Spontaan intiem

Af en toe word ik uitgenodigd om op een congres te komen spreken. Deskundigen uit de beroepsgroep houden daar een lezing met lantaarnplaatjes uit de computer, er wordt kort gediscussieerd en dan kom ik. Ik ben al eens opgetreden voor technici in de gezondheidszorg, voor vastgoedexperts en voor urologen. Meestal heb ik geen verstand van het onderwerp van het symposium, maar probeer ik er toch wat van te maken door mee te doen met het vakjargon. Van de vastgoedwereld heb ik het woord Vinex-locatie geleerd en van de technici het begrip domotica.

Het congres van de urologen ging over impotentie en het werd gehouden in de tijd dat er nog maar net Viagra op de markt was. Maar de merknaam werd door de sprekers niet genoemd, wij spraken over sildenafil. Zo heet het werkzame bestanddeel van Viagra, en iedereen die zonder struikelen sildenafil kon zeggen, hoorde erbij.

Ik was het woord al bijna vergeten, maar onlangs zag ik in de wachtkamer bij de huisarts een reclamefolder met een foto van een dansend echtpaar van middelbare leeftijd. Het ging om een middel tegen erectiestoornissen. ‘O ja,’ mompelde ik, ‘sildenafil’, maar het bleek ineens tadalafil te heten.

‘Samen spontaan intiem zijn,’ begon de wervende tekst, ‘ook samen dansen hoort daarbij!’ Aan de folder zat een waaier van kaartjes gehecht, waarop de danspassen van allerlei klassieke stijldansen werden uitgelegd.

Ik bekeek het eerste plaatje, dat was de samba, de Dans van de Vrolijkheid. De vrouw begint met de rechtervoet achterwaarts, dan sluit ze de linkervoet aan.

Ik heb eens geprobeerd de samba te leren. Ik zou met een vriendin meegaan naar een speciale club waar Zuid-Amerikaanse dansmuziek werd gedraaid. Zij was verliefd op een Chileen. De Chileen had een keer met haar gevrijd, maar na die ene keer dat hij na het dansen bij haar was blijven slapen, liet hij niets meer van zich horen. Zij had zijn adres niet en nu ging ze ieder weekend op zoek. Ik moest met haar mee, anders dacht de Chileen – mochten we hem tegenkomen – dat ze hem zocht.

‘Ik leer je de samba dansen,’ zei ze.

Ik ben maar één keer met haar meegegaan naar de dansclub, daarna wilde ik niet meer. Ik vond de mannen die er kwamen te gretig. Meestal houden mannen niet erg van dansen, maar de bezoekers van deze club stonden te dringen. De man die mij had gevraagd wachtte mijn antwoord ternauwernood af. Hij pakte mijn hand en voerde mij mee de dansvloer op. Daar perste zijn lichaam tegen dat van mij en begon heftig te bewegen op de maat van de muziek. Dat vond ik al verschrikkelijk maar ineens voelde ik dat hij ook nog een erectie kreeg. Uit alle macht probeerde ik de aanraking met het obstakel in zijn broek te vermijden. Ik maakte mijn rug zo hol mogelijk om mijn heupen ver bij hem vandaan te houden.

Zo dansen levert de juiste houding op voor de Argentijnse tango, de Dans van de Passie, kaartje twee. De man stampt met de rechtervoet op de plaats en zet de linkervoet naar voren. De rechtervoet gaat naar voren, dan weer de linker en dan volgt een stap met de rechtervoet naar rechts.

De Argentijnse tango is zo’n belangrijke dans dat er speciale scholen zijn waar je hem kunt leren. Mijn zuster is een poosje op zo’n cursus geweest, maar ze is er weer mee opgehouden. Ze vond het niet plezierig om borst aan borst, wang aan wang te dansen met een man die ze niet goed kende.

Ik vertelde haar van de samba en de man met de erectie. Ze keek mij vol afschuw aan.
‘Dat heb ik ook eens meegemaakt!’ riep ze uit. ‘Niet met een Zuid-Amerikaanse dans, maar gewoon met de foxtrot. En die man beweerde nog glashard dat het zijn mobiele telefoon was.’
Ik ken maar één vrouw die geen afkeer heeft van een danspartner met een erectie.
Zij is er juist op uit. ‘Ik ben trots als ik dat voor elkaar krijg!’ vertelde ze.
‘Dat méén je niet!’ riep ik uit.
‘Jawel,’ antwoordde ze, ‘ik ben tweeënzestig. Er zijn niet zoveel vrouwen van mijn leeftijd die een man nog echt kunnen opwinden.’
Misschien hebben de meeste vrouwen van haar leeftijd er ook minder aardigheid in om een man op seksuele ideeën te brengen.
‘Dat zou kunnen,’ gaf ze toe, ‘ik heb misschien wat in te halen. Ik ben heel beschermd opgevoed. Ik wist van niks. Ik dacht dat een erectie betekende dat een man van je hield. Ik vond ook dat ik hem niet in die toestand kon laten zitten, dat ik er wat aan moest doen.’
En dat deed ze dan, spontaan intiem. En daarna was ze teleurgesteld omdat de man in kwestie niet meer liefde voor haar bleek te voelen dan de opbrengst van die vijftien centimeter. Ook voor die gevoelens stond er een dans op een van de kaartjes, de Engelse wals, de Dans van de Melancholie.
Ik kan goed walsen. Het is een dans waar je niet zoveel voor hoeft te oefenen. Drie passen hoef je maar in te studeren, en dan wals je al dat het een lieve lust is. Het enige probleem is dat er vrijwel geen mannen zijn die mééwalsen. Ze hebben er geen belangstelling voor, ze vinden de wals ouderwets.
Alleen oude mannen met een hogere beroepsopleiding kennen de Engelse wals nog, ze hebben hem in hun jeugd geleerd. Daar bewaren ze doorgaans geen goede herinneringen aan. Op hun twaalfde werden ze naar dansles gestuurd. Op die leeftijd zijn jongens nog niet in de puberteit. Meisjes wel. Die hebben al vormen en ze steken wel twintig centimeter boven de jongens uit.
Zodra de dansleraar het commando geeft, moeten de heren de dames ten dans vragen. Met een rood hoofd van schaamte sloffen de jongens op de meisjes af en moeten de minachtende blikken verduren die van grote hoogte op hen neerdalen. Dat is geen voorspoedig begin voor een liefhebberij.
Er stonden nog meer dansen in de kaartjeswaaier, de Dans van de Zorgeloosheid, de Dans van de Romantiek, die van de Sensualiteit en van de Liefde. Alle ingrediënten voor het doel van al dat dansen, spontaan intiem zijn, stonden opgesomd, maar in plaats van vertrouwen in de goede afloop, voelde ik twijfel. Misschien is dansen niet de beste weg om tot een seksuele ontmoeting te komen. Je ziet er te veel aan af. Mannen die op de dansvloer van de quickstep al een polka maken, veranderen in bed niet plotseling in verfijnde liefdespartners. Dat weten ze zelf ook wel, daarom blijven ze narrig aan de kant staan.
Mannen die wel goed dansen, zijn vaak ook niet geschikt om mee te vrijen, tenminste niet voor een vrouw. Ze zijn homoseksueel of je zwager of ze zijn zo thuis in de vrouwenwereld dat je ze nergens mee kunt betoveren. Ik ken een man die zo is. Henk heet hij en hij is postbode. Hij is de jongste zoon van een groot Brabants gezin waar ik vroeger geregeld op bezoek kwam. Als er een familiefeest was, danste Henk met alle vrouwen. Dat was zijn taak. Terwijl de andere broers en zwagers zaten te kaarten en bier dronken, werkte Henk met het zweet op zijn gezicht alle tantes, nichten en schoonzusters af. Je zou zeggen dat de andere mannen hem benijdden om zoveel spontane intimiteit, maar voor zover ik weet, werd Henk juist niet erg serieus genomen.
Het dansen is begonnen toen Henk van zijn huisarts een drankverbod kreeg. Hij kon geen maat houden, tenminste niet met de inhoud van een fles. Op de dansvloer bleek hij dat juist wel te kunnen. Daardoor werd hij door alle vrouwen van de familie ingezet en door de mannen meedogenloos overgeslagen. Ze schudden hun kaarten, bestelden nog een rondje en lieten de muziek voor wat hij was. Aan hun lijf geen polonaise.