Hoofdstuk 14

Butch Kaufman was de eerste acteur op Cleo's lijstje. Butch Kaufman, Amerikaans filmster, sexy, blond en met blauwe ogen.

Hij had zich faam verworven in een langlopende televisieserie van het smartlappen-type. 'Alsof ik eh... zes jaar in de bak heb gezeten,' had hij al menigmaal verkondigd. Hij was achtentwintig en in de afgelopen vier jaar had hij een hoofdrol gehad in zes grote kassuccesfilms. In die tussentijd had hij twee echtgenotes versleten. 'Je moet eh... nooit met een actrice trouwen,' had hij eveneens menigmaal verkondigd. Momenteel filmde hij in Engeland. Op haar eerste dag in Londen ontmoette Cleo hem in de studio.

Er werd een lunch geregeld door een opgewonden public relations-dame met nerveuze handen. Ze was kennelijk van plan mee aan te zitten, maar Cleo had haar beleefd doch duidelijk aan haar verstand gebracht dat ze haar interviews alleen onder vier ogen deed. De dame was boos, maar Image was erg belangrijk en Cleo kreeg haar zin. De dame bleef nog even om Butch rondhangen, keek bezorgd of hij wel goed zat en vertrok met tegenzin, niet nadat ze Butch nog iets in het oor had gefluisterd.

'Wat zei ze?' vroeg Cleo prompt.

'Dat eh... jij altijd een paar filmsterren voor je ontbijt nuttigt.'

Cleo glimlachte. 'Gelukkig dan maar dat we het ontbijt al achter de rug hebben, nietwaar?' Butch lachte en het ijs was meteen gebroken. Cleo zette haar recordertje aan en begon aan haar vragen. Een half uurtje later namen ze als dikke vrienden afscheid van elkaar.

'Hoe eh... lang blijf je hier?' vroeg hij nog. 'Een week.'

'Dan eh... kunnen we misschien op een avond nog wat samen eten.'

'Misschien,' knikte Cleo. Hij was helemaal geen 'dekhengst', maar een katertje dat zich gewillig liet aaien.

In de auto, terug naar haar hotel, draaide ze een stukje van het interview op het bandje. Lang niet slecht. Wat hij vertelde was heel interessant en hij was een amusante man.

Cleo had een meisje van een uitzendbureau gehuurd om als haar secretaresse te fungeren. Het meisje zat in de hotelkamer te wachten. Cleo gaf haar het bandje. 'Wil je dit uittikken?' Als alles op papier stond, kon Cleo zelf de beste dingen uit het interview halen en haar verhaal gaan maken.

'Uw man heeft uit New Vork opgebeld, mevrouw James,' zei het meisje. 'Of u de centrale voor intercontinale gesprekken wilt bellen.'

'Sorry, maar ik moet weer weg,' zei Cleo. 'Mocht hij vandaag weer bellen, zeg dan maar dat hij het morgen nog eens mag proberen.'

Ze nam een taxi naar Eaton Square. Het was vier uur en haar moeder wachtte op haar voor de thee.

Stella Lawrence, haar moeder, was een onberispelijk geklede vrouw van achtenveertig. Ze zag er verzorgd uit, van haar korte asblonde haar in moderne stijl tot haar slanke, gladde en volmaakte benen. Ze begroette Cleo met een onpersoonlijk kusje op de wang. 'Fijn je weer eens te zien, schat.' Cleo's vader was zeven jaar geleden overleden na een hartaanval en Stella was niet slecht hertrouwd met een Griekse reder. Het was haar heel goed uitgekomen dat haar dochter in Amerika was gaan wonen.

'Je ziet er glorieus uit, mams,' zei Cleo plichtmatig. Stella glimlachte vaagjes. 'Vind je dat echt, schat? Ik ben al zo'n oud mens geworden dat het me verbaast dat ik nog helemaal gezond ben.'

Opeens viel het Cleo op dat haar moeder een face-lift had laten doen. Zichtbare littekens waren er niet, maar Cleo kon het altijd zien. 'Hoe is het met Nikai?'

'O, druk als altijd. Hij wilde je graag gedag zeggen, maar hij moest weer naar Athene.'

'Wat jammer.' Cleo voelde zich sjofeltjes en onaantrekkelijk naast haar moeder. Stella had haar altijd een beetje dat gevoel gegeven.

'Komt Mike later?' vroeg Stella.

Wat zou het prettig zijn, bedacht Cleo, om een moeder te hebben die je in vertrouwen kon nemen. Maar Stella zou haar toch niet begrijpen, dat had ze nooit gedaan. Stella vond mannen aantrekkelijk om hun geld, en omdat ze haar bewonderden. Ze was totaal niet geïnteresseerd in hen als mens.

'Nee, dat denk ik niet, hoor. Hartstikke druk, weet je wel.' Een dienstmeisje in uniform bracht de thee binnen op een serveerboy. Cleo at alle wafeldunne sandwiches en drie roomsoesjes op, terwijl haar moeder alleen een kopje thee met citroen nam.

'Je wordt te dik als je zo doorgaat,' zei Stella zonder veel interesse.

Cleo wilde het liefst onmiddellijk na de thee opstappen. Van haar moeder kreeg ze altijd een geweldig minderwaardigheidscomplex.

Terug in het hotel begon Cleo aan haar artikel over Butch Kaufman. Ze had er plezier in en ze hoopte dat het stuk pep en humor had. Toen het klaar was, wilde ze er een reactie op horen. Wacht, ze kon het meenemen, want ze zou gaan eten met haar oude vriendin Dominique Last. Ze hadden elkaar in geen vier jaar gezien en Cleo was benieuwd naar de man van haar vriendin, Dayan. Dominique had hem omschreven als 'groot, knap en intelligent'. Dayan was zakenman, afkomstig uit Israël; ze woonden in Hampstead en ze hadden een baby van anderhalfjaar.

Dominique zag er nog even mooi uit als vroeger. Ze was klein en stevig gebouwd, met dik, rood krullend haar en volle, verleidelijke lippen. Dominique en haar man wachtten haar op in de bar van het hotel en de vriendinnen omhelsden elkaar innig. 'Laat eens gauw een foto van je spruit zien!' zei Cleo. Dominique stootte haar man aan en zei: 'Jij hebt de foto's', maar hij schudde zijn hoofd. 'Nee, toch! O, wat stom van je!' zei Dominique verwijtend en Cleo zag dat ze een boze blik wisselden. Dayan was inderdaad groot en knap, zoals Dominique hem had beschreven, maar was hij zo kien als ze had gezegd? Pas drie jaar getrouwd en nu was hij in plaats van knap al stom geworden.

'Ik dacht te gaan eten bij Mr. Chows,' kondigde Dominique aan over haar Campari soda. 'Cleo, wat zie je er goed uit en je haar zit ook leuk.'

Cleo's haar was een grillige bos krullen want ze had nog geen tijd gehad om naar de kapper te gaan. 'Het is een bos onkruid. Naar welke kapper ga jij? Ik weet hier heg noch steg meer.' 'Ga naar Christine in Main Line. Die is fantastisch. Je zult haar vast heel goed vinden. Maar vertel me eens, want ik ben razend benieuwd... hoe was Butch Kaufman? Een leuke vent?'

Cleo aarzelde. Dominique leek zo anders geworden, zo opgewonden, net of ze een show weggaf. Het leek haar beter het interview maar in haar schoudertas te laten zitten. 'O, hij was wel geschikt. Een heel gewone man, hoor.' 'Een heel gewone man!' Dominique moest er vreselijk om lachen. 'Jij bent ook een mooie, zeg!'

Jij ook, dacht Cleo. Het huwelijk heeft je er niet vrolijker op gemaakt.

'Laten we maar gaan,' zei Dayan, 'anders is onze tafel inmiddels bezet.'

'Ga jij maar vast naar de auto, schat, dan zien we je buiten.' Zodra Dayan uit het zicht was, vertelde Dominique vertrouwelijk: 'Hij is toch zo stomvervelend. Ik weet niet wat er over hem is gekomen en af en toe heb ik zin om het uit te gillen. Ik denk er ernstig over om van hem te scheiden.' Cleo keek verbaasd. 'Maar je was zo gelukkig, zei je...' 'Gelukkig, ha!' zei Dominique bitter. 'Met hem zeker! Hij heeft alleen belangstelling voor de baby en voor de televisie. In die volgorde. Hij heeft geen enkele belangstelling voor mij, voor wat ik denk of wat ik voel.' 'Maar je bent nog maar zo kort getrouwd...' 'Inderdaad, ja. Maar we kunnen niet allemaal kant-en-klare seks en geluk vinden zoals jij en Mike. Ik meen het, Cleo. Ik ben het meer dan zat.' Dayan keerde terug. 'De auto staat klaar.' In het restaurant kwam Dayans beste vriend bij hen zitten, een slanke vent, op het magere af, die Isaac heette. Tijdens de hele maaltijd waren hij en Dominique druk met elkaar in gesprek. Cleo probeerde een beleefde conversatie met Dayan aan de gang te houden, maar de intieme blikken tussen Dominique en Isaac zorgden voor een te gespannen sfeer. Cleo was ontzettend opgelucht toen ze weer in haar hotel was. Ze ging op bed liggen en dacht aan haar huwelijksleven met Mike. Ze waren nooit op het dode punt gekomen waarop ze elkaar in het openbaar uitscholden. Cleo vond Mike niet 'stomvervelend'. Als je je partner een idioot vond, betekende het eigenlijk dat je jezelf neerhaalde door met hem getrouwd te zijn.

Ze zuchtte diep. Misschien werd het toch een keer tijd om met Mike te gaan praten. Misschien was nu het juiste moment aangebroken om met hem in het reine te komen.