41

Fleur lag in bed en staarde naar het plafond. De buitenverlichting rond het huis sijpelde door het gordijn en toverde de slaapkamer om tot een schimmig geheel. De plek naast haar was koud en leeg. Ze probeerde er vast aan te wennen. De vanzelfsprekendheid van Tibors warme lijf naast haar, als hij tenminste thuis was, zou snel verleden tijd zijn. Het was een pittige avond geweest. Haar vriendinnen, met Noa voorop, pikten haar vage uitvluchten niet meer en wilden van de hoed en de rand weten. Ze kon ze geen ongelijk geven. In hun plaats had ze hetzelfde gedaan. Waarschijnlijk was ze nog drammeriger geweest dan Noa in haar zoektocht naar de echte feiten. Kon ze het hele verhaal maar op tafel gooien. Het viel haar steeds zwaarder om de waarheid in haar eentje te torsen.

Nadat ze zich uiteindelijk uit de omhelzing van haar vriendinnen had losgemaakt, had ze zich geëxcuseerd en was naar haar slaapkamer gegaan. De meiden hadden haar met moeite laten gaan, maar begrip getoond voor haar behoefte om even alleen te zijn. Er was genoeg om te overdenken nu haar hele leven op zijn kop stond. Fleur had geen aandrang gevoeld om haar schoonmoeder nog te groeten of te bedanken voor het eten.

Een gevoel van rust en dankbaarheid bekroop haar bij de gedachte dat Noa, Sanne en Milou onvoorwaardelijk voor haar klaarstonden en haar zouden steunen waar en wanneer ze maar konden. Sec gezien waren zij de enigen die ze nog had. Al haar andere schepen had ze al jaren geleden achter zich verbrand.

Ze draaide zich op haar zij en legde haar benen schuin in het bed zodat ze gedeeltelijk op Tibors matras lagen. Wat was hij woest geweest toen ze hem een paar uur geleden aan de lijn had gehad. Ze had twintig oproepen gemist en evenzoveel sms’jes. Uiteindelijk had ze hem weten te overtuigen dat ze haar telefoon per ongeluk aan de oplader in de slaapkamer had laten liggen en was vergeten hem mee te nemen toen ze met haar vriendinnen in de tuin zat. Ze had wel flink door het stof moeten gaan en duizend excuses moeten maken voordat Tibor weer een beetje kalmeerde.

Tibors heftige reactie kwam niet onverwacht voor Fleur. In zijn geval had ze waarschijnlijk hetzelfde gereageerd. Toen ze haar telefoon steeds maar niet opnam, had hij gedacht dat er weer iets met haar gebeurd was. Hij had Branco meteen gebeld en die had hem gerust weten te stellen. Vanaf dat moment was zijn angst omgeslagen in woede en irritatie. Hij had haar nog zo op het hart gedrukt nergens heen te gaan zonder telefoon. Met kromme tenen had ze hem laten uitrazen, wetende dat zij niet de enige was die zijn getier hoorde... Aan het einde van het gesprek had Tibor haar laten weten dat hij vannacht niet thuiskwam omdat hij zijn zaken nog niet ‘rond’ had. Uiteraard had ze door moeten vragen en zo veel mogelijk informatie uit hem moeten trekken, maar ze had het laten gaan. Met een gelaten ‘oké, dan zie ik je morgen’ had ze het gesprek gestaakt. Vervolgens had ze haar telefoon met een grijns op het bed gegooid.

Ze wist dat er nu iemand heel boos zou zijn dat ze niet meer uit het gesprek had gehaald. Ze wist dat haar opdrachtgevers uiteindelijk aan de touwtjes trokken, maar het voelde verdomd goed om even haar kont tegen de krib te gooien. Ze hadden haar net zo hard nodig als zij hen en het was heel nuttig om ze daar nog even fijntjes op te attenderen.

Haar gevoel van triomf duurde echter niet lang. Binnen de kortste keren had het geluid van een sms geklonken. Met een zenuwenkriebel in haar buik had ze hem geopend. Ze kon wel raden van wie hij was en ze bleek gelijk te hebben.

Mama voelt zich niet goed, Fleur. Als je denkt dat je me nog langer kunt negeren dan heb je het mis. Je moet beter voor me gaan zorgen anders zijn de consequenties voor jou.

Ze had het bericht weggeklikt en verwijderd. Kon ze het ook maar zo makkelijk uit haar kop deleten. Ze had wel een berichtje teruggestuurd.

Sorry, mam. Ik wilde je niet kwetsen. Ik beloof je dat ik mijn leven zal beteren.

Ze had geen reactie teruggekregen.

Naast de sms’jes spookte er nog iets door haar hoofd. Het blonde meisje waar haar vriendinnen het over hadden gehad. Ook al had ze tegenover hen volgehouden dat ze geen flauw idee had, ze wist donders goed wat Tibor met het kind van plan was. Hoewel ze eerdere aanwijzingen over Tibors ‘zaken’ altijd had genegeerd en met de mantel der liefde had bedekt, kon ze dat niet meer. Als er iets met het meisje zou gebeuren, was zij medeverantwoordelijk.

Het idee dat het meisje hier ergens in huis was, maakte haar onrustig. Het feit dat Branco voor haar zorgde ook. Branco kennende zorgde hij in eerste instantie goed voor zichzelf. Ze hoopte maar dat hij met zijn poten van haar afbleef. Ze werd al misselijk bij de gedachte dat hij het meisje met een vinger aanraakte en dat het onder haar dak gebeurde. Dat mocht ze niet over haar kant laten gaan. Maar hoe ze moest ingrijpen, dat wist ze nog niet.

Ze woelde weer om in bed. Ze was klaarwakker en kon de slaap niet vatten, ondanks het feit dat ze bekaf was. De rest van het huis was in diepe rust. Ze vermoedde dat Branco buiten stond te posten en vroeg zich af of die man ooit weleens sliep. Wanneer Tibor hem ook inschakelde, hij stond altijd paraat. Ze wist dat Branco al vele jaren anabole steroïden gebruikte. Ongetwijfeld had dat iets te maken met zijn slapeloosheid en ook zijn onhebbelijkheden schreef ze grotendeels aan dat spul toe. Ze had Tibor verboden het nog langer te gebruiken toen hun relatie serieus werd. Wonderbaarlijk genoeg was hij aan haar wens tegemoet gekomen.

Ze draaide weer op haar rug. Haar hele lijf voelde zwaar van vermoeidheid. Ze begon lichtjes te zweten. Gefrustreerd schopte ze het laken van zich af, kwam overeind en wreef met haar handen in haar ogen tot het pijn deed. Ze hield het niet langer uit in die donkere kamer. De onrust die haar wakker hield bereikte zijn hoogtepunt en kon alleen maar gestopt worden als ze actie zou ondernemen. Ze moest weten of het meisje goed verzorgd werd. Dan pas zou het schuldgevoel even wat minder hard aan haar knagen.