Hoofdstuk 29

Jon zat tot zijn eigen verbazing in een restaurant aan tafel met Laurie, Erica en Jackson. De toestand zat hem helemaal niet lekker. Als Muffin hem zag, zou ze spinnijdig worden, maar ja, het was per slot van rekening haar eigen schuld. Ze was er zelf met dat vervelende tieneridooltje vandoor gegaan. Ze zaten heel gezellig in San Lorenzo. Jackson voelde zich sterk tot Laurie aangetrokken en hij zat alsmaar stiekem tegen haar te fluisteren, met als gevolg veel gegiechel van haar kant en veel handtastelijkheid van de zijne.

Erica zat met kaarsrechte rug en deed erg terughoudend, alsof ze poseerde voor een foto van de lange koele blondine. Ze hadden haar in haar eentje aan het tafeltje aangetroffen, rustig genietend van een groot bord lasagna.

'Mike James heeft een verdwijntruc uitgehaald,' zei ze. 'Maar ik ben gebleven omdat ik honger had.'

In het restaurant zaten altijd vrouwen die er stof opdeden voor roddelrubrieken in de krant en Jon wist wel zeker dat hij de volgende dag ergens de hatelijke opmerking kon lezen dat hij met een andere vrouw dan zijn verloofde Muffin in een restaurant had gezeten. Waar was Muffin eigenlijk? Ze was natuurlijk nijdig naar huis gegaan en lag nu met de pest in onder de wol. Nou ja, hij kon haar later wel weer lijmen. Nu moest hij aardig doen tegen Jackson. De man had relaties en hij kon Jon aardig op weg helpen.

Erica was klaar met eten en vroeg: 'Waar is Muff Muff?' 'Ik snap niet waar je dat allemaal laat,' zei Jon, onder de indruk van haar eetlust. Hij schudde verbaasd zijn hoofd. 'Ben je soms vergeten wat ik lekker vind?' vroeg ze. Jon herinnerde zich maar al te goed wat hij eens met haar had beleefd. Als het op seks aankwam, was Erica eveneens onverzadigbaar en dan deed ze de gekste dingen. Hij dacht aan het onverdraaglijke moment toen ze haar prachtige witte tanden in zijn pik had gezet en hij had een ogenblik gedacht dat ze hem eraf zou bijten. Verdomd als hij daar niet bang voor was geweest. Het was hem op het nippertje gelukt zich te bevrijden, maar hij had er wei een paar littekens aan overgehouden en de rotsvaste overtuiging dat lange koele blondines heel gevaarlijk konden zijn. Dat was natuurlijk vóór Muffin geweest. Het was maar goed dat Jackson Erica niet had genomen, hoewel Laurie volgens Muffin ook dolle dingen uithaalde. Maar gelukkig werd ze nooit sadistisch. Jon was erachter gekomen dat Muffin en haar vriendinnen soms uren achtereen over hun seksleven zaten te praten waarbij geen detail werd overgeslagen. Wie wat met wie deed. Hoe groot hij was. Of de vent het goed kon. Of hij lang doorging.

Muffin wist zo langzamerhand alle intimiteiten van alle mannen in de stad. Uit de tweede hand, natuurlijk. Over gelijkheid van mannen en vrouwen gesproken: Muffin en haar vriendinnen konden het ego van een man volkomen kapotmaken door in zijn bijzijn in koor uit te roepen: 'Kleinduimpje!' Erica herhaalde liefjes: 'Waar is Muffin, Jon?' 'Ze was moe. Het was een lange en zware dag voor haar. Ik heb haar naar huis gestuurd.'

'Had ze de pest in over het interview met Anthony Private?' 'Erica, hoe zou jij het vinden om eens een hele pagina interview in de krant te krijgen? Niet om het een of ander, schattebout, je bent een prachtig model, maar hoe vaak wordt jouw naam naast je foto gezet?'

'Ik heb geen naampubliciteit nodig. Werk genoeg.'

'Mooi, fijn voor je. Maar weet je, Muffin gaat veel meer doen dan alleen poseren. Veel meer.'

'Ja, je bent altijd een geweldige versierder geweest. Ik geloof waarachtig dat je het voor elkaar krijgt.' 'Ik krijg het voor elkaar.'

Erica tikte haar lange nagels op de tafel. 'Zullen we bij mij koffie drinken?'

'Nee, schatje.'

'Ga je naar huis, naar je investering?'

'Nee hoor, gewoon naar mijn verloofde toe.'

Erica haalde haar schouders op. 'Nou, in dat geval moet je me maar excuseren, want ik zie daar een paar leuke vriendinnen zitten.' Ze glimlachte vaag en stond op. 'Als je er anders over denkt, bel je me maar, Jon. Je weet dat ik altijd nog ergens een warm plekje voor je heb.'

Jackson en Laurie zaten nog te giechelen en te fluisteren. Jon dacht niet dat de avond nog tot een groot zakelijk succes kon escaleren, zodat hij Jackson op zijn schouder klopte en met hem voor de volgende dag afsprak. Jackson knipoogde veelbetekenend. 'Bedankt, makker. Morgen praten we wel verder.'

Jon knikte. Hij wist al wat hij van de Amerikaan verlangde. Hij wilde alle trucs te weten zien te komen om de belangrijke mensen te leren kennen. Na het op de markt brengen van de Schumann-kalender lag Amerika voor hem open. In Amerika kon Muffin pas echt beroemd worden en met een beetje hulp van zijn vrienden zou Jon niet van haar zijde hoeven te wijken. Hij wilde Jackson een klein percentage van de opbrengst aanbieden. Misschien nog iets meer, want Jackson was niet iemand die dingen voor niets deed.

Jon vond dat hij in Amerika ook de kans kon krijgen om voorgoed van Jane af te komen. Wat een opluchting zou het zijn om dat gejammer over haar vreselijke bestaan niet meer te hoeven horen. Hij zou de kinderen wel missen, maar die konden altijd in de vakantie overkomen en misschien kon hij wel een goede verzorgster vinden, dan kon hij de kinderen bij zich houden. Hij zou een prachtleventje kunnen leiden. Een eigen huis met een zwembad, verschillende auto's, bedienden, feesten.

Jon glimlachte tevreden. Ja, het leven had heel wat goede vooruitzichten in petto. Hij gaf Laurie een kusje op haar wang en zei: 'Zorg maar goed voor mijn vriend.' Ze liet haar ogen rollen. 'Daar kun je donder op zeggen,' lachte ze.

Het zag ernaar uit dat Jackson gebeiteld zat. Jon hoopte dat de Amerikaan hem dankbaar zou zijn.

Hij zag Erica bij een stel vrienden zitten en hij zwaaide naar haar. Eigenlijk was hij er best wel trots op dat ze hem had uitgenodigd, maar hij voelde zich niet meer tot haar aangetrokken. Liever naar Muffi, zijn knappe, lieve, lekkere, oerstomme Muffin. Nou ja, oerstom was ze eigenlijk niet, maar wel erg kinderlijk. Dat was juist zo leuk van haar. Op z'n zesentwintigste had Jon zich al cynisch jegens vrouwen opgesteld. Toen hij veertien was, had hij zijn eerste seksuele ervaring opgedaan en daarna was er een hele serie gevolgd. Nadat hij met Jane was getrouwd, was hij als zelfstandig fotograaf begonnen en dat was aanvankelijk niet erg gemakkelijk gegaan. Maar hij had een veel eenvoudiger manier ontdekt in de vorm van Mabel Curzon, de uitgeefster van een damesblad. Ze was al op middelbare leeftijd en ze had werk voor hem zoveel hij maar wilde, op voorwaarde dat hij eens per week met haar naar bed ging. En Jon ontdekte dat in de mode-industrie een heleboel Mabel Curzons rondliepen. Via het bed van talloze vrouwen had hij de succesladder

beklommen. Tot Muffin kwam. Muffin was de sleutel naar veel belangrijker dingen en samen konden ze het maken. Hij had al in twee jaar geen Mabel Curzon meer nodig gehad. Zachtjes opende hij de voordeur van zijn flat. Laat Muffin haar boosheid maar lekker uitslapen, dan voelde ze zich morgen vast wel een stuk beter. Hij begroette Scruff en gaf de hond een bakje melk. Daarna kleedde hij zich in de donkere slaapkamer uit en sloop naar bed.

Pas toen hij zijn arm naar Muffin uitstrekte, merkte hij dat ze er niet was.