Hoofdstuk 40

De opdonder die Mike kreeg toen hij Erica rustig in zijn hotelkamer zag zitten, was meer dan hij kon verdragen. Cleo was er natuurlijk onmiddellijk vandoor gegaan. Hij rende haar achterna, maar ze beet hem toe: 'Een andere keer. Over een jaar of twee misschien.' Mike wilde er nog iets tegen inbrengen, maar het had geen enkele zin meer en hij keerde naar zijn kamer terug.

'Wat moet je hier, verdomme!' schreeuwde hij. 'Lazer op!' Erica legde het tijdschrift neer en haalde haar schouders op. 'Ik dacht dat je het leuk zou vinden. Ik wilde je verrassen)' 'Nou, verrast heb je me zeker! Je hebt mijn vrouw de deur uit gejaagd! Ga je aankleden en sodemieter op.' 'En als ik niet wil?' 'Ik kan je dwingen!' 'Moetje vooral doen.'

'Hou op met die flauwekul. Je begrijpt toch wel dat je hier overbodig bent? Maak alsjeblieft dat je wegkomt, en snel een beetje.'

'Gisteren wilde je me wel.'

'Ja, maar nu niet meer. Dus kleed je aan en ga weg!' Zijn woedende stem klonk gesmoord en afgemat. Alles wat hij deed, ging fout. Nadat Cleo hem met Susan had betrapt, liet hij een spoor rampspoeden na. En nou dit weer! Dit gaf voor Cleo de doorslag. Ze zou het hem nooit vergeven. Erica stond op en liet de handdoek om haar heen op haar enkels vallen. Langzaam gleed ze met haar handen over haar buik naar haar borsten en vingerde haar tepels tot ze stijf stonden. Mike keek toe. 'Wil je me niet helpen?' zei ze hees.

'Nee,' snauwde hij, maar hij bleef wel naar haar kijken. Haar handen gleden terug naar haar buik en ze streelde zich teder. Toen spreidde ze haar benen. 'Toe dan!' smeekte ze. Mike bleef onbewogen staan.

Ze knielde neer en deed haar benen nog verder open. Ze begon kreunende geluiden te maken en haar bewegingen werden heftiger. 'Alsjeblieft!' drong ze aan.

Hij bewoog zich niet.

Ze was er al bijna en opeens kon Mike zich niet meer inhouden. Wat kon het ook verdommen. Hij opende de rits van zijn gulp, ging naar haar toe en stootte zijn stijve in haar mond. Op hetzelfde moment kwam ze huiverend klaar. Hij greep haar achterhoofd vast en bewoog snel in haar mond heen en weer. Na een paar keer spoot hij al in haar keel. Ze stikte bijna, want hij bleef haar hoofd stevig vasthouden. Hij liet haar los. 'Was dat wat je wilde?' 'O, ja!' hijgde ze.

'Mooi. Dan kun je je nu aankleden en oprotten.' Hij was verbijsterd. Waarom had hij dit gedaan? Had hij dan geen enkele zelfbeheersing meer? Verdomme, wat een ontzettende klootzak was hij toch. Cleo had eigenlijk groot gelijk dat ze bij hem weg wilde. Misschien kon hij niet veranderen. Misschien wilde hij het wel helemaal niet. Erica kleedde zich aan en hij draaide haar zijn rug toe. 'Wil je toch niet liever dat ik blijf?' fluisterde ze. Hij gaf geen antwoord; hij keerde zich pas om toen hij de deur hoorde sluiten.

Cleo vroeg zich af of Mike het met opzet had gedaan. Hij had gevraagd of ze naar haar hotel of naar het zijne wilde. Natuurlijk had hij geweten dat er een vrouw op hem zat te wachten, dus waarom had hij haar dan meegenomen? Het leek wel of hij had gewild dat ze hem met een ander zag. Ze begreep er niets van. Het was weer een afknapper in een week vol afknappers. In ieder geval was haar door het voorval wel een lang en onaangenaam gesprek bespaard gebleven. Er viel nu niets meer te bespreken. Van nu af aan alleen uitwisseling tussen de advocaten en dan een rustige en snelle echtscheiding. Ze was zelfs bereid ervoor naar Reno te vliegen als de procedure erdoor kon worden bespoedigd. Het had haar allemaal gelijktijdig overdonderd. Dominiques zelfmoord. Het nu wel definitieve besef dat het helemaal uit was tussen haar en Mike. Ze ging naar bed, maar ze kon de slaap niet vatten. Haar gedachten gingen allemaal een andere kant op en hoe meer ze probeerde in te slapen, hoe moeilijker het werd. 's Morgens werd ze opgebeld ter bevestiging van haar afspraak om een interview met Paulo Masserini te doen. Ze belde het vliegveld en boekte voor de eerste vlucht naar Rome. Eigenlijk voelde ze zich er te beroerd voor, maar ze wilde het interview niet afzeggen. Ze wilde erdoorheen, dan was het achter de rug.

Mike belde op, maar zodra ze zijn stem hoorde, legde ze de hoorn neer zonder een woord te zeggen. Ze was niet eens meer boos, ze zat alleen in de put. Eens had ze van hem gehouden. Nu had ze medelijden met hem.

Impulsief belde ze Daniël Onel, kort voor haar vertrek, ik heb het artikel af,' zei ze.

'O ja?' zei hij, zonder veel belangstelling. 

'Ja, ik denk dat je het wel goed zult vinden. Ik kan het bij je afgeven als ik naar het vliegveld ga.'

'O, ga je terug naar Amerika?'

'Nee hoor. Ik moet naar Rome, voor een interview met Paulo Masserini.'

'Dan betuig ik je mijn medeleven.'

'Wil je het stuk lezen, of niet?'

'Ja, graag. Mag ik er dingen in wijzigen?'

'Niets, nee. Het origineel is al naar New York gestuurd.'

'Laat dan maar zitten. Ik zou er alleen maar gefrustreerd door raken.'

'O...' Cleo voelde zich teleurgesteld. 'Dus dan hoef ik niet de moeite te doen bij je langs te komen?'

'Bedankt voor het aanbod, lieve schat, maar ik zie er de noodzaak niet van in. Als ik het een rotstuk vind, kan ik er niets meer tegen doen.'

'Ik denk niet dat je het een rotstuk zult vinden.'

'Ja, dat zeg jij. Jij hebt het geschreven.'

'Goed dan.' Ze zweeg even. 'Dan stuur ik je maar een nummer van het blad wanneer het interview verschijnt.'

'Dat is heel lief van je.'

Dat vond hij dus wel, maar waarom wilde hij dan niet dat ze elkaar weer ontmoetten? En waarom wilde zij dat juist zo graag wel?

Het was een veel te vroeg stadium om al over een relatie met een andere man te denken. In ieder geval zat Daniël Onel al tot in zijn nek in een affaire en bovendien had ze hem nog pas één keer ontmoet.

Maar er was iets aan hem dat haar onweerstaanbaar aantrok...