40

Fleur had zich naast haar vriendinnen op de loungeset genesteld en nam een paar grote slokken wijn. Meteen schonk ze zichzelf bij.

‘Ben je jezelf moed aan het indrinken?’ vroeg Sanne terwijl ze met goedkeurend geslurp haar soep naar binnen werkte.

‘Nergens voor nodig hoor, Fleur, wij zijn het maar.’ Milou at een stuk bescheidener dan Sanne. ‘Goed soepie, daar kan ik helemaal niks van zeggen.’ Ook Noa knikte instemmend. ‘Dat slechte humeur van die vrouw is in elk geval niet doorgesijpeld in de soep.’

Fleur nam een flinke ademteug en de anderen legden prompt hun lepels neer. Aarzelend begon ze te praten. ‘Ik, eh, weet niet...’

‘Ja, ga door,’ moedigde Milou aan.

‘Laat haar nou even, ze is nog niet eens begonnen.’ Noa tikte Milou aan en kneep vervolgens bemoedigend in Fleurs schouder.

‘Tja, weet je, ik eh, twijfel of ik nog wel met Tibor wil trouwen.’ Ze nam weer een paar slokken wijn voordat ze de moed had om verder te gaan. ‘Ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht. Ik wil geen minuut tot minuut verslag doen van de tijd die ik afwezig ben geweest, maar het heeft me wel een hoop dingen duidelijk gemaakt die ik eerst niet onder ogen wilde zien. Ik ben echt van dit land gaan houden, begrijp me goed, maar ik weet ineens niet meer zo zeker of ik hier de rest van mijn leven wil doorbrengen. Het vakantiegevoel dat ik hier de eerste tijd had is inmiddels wel verdwenen. Alles went, ook mooi weer. Zolang ik me opsluit in dit huis en me laat verwennen door Tibor gaat het prima, maar zodra ik door het hek stap ben ik niks. Ik heb hier niets opgebouwd, worstel nog steeds enorm met de taal, heb geen vriendinnen...’

‘Geen vriendinnen?’

‘In Kroatië, geen vriendinnen in Kroatië,’ vulde Fleur snel aan. ‘Tibor is het enige wat ik hier momenteel heb en ik weet niet of dat op de lange termijn genoeg is. Hoewel ik altijd dacht dat een prinsessenleven me uitstekend zou bevallen, kom ik er steeds meer achter dat het afhankelijke vrouwtje spelen toch niet echt bij me past. Ik wil mijn eigen geld kunnen verdienen, meer van de wereld zien, reizen, misschien wel weer een studie oppakken. Allemaal dingen waar ik bij Tibor niet mee aan hoef te komen. Hij is nogal van de traditionele rollenpatronen. De man brengt het brood op de plank en zo... Vanmiddag heeft hij mijn anticonceptiepillen weggegooid omdat hij een kind van me wil. Ik wilde altijd heel graag moeder worden, maar nu het echt concreet wordt, vliegt het me enorm aan. Hoe kan ik een goede moeder zijn als ik niet eens op eigen benen kan staan? Wat ben ik dan voor voorbeeld voor mijn kind?’

‘Wauw, Fleur, ik ben echt onder de indruk.’ Noa pakte nu Fleurs hand en kneep er bemoedigend in. ‘Dit is het verstandigste wat je in jaren hebt gezegd. Ik heb nooit geloofd in je switch naar de blingblingmodus. Het feit dat je die goede partij hersenen van je sinds je Tibor kent op non-actief hebt gezet, heeft me altijd dwarsgezeten. Jij bent geen hulpeloos vrouwtje en ik ben blij dat je dat nu eindelijk ook zelf inziet.’ Ze drukte Fleur een kus op haar hand.

‘Poeh, daar ben ik even stil van.’ Milou veegde haar mond af met het servet dat naast haar bord lag.

‘Ik ben gewoon eenzaam en ik mis jullie zo.’ Fleur praatte nu met dikke stem. ‘Tibor is steeds vaker weg voor zaken en dan zit ik hier maar in mijn eentje. Dat zonnebaden en nagels lakken heb ik inmiddels wel gezien. Ik heb zo’n behoefte aan aanspraak.’

‘Maar waarom ben je er dan niet vaker zelf op uitgetrokken? Je bent ondernemend genoeg.’ Noa wreef liefkozend over Fleurs rug.

‘Tibor wil niet dat ik zonder bewaking op pad ga. Ik heb altijd zo’n verdomde kleerkast om me heen hangen. Dat schrikt mensen af.’

‘Maar waarom kom je dan niet in opstand? Je bent Tibors gevangene toch niet?’

‘Heeft geen zin. Het is inherent aan het werk dat hij doet. Hij vertrouwt zijn concurrentie niet en is bang dat ze me wat aandoen.’

‘En niet onterecht,’ mompelde Noa. ‘Maar Fleur, dan moet je me toch eens iets uitleggen, want ik kan een gewoon horecabedrijf niet rijmen met al het geweld en gedoe waar we de afgelopen dagen mee geconfronteerd zijn. Het spijt me zeer.’

Sanne, die net een grote lepel soep richting haar mond bracht, liet haar hand in de lucht zweven in afwachting van Fleurs antwoord. Er hing een gespannen stilte en Fleur keek hulpeloos naar de lucht alsof ze steun van hogerhand verwachtte. Noa werd ongeduldig en nam zelf het woord weer. ‘Zijn die clubs van Tibor soms een dekmantel voor andere zaakjes? Doet ie iets met verdovende middelen of zo en dealt hij vanuit zijn clubs?’

‘Nee. Natuurlijk niet.’ Fleur reageerde fel.

‘Dan moet het iets anders zijn. Iets klopt er niet, Fleur, en aangezien je nu toch begonnen bent met open kaart spelen, kun je daar nog wel even mee doorgaan toch? Hoe kunnen we je goed helpen als we niet weten wat er precies aan de hand is?’

‘Daar heeft Noa wel een puntje ja,’ beaamde Sanne voordat ze de soeplepel weer naar haar mond bracht.

Fleur was weer stil.

‘Misschien moet ik de tarotkaarten nog eens laten spreken als jij blijft zwijgen?’ opperde Milou.

‘Liever niet, Milou,’ reageerde Fleur lauwtjes. Haar gedachten schoten alle kanten uit in een poging de juiste woorden te vinden die haar vriendinnen tevreden zouden stellen. Het was chaos in haar kop en ze zag geen uitweg meer die de waarheid volledig buiten beschouwing zou laten.

‘Heeft Tibor soms een hoerenkeet?’

Fleur keek Noa geschokt aan. ‘Hoe kom je daar nou bij?’

‘Gewoon logisch nadenken en allemaal incidentjes bij elkaar optellen.’

‘Welke incidenten?’ Fleur probeerde nog steeds te doen alsof haar neus bloedde maar haar vertrouwen om ongeschonden uit deze situatie tevoorschijn te komen, brokkelde met de minuut verder af.

‘Dat meisje in de club dat die oudere vent met duidelijke tegenzin aan het vermaken was en waar Tibor zich mee bemoeide. Hoerige types die rond het hotel zwierven waar we eerst verbleven. En dan heb ik het nog niet eens over dat meisje waar Tibor mee thuiskwam nadat hij jou was gaan zoeken.’

‘Ja, hoe zit het eigenlijk met dat meisje? Waar is ze gebleven?’ vroeg Milou.

‘Over welk meisje hebben jullie het?’ hakkelde Fleur. ‘Ik weet niets over een meisje.’

‘Doe niet zo onnozel, Fleur. Ik heb je over haar verteld toen je net terug was na je verdwijning.’

‘Kan ik me niets van herinneren.’

‘Ja, vast. Nou, for your information, ze was blond en leek op jou. Tibor wilde ons niet bij haar laten en beweerde dat hij haar gevonden had in een loods waar hij jou aan het zoeken was. Branco heeft haar via een achterdeur het huis in gedragen.’

Fleurs ogen vulden zich weer met tranen. ‘Ik weet niet wie dat meisje is Noa, of wat Tibor met haar moet. Ik zal hem er vanavond naar vragen, oké? Kunnen we dit onderwerp nu laten rusten? Ik kan er op dit moment niks mee en ik ben moe.’ Noa uitte een soort grom en gooide in een wanhoopsgebaar haar armen in de lucht.

‘Ik weet niet wat Tibor allemaal uitspookt, Noa. We hebben geen modelrelatie waarin we openlijk met elkaar communiceren. Hij is het gesloten type en ik heb dat tot nu toe altijd geaccepteerd. So shoot me!’ schreeuwde Fleur. Ze kwam ongecontroleerd overeind. Haar glas wijn viel om en kleurde het nabijgelegen witte servet rood. Fleur liep snikkend de tuin in en Milou sprong meteen op en ging haar achterna.

‘Noa bedoelt het niet rot. Ze maakt zich alleen ernstige zorgen om je, net als Sanne en ik. Hoe goed je ook je best doet om ons voor de gek te houden, een kind kan zien dat je doodongelukkig bent. We willen je alleen maar helpen. Waarom vertrouw je ons niet?’

‘Ik vertrouw jullie wel,’ snotterde Fleur. ‘Anders zou ik toch nooit vertellen dat ik twijfel aan mijn voorgenomen huwelijk met Tibor.’

‘Kom eens hier.’ Milou spreidde haar armen wijd uit en Fleur vlijde zich tegen haar aan. Milou wreef troostend over haar rug en sprak sussende woorden. ‘Och, lieve schat toch.’

‘Jullie hebben echt geen idee,’ huilde Fleur.

‘Nee, dat hebben we inderdaad niet en dat komt omdat je dingen voor ons achterhoudt.’ Noa had zich ongemerkt bij hen gevoegd samen met Sanne.

‘We willen je niet dwarszitten, we willen je helpen. Het liefst zouden we je vanavond nog mee terug nemen naar Nederland.’

‘Was het maar zo simpel,’ fluisterde Fleur. Sanne en Noa sloegen hun armen ook troostend om haar heen. Zwijgend bleven ze zo een tijdje staan totdat Fleurs schokkende lijf tot rust was gekomen en ze zichzelf weer onder controle had.