de vlotte neplach van een ware politicus. ‘Ik hoor van mijn vrouw dat u bewonderswaardig werk voor deze stad verricht.’

‘Ik doe wat ik kan,’ zei Ramirez en hij liet zijn ogen door het vertrek dwalen. ‘Het is niet makkelijk, maar ik doe mijn best.’

‘Dat is geweldig.’ Gregory wenkte een ober dichterbij. Hij kon nog wel een borrel gebruiken om deze avond door te komen.

‘Inderdaad.’ Evelyn draaide aan een dunne diamanten armband om haar smalle pols. ‘We hebben meer geld nodig voor de buurtcentra die Ramirez ook in andere wijken wil openen. Op dit moment is er maar één locatie en dat is onvoldoende voor het belangrijke werk dat hij doet. Jongens van de straat houden, daar begint het allemaal mee. Ik hoop een benefietconcert te kunnen organiseren om geld in te zamelen. Ramirez denkt dat we er wel wat van die rap-mensen bij zouden kunnen betrekken.’

Rap-mensen! Evelyn leefde echt in een andere wereld. Zelfs hij wist dat ‘rappers’ de juiste term was.

‘Misschien kun je ook een steentje bijdragen,’ stelde Ramirez voor. ‘Kom anders morgen eens langs, kun je zien wat we doen.’

Ja, dacht Gregory, dat is nu echt iets wat ik op zondag wil doen.

‘Misschien doe ik dat wel,’ antwoordde hij beleefd. En misschien ook wel niet.

Ramirez’ blik viel op Evelyns armband.

Verdomme, ik hoop dat hij niet weet waar we wonen! dacht Gregory.

Nellie Fortuna woonde in het appartement naast dat van Carolyn. Ze was hoogbejaard, eind tachtig en blijkbaar was ze alleen. Iedereen was eerder doodgegaan dan zij: geen familieleden, geen vrienden, niemand kwam er op bezoek.

Ooit, lang geleden, was Nellie Fortuna een mooie achttienjarige starlet geweest, die op een landgoed in Hollywood had gewoond met een verdorde oude producer, die toevallig ook nog eens miljonair was. Ooit, in de jaren dertig van de vorige eeuw, was dat nog heel wat. Tegenwoordig diende je miljardair te zijn om enigszins mee te tellen. Volgens Nellie dan, die een praatgrage, eigenzinnige oude dame was.

Carolyn probeerde om de dag even bij haar langs te gaan en te checken of de oude schat nog leefde en om haar mottige ouwe kat Gable te verzorgen. In haar gloriedagen was Nellie blijkbaar de minnares geweest van vele iconen van het witte doek, onder wie Clark Gable. Van die laatste pronkte een vergeelde foto in een zilveren art-decolijstje op haar schouw. Op de foto stond: Voor Nellie, liefs, Clark.

Het zou een fanfoto kunnen zijn, of een echt souvenir van een romance.

Nellie verzekerde Carolyn dat het om het laatste ging. ‘Elke kater die ik sindsdien heb gehad, heb ik Gable genoemd,’ zei ze vaak en ze kreeg dan een dromerige blik in haar ogen. ‘Hij was een heel bijzondere man, hem zal ik nooit vergeten.’

Als ze de tijd had, genoot Carolyn van Nellies verhalen over het oude Hollywood. Ze waren doorspekt met de glitter en glamour van toen en Nellie kon smakelijk vertellen.

‘Die meiden van nu!’ mopperde ze regelmatig. ‘Ze zien er allemaal hetzelfde uit. En dan hun kleren, niet om áán te zien. Nee, dan toen ik jong was…’

Met haar gedachten bij Gregory liep Carolyn even binnen bij Nellie en was opgelucht de dame als altijd voor de televisie aan te treffen, waar ze naar haar favoriete zender keek, showbizzkanaal E! Channel.

‘Alles goed, Nellie?’ vroeg Carolyn. ‘Sorry, ik kan niet blijven, ik heb een beetje haast.’

‘Dag liefje, wat zie je er stralend uit, vandaag,’ merkte Nellie op, alert en schrander als altijd. ‘Is er soms sprake van een nieuw vriendje?’

Carolyn lachte schaapachtig. ‘Niet echt nieuw,’ zei ze zachtjes. ‘Eerder op een nieuwe manier.’

Gable kwam op een holletje op haar af en begon wellustig kopjes te geven tegen haar been. De kat spinde luid toen Carolyn bukte om hem te aaien.

‘Volgens mij weet ik het,’ zei Nellie en ze knikte wijs. ‘Het is die aardige jongeman van je, hoe heet ie ook alweer? Matt! Heeft hij je ten huwelijk gevraagd?’

Hoofdschuddend keek Carolyn haar aan. ‘Nee, Matt en ik zijn uit elkaar.’

‘Dan heb je dus een nieuwe vriend,’ concludeerde Nellie voortvarend. ‘Ik weet het zeker, alleen van verliefdheid wordt een vrouw zo mooi.’

‘Is dat zo?’ vroeg Carolyn, hengelend naar bevestiging.

‘Wie is de gelukkige?’ wilde Nellie weten.

Carolyn wou dat ze het haar buurvrouw kon vertellen. Ze wilde het wel van de daken schreeuwen: Ik ben in verwachting van Gregory Stoneman! Ik ben zwi-zwa-zwanger!

‘O, gewoon een oude vriend,’ zei ze vaag, omdat ze het niet mocht vertellen.

‘Ah, oude vrienden,’ mijmerde Nellie. ‘Heb ik ook veel gehad. Oude co-stars. Oude geliefden. Oude getrouwde mannen die van bil wilden – o ja, oude vrienden…’

‘Heeft Gable te eten gehad?’ vroeg Carolyn in een poging van onderwerp te veranderen. Nellie kletste graag over haar vele affaires en vandaag was ze niet zo in de stemming om het aan te horen.

‘Ja liefje, alles is in orde,’ stelde Nellie haar gerust. ‘Maar bedankt dat je even binnenwipte, je weet hoe ik dat op prijs stel.’

‘Graag gedaan,’ zei Carolyn, al op weg naar de deur. Ze besloot dat het een aardige geste zou zijn om Nellie Fortuna uit te nodigen op hun bruiloft.

Senator Gregory Stoneman
&
Ms. Carolyn Henderson
Nodigen u uit aanwezig te zijn bij hun huwelijk…

O ja! Ja! Ja!

‘Nee!’ zei Gregory scherp toen Evelyn en hij naar huis reden. ‘Ik ga geen van de ratten vergeven centrum vol tuig bezoeken omdat dit jou een goed idee lijkt.’

Evelyn bleef kalm als altijd. ‘Gregory, liefje,’ zei ze met een stem als zijde. ‘Ramirez in zijn soos bezoeken zal je reputatie goeddoen. De kiezers stellen zo’n gebaar van goodwill op prijs. Laat dat hulpje van je de pers waarschuwen, het is een goed fotomoment.’

Waarom noemde ze Carolyn toch altijd zijn ‘hulpje’? Carolyn was best lang, het was gewoon Evelyns manier om haar te kleineren. Niet dat ze iets vermoedde, Evelyn had nooit een goed woord over voor andere vrouwen. Op een diner in het Witte Huis had ze naast Gwyneth Paltrow gezeten die ze later omschreef als ‘een mager niksje’. De verkleinvorm was Evelyns favoriete manier om mensen boven wie ze in haar ogen stond af te serveren.

Evelyn was een snob. Ze was alleen met hem getrouwd omdat hij het zou gaan maken in de politiek, zeker gesteund door haar en haar machtige familie.

Had ze ooit echt van hem gehouden?

Waarschijnlijk niet.

Maar ze hadden twee leuke, gezonde kinderen, zijn carrière zat in de lift en in het algemeen hadden ze het goed.

En nu dreigde zijn ‘hulpje’ Carolyn Henderson alles te gaan verpesten. Wat kon hij daar nu eens aan doen?

Eén ding was duidelijk: hij moest íets doen, en snel.