51

Fleur lag weer in de donkere slaapkamer en staarde naar het plafond. Net als gisternacht. Ook nu was Tibor er niet. Tegen middernacht had hij een telefoontje gekregen waarna hij was vertrokken. ‘Regeldingetje voor het huwelijk,’ had hij zijn vertrek toegelicht. Waarom moest je ’s nachts een huwelijk voorbereiden? Hij loog ongetwijfeld opnieuw. Tibor had van het begin af aan de touwtjes in handen genomen. Hij deed de organisatie en zij mocht zich alleen bezighouden met het uitzoeken van een jurk en zich druk maken over haar kapsel en de kleur nagellak die ze zou dragen tijdens de plechtigheid.

In eerste instantie was ze hevig teleurgesteld. Ze had het zich zo anders voorgesteld. Het moest haar dag worden met alles erop en eraan en ze had zich ook enorm verheugd op alle regelzaken eromheen. Het zou een aangename ontsnapping zijn aan de verveling die haar dagelijkse bestaan inmiddels met zich mee was gaan brengen. Als ze het goed en wel beschouwde was de sleur in haar Kroatische leven er al na een paar maanden ingeslopen. In het begin was Tibor ontzettend attent geweest en had hij haar om de haverklap verrast met leuke uitjes. Nu verraste hij haar nauwelijks meer en was hij drukker met zijn dagelijkse bezigheden dan met haar.

Ze wreef in haar branderige ogen. Ze kon niet slapen als Tibor naast haar lag, maar ook niet als hij weg was. Ze maakte zich ernstig zorgen over de dingen die hij uitspookte tijdens zijn uitstapjes. Ze zou een moord doen voor een nachtje ongestoord slapen, maar dat zat er ook vannacht weer niet in. Ze moest gebruikmaken van Tibors afwezigheid om Nyura weer te bezoeken, zoals ‘mama’ had gevraagd.

Ze richtte haar vermoeide lijf op en ging op de rand van het bed zitten. Wat was ze geschrokken toen Milou haar telefoon had gebracht met de mededeling dat ze een sms had van haar moeder. De blik in Tibors ogen had haar de adem benomen. Hij was woedend geweest. De breuk met haar ouders was een heel gedoe geweest en Tibor had de zwarte piet toegespeeld gekregen. Hij wilde niets meer met haar ouders te maken hebben en had haar ook verboden om het contact nog langer aan te houden. Ze had voor Tibor gekozen. Haar roots, haar schepen had ze achter zich verbrand in de hoop er ware en allesomvattende liefde voor terug te krijgen.

Toen Tibors ergste woede ten opzichte van haar ouders was gezakt, was hij wat milder geworden en had hij haar laten weten dat hij snapte hoe moeilijk het voor haar was. Hij moest er zelf niet aan denken dat hij zijn moeder zou verliezen. Toen hij zestien was had hij zijn vader plotseling verloren na een hartstilstand. Ineens moest hij samen met zijn moeder twee noodlijdende nachtclubs overeind zien te houden. Schuldeisers stonden om de haverklap aan de deur en maakten hem en zijn moeder het leven zuur. Tijd om te rouwen was er niet. Regelmatig had hij zijn vader vervloekt dat hij hem en zijn moeder zo had achtergelaten. Het had hem gehard en doelgericht gemaakt. Al snel had hij de leiding genomen en dat had goed uitgepakt. Fleur had hem weleens gevraagd hoe hij de boel weer succesvol had weten te maken, maar daar had ze nooit een bevredigend antwoord op gekregen. Tibor was een gesloten man die zijn emoties bij voorkeur niet toonde. Emoties maakten je kwetsbaar en dat was iets waar Tibor een grote hekel aan had. ‘In mijn vak kun je je dat niet permitteren.’

Fleur had gehoopt in haar schoonmoeder een goede surrogaatmoeder te vinden, maar niets was minder waar gebleken. Jadranka zag haar als een concurrent die de aandacht en liefde van haar zoon opslokte en liet geen moment onbenut om haar te laten merken dat ze haar haatte. Uitgekookt als ze was, speelde ze de vermoorde onschuld als Tibor in de buurt was en gedroeg ze zich poeslief tegen haar aanstaande schoondochter. Fleur had weleens voorzichtig bij Tibor proberen aan te kaarten dat zijn moeder een pesthekel aan haar had, maar dat had hij glashard ontkend. Zijn moeder was juist dol op haar, einde discussie.

Tibor voelde zich enorm verantwoordelijk voor zijn moeder sinds het overlijden van zijn vader. Hij was vanaf dat moment de man in huis geweest en diende voor haar te zorgen. Hij duldde geen kwaad woord over haar en zijn moeder maakte daar handig gebruik van door hen tegen elkaar uit te spelen. Haar pesterijen hadden tot nu toe echter nog niet het gewenste resultaat gehad. Fleur was stug gebleven en had zich niet laten wegjagen uit Tibors leven, alleen al omdat ze Jadranka de triomf niet gunde. Maar toen wist ze nog niet wat ze nu wist.

Moedeloos liet ze zich weer achterover vallen en sloot haar ogen. Kon ze hier maar voor altijd blijven liggen. Ze gunde zichzelf een kort moment van rust en spoorde zichzelf vervolgens aan tot actie. Ze deed het grote licht in de kamer aan en knipperde met haar ogen die protesteerden tegen de abrupte overgang van donker naar licht. Ze schuifelde naar de boekenkast terwijl de vlekken voor haar ogen dansten. Ze trok het juiste boek eruit en haalde de kluissleutel uit het doosje. Voor de zekerheid draaide ze toch de deur van de slaapkamer op slot. Stel dat Tibor onverwachts thuiskwam. Hij mocht haar onder geen beding betrappen. Met het kleine sleuteltje tussen haar vingers geklemd liep ze naar de kluis en toetste de code in die ze inmiddels uit haar hoofd had geleerd. De deur sprong met een klik open en ze liet haar ogen over de inhoud gaan. Er was weinig veranderd vergeleken met de laatste keer dat ze erin had gekeken. Het pistool met de set kogels lag nog steeds op zijn plek, evenals Tibors laptop, maar schuin tussen de computer en de kluiswand in lag een paspoort. Dat had er de vorige keer nog niet gelegen. Ze pakte haar telefoon en maakte een foto van de inhoud van de kluis voordat ze het paspoort eruit pakte. Met het plaatje van de oorspronkelijke situatie kon ze het zo meteen weer exact op dezelfde manier terugleggen als ze het gevonden had.

Haar handen trilden toen ze het paspoort opensloeg. Ze zag wat ze al vermoedde, het was een paspoort op naam van ene Tatjana. De naam was vals want het meisje dat Fleur vanaf de foto aanstaarde was zonder twijfel Nyura. Ze zou het meisje blind nog herkennen als het moest. Ze hield het paspoort van zich af en maakte een tweede foto. Meteen stuurde ze hem door aan ‘mama’. Tekst liet ze achterwege. Ze wisten ook zonder toelichting donders goed wat dit was. Meteen wiste ze de foto uit haar telefoon.

Blij dat ze haar intuïtie had gevolgd en de kluis had gecheckt, borg ze het paspoort aan de hand van de foto weer op. Tevreden met het resultaat sloot ze de kluis en stopte ze het sleuteltje weer in het daarvoor bestemde kistje. Ze gaf een goedkeurend klapje op het boek toen het weer keurig in de kast stond. Missie één volbracht. Nu de volgende uitdaging. Ze schoot in haar joggingbroek en trok over een strak T-shirt het spijkerjasje aan.

Ze haalde de deur van het slot en opende hem geruisloos. Weer prees ze het dikke tapijt dat elk geluid van haar voetstappen absorbeerde. Het huis verkeerde gelukkig weer in diepe rust. Voorzichtig sloop ze naar de trap en liep naar beneden. Branco had ze niet meer gezien sinds hij met de gewonde man in zijn kofferbak was vertrokken. Ook Dorba had ze niet terug horen keren. Toch hield ze er rekening mee dat een of beide mannen toch in het huis aanwezig waren. Na het incident van vanmiddag was het ondenkbaar dat Tibor het huis zonder bewaking achter zou laten. Ze moest dus op haar hoede blijven.

Ze liep rechtstreeks door naar de keuken en schudde wat spanning van zich af toen die leeg bleek te zijn. En nu maar hopen dat dat zo bleef totdat ze in de bijkeuken was verdwenen. Ze trok de deur van de vriezer open en haalde de sleutel uit het tupperware bakje. Vlug sloot ze het bakje weer af, en zette het op zijn plek tussen biefstukken en brood. Met een tevreden gezicht deed ze de vriezer dicht en draaide zich om. De voorzichtige glimlach die zich net om haar mond had gevormd, bevroor ter plekke. Noa stond met haar armen over elkaar in de keuken en Fleur botste bijna tegen haar op.