’Je hebt gelogen.'

'Het spijt me.'

'Maar je hebt gelogen! De hele tijd. Elke brief die we wisselden was komedie. Je hebt me voor de gek gehouden.'

'Mag ik proberen om het uit te leggen?'

'Waarom? Zodat je me kunt bedotten met nog meer leugens?'

'Alsjeblieft, Beth. Ik ben je een verklaring schuldig en ik wil dat je probeert te begrijpen waarom ik heb gelogen. Waar ik, als ik pietluttig wilde zijn, niet schuldig aan ben, niet in de ware zin van het woord. Waar ik wel schuldig aan ben, is dat ik dingen voor je heb achtergehouden, maar niet dat ik tegen je heb gelogen. Als je me niet gelooft: het staat allemaal in de e-mails die ik je heb gestuurd.'

Woedend zei ze: 'Dus nu zeg je dat ik beter had moeten opletten en tussen de regels door had moeten lezen?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee.' Er kwam een groepje afgevaardigden op hen af, onder wie de voorzitter. 'Hoor eens,' zei hij, 'ik kan nu niet praten. Ik moet boeken signeren. Kunnen we elkaar straks ontmoeten, in de bar?'

'Ik weet het niet.'

'Alsjeblieft, Beth. Het is belangrijk.'

Ze gaf met tegenzin toe. 'Nou, goed dan. Als je maar niet denkt dat ik net zo voor je val als al die fans van je.'

Voor het eerst tijdens hun gesprek glimlachte hij. 'Dat is het nou juist, Beth.'

Ze voegde zich bij de anderen. Toen Ewan (Jared?) en zij de zaal verlieten, waren ze achter hen aan gekomen en ze hadden zich vervolgens op discrete afstand teruggetrokken.

'Je ziet eruit of je een flinke borrel nodig hebt,' zei Jack.

'Doe maar een paar,' zei ze grimmig.

In de bar was het niet zo druk als ze hadden gedacht, en de jongen die hen bediende zei dat dat altijd zo was als een populaire schrijver zijn nieuwste boek signeerde. 'Ik hoop dat ik er zelf ook even heen kan.'

'Hoe populair is hij precies?' vroeg Jaz.

De jongen wierp haar een meewarige blik toe. 'U wilt me toch niet vertellen dat u nog nooit van hem hebt gehoord?'

'Ik hou niet van sciencefiction.'

'Strikt genomen is het fantasy.'

Beth snoof. 'Zeg dat wel.'

Ze namen hun drankjes mee naar een tafeltje en gingen zitten. Beth kon er nog niet over uit hoe ze was geschrokken toen ze Ewan had herkend. Tijdens het applaus had hij het publiek in gekeken en zijn ogen langs de rijen gezichten laten gaan. Omdat ze bang was geweest dat hij haar zou zien, was ze omlaag gezakt in haar stoel. Jack had haar gevraagd of ze niet lekker was. 'Hij is het,' had ze hem toegebeten. 'Het is Ewan!' Jack had een blik om zich heen geworpen.

'Nee, op het podium. Jared Winter is Ewan.' Ze had alleen maar die ene foto van hem gezien, maar ze wist dat ze zich niet vergiste: het haar was hetzelfde, en de glimlach.

'Nee toch?' riep Jaz uit, die had gehoord wat ze zeiden.

'Jawel.'

Jaz had het nieuws aan Dulcie doorgegeven, die aan haar andere kant zat, maar er was geen tijd geweest om meer te zeggen: de voorzitter was de spreker al aan het aankondigen en vertelde hoe vereerd en blij ze waren dat ze Jared Winter bij zich hadden. 'Tegenwoordig heeft hij nog maar zelden tijd voor dit soort verplichtingen, maar wat sommigen van u misschien niet weten, is dat Jared is ontdekt op net zo'n schrijverscongres als dit, en hij vindt het belangrijk om iets terug te doen. Dames en heren, Jared Winter!'

Er volgde nog meer applaus en Jared - Ewan - kwam overeind en stelde de microfoon bij. 'U zult zich wel afvragen waarom ik zo gekleed ga,' begon hij, en hij stak het beursje in de zak van zijn parka, 'en het antwoord is tweeledig. Het thema van mijn praatje van vanavond is eerlijkheid, of hoe de waarheid door de schrijver wordt voorgesteld. De manier waarop ik gekleed ga, dient om te bewijzen hoe gemakkelijk het is om de lezer te manipuleren en hem te laten geloven wat u hem als schrijver wilt laten geloven. Trek een personage een parka aan en laat hem in een beursje naar kleingeld grabbelen, en u hebt een verlegen moederskindje neergezet. Het sinistere is dat hij overdag een verlegen moederskindje kan zijn, maar s nachts een potentiële seriemoordenaar. Volgens de regels is hij - op basis van die twee eenvoudige details - dus geen levenslustige adonis die van snelle auto's en lichte vrouwen houdt. Of toch wel?' Hij wachtte tot het gelach wegstierf. Toen zei hij, terwijl hij zijn ogen langs de rijen gezichten liet gaan: 'En de andere reden waarom ik er zo uitzie, is dat ik een grapje uithaal met een vriendin in de zaal.'

Hierop was Beth nog dieper in haar stoel gezakt. Hoe kon hij dat nou zeggen?

'Maar als niemand er bezwaar tegen heeft, zal ik nu maar ophouden met dit toneelspel.' Hij ritste de parka los, wat enige beroering veroorzaakte onder de vrouwen op de eerste twee rijen - een paar floten zelfs - en gooide hem op de stoel achter zich. Zijn praatje was bescheiden, onderhoudend en informatief, en als iemand anders het had gehouden zou Beth ervan hebben genoten, maar ze zat de volgende drie kwartier roerloos, verbluft door het feit dat hij zo achterbaks was geweest.

'En?' zei Dulcie toen ze aan hun drankjes nipten, terwijl om hen heen steeds meer mensen de bar opzochten: het kon niemand ontgaan dat er inmiddels heel wat paperbacks met de naam Jared Winter erop in omloop waren. 'Ik denk dat het wel duidelijk is waarom hij tegen je heeft gelogen, Beth.'

'Ja,' zei Jack instemmend. 'Hij zocht de anonimiteit.'

'Dat helpt niet,' zei Beth. 'Voor mijn gevoel heeft hij me voor de gek gehouden. Als ik had geweten wie hij was, was ik nooit met de correspondentie doorgegaan.'

'En dat wist hij waarschijnlijk,' zei Jaz.

Drie paar ogen keken Beth onverstoorbaar aan.

Het duurde nog een uur voordat Ewan weer verscheen. Beth zag hem in de bar naar haar uitkijken. 'Hij is er,' zei ze tegen de anderen.

'Dan kunnen we beter gaan,' zei Dulcie.

'Nee,' zei Beth ongerust. 'Blijf alsjeblieft.'

'Geen sprake van. Als er excuses gemaakt moeten worden, verdient hij het om dat onder vier ogen te doen. Welterusten, Beth. Het ontbijt is om acht uur. Ik kom je om tien voor halen. Ga mee, Jaz. Jij ook, Jack.'

Ewan zag er moe uit toen hij naar Beth toe kwam. 'Heb ik je vrienden weggejaagd?'

'Nee. Ze gedragen zich diplomatiek en gunnen je het voordeel van de twijfel.'

'Mag ik gaan zitten?'

Ze knikte.

'En jij? Ben jij bereid om me het voordeel van de twijfel te gunnen?'

'Dat hangt ervan af hoe overtuigend je bent.'

Hij boog zich naar haar toe, maar net toen hij iets wilde zeggen, tikte een vrouw in een strakke zwarte broek hem op de schouder. Beth kon niet verstaan wat ze zei, maar de strekking was duidelijk: ze wilde dat hij een boek zou signeren. Hij was haar beleefd ter wille, maar Beth zag hem fronsen toen hij een pen uit zijn binnenzak haalde. Ze had hem nog niet bedankt, of er verscheen een andere vrouw met een paar lange oorbellen van roze veertjes.

'Kunnen we ergens anders heen?' vroeg Ewan toen ze weer alleen waren. 'Ergens waar het rustiger is?'

Ze waagden zich naar buiten. Hij zei: 'Wist je dat het terrein van N uitgestrekte aard...'

'En een wandeling waard is,' maakte ze de zin voor hem af.

'Dus je hebt het programma gelezen?'

'Van begin tot eind.'

In het donker wees hij naar een bank aan de overkant van het gazon en hij ging haar voor. De houten bank stond een eindje van de andere af en werd afgeschermd door een rododendron. 'Heb je het warm genoeg?' vroeg hij.

Ze knikte.

'Zit je goed?'

Ze knikte weer.

'Goed dan, tijd om in het stof te bijten. Maar je zult inmiddels wel doorhebben waarom ik heb gedaan wat ik heb gedaan.'

Ze knikte nogmaals.

'In dat geval zul je ook wel doorhebben dat ik de aantrekkelijkste man ben die je ooit hebt gezien.'

Ze keek hem ongelovig aan.

'Aha! Dat bracht tenminste meer teweeg dan een terloops knikje.'

'Speel geen spelletje met me. Dat heb je wel genoeg gedaan.'

'Goed, ik geef toe dat ik dingen voor je heb verzwegen omdat ik het spuugzat ben om mensen te ontmoeten, vooral vrouwen, die me zien als Jared Winter.' Hij gebaarde met zijn hoofd naar het huis. 'Geloof het of niet, maar dat stel daarbinnen is vrij typerend.'

'En hoeveel andere vrouwen heb je op deze manier voor de gek gehouden?'

'Niet één. Dat zweer ik. Jij bent de eerste.' Hij kreunde. 'Dat kwam er niet goed uit. Ik bedoel, ik heb nog nooit eerder via internet met iemand gechat. De avond dat ik jou daar tegenkwam, was de eerste keer dat ik het ooit had geprobeerd. En je moet toegeven dat we het goed met elkaar konden vinden. Anders zaten we hier nu niet.'

'Maar ik heb het gevoel alsof ik niet met de man chatte die ik dacht dat je was. Wie ben je eigenlijk? Jared Winter of Ewan Jones?'

'Ik ben Ewan Jones. JW, zoals ik aan hem denk, is een pseudoniem. Hij is niet eens een alter ego!

'Waarom heb je me dat dan niet verteld? Goed, niet in het begin, dat snap ik best. Maar waarom heb je me dan niet de waarheid verteld toen we elkaar beter leerden kennen? Waarom overval je me er nu mee?'

'Ik moest er zeker van zijn.'

'Van wat?'

'Dat je mij beter wilde Ieren kennen, de saaie, ouwe Ewan Jones, en niet JW, de halvegare fantasyschrijver. Je moest eens zien wat voor post ik van mijn vrouwelijke lezers krijg.'

'Ze zijn zeker dol op je?'

'Ik geloof niet dat dat er iets mee te maken heelt. De dingen die ze zeggen dat ze met me willen doen... Nou, laten we maar zeggen dat ik mijn grijze haren aan het lezen van die brieven te danken heb.'

Ze lachte, maar hield abrupt op toen ze zich haar dronken e mail herinnerde en wat zij had voorgesteld met een paar repen chocola te doen.

'Het is niet grappig,' zei hij.

'Sorry. Maar je klonk even net als de Ewan die ik ken.'

Hij ging achteroverzitten. 'Goddank. Hier, je zit te rillen, neem mijn jasje.'

'Je had die afschuwelijke parka moeten houden.'

'Dat was geen leuk grapje, hè?'

'Niet erg, nee.'

'Toen ik je voor het eerst in het publiek zag, dacht ik dat jij misschien had gelogen over je lengte.'

Ze keek hem verbaasd aan.

'Maar toen besefte ik dat je je voor me probeerde te verstoppen en toch niet verticaal gehandicapt was.'

Ze bloosde. 'Je voordracht was erg goed. Het publiek hing aan je lippen.'

'Maar jij niet, vermoed ik.'

'Ik verkeerde in shock.'

'En nu?'

'Hmm... langzaam aan het bijkomen.'

'Goed zo. Vertel me eens wat je vandaag hebt gedaan. Welke workshop heb je bijgewoond?'

"Karakterschetsen" met Dorothy Kendall.'

Hij floot. 'En dat heb je overleefd? Dan ben je uit taaier hout gesneden dan ik had gedacht. Heeft ze de groep gedreigd dat jullie haar op een borrel moesten trakteren als jullie het niet goed genoeg deden?'

'Ja, en daar kreeg ik het Spaans benauwd van. Is ze altijd zo'n felle?'

'Daar staat ze om bekend.' Hij liet zijn stem dalen, al was er niemand die hem kon verstaan. 'Ik heb haar jaren geleden op een schrijverscongres ontmoet en ik was zo weg van haar dat ik haar in mijn volgende roman heb gebruikt. Het probleem was alleen dat de lezers dol op haar waren, zoals ze trots rondstapte in haar roodleren keurslijfje en glanzende hoge laarzen. Toen moest ze in alle volgende boeken ook voorkomen.' Hij glimlachte. 'Ik heb het allemaal aan die vrouw te danken.'

'Ik vrees dat ik geen van je boeken heb gelezen,' zei Beth.

'Dat hoopte ik al.'

Ze draaide zich naar hem toe, omdat ze zich iets belangrijks herinnerde. 'Je hebt wel tegen me gelogen. Je zei dat je boek was afgewezen.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Sorry, maar dat was waar.'

'Maar hoe dan? Als je zo succesvol bent, waarom...'

'Ik wilde een roman schrijven die heel anders was.'

'Zou de naam Jared Winter dan niet toch verkopen?'

'Ik wilde dat hij om zijn kwaliteit zou worden geaccepteerd, dus heb ik hem onder een andere naam ingestuurd.' Hij glimlachte wrang. 'En ik heb een gezonde dosis afwijzing ondervonden, net zoals voordat ik als JW begon te schrijven.'

'Wat akelig voor je. Dat moet moeilijk zijn geweest voor een schrijver van naam.'

'In sommige opzichten wel, maar af en toe is het wel goed om te worden herinnerd aan je sterke en zwakke kanten.' Hij zweeg even. 'Is er al kans op dat ik ben vergeven?'

'Dat zal ik je morgenochtend laten weten.' Ze liet zijn jasje van haar schouders glijden en gaf het hem. 'Ik moest maar eens naar binnen gaan.'

'Mag ik je laten zien hoe galant ik ben door je naar je kamer te brengen?'

Ze stond op. 'Ik betwijfel of je langs de veiligheidsmensen komt. Maar bedankt voor het aanbod.'

'Natuurlijk - ik vergat de vrijgezellenaccommodatie. Dan loop ik met je mee tot de grenscontrole.'

Ewans kamer lag op de eerste verdieping, met uitzicht op het croquetveld. Ondanks de onbekende geluiden die je op een vreemde kamer altijd hoorde, had hij goed geslapen. Op het vorige congres waar hij was geweest, waar de stroom was uitgevallen, was de kamer ondraaglijk heet geweest. De buizen van de centrale verwarming hadden langs zijn bed gelopen en hij had uiteindelijk het raam open moeten zetten; alleen was hij toen om drie uur wakker geworden en tot de ontdekking gekomen dat een hoosbui de aantekeningen voor zijn voordracht, die hij op het bureau onder het raam had laten liggen, had doorweekt. Vlak na het ontbijt had hij een publiek van driehonderd man moeten toespreken, terwijl hij zich voelde of hij die nacht kolen had staan scheppen in de ovens van de hel.

Maar toen hij vanochtend de gordijnen opentrok en zag dat het warme lenteweer aanhield, voelde hij zich uitgeslapen. Hij verheugde zich op de workshop die hij zou leiden.

En op het feit dat hij Beth weer zou zien.

Hij had maar al te goed beseft wat voor risico hij met haar had genomen, en had haar reactie tot op het laatste verwijt voorzien. Nu kon hij alleen maar hopen dat ze was gekalmeerd en door zou willen gaan. De pluskant was dat terwijl hij zich had vergoelijkt en verontschuldigd, het hun bespaard was gebleven om zich een oordeel over elkaar te vormen. Maar dat was natuurlijk alleen zijn opvatting over de gebeurtenissen van de vorige avond. Beth kon wel teleurgesteld zijn geweest over hoe hij eruitzag: haren te grijs, taille te dik, te veel rimpels. En dat kwam dan nog boven op de ontdekking dat hij een doodgewone waardeloze, achterbakse man was met tal van bijbedoelingen.

Maar hij was van zijn kant absoluut niet teleurgesteld geweest: Beth was net zo aantrekkelijk als haar foto hem had doen geloven. Het was niet moeilijk geweest haar uit het publiek te pikken: de geschrokken blik had geholpen. Toen hij de vorige avond bij haar was weggegaan, had hij zich nogmaals verontschuldigd dat hij haar had misleid. Ze had niet gezegd dat hij uit de problemen was, maar hij had er goede hoop op dat ze hem na een goede nachtrust, en misschien een babbeltje met haar vrienden, zou hebben vergeven.

Toen hij zich had gewassen, geschoren en aangekleed, sloot hij zijn kamer af en nam de trap naar beneden. Met een beetje geluk werd hij niet opgewacht door een enthousiaste fan of een overijverige congresorganisator die erop stond dat hij met de bestuursleden zou ontbijten.

Hij liep de eetzaal in. Veel van de tafeltjes waren al bezet door congresgangers die zich tegoed zaten te doen aan eieren en bacon, en terwijl hij ervoor zorgde oogcontact te vermijden, keek hij uit naar Beth en haar vrienden. Hij zag hen tenslotte en liep naar hun tafeltje.

Wie a zegt, moet ook b zeggen. Als ze had besloten dat hij persona non grata was, zou hij daar nu achter komen.

Voor Jack kroop de middag voorbij. De workshop over het belang van dialogen waarvoor hij zich had opgegeven was interessant, maar hij moest steeds aan zijn manuscript denken, dat Felix McCallum al sinds de vorige avond in zijn bezit had. Hoeveel had hij van Vrienden en verwanten kunnen lezen? En had hij het goed gevonden? Jack wist dat hij daar pas na het avondeten, als hij een afspraak met Felix had, achter zou komen.

Eindelijk was de workshop voorbij. Hij had met de anderen in de tuin afgesproken, voordat ze naar hun kamer zouden gaan om zich te verkleden voor het eten, dus ging hij die kant uit. Dulcie, Beth en Jaz hadden allemaal gekozen voor een voordracht met de titel 'Vrouwen aan de top'. Die werd gegeven door Jessica Lloyd, een schrijfster van romantische boeken die uit hun eigen Cheshire kwam. Het leuke was dat ze zich veel moeite hadden getroost om hem ervan te overtuigen dat het geen sessie was waar het andere geslacht de grond in werd geboord, maar een diepgaande studie van het veranderende beeld van romantische fictie.

Jack zag dat alle banken bezet waren, dus probeerde hij het gras. Toen hij voelde dat het droog was, ging hij zitten. Te laat zag hij Zed aankomen. Zo te zien had hij zich sinds de vorige dag niet meer verkleed: dezelfde slobberige joggingbroek, hetzelfde T-shirt, dezelfde muilen. Hij liet zich naast Jack op het gras vallen. 'Ik ben blij dat ik je heb gevonden, ik wilde je iets vragen.'

Behoedzaam zei Jack: 'O, ja?'

'Ja. Ik zou het zeer waarderen als je een blik op mijn roman zou willen werpen. Hij is bijna af en ik heb er een goed gevoel over. Misschien jij ook wel.'

Jack moest aan Victor denken. Misschien werd hij soft op zijn oude dag, maar hij had met Zed te doen, dus zei hij: 'Ik ben geen deskundige, maar ik wil er wel naar kijken, als je dat wilt.' Dat zette de sluizen wijdopen en hij kreeg een tien minuten durend, uitvoerig verslag van een boek dat net zo eigenaardig klonk als zijn schepper. Hij voelde zich dus zeer opgelucht toen hij Dulcie, Beth en Jaz over het gazon op zich af zag komen. Geef mij maar vrouwen aan de top, dacht hij toen ze zich bij Zed verontschuldigden en hem meesleepten.

'Weten jullie dat onze tijd hier al bijna voor de helft om is?' zei Jaz onder het eten.

'Ik weet wat je bedoelt,' antwoordde Dulcie. 'De tijd vliegt. Ben je blij dat je bent gegaan?'

'O, ja. Ik vind het geweldig leuk. Ik vond Jessica Lloyd fantastisch en ongelooflijk bemoedigend. Als ik thuiskom, ga ik al haar boeken lezen. En jij Beth?'

Omdat Beth er met haar gedachten niet bij was, zei ze: 'Hmm... sorry? Wat zei je?'

Het was Jack die dapper vroeg: 'En, hoe zit het Ewan? Heb je hem vergeven dat hij wilde dat je hem aardig zou vinden om wie hij is en niet om wat hij is?'

Ze had zitten denken aan het gesprek dat ze na de lunch met Ewan had gehad, toen haar vrienden hen weer discreet alleen hadden gelaten. "Volgens mij zijn we het wel eens.'

'En?'

'En niets, Jack.'

Toen het gesprek weer op de voordrachten en workshops van die middag kwam, en daarna - belangrijker - op wat Felix McCallum van Jacks roman zou vinden, dwaalden Beths gedachten opnieuw af. Ewan had haar gevraagd of ze de dag daarop een ritje met hem wilde maken. 'Ik ken dit deel van het land niet,' had hij gezegd, 'en ik wil er eens rondneuzen. Ik vroeg me af of je zou willen overwegen wat tijd van het congres af te nemen om mee te gaan.'

'Alleen als je belooft dat je die afschuwelijke parka niet aantrekt en je beursje niet meebrengt.'

'Ik denk dat ik met die voorwaarden wel kan leven.'

Ze waren allebei duidelijk opgelucht geweest door het gemak waarmee de afspraak was gemaakt, en hadden gezellig zitten kletsen tot ze hun koffie op hadden. Toen ze samen de eetzaal verlieten, had Beth het gevoel dat ze werden bekeken. Ze had gedacht dat alle aandacht naar Ewan uitging, maar toen ze bijna door de deur was, zag ze twee van Jared Winters groupies die haar venijnige blikken toewierpen.

Ze hield het hoofd geheven. 'Jullie kunnen kijken wat je wilt, meiden,' had ze willen zeggen. 'Mijn naam is Beth King en ik ga jullie groen maken van jaloezie.'