32

Annabelle

Ontbijten met een katerige Frankie in de Polo Lounge was voor Annabelle geen droombegin van de dag. Ze schoof haar eggs benedict over haar bord heen en weer, en tikte ongeduldig met haar voet op de vloer. ‘Ik kan niet wachten om terug te gaan naar New York,’ zei ze kwaaiig.

Frankie tilde even zijn retro Ray-Ban op om zijn bloeddoorlopen ogen te tonen. ‘Kom op schatje, deze stad is te gek!’ zei hij enthousiast. ‘Je had gisteravond ook gewoon mee moeten gaan, ik zweer het je: fantastische scène. Je hebt echt wat gemist.’

‘Dat zal best,’ zei Annabelle kuis en ze vergat gemakshalve even haar eigen wilde tienertijd in LA. ‘Ik weet nog goed hoe de scène hier was: vieze ouwe mannetjes met Viagra op zak en idiote minderjarige meisjes die laten zien dat ze geen ondergoed dragen. Echt klasse.’

‘Stad naar mijn hart,’ grapte Frankie en hij klokte een glas vers sap weg. ‘Weet je, schatje, wij zouden het hier helemaal kunnen maken. Voorzover ik weet, is hier nog niet zo’n service als die van ons. We zouden helemaal binnen kunnen lopen.’

‘Waarom zouden we LA willen als we New York hebben?’ vroeg Annabelle fronsend.

‘Uitbreiding, schatje. Dat is nou ondernemen.’

‘Maar Frankie,’ wierp ze tegen, vastbesloten hem om te praten. ‘Je begrijpt toch hopelijk wel dat we overal bovenop moeten zitten? We kunnen zo’n zaak niet vanuit een andere stad runnen.’

‘Dan zouden we moeten overwegen om hier vaker te zijn,’ stelde Frankie voor, die al een beetje geilde op de gedachte. ‘En dan nemen we iemand als Janey om de tent te runnen als we weg zijn.’

‘Natuurlijk,’ murmelde Annabelle sarcastisch. ‘De Janeys van deze wereld liggen voor het oprapen.’

‘Ik vind wel iemand,’ verzekerde Frankie haar. ‘Je kent me toch? Ik heb daar een neus voor.’

‘Ik snap niet waarom je niet gewoon tevreden kunt zijn met wat we hebben,’ zei Annabelle die wou dat haar vriend eens niet zo verdomd koppig zou zijn.

‘Omdat ik meer wil, schat,’ legde hij uit. ‘Ambitie is geen vies woord.’

Annabelle duwde haar bord van zich af. Frankie begon weer op haar zenuwen te werken. Waarom was hij zo gebrand op LA terwijl hij wist dat zij er zo’n hekel aan had?

Ze keek op haar horloge. Waar bleef Denver? Nog een geluk dat ze in deze puinhoop tenminste iemand had op wie ze kon rekenen.

Annabelles herinneringen aan Denver waren vaag. Ze wist nog dat ze op school een tijdje samen hadden opgetrokken, maar Denver hield niet van shoppen en stappen, haar huiswerk en familie waren altijd voorgegaan. Bovendien had ze geen cent te makken gehad. Nu ze er nog eens over nadacht, was Denver eigenlijk een enorme kneus geweest.

Nou ja, deed er niet toe – ze was er nu en Annabelle kon haar goed gebruiken als steun en toeverlaat, want het was pijnlijk duidelijk dat op dat gebied niets te verwachten viel van Frankie.

‘Is dat Mel Gibson niet?’ vroeg Frankie gedempt toen de beroemde acteur hun tafeltje passeerde. ‘Jeez, die vent ziet er goed uit, zeg!’

‘Nou en?’ Annabelle gooide geïrriteerd haar haar over haar schouder. ‘En wat zat je nou als een fan uit je nek te lullen bij Ralph gisteravond? Besef je wel hoe idioot dat overkwam?’

Frankie werd niet graag ‘idioot’ genoemd. ‘Wat is er met jou?’ informeerde hij. ‘Met het verkeerde been uit bed gestapt of zo?’

‘Alsof jij dat zou kunnen weten,’ zei Annabelle en ze keek langs hem heen. ‘Jij lag toen nog in coma.’

‘Wat wil je daarmee zeggen?’

‘Dat het lijkt alsof we uit elkaar aan het groeien zijn,’ zei Annabelle, nog steeds met een dwalende blik.

Frankie viel even stil terwijl hij probeerde te doorgronden wat hier gaande was. Zijn vriendin deed alleen nog maar kattig tegen hem en dat baarde hem zorgen. Hij realiseerde zich dat ze overstuur was over haar moeder – al leek ze zich daar zelf niet van bewust te zijn – maar dat was nog geen reden om zich op hem af te reageren. Ze waren eindelijk in LA, ze zouden van elke minuut moeten genieten. In plaats daarvan hadden ze steeds ruzie; hoe kwam dat nou?

Hij besloot de wijste te zijn en draaide de Frankie Romanocharme op om haar terug te lokken in de beste relatie die ze ooit zou hebben.

‘Weet je,’ zei hij. ‘We zijn allebei een beetje gespannen, we hebben nogal heftige dagen achter de rug. Maar je weet toch hoeveel ik van je houd, schatje?’ Hij leunde naar haar over en neusde door haar hals, op de manier die haar altijd gek maakte. ‘Vanavond gaan we met zijn tweetjes uit eten. En dan…’

‘Frankie…’ begon ze en ze deed een halfslachtige poging hem af te weren.

‘We gaan hier niet over in discussie,’ zei hij ferm. ‘Je hebt gelijk, schatje. We moeten weer eens even echt onder elkaar zijn. Laat het maar aan mij over, babe. Ik regel alles wel.’

‘Heb je een vriend?’ wilde Annabelle weten toen de limo hen naar Huize Maestro reed.

‘Eh, niet bepaald eentje die bij me inwoont,’ antwoordde Denver die geen zin had details over haar liefdeleven aan Annabelle te onthullen.

‘Heel slim van je,’ knikte Annabelle en ze stak een sigaret op. ‘Maar je was altijd al de slimme van ons twee. Waarom zou je een man je appartement laten verrommelen? Of heb je een huis?’

‘Geen huis.’

‘Flats zijn ook beter.’

‘Misschien wel.’ Denver haatte dit zinloze gesprek dat nergens heen ging.

‘Ik heb een fantastisch appartement in New York,’ pochte Annabelle.

‘Dat weet ik, ik heb het gezien.’

Annabelle hield snel haar mond. Ze had het gehad over haar beeldschone optrekje aan Park Avenue, niet het hok in SoHo. Denver zou het verschil waarschijnlijk niet eens zien.

De rest van de rit legden ze in stilte af, tot ze aan de hekken voor de villa van Maestro stonden. Terwijl ze wachtten tot de poort werd geopend, vielen er een paar verdwaalde paparazzi uit de bosjes die er op los begonnen te knippen.

Annabelle bedekte onmiddellijk haar gezicht met haar handen. ‘O, god,’ jammerde ze. ‘Ik kan niet worden gefotografeerd. In New York heeft men geen idee wie ik ben en dat wil ik graag zo houden. Dit kan echt niet!’

Denver besloot maar niet op te merken dat tijdens de begrafenis niet alleen fotografen, maar complete filmcrews zouden uitrukken. Het zou een gekkenhuis worden.

Eenmaal binnen leidde huishoudster Lupe hen via de grote trap naar Gemma’s weelderige kleedkamer, die ongeveer even groot was als Denvers hele huis.

Annabelle viel neer in een mooie roze fauteuil en zei met een uitgeputte zucht: ‘Ik kan dit echt niet aan, jij zult het voor me moeten doen.’

Opeens werd Denver overweldigd door een golf van slechte herinneringen. Annabelle, die altijd tegen haar zanikte op school. ‘Ik trek het huiswerk voor geschiedenis niet, jij zult het voor me moeten doen.’ ‘Ik kan niet naar de cafetaria vandaag, jij zult een lunch voor me mee moeten nemen.’ ‘Ik kan niet naar Carolyns feestje, jij moet dat maar even tegen haar gaan zeggen.’

Denver kookte van frustratie doordat ze op een of andere manier weer naar Annabelles pijpen moest dansen. Ooit had ze zo wanhopig graag bij de coole meisjes willen horen dat ze er álles voor over had gehad en dus ook alles had gedaan wat Annabelle vroeg. Ze waren echter geen tieners meer en het enige wat Denver nu nog wilde, was terug naar kantoor, om daar werk in te halen.

‘Moet je horen!’ Ze fakete een geschrokken gezicht en tikte op haar horloge. ‘Ik ben een belangrijke meeting vergeten af te zeggen waar ik echt bij moet zijn. Het spijt me, Annabelle, ik moet er vandoor.’

‘Maar ik heb je nodig!’ jammerde het meisje. ‘Je mag niet weggaan!’

‘Maak je geen zorgen, ik stuur mijn assistent Megan naar je toe. Megan is supercompetent, zij regelt alles voor je. Je zult het prima met haar kunnen vinden.’

Voor Annabelle nog meer bezwaren kon uiten, was Denver de deur van de slaapkamer al uit.

Annabelle was witheet. Onvoorstelbaar dat ze uitgerekend nu in de steek werd gelaten. Denver Jones hoorde voor haar te kruipen, niet zomaar weg te lopen! Mooie vriendin was dat.

Vanuit een privécabana aan de rand van het zwembad nam Frankie zijn omgeving in zich op. Er viel niet veel te beleven, want het was nog vroeg. Alle tijd om te wachten op een parade van filmsterren die hier een duik zouden komen nemen. Bij voorkeur Jessica Alba en Megan Fox. In Braziliaanse bikini’s.

Een ligbank stond voor hem klaar bij het zwembad, dus na zich te hebben ingesmeerd, waagde hij zich buiten de cabana, om eerst een bloody mary te bestellen voor hij neerstreek.

Gisteravond had hij zich in de hemel gewaand. Een hemel vol kutjes. LA had álles. Meisjes in overvloed. Meisjes in gewaagde outfits, met blote ruggen, bijna topless en met ultra minirokken. Meisjes met lang blond haar en overduidelijke borstvergrotingen. Meisjes met lang donker haar en overduidelijke lipvergrotingen, die een wanhopige poging deden op hun godin Angelina te lijken. Jammer genoeg slaagde niet één van hen daar in.

Frankie was een paar hippe clubs afgegaan. In de tweede was hij aan de bar gaan zitten om de actie in ogenschouw te nemen. Na de barman zijn kaartje te hebben gegeven, vroeg hij aan de barman of de eigenaar aanwezig was.

Na een tijdje was Rick Greco, de manager en mede-eigenaar van de club, verschenen en had zich voorgesteld.

Rick kwam Frankie vaag bekend voor, al kon hij hem niet zo snel plaatsen.

‘Sorry man, we hebben geen dj’s nodig,’ zei Rick en hij gaf hem een vriendelijk klapje op zijn rug.

‘Mooi zo, want ik kom hier niet voor werk,’ antwoordde Frankie. ‘Ik ben hier voor de begrafenis van Gemma Summer, de moeder van mijn vriendin. Je hebt er vast wel iets over gehoord, grote zaak.’

‘Shit,’ zei Rick, gepast onder de indruk. ‘Dat is nogal wat.’ Hij liet even een stilte vallen. ‘Je vriendin is echt haar dochter?’

Wat dacht die klootzak nou, dat hij zoiets verzon?

‘Ja,’ zei hij en hij liet zijn ogen door de ruimte dwalen. ‘Annabelle Maestro. We wonen samen in New York.’

Rick knipte met zijn vingers naar de barman. ‘Kan ik je nog wat te drinken aanbieden?’

‘Waarom niet,’ zei Frankie relaxed. ‘Hetzelfde, graag.’

Zo raakten ze aan de praat en Frankie had besloten dat Rick een uitstekende connectie zou zijn, zeker toen die onthulde dat hij een voormalig tieneridool was die in de jaren negentig een grote tv-ster was geweest.

‘Weet je, ik dacht al dat ik je herkende,’ zei Frankie, die een flashback had naar zijn vroege tienerjaren. ‘Zat jij niet in die serie met een lekkere moeder en twee strontvervelende kids?’

‘Dat was ik,’ zei Rick, zich wentelend in vergane glorie. ‘De serie heeft drie jaar gedraaid, ik zal het nooit vergeten.’

Frankie keek nog eens goed naar de man die op de barkruk naast hem zat. Rick was nu eind dertig, maar in zijn gezicht waren nog sporen van het tieneridool van toen te zien. Grote koeienogen verscholen achter een metalen bril. Zandkleurig haar dat goed geknipt was. En kleren die aan de jaren negentig deden denken: een halfopen roze shirt, strakke Levi’s en puntige cowboylaarzen.

Wat een loser, dacht Frankie. Deze stad is rijp om te worden overgenomen en ik ben de man om dat te doen. Maar dat kan ik niet alleen, dus deze sukkel zal me moeten helpen.

‘Zeg, Rick…’ begon hij. ‘Jij en ik zouden eens moeten afspreken.’

Rick knikte. ‘Ja, dat lijkt me wel wat.’

‘Schikt morgen je?’ stelde Frankie voor. ‘Ik zit in het Beverly Hills Hotel, daar samen lunchen? Ik heb een zakelijk voorstel voor je dat je misschien wel interessant zult vinden.’

‘Waarom niet?’ zei Rick. ‘Ik sta altijd open voor nieuwe ideeën.’

Frankie glimlachte. Hij was de koning der connecties, als het erop aankwam. Nog geen vierentwintig uur ter plaatse en hij was al lekker bezig.

Het leven was mooi.

Het leven was érg mooi.