18

Er werd stevig op de deur geklopt. In eerste instantie reageerde niemand. Bij een tweede roffel op de deur stapte Sanne slaapdronken uit bed. Ondanks alle stress en commotie waren ze van uitputting alle drie als een blok in slaap gevallen. Sanne waggelde op de tast naar de deur. De dikke gordijnen lieten geen enkel daglicht door. ‘Wie is daar?’ vroeg ze.

‘Roomservice.’

Zonder verder na te denken trok Sanne de deur open. Ze slaakte een korte gil toen ze bruut aan de kant werd geduwd en op de grond viel. Een persoon drong de kamer binnen en deed razendsnel de deur achter zich dicht en op slot. Vervolgens ramde hij op de knop naast de deur en zette de kamer vol in het licht. Noa en Milou waren inmiddels wakker geworden door Sannes kreet en zaten rechtop in bed terwijl ze hun ogen tot spleetjes knepen tegen het felle licht. In de kamer stond een man met een bivakmuts. Hij hield een pistool in zijn gehandschoende hand en zwaaide daar dreigend mee in het rond. Sanne wilde weer gillen, maar bedacht zich toen de loop van het pistool op haar hoofd werd gericht.

‘Ga bij hun zitten.’ De man wuifde met zijn vrije hand in de richting van het bed. Sanne kwam struikelend overeind en ging bibberend bij haar vriendinnen zitten. Milou pakte de hand van haar vriendinnen.

‘Geef me de telefoon,’ blafte de man.

‘Welke telefoon?’ reageerde Noa met trillende stem. De man trok de ontspanner van zijn pistool naar achteren en na het geluid van de mechanische klik liep hij op Noa af. Ze dook weg toen hij haar vastgreep en het pistool tegen haar hoofd hield. Sanne begon te hyperventileren.

‘Geef me de telefoon,’ herhaalde de man.

‘Doe wat ie zegt, Noa.’ Milou klonk ijzig kalm.

‘Ik weet niet wat u bedoelt,’ hield Noa stug vol. ‘Ik kan u deze telefoon geven.’ Ze pakte haar eigen toestel van haar nachtkastje en hield het hem voor. In een woedend gebaar sloeg de man het uit haar handen. Noa keek hem met grote onschuldige ogen aan. Hij greep haar beet en sleurde haar uit bed. Sanne begon weer te gillen.

‘Hou je bek, bitch!’ De ogen van de man schoten vliegensvlug heen en weer tussen Sanne en Milou terwijl hij Noa hard tegen de muur duwde. De lucht werd uit haar borstkas geduwd en ze kreunde van de pijn in haar ribben.

‘Ik vraag het nog één keer: geef me de telefoon.’

‘Noa, als jij dat ding niet aan die vent geeft, doe ik het.’ Sanne deed een poging om uit bed te komen, maar verstijfde toen de man het pistool op haar richtte. In een reflex stak ze haar handen in de lucht. ‘Ik wilde alleen maar die verdomde telefoon voor je pakken,’ sprak ze verbolgen.

‘Dus jij weet wel waar ik het over heb.’ De woede klonk door in zijn stem terwijl hij Noa nogmaals hardhandig tegen de muur duwde. Hij gaf Sanne een hoofdknik om aan te geven dat ze uit bed mocht komen om de telefoon te pakken.

‘En probeer niet de held uit te hangen, want dan zal een van je vriendinnen het bezuren.’ Hij zette het pistool weer tegen Noa’s slaap om zijn woorden kracht bij te zetten.

‘Nee, alsjeblieft, doe haar niks. Ik zal me niets in mijn hoofd halen.’ Sanne struikelde van de stress over haar eigen voeten en kroop het laatste stuk naar de kluis. ‘Code?’

‘Geboortedatum,’ kreunde Noa met opeengeklemde kaken. Haar ribben deden ontzettend veel pijn van de klappen die ze had geïncasseerd en de houdgreep waarin ze werd gehouden maakte ademen bijna onmogelijk. Ze hoorde Sanne hardop vloeken.

‘Lukt het?’ vroeg Milou. Ze zat op bed met haar armen om haar opgetrokken knieën heen geslagen. Ze zag bleek en haar haren zaten in de war.

‘Mijn vingers trillen zo erg dat ik een verkeerd knopje heb ingetoetst.’

‘Ik kom eraan.’ Milou klonk vastberaden. ‘Ik moet haar helpen,’ liet ze de indringer weten terwijl ze zijn reactie peilde. De man gaf Milou toestemming om naar Sanne toe te lopen. ‘Geen geintjes.’ Zijn kraalogen volgden elke stap die ze zette. Even later klonk een piep en de kluisdeur sprong met een klik open. Milou pakte het gevonden toestel eruit en gooide het naar de man toe. In een reflex probeerde hij het te vangen en verslapte zijn greep op Noa. Ze maakte meteen gebruik van het moment en zoog zo veel mogelijk lucht in haar longen. De man greep mis en de telefoon viel op de grond. Hij dook ernaartoe en stopte het toestel in de binnenzak van zijn jas. Noa liet zich op de grond zakken nu ze helemaal bevrijd was uit zijn verstikkende houdgreep.

‘Waag het niet om hier met iemand over te praten. Ik houd jullie in de gaten,’ dreigde de man terwijl hij hen een voor een aankeek. Sanne, die nu pas door scheen te hebben dat ze slechts gehuld in haar onderbroek op de vloer zat, probeerde haar borsten te verbergen.

‘Bespaar je de moeite, ik ben niet geïnteresseerd,’ blafte de man haar toe. Hij liep naar de deur terwijl hij hen onder schot bleef houden. Vlak voordat hij de deur opende, stopte hij het pistool in zijn broeksband en ritste zijn jas dicht. Vliegensvlug glipte hij de kamer uit. Zodra hij verdwenen was, begon Noa te huilen. Milou sprintte naar de deur en draaide hem op slot. Sanne zat nog steeds op de grond met een krijtwit gezicht.

‘Ik was echt bang dat hij me dood zou schieten.’ Noa begon nog harder te huilen en Milou probeerde haar zo goed en zo kwaad als het ging te kalmeren.

‘Hoe zit het met die Dorba die zogenaamd in de lobby zit om ons te bewaken? Hoe kan hij die vent hebben laten passeren?’ Sanne kwam overeind en liep naar haar vriendinnen toe.

‘Goed punt. Weer een aanwijzing dat hij niet te vertrouwen is.’ Noa’s verdriet sloeg om in woede. ‘En nu zijn we ook nog de enige aanwijzing naar Fleur kwijt. Op de een of andere manier is die telefoon heel belangrijk voor iemand. De vraag is voor wie en hoe komen we daarachter?’

‘Ik denk dat ik eens even een kijkje in de lobby ga nemen. Ik heb ineens een onbedwingbare behoefte om Dorba verrot te schelden.’

‘Hier blijven, Milou, straks loopt die vent nog beneden rond.’ Milou aarzelde zichtbaar door Sannes waarschuwing. Besluiteloos bleef ze staan.

‘We gaan met z’n drieën naar beneden. Mocht die vent er nog zijn dan kan ik me niet voorstellen dat hij ons midden in de lobby iets aan probeert te doen.’ Noa hees zichzelf overeind en kreunde toen haar beurse lijf protesteerde. ‘Misschien moet je even iets aantrekken, Sanne, dan plens ik wat water in mijn gezicht. Op trillende benen liep Noa naar de badkamer, terwijl Sanne zich in de kleren hees die ze een paar uur geleden achteloos in een hoek van de kamer had gegooid.

‘Als jullie maar opschieten,’ Milou stond al ongeduldig bij de deur. ‘Ik moet mijn woede uiten.’