Hoofdstuk 41

Muffin had nooit netjes leren schrijven. Ze schreef altijd met grote, kinderlijke hanepoten en haar kinderlijke handschrift maakte Jon nog kwader dan de inhoud van haar briefje. Het gaf hem het gevoel alsof hij met een zesjarig kind samenwoonde. Ze kon niet eens behoorlijk spellen. Hij las haar briefje voor de tweede maal, verfrommelde het en gooide het in de wc. Hij had een leuk avondje met haar gewild. Hij had een fles champagne meegenomen en een grote bos rozen in haar favoriete kleur. Bovendien had hij twee vliegtickets besproken voor de vlucht naar Barbados, over drie dagen.

Nu had ze alles weer verpest. Bij een vriendin! Ja, ja, ze dacht zeker dat hij zaagsel in zijn hoofd had. Ze was natuurlijk bij een of andere kerel. Een nachtje weg was nog tot daar aan toe, maar twee nachten achtereen werd hem te gortig. Hij piekerde zich suf over de vraag waar ze kon zijn. Ze had onlangs gewerkt met Dave Ryle en die kon geen vrouw met rust laten. Als hij bezig was Muffin te versieren... Maar ja, wie kon dat weten?

Wacht eens, Erica wist altijd alles over die dingen. Hij belde haar nummer, maar ze nam niet op. Dan collega Dave Ryle maar, een beetje informeren naar een nieuwe camera die op de markt was gekomen. Jon eindigde het gesprekje langs zijn neus weg met de vraag: 'O, is Muff misschien bij jou?' Dave lachte vuil. 'La Crumpet heeft me al een tijd niet meer met een bezoek vereerd. Jammer, hoor. Ben je haar soms kwijt?'

'Dat niet,' zei Jon, 'maar ze is nog niet thuis. Ik dacht dat ze misschien bij jou was om de contactjes te bekijken van je fotoserie van twee weken terug. Ze zei dat ze dat misschien van plan was.'

'Als ze komt, ouwe jongen, zal ik zeggen dat je met smart op haar zit te wachten.'

'Bedankt, Dave.' Toch sloot Jon de mogelijkheid niet uit dat Dave en Muffin naakt in elkaars armen lagen en zich rot lachten dat hij had verbeeld.

Hij probeerde het nummer van Erica weer. Geen gehoor. Het zat hem meer dan behoorlijk dwars. Hij was heel kwaad. Als Muffin morgenochtend giechelend thuiskwam, zou hij haar eens goed de waarheid zeggen. Geen andere kerels meer, afspraak of geen afspraak. En als het haar niet beviel... Allemachtig, stel eens dat dat inderdaad het geval was?

In de vroege ochtend, toen ze allebei vonden dat een paar uur slaap nog niet zo'n slecht idee was, kroop Muffin stevig tegen hem aan en zei: 'Eigenlijk had ik vannacht niet bij je moeten zijn.'

'Waarom niet?'

'Omdat ik vandaag de bruid ben. Dan moetje de nacht ervoor apart slapen.'

'Grote hemel!' zei Marty. 'Wat zouden we dan gemist hebben!'

'Zeg dat wel,' viel Muffin hem bij. 'Daar heb je helemaal gelijk in!'

Ze konden geen van beiden meer slapen en uiteindelijk stond Muffin op en begon aan haar lange en omslachtige ritueel om zich voor een speciale gelegenheid mooi te maken. Ze ging in bad en waste haar haar, en terwijl ze dat liet drogen, zette ze zich aan haar make-up. Als ze bijzonder mooi wilde zijn, kostte haar dat minstens een vol uur. Voor alle valse wimpers, sproetjes en glansjes op hun plaats zaten, was er ai heel wat tijd verstreken. Daarna deed ze haar haar in verwarmde rollertjes.

Inmiddels stond Marty voor de spiegel naar pas opgekomen, vurige rode puistjes op zijn voorhoofd te staren. Het leek hem de beste oplossing zijn gezicht in te smeren met een dunne laag vloeibare make-up. Zouden die warme rollertjes van Muffin zijn haar ook een beter aanzien geven? Het leek wel of een teveel aan seks je haar slap en levenloos maakte. Hij vroeg haar om raad en enthousiast bracht ze de krulrollen in het voorste deel van zijn haar aan.

'Weet je,' vertelde Muffin, 'ik heb ooit Jons wimpers geverfd. Die vond ik veel te bleek. Maar hij werd er hartstikke kwaad om. Ik vind dat mannen zich net als vrouwen goed moeten opmaken. Dat is best leuk, hoor. Zal ik jouw wimpers verven?'

'Vanmorgen liever niet,' zei Marty snel.

'Nee, vanmorgen niet, mallerd. Als we op huwelijksreis gaan,

bedoel ik. Waar gaan we eigenlijk naar toe?'

Marty had nog niet verder gedacht dan de trouwerij zelf. Een huwelijksreis... Tja. Als ze getrouwd waren, wilde hij naar het hotel terug om het aan Jackson te vertellen en die zou dan wel verder alles regelen. Hij zou ook wel wat meer respect voor Marty tonen als hij eenmaal getrouwd was. Jackson zou het natuurlijk niet zo leuk vinden, maar als het eenmaal zover was, kon zelfs hij er niets meer aan veranderen, ik weet het eigenlijk niet,' zei Marty onzeker, ik moet eerst de tournee afmaken.'

'Goed,' zei Muffin opgewekt. 'Dan houden we onze huwelijksreis maar wat later. Zullen we naar Hawaii gaan?' 'Ja.'

'Als je het op de televisie ziet, is het daar een hartstikke mooi paradijs. Iedereen vaart er in bootjes. Kom eens hier, dan haal ik je rollertjes uit je haar.'

Toen ze eindelijk klaar waren, verlieten ze het hotel door de achteruitgang. Ze zagen er allebei opvallend uit. Marty had zijn witte pak van buckskin aan en zijn kuif zat prachtig, dank zij de goede zorg van Muffin. Muffin zelf, in haar lange trouwjapon met kantjes en frutseltjes, zag eruit als een opgedirkte pop. In de taxi hielden ze elkaars hand vast en ze giechelden zenuwachtig.

Het was maar een korte rit naar het gemeentehuis. Daar aangekomen, drong het pas tot Muffin door dat ze was vergeten twee getuigen, mee te nemen.

'Dan vragen we toch gewoon twee mensen van de straat?' zei Marty.

Muffin trok een zuur gezicht. 'Nee, dat wil ik niet.'

'Maar wat dan?' vroeg Marty geprikkeld. Het leek of hij over zijn hele lijf jeukende uitslag van de zenuwen kreeg.

Allemachtig... wat zou Jackson zeggen? Marty wilde dat de ceremonie gauw voorbij was.

'Wacht, ik bel een paar vriendinnen van me.'

'Kunnen ze zo snel hier zijn?'

'Ik zeg dat het heel erg dringend is.'

Een lange, magere ambtenares kwam naar hen toe en bracht het aanstaande bruidspaar naar een wachtkamer. Daar kon Muffin gebruik maken van de telefoon. Muffin belde eerst haar vriendin Kamika. Vooreen fotomodel was de Japanse altijd volkomen te vertrouwen. Kamika beloofde in een kwartier aanwezig te zijn. Wie nu? Muffin aarzelde tussen Erica en Laurie. Van die twee kende ze het telefoonnummer uit haar hoofd. Natuurlijk waren het krengen van kletsmeiden, maar op dit allerlaatste moment konden ze toch geen schade meer aanrichten. Eindelijk besloot ze Laurie te bellen. Muffin vertelde geen details, maar ze vroeg alleen of Laurie wegens een spoedgeval zo snel mogelijk kon komen. Marty stak de ene sigaret na de andere op. 'Goh, ik wist niet dat je rookte,' zei Muffin, onaangenaam verrast.

'Ja, ik mag het niet van Jackson. Slecht voor je stem, zegt hij. Heb je twee vriendinnen gebeld?' 'Ja, ze komen eraan.'

De magere ambtenares had enige tijd zwijgend naar hen zitten kijken. Opeens zei ze: 'De fotografen zijn onderweg. Wilt u ze binnenlaten?'

'Fotografen?' vroeg Marty geschrokken.

'Van de kranten.'

'Shit! Hoe weten die het?'

De vrouw sloeg haar ogen in lichte verwarring neer. 'Ik zou het echt niet weten.'

Marty sprong op. 'We kunnen niet op je vriendinnen wachten, Muffin. Als iemand het aan de kranten heeft verteld, komt Jackson als de bliksem hierheen!'

'Maar we hebben twee getuigen nodig.'

'Zij kan er toch een zijn?' Hij wees op de lange magere vrouw.

'Dat kunt u toch wel?'

'Nee. Ik moet de mensen ontvangen en de telefoon aannemen. De ambtenaar van de burgerlijke stand zou het niet toestaan.'

'Heeft hij u dan wel toegestaan de kranten in te lichten?' 'Ik heb ze niet ingelicht.' 'Dat zal wel.'

Op dal moment verscheen Kamika. 'Waarom die haast?' vroeg ze. ik heb niet eens ontbeten, laat staan dat ik me kon opmaken...'

'Kam!' riep Muffin opgelucht. 'Kijk eens naar me? Ik ga trouwen!'

'Waar is Jon dan?'

'Ik ga niet met Jon trouwen, ik ga met Marty trouwen! Je kent Little Marty Pearl toch wel?'

Kamika schudde verbijsterd haar hoofd. 'Hier begrijp ik niets van. Gisteren vertelde Laurie me tijdens de lunch dat...' 'Laurie kan ieder moment hier zijn,' zei Muffin snel. 'Laurie?' vroeg Marty. Onder zijn make-up werd hij vuurrood.

'Wat hebben jullie Engelse meisjes toch een vrije opvattingen,'

zei Kamika? 'Moet je bij ons in Japan komen...'

'Waarom heb je Laurie gevraagd?' vroeg Marty nijdig.

'Waarom niet?' zei Muffin al even boos.

'Omdat ze eh, nou ja, de vriendin van Jackson is.'

'Ik heb haar niks verteld, hoor.'

'Ik vind het stom om haar te vragen.'

'O, sorry hoor. Ik had niet veel keus anders.'

Daar kwam Laurie aanrennen, in een doorknoopjurkje van jeans, waarin haar figuur heel voordelig uitkwam. 'Hoi! Het staat buiten op straat zwart van de fotografen!' Ze deed haar zonnebril omhoog. 'Marty! Wat doe jij hier? Jezus, jongens, ik moet eerst nodig piesen. En Muffin, schat, waarom ben jij hier eigenlijk?'

'Omdat we gaan trouwen!' riep Muffin triomfantelijk uit. 'Marty en ik!' ' Wat zeg je?'

'Vooruit,' drong Marty aan. 'Laten we gauw trouwen en dan als de bliksem wegwezen.'

'Wilt u mij volgen?' zei de lange magere ambtenares stijfjes, ik ben zo zenuwachtig!' riep Muffin.

Laurie schudde haar hoofd. 'Ik geloof dat ik droom. Dit kan niet waar zijn.'

'Laurie,' begon Kamika. 'Heb jij gisteren bij de lunch niet verteld dat jij en...'

'Ssst! Dit is een trouwerij, Kam. Laten we even wachten met onze roddeltjes.'

Ze gingen naar de trouwzaal. De ambtenaar die het huwelijk voltrok, begon zonder omhaal aan de procedure. Een kwartier later zat het erop. Marty had natuurlijk vergeten een trouwring te kopen, zodat Kamika haar ring afdeed en aan Marty gaf om aan Muffins vinger te doen. 'Ik kan het gewoon niet geloven!' fluisterde Laurie. 'Als ik het eerder had geweten, zou ik iets heel moois hebben aangetrokken.'

'We zijn getrouwd!' riep Muffin uit, toen ze het zaaltje verlieten. 'Marty, ik ben je vrouw!' Ze omhelsde hem innig. Marty stond er een beetje beduusd bij. 'Ga mee naar mijn flat!' zei Muffin. 'Dan gaan we het vieren!' 'Jouw flat?' vroeg Laurie. 'Ja, mijn flat.'

'En Jon dan? Heeft hij er geen bezwaar tegen?'

'O jeetje! Ik heb helemaal niet meer aan Jon gedacht. Hij weet het nog niet!'

'Hij weet het nog niet? Mij niet gezien, schat. Ik ga naar huis!'

ik ook,' zei Kamika.

'Nou, goed dan,' pruilde Muffin. 'Laten we dan maar naar Hotel Dorchester gaan. Marty, daar is het geweldig. Daar heb ik altijd graag een keertje willen ontbijten.' Buiten werden ze door persfotografen belegerd. 'Ha!' riep Muffin. 'Nu voel ik me pas echt beroemd!'