Hoofdstuk 55

Toen Cleo het bericht over Daniels huwelijk had gelezen, was ze aanvankelijk niet ver van een shock af geweest. Russell was heel lief voor haar geweest. Hij stond erop dat ze bij hem logeerde en omdat hij het haar absoluut niet lastig maakte, was ze hem er heel dankbaar voor. Hij zorgde er ook voor dat haar eigendommen vanuit Californië naar New York werden verstuurd. Ze had er niet naar gevraagd hoe Russell dat had geregeld, want ze wilde de naam Daniël niet meer horen.

Een week daarna had ze zich weer op haar werk gegooid, zonder iemand te vertellen dat ze zwanger was. Ze betrok een aardig flatje, ging nu en dan met goede vrienden en kennissen uit en merkte dat ze heel goed in staat was haar eigen leven te leiden. Ze had geen vaste vriend nodig; het ging uitstekend zonder een vaste verbintenis. Het was heel opwindend om op eigen benen te staan en het gaf haar ook grote voldoening. Russell steunde haar waar hij maar kon. Hij was er altijd als ze hem nodig had en toen bleek dat hel een schijnzwangerschap was geweest, kon ze op zijn schouder uithuilen. 'Wees maar blij dat je ervan af bent,' zei hij toen ze het hem had verteld. Ze schudde bedroefd haar hoofd. 'Nee, ik wilde graag een kind van Daniël.'

Russell zei droog: 'Nou, als je graag een kind wil, trouw ik wel met je, hoor.'

Door haar tranen heen moest Cleo lachen. 'Wat een gezeur altijd over getrouwd moeten zijn om een kind te hebben. Het kan best zonder trouwpapiertje.'

'In dat geval wil ik je graag van dienst zijn!' zei hij nerveus. 'O, Russell, je ben echt een schat en ik apprecieer je vriendelijke aanbod, maar je kunt beter terecht bij een van je bedvriendinnen. Laten wij alsjeblieft goeie vrienden blijven.' 'Waarom?' vroeg hij gepikeerd.

'Dat is gewoon een kwestie van aantrekkingskracht en die van ons ligt nu eenmaal op platonisch niveau. Dat hebben we al honderd maal besproken en je ging ermee akkoord.' 'Ik ben het er nooit mee eens geweest.'

'O jawel, je zal wel moeten.'

Hard werken was een uitkomst voor haar. Alles ging zoals ze het wilde tot ze volkomen onverwacht door een televisiemaatschappij werd uitgenodigd een cameratest te doen voor een eigen programma, een kwartier live interview met een bekende persoonlijkheid.

Ze wist dat er nog minstens acht anderen waren die voor het programma in aanmerking kwamen en ze dacht er verder niet meer over na maar ging rustig door met haar eigen werk. Daarom was het een grote verrassing voor haar dat de keuze op haar was gevallen.

'Ik kan het gewoon niet geloven!' zei ze tegen Russell en ze greep de kans met beide handen aan. Russell en Cleo gingen het samen vieren. 'Ik voel dat ik op de drempel van een heel nieuwe toekomst sta,' zei ze enthousiast. 'Televisie is precies een kolfje naar mijn hand.' Met ongebreideld enthousiasme wierp ze zich op haar nieuwe werk en dank zij haar inzet werd haar eerste programma een groot succes. Op de buis had ze een uitstraling die haar onmiddellijk beroemd maakte.

Dat ze opeens geen privé-leven meer had, was een ongekende belevenis voor haar. Overal werd ze aangesproken door volkomen vreemde mensen die het de gewoonste zaak van de wereld vonden haar van alles te vragen of te vertellen. En dan waren er de mensen die meenden dat ze tot haar vriendenkring behoorden. Het waren voornamelijk oppervlakkige kennissen van vroeger, misschien nog uit de tijd van Mike en Butch, of toen ze nog voor Image schreef, maar die nu dachten dat ze dik met haar bevriend waren.

Een maand na haar eerste programma las ze dat Daniël Onel zich had laten scheiden. De Zweedse vertelde aan de kranten dat Daniël een onmogelijke en lastige man was. Ze eiste een miljoen aan alimentatie.

Cleo kon zich goed voorstellen hoe Daniël op zijn gymschoenen en met zijn geverfde haar door zijn huis ijsbeerde en uitriep dat het allemaal heel onrechtvaardig was. Ze dacht niet vaak meer aan hem. Soms droomde ze dat ze weer bij elkaar waren en zich heel gelukkig voelden. Misschien kwam de dag nog wel eens dat ze weer samen zouden zijn. Ze had er een voorgevoel van.

Hij had een magnetische aantrekkingskracht op haar. Hij was inderdaad geen gemakkelijk mens, maar wanneer ze al haar energie op hem had gericht, had ze hem aangekund. Ze

begreep hem. Het ging haar niet om wie hij was, maar om wat hij was. Al die depressies, neerslachtigheid en kinderachtige jaloezie hoorden nu eenmaal bij hem. De timing van hun affaire was verkeerd geweest. Ze was zonder enige overgang van het bed van Butch in dat van Daniël beland. Ze had een vrijheid volgens haar eigen voorwaarden gewild, die Daniël nooit goed had begrepen. Misschien werd alles nu anders. Misschien...

Mike volgde alles wat Cleo deed met de grootste aandacht. Hij zag haar op de televisie, las al haar artikelen en hoorde Russell langs zijn neus weg over haar uit. Het stak hem behoorlijk dat zijn goede vriend Russell zoveel tijd met haar doorbracht. Gingen ze met elkaar naar bed? Die vraag hield Mike intensief bezig. Hij zou het onverdraaglijk vinden als het zo was. Russell verklapte natuurlijk geen geheimen en hij hield zijn mond over zijn relatie met Cleo.

Uiteindelijk vond Mike dat hij met Cleo moest gaan praten en hij bedacht een naar zijn mening slim plannetje. Russell had hem verteld dat Cleo verscheidene televisieprogramma's in Los Angeles ging doen en Mike kwam erachter wanneer dat ging gebeuren. Hij had al eerder een zakenreis naar L.A. uitgesteld en nu hoefde hij alleen nog maar te informeren met welk vliegtuig Cleo vertrok, waarna hij voor dezelfde vlucht boekte.

Mooi. Een ontmoeting alsof het volkomen toevallig was. Hij had Russell er niets over verteld, want hij wilde niet dat Cleo het te weten kwam.

Cleo wilde Daniël bij aankomst in L.A. opbellen. Waarom ook niet? Maar aan de andere kant: waarom wel? Ze had haar besluit nog steeds niet genomen. Toch wilde ze weten wat ze precies voor hem voelde, want ze kon niet in onzekerheid blijven verkeren. Hield ze nog van hem of was het voorbij? Hoe waren zijn gevoelens voor haar?

Het had geen zin op deze voet door te gaan. Ze moest het weten. Gelukkig was het niet zo dat ze voortdurend naar hem verlangde. Er waren andere mannen geweest hoewel ze maar met één van hen de liefde had bedreven, namelijk met de regisseur van haar programma en het was gebeurd omdat hij een beetje op Daniël leek. Dat vond ze eigenlijk heel vervelend. Ze wilde voor eens en altijd weten waar ze met Daniël aan toe was zodat ze wist wat ze verder met haar leven ging doen. Zo eenvoudig lag het.

In het vliegtuig werd ze als een VIP behandeld. Ze reisde alleen, want haar medewerkers waren al vooruit gereisd. Haar televisieprogramma had een hoog kijkcijfer en Cleo kreeg er steeds meer greep op. Iedere nieuwe gast was een belevenis. De research werd wel voor haar gedaan, maar ze zorgde er altijd voor dat ze met alles betreffende de schrijvers, acteurs of politici op de hoogte was. Ze leerde steeds weer nieuwe interessante mensen kennen en het werk verveelde haar nooit. Ze opende haar tas en bekeek het materiaal, onder andere uittreksels voor de pers over de film van Butch met zijn dochter en die nieuwe succesfilm met pornoster Muffin. Ze ging naar Los Angeles om televisie-interviews met de hoofdrolspelers te doen. Butch had weer midden in de roos geschoten en Vinnie was de nieuwe tienerster geworden. Grappig dat de Kaufmans steeds weer in haar leven terugkeerden. Hoe zou Vinnie zich als nieuwe beroemdheid voelen? Waarschijnlijk als een vis in het water, maar ook, voor zover het mogelijk was, nog aanstootgevender dan vroeger. Tot dusver hadden de Kaufmans het broer-zuster-imago kunnen ophouden, en Cleo was benieuwd hoelang dat nog kon duren. Zelf was ze niet van plan de waarheid te onthullen. Ze bekeek de foto's uit de persmap over de pornofilm met Muffin in de hoofdrol. Hm, klaarblijkelijk was naakt niet langer zondig. In feite was het gewoon stomvervelend, al die blote tieten en meidekonten, met een paar stijve piemels ertussen voor het tegenwicht.

Maar die Muffin had wel iets. Een soort Marilyn Monroe in haar tiener-jaren, stom en sexy, zoals de meeste mannen het graag wilden. 'Cleo?'

Ze keek op. In het gangpad stond Mike.

'Wat een verrassing!' riep hij uit. Hij ging botweg in de lege stoel naast haar zitten en schudde verbaasd zijn hoofd. 'Waar wij elkaar niet tegenkomen! Ga je naar Los Angeles?'

'Als ik niet in het verkeerde vliegtuig zit,' zei ze droogjes en sloeg de map dicht.

'Mag ik hier even gaan zitten?' vroeg Mike. 'Ik kan het je niet verbieden.'

Snel zei hij: 'Dat is een lange tijd geleden, zeg. We kunnen in ieder geval goede vrienden worden, vind je niet?' Ze keek hem fronsend aan. Mike de bronstige stier, met zijn uitnodigende ogen en zijn zwarte krulhaar. Hij was nog altijd heel aantrekkelijk en eens had ze oneindig veel van hem

gehouden," maar nu voelde ze niets meer voor hem. Ze haatte hem niet en had hem niets meer te verwijten. Goed, ze konden vrienden worden, als hij dat wilde. 'Waarom niet?' glimlachte ze.

Dat deed hem plezier. Hij riep de stewardess en vroeg haar om champagne. 'We hebben iets te vieren!' vond hij. 'Het is al zo lang geleden...'

Ze praatten over ditjes en datjes en over wederzijdse kennissen, over zijn werk, over haar werk en over Russell. Hij bleef haar met zijn hunkerende ogen aanstaren. 'Dit is gewoon te gek! Ik heb je vreselijk gemist. Het is met geen pen te beschrijven.' Hij legde zijn hand op de hare. Ze begreep dat ze in een val was gelopen en daar had ze geen zin in. Ze duwde zijn hand weg en stond op. ik moet even weg,' zei ze stug. Verdomme, Mike in hetzelfde vliegtuig. Hij had nooit tegen zijn verlies gekund. Als hij de deur uit was gelopen, zou hij er wel vrede mee hebben gehad dat hun huwelijk voorbij was. Maar dat was het onherroepelijk. Ze had de echtscheidingspapieren in haar tas.

Ze liep naar de toiletten en bleef een hele tijd weg. Ze kende hem maar al te goed en ze wist waar hij straks over wilde beginnen. In zeker opzicht was het wel vleiend dat hij haar kennelijk nog steeds wilde, maar er was voor haar een grens. Wat een akelig toeval dal hij in hetzelfde vliegtuig zat. Maar was het toeval...? Het was niet uitgesloten dat hij het met opzet zo had geregeld.

Ze overwoog wat ze tegen hem zou zeggen om definitief van hem af te komen, voordat hij met verhalen kwam hoezeer het hem allemaal speet. Ze liep terug naar haar stoel. Hij stond beleefd op tot ze zat en drukte zich tegen haar aan toen ze hem passeerde. 'Nog altijd het meest sexy kontje van de wereld,' zei hij met een wellustige blik en al het zelfvertrouwen van de succesvolle vrouwenjager.

'Je teksten zijn er niet beter op geworden. Eerlijk gezegd zijn ze nog banaler dan vroeger!'

'Ik mag toch wel je mooie kontje prijzen?'

'Kontje. Voor jou bestaan vrouwen kennelijk uit niets anders dan dat.'

'Kom nou, Cleo, ik maakte maar een grapje. Daar kun je toch wel tegen?'

Ze staarde hem strak aan, niet begrijpend hoe ze het ooit zoveel jaar met hem had uitgehouden. 'Ik ga weer trouwen, Mike. Het is nog geheim, dus ik zou het prettig vinden als je er je mond over hield. Zelfs Russell weet het nog niet. Maar ik geloof dat ik het jou maar moet zeggen.' Hij was verbijsterd. Het kwam volkomen onverwacht. Cleo, zijn Cleo ging weer trouwen!

Hij voelde woede in zich opkomen. Ze was een kreng, dat had hij altijd wel geweten.

Hij probeerde zijn stem vast en onbekommerd te houden. Hij wilde haar niet laten merken dat de mededeling hard was aangekomen. 'O ja? En wie is de gelukkige?' Ze deed stug en afwerend. 'Dat gaat je niet aan.' Verduiveld, had hij voor deze vlucht geboekt om zich door haar voor gek te laten zetten? Hij zocht naar iets om haar mee te kunnen kwetsen. Ginny, dat was het. 'Ik ben zelf toevallig ook van plan om weer te trouwen,' zei hij luchtig. 'Werkelijk?'

'Ach, je weet hoe het is. Eenzame nachten, alleen in bed. Zelfs als er drie meiden bij je logeren.'

'Ik heb dat probleem gelukkig nooit gehad.'

Wat een koud kreng was ze toch! 'Ginny en ik gaan de laatste tijd veel met elkaar om.'

'Ginny?' vroeg Cleo geamuseerd.

Niet de reactie die hij van haar had verwacht. 'Ja, Ginny,' ging hij toch maar op de ingeslagen weg voort. 'Een heel warme en toegenegen vrouw. Ik heb altijd veel voor haar gevoeld.' Cleo wilde zeggen: Dat heb ik in Londen gemerkt! Maar ze zei: 'Nou, ik hoop dat jullie heel gelukkig worden.' Het rode licht ging knipperen ten teken dat de passagiers hun riemen moesten aandoen en daarmee was hun gesprek afgelopen. Ze zeiden geen woord meer tegen elkaar tot het vliegtuig was geland en de stewardessen de deuren openden. 'Nou, tot kijk dan maar, Cleo,' zei Mike. Hij had al een aantrekkelijke jonge vrouw met rood haar uit haar stoel zien opstaan. Misschien kon zij hem een paar avondjes plezierig bezighouden. Hij liep haar achterna.

Cleo bleef zitten tot alle andere passagiers waren uitgestapt. Mike en Ginny... Zou het waar zijn? Mike had altijd vrouwen van beter niveau willen hebben, maar misschien was Ginny wel de juiste voor hem. Twee seksmaniakken bij elkaar, het kon niet mooier. Ze onderdrukte een glimlachje. Arme Mike. Altijd dezelfde stomme teksten. Heel even voelde ze medelijden met hem, maar niet lang. Hij was een volwassen vent en hij kon heel goed voor zichzelf zorgen.

Zodra ze op haar kamer in het hotel was, jeukten haar vingers om hem meteen op te bellen.

Daniël.

Ze dacht aan niemand anders. Voortdurend.

Grappig. Alle andere mannen sloofden zich voor haar uit, maar Daniël trouwde achter haar rug met iemand anders zonder haar enige uitleg te geven. Eigenlijk een heel geniepige manier van doen na al die tijd samen, waarin ze plannen hadden gehad om te trouwen.

Maar het deed er niet toe wat ze van hem vond. Ze wilde hem spreken, geverfd haar of niet.

Een vrouw nam de telefoon aan. Een jonge, onvriendelijke stem met een duidelijk Engels accent. Koud ook. 'Ik zal eens kijken of hij er is.'

Stilte. Dan zijn stem. 'Hoe is het met jou? Zijn stem bracht alle goede herinneringen bij haar terug. 'Uitstekend. En hoe gaat het met jou, Daniël?' idem dito.'

'Ik ben in Los Angeles.' 'Ah, dus je bent eindelijk teruggekomen.' 'Het heeft me wel een tijdje gekost, ja. Hoe is je huwelijk verlopen?' 'Snel.'

'Kun je erover praten?' 'Nee.'

'Je bent toch niet weer getrouwd, Daniël?' 'Nee hoor.'

Ze haalde diep adem. 'Daniël... wil je me onder vier ogen spreken?'

'Natuurlijk.'

'Bel me dan maar als het je mogelijk is. Ik logeer in het Beverly Hills.'

Ze verbrak de verbinding, maar daarna kon ze zich op niets meer concentreren. Haar regisseur wilde met haar gaan eten, maar ze wist eronderuit te komen.

Daniël belde niet zelf terug. Zijn secretaresse belde in de namiddag en zei op heel zakelijke toon dat meneer Onel wilde weten of ze de volgende dag met hem kon lunchen en zo ja, dan om één uur in Ma Maison.

Mooi was dat. Lunch! En Ma Maison was een van de drukste restaurants in de hele stad. Zonder veel enthousiasme nam ze een slaappil in en ging naar bed.

Daniël zat al aan het tafeltje te wachten. Hij was gebruind en flink afgevallen. Hij zag er heel goed uit. Een Rudolf Valentino was hij niet, maar Cleo vond hem de knapste man die ze kende. Ze had zich in het wit gestoken, want dat vond hij altijd het mooist. Niet te veel make-up. Ze was zo nerveus als een jong meisje voor haar eerste afspraakje. Hij stond op en zei: 'Hallo, Cleo.'

Ze raakte onmiddellijk van slag toen ze hem in zijn ogen keek. De onmiskenbare signalen gingen over en weer. Ze merkte dat hij al even nerveus was als zijzelf.

Ze bestelden een lunch, aten wat en dronken wijn. Toen vroeg ze: 'Met wie woon je samen, Daniël?' 'Met een vrouw.'

Ze lachte. 'Ik had ook niet verwacht dat je op mannen was overgestapt.'

'Een vrouw die altijd in mijn buurt is. Heel lief, geen ambities, richt zich volkomen op mij.' 'Loopt nooit weg naar New York, zeker?' 'Inderdaad. Inge was een vergissing. Maar jij en ik weten allebei heel goed dat het nooit iets met ons kon worden.' Ze kreeg een brok in haar keel. 'Echt niet?' Hij nam haar hand teder in de zijne. 'Dat weet je even goed als ik. Laten we onszelf niet voor de gek houden. Ik ben een heel egocentrisch mens: ik heb iemand vierentwintig uur per dag om me heen nodig. Een vrouw die op alles wat ik doe ja en amen zegt. Jij bent zo goed als volmaakt, maar een 'yes-lady'... nee.'

'Wat versta je precies onder een 'yes-lady', Daniël?' 'Iemand die me onophoudelijk vertelt wat een geweldige vent ik ben. Stompzinnig, vind je niet? Maar zo'n vrouw heb ik nu eenmaal om me heen nodig.'

Het brok in haar keel wilde niet wijken. 'Tja, dat is inderdaad stompzinnig.'

'Jij bent een mooie en intelligente vrouw en je hebt volkomen gelijk dat je je eigen weg in je werk wilt gaan. Maar daar kan ik niet tegen. Ik zou gek worden van jaloezie.' 'Ik heb nooit iets gedaan waar je jaloers op kon worden.' 'Natuurlijk niet. Het lag niet aan jou dat ik me alsmaar inbeeldde dat je in New York met iedereen naar bed ging. Ik heb nu Jilly in huis. Ze is twintig, passief en me volkomen toegewijd. Ze vertelt me steeds dat ik de beste acteur ter wereld ben, de beste minnaar, de beste in alles. Ik geef niet veel om haar, maar ik kan haar niet missen. Om jou geef ik heel veel, eigenlijk te veel.' Hij kneep in haar hand. 'Begrijp je wat ik wil zeggen?'

Heel zacht zei ze: 'Ik geloof het wel, ja.'

'Maar als je je werk voor me zou willen opgeven... dan wordt het natuurlijk anders.' Hij zweeg even. 'Maar dat wil je toch niet.'

'Dat maak jij niet uit.'

'Ik heb je op de televisie gezien. Je doet het geweldig. Je komt op de buis helemaal tot leven. Jij bent net als ik, je moet jezelf in een heleboel opzichten kunnen waarmaken.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Daar is niets verkeerds aan, hoor.'

'Maar jij kunt er niet tegen...'

'Ik zal heel eerlijk tegen je zijn. Daar draaide onze hele relatie toch om, dat we altijd eerlijk tegen elkaar waren?' 'Hoe zat het dan met Inge?'

'Ik ben niet met haar naar bed geweest toen we met vakantie op de Bahama's waren. Ze kwam in L. A. opdagen toen jij naar New York was. Ik voelde me eenzaam en ik was boos op je. Ze liep me niet in de weg, maar met haar trouwen was een gruwelijke vergissing, volkomen verkeerd. Ik wilde je op mijn manier de rug toekeren.' 'Waarom?'

'Omdat je me in de steek liet.'

'O, Daniël.' Haar ogen vulden zich met tranen. 'Ik denk dat het toch wel zou gaan tussen ons.'

De kelner naderde om de glazen bij te schenken. Cleo vocht tegen haar tranen. Het was hier niet de gelegenheid om in huilen uit te barsten.

'Verdomme!' De kelner had wat wijn op Daniels grijze broek gemorst en hij probeerde de plek weg te vegen. 'Laat maar,' zei Daniël nijdig. 'Kijk in het vervolg een beetje beter uit!' Met een zuur gezicht zei hij tegen Cleo: 'Ik heb die broek pas laten maken! Ik draag hem voor het eerst.'

'Probeer het eens met water. Het is witte wijn. Die maakt geen vlekken.'

Hij doopte zijn servet in water en ging de wijnplek daarmee te lijf. Cleo had het gevoel dat Jilly onmiddellijk met het juiste advies zou zijn gekomen. Per slot van rekening was deze twintigjarige de grote acteur volkomen toegewijd en zou ze dus nooit kunnen toestaan dat er vlekken op zijn nieuwe dure broek zaten.

Cleo stond op. 'Ik moet ervandoor, Daniël.'

Hij hield op met wrijven. 'Ja, dat begrijp ik. Het was leuk je weer eens te zien.' Alleen leuk?

'We moesten maar weer eens voor een lunch afspreken.' Hij bleef zijn aandacht tussen haar en de vlek verdelen. Waarom niet? Waarom wel?

Ze liep het restaurant uit, haar ogen tegen het felle zonlicht knipperend. Nou, dat was dus dat. Daniël wist in ieder geval heel goed wat hij wilde. Het was duidelijk dat zij niet in zijn leven thuishoorde.

De weg lag voor haar vrij... Ze kon alle mogelijkheden benutten. Daniël had gelijk gehad. Zijn 'yes-lady' zou ze nooit kunnen worden. Als hij graag een dergelijke vrouw om zich heen wilde, was hij waarschijnlijk toch niet wat ze zich van hem had voorgesteld.

Terug in haar hotelkamer trok ze haar witte jurk uit, ging met een sigaret op bed liggen en belde de regisseur van haar programma. 'Ik ben zover,' zei ze. 'Kunnen we aan de gang?' 'Wat vreselijk sympathiek van je! Weet je het zeker?' 'Wat bedoel je? Ben je soms kwaad?'

'Ja, natuurlijk! Mevrouw komt naar L.A. en verdwijnt gewoon uit het beeld. We hebben morgen een programma! Als je misschien een uurtje vrij bent, vanavond, kunnen we met Muffin gaan eten. Je wilt haar toch interviewen, niet?' 'Zeg maar waar en hoe laat, dan ben ik er.' 'Ik kom je om halfacht halen.' 'Ik sta al klaar.' 'O, Cleo...?' 'Ja?'

'Fijn dat je er weer bent. Je ontloopt me al sinds...' 'Later.' Ze verbrak de verbinding. Hij had gelijk. Ze ontliep hem sinds ze met elkaar naar bed waren geweest. Maar hij kon er ook niets aan doen dat hij een beetje op Daniël leek. Daar kwam nog bij dat hij twaalf jaar jonger, knapper, groter en intelligenter dan Daniël was, dat hij zijn haar niet verfde en dat hij niet tot die vervloekte categorie egotrippers behoorde.

Ze zuchtte diep. Hoog tijd om Daniël definitief te vergeten.