Hoofdstuk 30

Cleo werd wakker van de telefoon. Ze tuurde door halfgesloten ogen naar de klok en zag met schrik dat het al over tienen was. De wekker was om negen uur niet afgelopen, of ze was erdoorheen geslapen. Ze voelde zich ellendig. Toen ze de hoorn opnam, zei een Amerikaanse telefoniste haar dat ze moest wachten. Haar keel schroeide van de dorst en ze had een barstende hoofdpijn.

ik kan niet de hele dag wachten!' snauwde ze hees. Maar er kwam geen antwoord en ze gooide de hoorn op het toestel. Met grote moeite sleepte ze zich uit bed, wankelde naar de badkamer en zette de koude douche aan. Pas toen ze eronder stond, kwamen beelden van gisteravond in haar herinnering. Ramo, naakt en geil. Butch met twee meisjes. En Mike... of was dat allemaal een boze droom geweest? Maar ze had geen tijd om erbij stil te staan want om elf uur had ze een afspraak! Geen tijd om te ontbijten. Vlug vlug make-up doen, jurk aan, haar borstelen... wat een hoofd. Ze greep haar recordertje, tasje, notitieblok en pennen. Kwart voor elf. Daar ging de telefoon weer. Ze nam op. Russell Hayes, luid en duidelijk vanuit New York. Maar het moest toch nog hels vroeg in New York zijn?

'Je artikelen over Kaufman en Kaliffe zijn geweldig!' riep hij enthousiast.

Ja, dacht ze, en ik kan je nog zoveel meer vertellen, dat je niet weet waar je blijft. Ramo Kaliffe bijvoorbeeld heeft een pik van dertig centimeter lang! Dat wist ze nog heel goed. 'Dank je, Russ.'

ik vind dat we de serie maar met Kaufman moeten beginnen. Dan stuur ik Jerry voor het maken van de foto's.' Hij zweeg even en vroeg toen: 'Heb je Mike al gezien?' Ze keek op haar horloge. Ze moest dringend weg. 'Nee. Hoor eens Russ, ik...'

'Maak je nergens zorgen over. Ik wacht op je. Maar als je wilt, kan ik natuurlijk direct naar je toekomen.' O nee, ook dat nog! 'Alles is prima en je hoeft niet te komen. Ik moet me haasten, want ik ben al laat voor een afspraak.'

'Goed, schat van me. Ik wilde je alleen zeggen dat ik er ben als je me nodig hebt.'

'Dag Russ.' Ze smeet de hoorn weer op het toestel. Schat van me! Nou ja, zeg. Na deze opdracht was het uit met haar werk voor Image en alles wat ermee te maken had. Jammer, maar onvermijdelijk. Ze moest weer helemaal opnieuw beginnen. Ze belde naar beneden en vroeg om een taxi. Vijf voor elf. Als ze geluk had, kwam ze maar een paar minuten te laat.

Daniël Onel woonde in een aardig huisje in Belgravia. De deur werd geopend door een blond au pair-meisje. Ze glimlachte verlegen en bracht Cleo naar een wat rommelige voorkamer. 'Hij komt zo,' zei ze met een sterk Scandinavisch accent. 'Wilt u koffie?'

'Zwart graag, zonder suiker.'

Het meisje verdween en Cleo bekeek de kamer. Het was een groot vertrek, heel modern ingericht met fauteuils en een bank van zwart leer en tafeltjes van chroom en glas. Daniël Onel had de vorige avond kennelijk bezoek gehad, want de asbakken waren allemaal vol en overal stonden vuile glazen. Op de grond lagen platenalbums en iemand had een vaas rozen omgegooid. De bloemen lagen in een vochtige plek op het kleed.

Russell had gevraagd: 'Waarom wil je Daniël Onel zo graag interviewen?' toen ze hem haar lijstje had gegeven. 'Omdat hij veel talent heeft en omdat vrouwen hem aantrekkelijk vinden. Een man hoeft heus geen Simon Strandbink te zijn om door vrouwen een lekker stuk te worden gevonden.' 'Mij best, hoor. Ik vraag het alleen maar,' had Russell gezegd. Ja, waarom had ze eigenlijk Daniël Onel op haar lijstje gezet? Gewoon, omdat ze hem graag wilde ontmoeten. Hij was altijd haar favoriete acteur geweest. Ook al was hij al bijna vijftig, wat klein van stuk en droeg hij een bril als van een professor, hij had een charismatische aantrekkingskracht op de meeste vrouwen.

Cleo wilde dat ze zich minder rot voelde. Had ze maar flink kunnen uitslapen. Soms wilde ze wel eens dat ze net als haar moeder geen slag in haar leven hoefde uit te voeren. In haar huwelijksleven met Mike was het de gewoonste zaak geweest dat ze haar eigen brood verdiende. Voor Mike, die in gelijke kansen en gelijke rechten voor mannen en vrouwen geloofde, was het gewoon vanzelfsprekend dat ze een baan had

en hij had zelfs minachting voor vrouwen die niets deden. Als hij met Cleo over haar getrouwde, luie vriendinnen sprak, vroeg hij altijd spottend: 'Vervelen die vrouwen zich nooit? Wat doen ze eigenlijk de hele dag?'

'Ze gaan naar de kapper, ze winkelen en ze lunchen met hun vriendinnen,' had ze geantwoord. 'Tjonge, wat een fascinerend bestaan!'

Cleo had zich dikwijls afgevraagd hoe het moest als ze ooit kinderen kregen. Ze voelde er niets voor een vrouw in dienst te nemen die voor de kleintjes zorgde. Maar dat probleem was nooit aan de orde gekomen.

Daniël Onel kwam de kamer binnen. Hij was groter dan ze had gedacht en ook magerder.

Glimlachend zei hij: 'Sorry voor de rotzooi.' Hij droeg een overhemd met open Schillerkraag, een zwarte broek en witte gymschoenen. Zijn zwarte haar was voor een filmopname rood geverfd. 'Ik moet u om te beginnen vertellen dat ik een hekel aan interviews heb,' zei hij opgewekt. 'Ik vind interviews vervelend voor alle betrokkenen, voor u, voor mij en voor die arme lezers van u die worden lastig gevallen met mijn mening over de meest uiteenlopende dingen, van hasj tot sky-diving.' 'Aan de andere kant...' begon Cleo.

Hij hield zijn hand op. 'Maar ik heb een interview van u in Image gelezen met senator Ashton. Dat vond ik een goed verhaal, onbevooroordeeld en fris van de lever. Om die reden leek het me wel de moeite waard om onze krachten in figuurlijke zin te bundelen.' Hij nam zijn bril af en keek haar recht aan. 'Ja, ja, natuurlijk,' zei Cleo onzeker. Ze was een beetje uit het veld geslagen door deze wonderlijke man met zijn roodgeverfde haar en zijn gymschoenen aan.

'Maar ik moet u er wel op wijzen,' zei hij met nadruk, 'dat ik het niet wil hebben over mijn voormalige echtgenotes, behalve misschien over de eerste, en geen woord over de laatste. Dat was een grote vergissing en slecht voor mijn gestel.' Hij zweeg en bukte zich opeens om de op de grond liggende rozen op te rapen en ze in de vaas te doen.

Het blonde meisje kwam met de koffie binnen.

'O, Heidi,' zei Daniël, 'je hebt al kennis gemaakt met mevrouw Cleo James?'

'We hebben elkaar ontmoet,' zei het meisje.

'Mevrouw James, mag ik u voorstellen: prinses Heidi Walmerstein.'

Hij maakte een spottend buiginkje. 'U zou een mooi verhaal over haar kunnen schrijven; ze is namelijk een totaal verarmde prinses. Ze kwam hier in de kleren die ze aan had en met een paar telefoonnummers op zak. En natuurlijk was mijn telefoonnummer erbij.'

Cleo bespeurde een onaangenaam spanningsveld.

ik wil graag even weg, Daniël,' zei Heidi.

'Maar natuurlijk,' zei hij gul. 'Geef nog maar wat van mijn geld uit en ga je plezier zoeken dat je volgens jou niet bij mij krijgt.'

'O, Daniël! Drijf me niet altijd de spot.' 'Drijf niet altijd de spot met me,' verbeterde hij. 'Je bent hier nu een half jaar en het wordt tijd dat je eens wat beter Engels leert spreken.'

Heidi keek nijdig. 'Ik ga nu. Kom in de later terug.' Daniël keek haar met enige verbijstering na. 'Mijn geduld met haar is ten einde,' zei hij tegen Cleo. 'Ze is te jong en te stom voor me en het lukt haar absoluut niet de eenvoudige taal van onze vorstin te spreken.' 'Ze is heel jong,' zei Cleo. 'O ja, dat is ze zeker.'

ik dacht dat ze uw hulpje in de huishouding was. Au pair.' Daniël barstte in lachen uit. ik kan me voorstellen dat je dat denkt. Je zou je inderdaad kunnen voorstellen dat ze van buiten de stad komt. Maar ze is inderdaad een prinses. Ik ken haar familie.'

'Wat leuk voor u,' mompelde Cleo. Ze proefde van haar koffie. Bitter als gal. 'Bah!' riep ze uit.

'Dat dacht ik wel. Laten we naar de keuken gaan en zelf koffie zetten. Heidi kan het niet en vooral niet als er andere vrouwen in huis zijn. Ze heeft een ex-vrouw van me bijna vergiftigd.' In de keuken was het een nog grotere troep dan in de kamer. 'Wat een puinhoop!' zei de heer des huizes. 'Heeft u geen goede hulp?'

'Ze komt en gaat naar haar zint. Op dit moment is ze de deur uit, zoals je ziet.'

'Maar u hoeft maar een uitzendbureau te bellen en er staat er een op de stoep. Een actrice zonder werk, bijvoorbeeld.' 'Ha! Stel je voor, zeg. Als hier een werkloze actrice kwam, zou ze geen stofzuiger vasthouden, maar proberen of ze via mij een rol kan krijgen. Ja toch?'

De telefoon ging. Daniël nam op en Cleo miste geen woord van wat hij zei: 'Ik word compleet gestoord van haar. Wat? Ja, natuurlijk heb ik haar dat gezegd. Welnee, ze doet net of ze er

geen woord van begrijpt.' Pauze. 'Ja, ja, ik weet het, daar heb je gelijk in.' Pauze. 'Het is ieder keer hetzelfde liedje. Een gewone griet uit Soho doet het beter. Wat? Ja, ja, beste kerel, later misschien.'

Hij verbrak de verbinding en zei: ik ga juffrouw Walmerstein nu definitief zeggen dat ze haar koffer kan pakken en ophoepelen.'

'Hoort u eens,' zei Cleo ernstig, is het niet beter dat ik later terugkom?

'Beslist niet. Ik heb je gezegd dat het vervelend zou worden en dat wordt het een volgende keer ook.'

Cleo deed haar best lekkere koffie te zetten. Haar gastheer haalde een pakje koekjes te voorschijn en ze keerden terug naar de kamer.

'Vertel me eens wat meer over die senator Ashton,' zei hij. 'Alles wat over hem te weten valt, stond in het interview.' Maar Cleo was blij dat hij het een goed artikel had gevonden. Het was een van haar beste prestaties geweest. Ze had hem een hele week in Washington gevolgd. Zes uur interview op de band, zoveel tijd had hij nooit eerder aan een journalist besteed. Russell vertelde dat de oplage van Image bij het verschijnen van het interview omhoog was gevlogen. Mike was heel trots op haar geweest en een televisieproducent had haar laten weten dat ze wanneer ze maar wilde een auditie mocht doen voor haar eigen televisieshow. De acteur vroeg: 'Ben je getrouwd?' 'Ik ben getrouwd, ja.' 'Goed huwelijk?'

'Hoor eens, de bedoeling is dat ik u de vragen stel.' Hij breiddde zijn armen wijd uit. 'Vraag maar wat je wilt. Als het maar niet de gebruikelijke stomme vragen zijn.' 'Laten we gewoon een gesprek voeren. Kiest u maar een onderwerp.'

'Maar waarover? Ik weet het zo langzamerhand niet meer. Ik raak altijd verzeild in dingen die me niet bevallen. Rotte huwelijken. Vervelende relaties. Slechte films waaraan ik nooit had moeten meewerken.' 'Wat verlangt u van het leven?'

'Wat ik graag wil, is een mooie vrouw die zich alleen om mij bekommert en die bereid is mij op de eerste plaats te stellen. Iemand die mij trouw is en zonder heerszucht. Een moederlijk type, geweldig in bed en die fantastisch kan koken. Een vrouw met gevoel voor humor. Denk je dat zo'n vrouw bestaat? ik zou graag het mannelijk equivalent van haar willen!' Hij lachte. 'Heb je er ook problemen mee?' 'Tja, wie niet,' verzuchtte Cleo.

Daniël vertrok zijn gezicht vol afschuw. 'Het leven zou heel wat eenvoudiger zijn als we niet met andere mensen hoefden omgaan.'

'Dat lijkt wel een andere formulering van Greta Garbo's onsterfelijke woorden: I want to be alone.' 'Jij bent ook niet op je achterhoofd gevallen, hè meisje?' Cleo bloosde. Meisje! Ze was een half hoofd groter dan hij en negenentwintig. Daniël Onel praatte tegen haar alsof ze veertien was. 'Waarom houdt u Heidi in huis als u het niet met haar kunt vinden?'

Hij haalde hulpeloos zijn schouders op. 'Gewoonte. Eenzaamheid. Weet je wat het betekent om 's avonds in een uitgestorven huis te komen?' 'Maar u heeft toch wel vrienden?'

'Kennissen, meer niet. Gelegenheidsvrienden die alleen graag komen als je laatste film een succes was.' 'Heeft u echt geen goede vrienden?' 'Jij wel?'

Cleo dacht aan Dominique, aan Russell en aan Susan, ik begrijp wat u bedoelt,' gaf ze toe.

'Ik ken wel wat vrienden van vroeger, maar ja, die zijn hun eigen leven gaan leiden. Ze zijn getrouwd, en...' Hij zweeg. 'Hoe zit het met uw eigen kinderen? Die houden toch wel contact met hun vader?'

'Ach ja, die gaan zo hun eigen gangetje. Dick komt wel eens. Hij is inmiddels achttien. Maar die heeft het ook druk met zichzelf. Hoor eens, lieve schat, ik ben alleen en daarmee uit. Ik ben negenenveertig, ik heb een puinhoop van mijn leven gemaakt en nu zit ik opgescheept met een malle griet uit Dene-marken waar ik niet gek op ben. Eigenlijk houd ik helemaal niet van haar, maar het publiek vindt het wel mooi, begrijp je?'

Cleo knikte. 'Dat zal wel, ja, maar ik vind het toch wel treurig. Ik bedoel, ergens moet er toch een geschikte vrouw voor u zijn.'

'Wil jij me helpen haar te zoeken?'

Cleo begreep niet goed waarom hij haar zo nerveus maakte. 'O,

maar ik weet zeker dat...'

Hij glimlachte cynisch. 'Natuurlijk.'

'Uw veter is los.'

Hij boog zich voorover. Zijn haar begon een beetje dun te worden. Het deed er niet toe. In feite deed niets er meer toe. Ze vond hem de aantrekkelijkste man die ze Ooit had ontmoet. Het leek wel of hij niet eens had gemerkt dat ze een vrouw was. Voor hem was ze een bandrecordertje, een notitieblok en een pen.

Cleo schraapte haar keel. 'Zullen we het dan maar eens over uw laatste film hebben? Is het waar dat u aan de producent een telegram stuurde met de mededeling dat u nooit meer met hem wilt samenwerken?'

De acteur lachte. 'Kunnen vissen zwemmen?'