Hoofdstuk 22

'Mevrouw James, alstublieft,' vroeg Mike aan de receptie.

'Mevrouw James is vanmorgen vertrokken, meneer.'

'Dat bestaat niet.'

'Tot mijn spijt wel, meneer.'

'Waar is ze dan naar toe gegaan?'

'Het spijt me, meneer, maar als een gast het niet uitdrukkelijk toestaat, mogen wij geen inlichtingen verstrekken over zijn of haar nieuwe adres.' 'Maar ik ben haar man!'

'Het spijt me nogmaals. Uw vrouw heeft geen adres achtergelaten. Maar ik kan u wel zeggen dat ze de 24ste weer terugkomt.'

'Over drie dagen? Bedoelt u dat u niet weet waar ze in die tussentijd is?' 'Nee meneer.'

'Kan ik hier een kamer krijgen?' 'Het spijt me, meneer. Alles is vol.'

'God allemachtig.' Mike liet zijn koffer bij de portier staan en liep door naar de hotelbar. Wat een timing! Was hij als een gek uit New York hierheen gekomen, maar mevrouw was gevlogen zonder te zeggen waarheen.

Wacht, Russell Hayes wist het misschien wel. Ze was waarschijnlijk een interview doen. Hij wist dat ze minstens een hele week in Londen moest zijn.

Hij kon niet eens een kamer in Cleo's hotel krijgen! Nu moest hij in het gevolg van Marty Pearl in Hotel Europa logeren. Wat een ellende.

Hij sloeg achter elkaar twee glazen whisky naar binnen om zijn tegenslag het hoofd te bieden. Hij begon Cleo heel erg te missen. Het was al zo erg geworden dat hij niet eens meer naar Susan zou omkijken als ze met hem wilde slapen. Voor het eerst in zijn leven had hij geen zin meer in een tussendoortje. Wat hij met toenemende bezetenheid wilde, was al zijn potentie voor zijn eigen vrouw bewaren.

Hij nam een taxi naar Hotel Europa, waar een heleboel tienermeisjes voor de ingang krioelden. Er was een kamer voor hem gereserveerd, waar hij een gesprek met Russell in New York aanvroeg. Vervolgens belde hij intern naar de kamer van Jackson om te vragen hoe alles verliep.

'Uit de kunst,' zei Jackson. 'Little Marty gaat vroeg naar bedje toe en dan ga ik er zelf op uit om een lekker stukje Engeland te verkennen. Ga je mee?'

Maar Mike weigerde. Hij was moe en had last van jet-lag. Bovendien wilde hij weten waar Cleo uithing. Misschien zat ze ergens in de buurt en kon hij naar haar toe. Het duurde een uur voor Russell Hayes eindelijk aan de telefoon was. 'Het spijt me wel, maar ik heb geen idee waar ze is,' zei hij. 'Ze kan doen en laten wat ze wil, als ze haar artikelen maar tijdig op de post doet.' 'Bedankt. Aan jou heb ik ook al niks.' 'Mocht je haar vinden, laat het me dan weten.' 'Hoe zou ik haar moeten vinden?'

'Weet ik veel. Ze is jouw vrouw. Bel haar moeder, haar vriendinnen.'

'Bedankt, Russ. Ik kan altijd op je rekenen als ik in de puree zit.'

Mike wist niet hoe hij haar moeder moest bereiken en hij kende niet één Engelse vriendin van Cleo. Haar leven voor haar huwelijk met Mike was een gesloten boek voor hem. Hij had haar nooit iets over die tijd gevraagd.

Hij belde de room service en liet een menukaart bovenbrengen, maar bij nader inzien had hij nergens trek in. Bovendien had hij er geen zin in om de hele avond in zijn eentje in de hotelkamer te zitten. Hij trok zijn leren jasje aan en verliet zijn kamer.

In de gang zag hij iets wonderlijks. Mevrouw Pearl zat op een kussen voor de deur van Marty's suite. Ze sprong zenuwachtig op toen ze Mike zag aankomen.

'Wat doet u daar?' vroeg Mike verbaasd.

ik zorg ervoor dat het Little Marty aan niets ontbreekt.'

'O ja.' Mike keek om zich heen, maar er was niemand in zicht.

'Maar waarom zit u op de gang?' vroeg hij. De vrouw kreeg een kleur, alsof ze zich toch wel voor haar eigenaardige gedrag schaamde. 'Hij wil me niet binnen hebben.'

Mike knikte. De vrouw was kennelijk geschift. 'Waar is Jackson?'

'Die is gaan eten. Ze zijn allemaal gaan eten. Ze hebben Little Marty alleen gelaten en onder ons gezegd, meneer James, vind ik dat niet in de haak. Vijf minuten geleden nog wilde zo'n afschuwelijk blond meisje zijn kamer in. Ze zei dat hij haar had uitgenodigd, maar ik wist natuurlijk dat ze loog en ik heb haar weggestuurd. Als ik er niet was geweest, zou ze bij hem zijn binnengedrongen. Het is nog maar zo'n kind, meneer James, en hij wordt door die meisjes als een god naar de ogen gezien. Hij mag niet alleen worden gelaten.' 'Maar mevrouw Pearl, uw zoon is bijna negentien.' De vrouw hief haar ogen ten hemel. 'Dat weten wij wel, meneer James, maar voor de buitenwereld is hij zestien. En sweet sixteen blijft hij voorlopig.'

Mike haalde zijn schouders op, maar op dat moment ging de deur van de suite open. Op de drempel stond Little Marty in eigen persoon. Hij was klein van stuk voor zijn leeftijd met een pluk blond haar op zijn voorhoofd en grote bruine ogen. In zijn witte jas van badstof had hij niets van de zanger die in een strakke witleren broek en op hooggehakte laarzen op het toneel rondliep. Hij was zo kwaad dat er op zijn kin rode pukkeltjes zichtbaar waren. Hij wilde zijn moeder een grote mond geven, maar zodra hij Mike zag, bond hij in.

'Hallo, Marty!' zei  Mike. 'Ik dacht datje vroeg naar bed wilde. Morgen krijg je een zware dag, hoor.'

'Dat was ik ook van plan, ja,' zei Marty. Hij keek met een blik vol verwachting de gang in. 'Zeg tegen ma dat ze naar bed moet gaan, Mike.'

'Dat wilde ik juist doen. Kom, mevrouw Pearl. Marty gaat nu slapen, dus niks aan de hand.' Hij liep met de vrouw mee naar de lift en knipoogde naar Marty. 'Naar bed, jij.' Zijn moeder klaagde moe: 'Ik heb niet eens een kamer op zijn verdieping! Ik had nog zo tegen meneer Jackson gezegd dat ik dicht bij mijn zoon wilde zijn.'

'Het komt allemaal goed, mevrouwtje. Gaat u nu maar rustig slapen, dan zal ik zien wat ik morgen voor u kan doen.' Mike bracht haar naar haar kamer op de bovengelegen verdieping en nam de lift naar de foyer van het hotel. Bij de receptie vroeg hij: 'Er was hier een blonde jongedame voor Marty Pearl. Is ze er nog?'

En inderdaad, ze stond buiten op een taxi te wachten, een blond meisje met een blauwe spijkerbroek aan. Mike ging naar haar toe. 'Het is voor elkaar, hoor,' zei hij. 'Marty wacht op je.'

Ze glimlachte en toonde haar mooie tanden. 'Zeker weten? Er zat daarnet een of ander gek mens voor zijn deur.' 'De kust is vrij.' 'Bedankt, lieverd.'

Ze heupwiegde naar de lift en Mike bewonderde haar kontje. Arme Little Marty. Wat had je eraan een beroemde popster te zijn als je niet eens rustig met een vrouw naar bed kon?