24

In het jaar 2005 publiceerde een neurobioloog met de welluidende naam Rodrigo Quian Quiroga een artikel over het naar de gelijknamige actrice genoemde Halle Berry-neuron.

Volgens deze studie is voor het herkennen van bekende personen, dieren of objecten een bepaalde zenuwcel in de hersenen verantwoordelijk. Die conclusie werd getrokken nadat bij de proefpersonen een bepaald neuron reageerde toen men hen een foto van de actrice liet zien. Dit neuron reageerde zelfs als Halle Berry het latexpakje van Catwoman droeg.

Zo’n neuron reageerde nu ook bij Ellen, toen ze de man op zich af zag rennen. Ze herkende grootte, postuur en kleding, hoewel zijn gezicht bijna helemaal was bedekt door de diep over zijn voorhoofd getrokken capuchon. In een fractie van een seconde zond Ellens neurale netwerk een boodschap door haar limbische systeem, dat verantwoordelijk was voor de verwerking van emoties en driften.

Die boodschap luidde: DE ZWARTE MAN!

En Ellens verstand interpreteerde zijn houding beslist als aanvallend.

Bliksemsnel maakte Ellen rechtsomkeert en rende terug het trappenhuis in. Ze haastte zich de trap naar boven op en hoorde haar achtervolger vlak achter zich – zijn adem, zijn stappen. Hij was snel, maar ze kon haar voorsprong vasthouden. Weliswaar deed het beklimmen van de trap een beroep op andere beenspieren dan het joggen op een egaal oppervlak, maar haar conditie was wat beter dan die van de kerel die achter haar aan rende.

Het is niet Chris, zei een deel van haar verstand, terwijl een ander deel haar helder en duidelijk te verstaan gaf dat het de hoogste tijd werd om ervandoor te gaan. Chris zou nooit zo’n sweatshirt dragen – en al helemaal niet met een capuchon. En was hij niet wat kleiner dan haar achtervolger? Daarover zou ze later wel nadenken. Nu ging het er alleen maar om dat ze bleef rennen. Zo snel mogelijk.

Nog één trap naar de uitgang op de begane grond. En in geen velden of wegen een mens te zien.

Twintig treden, schatte ze.

Vijftien.

Tien.

Langzaam liep hij op haar in.

Shit, ik red het niet tot op de straat!

Ze bereikte de begane grond. Hij zat nog altijd vlak achter haar. Ze voelde zijn hand, die van het gladde leer van haar jasje gleed.

Over pakweg veertig meter ben ik veilig.

Te ver!

Er bleef maar één mogelijkheid over. Met alle kracht die ze in zich had – waarbij ze alle pijn negeerde die ze aan de twee pakken slaag had overgehouden – stormde ze het damestoilet naast de betaalautomaat in. Ze gooide de deur dicht, wierp zich ertegenaan, hoorde zijn lichaam ertegenaan knallen en deed de deur op slot.

Ze was veilig.

Maar tegelijkertijd zat ze in de val.

‘Hallo, Ellen.’

De gedempte stem joeg een ijzige huivering over haar rug. Ze kende die stem. Ja, verdomd, die kende ze! De stem klonk niet als die van Chris. Maar hij was ook te gedempt om Chris werkelijk te kunnen uitsluiten.

‘Wat wilt u van mij? Ik heb toch gedaan wat u hebt gezegd?’

‘Ja, dat is waar.’

Hoewel Ellen zijn gezicht nog nooit had gezien, dacht ze nu te horen dat hij grijnsde terwijl hij sprak. Een koude, waanzinnige grijns. Ze stelde zich die grijns voor op het gezicht van Chris – wat haar daadwerkelijk lukte!

‘Chris? Verdomme nog aan toe, ben jij dat?’

‘Los het raadsel op, dan weet je het. Of… je doet nu de deur open, als je daar de moed voor hebt.’

Ellen begon te trillen van angst. Ze greep het slot van de deur vast – en trok toen haar hand weer terug. De gedachte aan wat deze krankzinnige haar in het bos had aangedaan, benam haar alle moed. In het ergste geval zou het openen van de deur voor deze psychopaat een uitnodiging zijn om haar het wchokje in te duwen en dood te slaan.

‘Waarom ik?’ Ellen sloeg van woede en vertwijfeling tegen de deur. ‘Wat heb ik u dan aangedaan?’

‘Denk na, dommerdje.’ Gegiechel in fluistertoon. ‘Bij het volgende raadsel moet je aandachtig luisteren.’

‘Waarom vertel je me nu niet eindelijk wat je wilt, verdomde klootzak?’

‘Foei, foei, dat is niet netjes. Maar nu zeg je tenminste “jij”. Luister dus goed. De tijd loopt, vergeet dat niet. Jouw tijd en die van…’

De laatste woorden waren voor Ellen veel te zacht om door de deur te kunnen verstaan. Betekende dat misschien dat hij wegliep? Ze liet zich op haar knieën vallen en keek door de spleet onder de deur. Nee, hij stond er nog steeds. Ze kon zijn schoenen dan wel niet zien, maar wel de schaduw die hij in het neonlicht op de betonnen vloer wierp.

Toen volgde er een vuistslag tegen de deur, waardoor ze geschrokken gilde.

Ze had hulp nodig, en snel. De deur van triplex zou het niet eeuwig volhouden onder zijn slagen. Alleen kon ze tegen die kerel niets ondernemen, dat had ze in het bos maar al te goed gemerkt. En haar pepperspray, het enige wapen dat ze had, was opgegaan aan Edgar Janov.

Ellen haalde haar mobiel uit haar zak. De batterij was bijna leeg.

Wamm.

Weer een klap tegen de deur, en opnieuw dook ze in elkaar, alsof er al een vuist door het hout drong. Ze hoopte, nee, ze bad dat de batterij nog goed was voor één telefoontje.

Wamm. Wamm. Wamm.

‘Kom er nou gewoon uit!’

Mark meldde zich na de tweede keer overgaan. ‘Ja?’

‘Mark? Met Ellen. Ik ben in die ondergrondse garage in het centrum, in de dames-wc. Hij staat voor de deur. Die krankzinnige man staat voor de deur! Alsjeblieft, help me!’

‘Blijf waar je bent,’ riep Mark uit het toestel. ‘Ik kom meteen…’

Toen was de batterij leeg.

Twaalf minuten en ontelbare vuistslagen tegen de deur later was Mark bij haar. Toen ze zijn ‘Ellen, ik ben het, doe open!’ hoorde, was ze hem het liefst om de nek gevlogen.

Ze deed de deur open, zag Mark en een vrouw met een boos gezicht. De kerel met de capuchon was verdwenen.

‘Kom.’

Mark pakte haar voorzichtig bij de arm. Daarbij raakte hij een bloeduitstorting, en ze schrok met een ‘Au’ terug.

Hij keek haar bezorgd aan. ‘Ik geloof dat het tijd wordt dat je me alles vertelt.’

‘Ja. Het ziet ernaar uit dat ik het niet alleen red.’

De vrouw drong zich langs hen heen, het toilet in, siste Ellen ‘Wat een brutaliteit!’ toe en knalde de deur achter zich in het slot.

Mark bracht Ellen naar zijn auto, terwijl ze voortdurend omkeek. Ze raakte het gevoel niet kwijt dat ze door de Zwarte Man in de gaten werd gehouden.