Hoofdstuk 6

Cleo voelde zich pas veilig toen ze goed en wel in het vliegtuig zat, hoog in de lucht op weg naar Londen. Het was niet druk. Ze had een plaatsje aan het gangpad. De middelste stoel was vrij en aan het raam zat een man die ze vaag herkende als de zanger Shep Stone. Hij zat nerveus uit een heupflesje te drinken en toen de passagiers mochten roken, had hij een joint opgestoken, weggedoken achter een tijdschrift. Cleo had geen zin om met mensen te praten en gelukkig scheen hij dezelfde mening toegedaan. Ze was boos en ze voelde zich vernederd en akelig. Zoals Russell Hayes zich had gedragen... je reinste lafheid, 's Morgens had hij gedaan alsof er niets was voorgevallen. Hij glimlachte, deed energiek en praatte op zakelijke toon. Ze hadden samen ontbeten, maar Cleo had haast niets gezegd. Daar was hij niet ondersteboven van geweest. Hij wilde beslist met haar mee naar het vliegveld. Hij betaalde voor dit en voor dat en kocht tien tijdschriften en een afschuwelijk lelijk speelgoedhondje voor haar. Bij het afscheid wilde hij haar mond kussen, maar ze wendde haar hoofd haastig af en hij kon alleen bij haar wang komen.

'Gisteravond was geweldig,' fluisterde hij nog.

Niet te geloven. Wat moest je nu in 's hemelsnaam tegen zo iemand zeggen?

Ze wilde nog bij wijze van adieu naar hem glimlachen, maar hoewel ze heel wat jaren goede vrienden waren geweest, had ze nu opeens een grondige hekel aan hem gekregen en haar glimlachje was bepaald zuur.

'Je hoeft je niet schuldig te voelen, schat,' besloot Russell geruststellend. 'Alles komt goed met je.'

Cleo was behoorlijk kwaad aan boord gegaan. Jezus, wat een verwaande klootzak was die Russell uiteindelijk gebleken. De vroeger zo lieve, aardige, grappige Russ. Een van Mikes beste vrienden. Mooie vriend. En wat een mooie vriendin was Susan!

'Mag ik dat tijdschrift even inkijken?' vroeg Shep Stone, zich naar haar toebuigend.

'Ja hoor,.neem ze allemaal maar.' Cleo legde de hele stapel op de lege stoel tussen hen in.

'Op weg naar Londen?' wilde hij weten.

Nou zeg, ook een intelligente vraag. 'Mm, mm,' bromde Cleo.

'Ben je daar al eens eerder geweest?' zeurde hij door. 'Ja,' zei ze ijzig. Waarom dachten kerels in vliegtuigen altijd dat ze een alleen reizende vrouw wel even konden versieren? 'Te gekke stad, hoor,' vond hij. 'Ik ben er al heel vaak geweest. Kom je uit New York?'

Cleo draaide zich naar hem toe en keek hem recht aan. 'Hoor eens, ik barst van de hoofdpijn en ik zou het prettig vinden als we het de hele vlucht rustig hielden.' 'Wat?'

'Amuseer je met een tijdschrift, met de stewardess, watje maar wilt, maar laat mij met rust.' Ze keerde zich van hem af, hoewel ze zag dat hij de beledigde onschuld uithing. Shep Stone was tamelijk bekend als vertolker van romantische Amerikaanse songs, maar hij stond niet aan de top. Hij was een jaar of vijfendertig en hij had bruin haar en een innemende glimlach. Nog lang geen grote ster, maar toch al een eind in de goede richting.

Cleo deed haar ogen dicht en probeerde rustig na te denken. Ze ging naar Londen voor een aantal interviews in opdracht van het blad Image. De titel van de serie werd: 'Who's A/raid of the Big Bad Wolf en het moest een diepgaande portrettering van vijf befaamde, daarvoor in aanmerking komende filmsterren worden.

'Je neemt de vijf grootste vrouwenjagers maar,' had Russell gezegd. 'Maak er iets heel moois van. De serie komt in vijf achtereenvolgende nummers.'

Cleo had er wel zin in gekregen. Ze was heel goed in het interviewen, maar ze was meer gewend aan politici en zakenlui. 'Acteurs zijn eigenlijk ouwe koek,' had ze aanvankelijk aangevoerd. 'Wat moetje nog vertellen over iemand die zijn verhaal al driehonderd maal heeft verkondigd?' Maar Mike had haar aangemoedigd. 'Het is juist gunstig, want nu doe je eens iets heel anders dan gewoonlijk. Jouw artikelen zijn altijd zo ernstig van toon.'

Cleo had ja gezegd. Het honorarium was niet mis, en daar kwam nog bij dat ze een paar weken zou logeren in Hotel Connaught in Londen. Ze kon haar moeder opzoeken en misschien een paar dagen naar ZuidFrankrijk of Rome gaan.

'Heb je er geen last van als ik rook?' vroeg Shep Stone bezorgd. 'Sorry dat ik het niet eerst heb gevraagd. Meestal kan ik er best buiten, maar ja, ik ben ontzettend bang om te vliegen. Vind je dat gek?'

Cleo zuchtte geduldig. Ze kon nu eenmaal niet hard tegen mensen zijn. Op schrift was het niet moeilijk, maar onder vier ogen met mensen deinsde ze er altijd voor terug. 'Nee hoor, het kan me niet schelen. Ik ben gewoon erg moe.' 'Zullen we iets drinken? Daar kikker je vast van op.' Cleo knikte. Vooruit dan maar, want nu ze toch in de lucht waren, wilde hij praten.

En dat deed hij, de hele vlucht over zee. Hij vertelde haar over zijn carrière, zijn drie vrouwen, zijn twee kinderen, zijn banksaldo, zijn politieke overtuiging en uiteindelijk, hoe kon het anders, over zijn seksleven, ik ben nou eenmaal gek op vrouwen,' verklaarde hij, 'een beetje te veel zelfs. Maar ik begon er pas mee toen ik achttien was. Dat is aan de late kant, niet? Enfin, om kort te gaan...' Opeens kwam het vliegtuig in slecht weer terecht en Shep hield een tijdje zijn mond. Hij haalde de fles weer te voorschijn en nam een paar stevige slokken, ik haat vliegen!' zei hij en tastte in zijn zak naar een tweede joint.

De machine slingerde heen en weer als een notedop op de woeste baren. Shep stak op en inhaleerde diep. 'Maakt toch geen reet uit,' mompelde hij somber. 'Drank, drugs... Ik blijf net zo nuchter als de piloot.'

Hij gaf Cleo de aangestoken marihuanasigaret, die ze aannam. Ze inhaleerde diep, evenals Shep. Ze had 'pot' altijd lekker gevonden, want van zo'n sigaret werd ze veel beter high dan van een borrel. Ze had met Mike regelmatig een marihuana sigaretje gerookt.

Daar klonk de stem van de gezagvoerder door de krakende luidsprekers.

'O god!' zei Shep hees, de leuningen van zijn stoel omklemmend. 'We gaan neerstorten!'

De gezagvoerder maakte excuses voor het ongerief door het slechte weer en vertelde erbij dat het in Londen net zulk beroerd weer was, daarom moest het toestel eerst uitwijken naar Frankfurt. De passagiers moesten hun riemen aandoen. 'Klootzak!' mopperde Shep. Hij bleef één bonk zenuwen tot het toestel was geland.

Cleo klampte een stewardess aan en hoorde dat ze een nachtje in Frankfurt moest blijven. Het kwam haar wel zo goed uit. Ze begreep dat Mike haar onmiddellijk zou opbellen, zodra hij veronderstelde dat ze in Hotel Connaught zat. Kon hij zich weer lekker zitten opwinden. Laat hem in zijn sop gaarkoken.