31

Ze was wat verder in de berm gaan zitten. Bij elke auto die ze hoorde naderen, keek ze in eerste instantie hoopvol op. Om vervolgens haar blik weer op de grond te richten met een gevoel dat tegen opluchting aan schuurde omdat het weerzien met Tibor nog even werd uitgesteld.

Ze klauwde met haar vingers in de zanderige droge grond in een gebaar van onmacht. In het losgewoelde zand tekende ze met haar wijsvinger een hart om het vervolgens met een paar gefrustreerde halen weer teniet te doen. Ze klopte haar handen af en probeerde het zand onder haar vuile nagels vandaan te pulken. Het werd er niet beter op.

Het geluid van een snel naderende auto deed haar weer opkijken. Haar hart begon sneller te bonken. Ze herkende de auto uit duizenden. Een zenuwenkramp trok door haar buik en ze werd spontaan misselijk. Langzaam kwam ze overeind. Al haar spieren protesteerden en ze werd licht in haar hoofd. Het slaapgebrek begon duidelijk zijn tol te eisen. Ze greep een tak vast van de struik naast haar, in de hoop dat die voldoende steun zou bieden om overeind te blijven. De auto was inmiddels nog maar een paar meter van haar verwijderd en kwam slippend tot stilstand. Een deur werd opengeworpen en Tibor sprong naar buiten. Wankelend zette ze een paar stappen in zijn richting. Hij rende naar haar toe en kon haar nog net opvangen. Slap hing ze in zijn armen terwijl hij haar overlaadde met kusjes en zoete woordjes. Het werd zwart voor haar ogen.

Er werd op haar wang getikt. Eerst zachtjes, toen wat harder. Iemand schreeuwde haar naam. Langzaam kwam ze weer bij bewustzijn en opende haar vermoeide ogen. Tibors gezicht hing boven het hare en hij streelde haar wang. Zijn ogen waren groot van bezorgdheid en zijn stem trilde lichtjes. ‘Sweety, are you allright?’ Ze knikte en gaf aan dat ze overeind geholpen wilde worden. Tibor tilde haar op en zette haar achter in de auto. Hij kroop naast haar en legde zijn arm om haar heen terwijl hij een commando naar Branco snauwde. Ze liet haar hoofd rusten tegen zijn gespierde borst.

‘Wie waren het?’ vroeg hij afgemeten. Ze haalde haar schouders op. ‘Weet ik niet.’

‘Hebben ze...’ Hij sprak de zin niet verder uit maar Fleur wist precies wat hij wilde weten.

‘Nee, ik ben niet verkracht,’ fluisterde ze. Hij slaakte een hoorbare zucht van verlichting. ‘Wat hebben ze dan met je gedaan?’

‘Ik wil er niet over praten. Misschien later, maar nu kan ik het nog niet.’

‘Maar ik moet weten wie dit gedaan heeft om gepaste maatregelen te kunnen nemen.’

‘Ik wil er niet over praten,’ herhaalde ze nogmaals.

Ze voelde zijn lijf verstrakken. Zijn rechterhand, die eerst rustig op de bank rustte, balde zich tot een vuist. Ze sloeg haar arm om hem heen en klampte zich aan hem vast. ‘Laat het gaan. Ik leef nog en ik denk niet dat het nog eens zal gebeuren. Ik wil de afgelopen dagen zo snel mogelijk vergeten, oké?’ Ze probeerde haar emoties onder controle te houden en zo zelfverzekerd mogelijk te klinken.

‘Ik kan het niet laten gaan, Fleur, zo steek ik niet in elkaar. Als iemand mij of mijn naasten iets aandoet, betaal ik met gelijke munt terug.’

‘Doe het voor mij?’ Ze keek hem smekend aan. Ze zag even een aarzeling in zijn ogen, maar toen verhardde zijn blik weer. ‘Zeg me in elk geval hoe ze eruitzagen.’

‘Ik was al die tijd geblinddoekt,’ was haar resolute antwoord. ‘Laat het gaan.’

Tibor zweeg.

‘Ik denk dat we de bruiloft even moeten uitstellen. Ik denk dat ik eerst even bij moet komen.’

Ze strekte zich uit en gaf hem een zoen op zijn mond. Hij beantwoordde haar kus en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Please?’ fluisterde ze in zijn oor.

‘Geen denken aan,’ gromde hij zachtjes. ‘We trouwen op de afgesproken datum.’ Ze keek hem teleurgesteld aan. ‘Maar als dat nou belangrijk voor me is?’

‘Stil nu, we hebben het er niet meer over.’

Hij smoorde haar commentaar met een kus en streelde haar liefdevol. Zijn hand gleed af naar haar borst en hij kneep er zachtjes in. Onmiddellijk haalde ze zijn hand weg. ‘We zijn niet alleen.’ Ze knikte in de richting van Branco.

‘Hij moet op de weg letten.’ Tibor legde zijn hand weer op haar borst. Het klamme zweet brak haar uit. Ze moest hoe dan ook voorkomen dat hij zou ontdekken wat ze in haar beha verborgen hield.

Ze pakte zijn hand en gaf er een kus op. ‘Later, schatje. Ik ben te vies om aan te pakken. Ik wil thuis eerst douchen en mezelf een beetje opknappen voor je.’ Ze probeerde ondeugend te kijken en de paniek die door haar lichaam gierde te onderdrukken. Tibor protesteerde nog even, maar gaf het vervolgens op. Haar hartslag werd weer wat rustiger en haar ademhaling wat dieper. Branco keek haar onheilspellend aan via de achteruitkijkspiegel. Ze rilde.