Met een afschuwelijk déja vu-gevoel luisterde Jaz aandachtig naar haar moeder.

'Nou, Jaz, er is volop eten in de vriezer, dus daar hoef je niet over in te zitten, in ieder geval de eerste dagen niet. Maar als je een oogje op de meisjes zou willen houden en zou willen zorgen dat ze hun huiswerk maken, dan zou dat een pak van mijn hart zijn. Ik denk dat ik tegen het weekend wel weer thuis ben, dus dan gaat alles weer zijn gewone gangetje.'

Het was donderdag, bijna twee weken nadat haar vader het had ontdekt van Verborgen Talent. Omdat Jaz na de pauze geen les meer had, was ze vroeg uit school gekomen, en ze had haar moeder boven aangetroffen, waar ze een weekendtas aan het pakken was. 'Wat is er aan de hand, mam?'

'O, niets om je zorgen over te maken. Mijn bloeddruk is torenhoog, dus de dokter vindt dat ik een paar dagen bedrust moet houden in het ziekenhuis.'

Jaz' hart was in haar keel geschoten.

'Als je je nergens zorgen om hoeft te maken, waarom moet je dan naar het ziekenhuis?'

'O, ze willen een stel van die jonge artsen in opleiding zeker een moeder op leeftijd geven om op te oefenen. Wie ben ik om tegen te spartelen? Kop op, Jaz, het komt allemaal goed.'

Maar Jaz dacht van niet. Ze keek hoe haar moeder de tas dichtritste. 'Waar is pap?' vroeg ze.

'Hij is onderweg met Phin en Jimmy. Ze zullen zo wel hier zijn, en dan brengt je vader me naar het ziekenhuis.'

'Maar als er niets mis is, mam,' hield Jaz vol, 'waarom dan zo'n haast?'

Ze kreeg geen antwoord, want op dat moment werd de achterdeur bijna uit zijn scharnieren gerukt, waarna Tamzin en Lulu luidruchtig binnenkwamen. Er werden tassen neergesmeten, de deur van de koelkast werd opengetrokken en er brak oorlog uit over wie de laatste Sunny Delight mocht hebben.

'Zul je geduld met hen hebben?' vroeg haar moeder.

Jaz nam de tas van haar over en liep met haar mee naar de slaapkamerdeur. 'Ik zal het proberen, mam, maar als jij er niet bent, zijn ze zo mogelijk nog lastiger.'

Haar moeder streelde haar haren. 'We moeten maar een beetje toegeeflijk zijn,' zei ze goedgehumeurd. 'Ze zijn een product van de Rafferty-kant van de familie - anders dan jij. Jij aardt naar mij.' Op de overloop bleef ze staan en met een van die zachte glimlachjes die Jaz eraan herinnerden hoeveel ze van haar moeder hield zei ze: 'Het spijt me dat het allemaal op jou lijkt neer te komen, Jaz. Dat is het probleem met grote gezinnen: er is er altijd eentje de pineut.' Ze werd ernstig. 'Ik weet niet wat er tussen jou en je vader aan de hand is, want dat wil hij me niet vertellen. Hij zegt alleen dat hij het in de hand heeft en dat ik er niet wakker van hoef te liggen, maar als er iets is wat ik moet weten, zou je...'

Ze schrokken allebei op van een harde bons in de keuken. Jaz wilde niet dat haar moeder het gesprek langs deze lijn zou voortzetten, dus zei ze: 'Pap heeft gelijk, mam: er is niets om je zorgen over te maken.'

Haar moeder glimlachte nogmaals en legde een zachte hand op Jaz' schouder. 'Hij kan behoorlijk moeilijk doen en is soms irritant koppig, maar in zijn hart bedoelt hij het goed. Ik wil alleen dat je weet dat als je met iemand wilt praten, je niet moet denken dat ik geen tijd voor je heb.'

Jaz kwam ernstig in de verleiding om haar moeder ter plekke alles te vertellen, in de hoop dat ze haar kant zou kiezen.

Haar vaders straf was minder zwaar geweest dan ze had gedacht. Ze mocht wel weg, maar niet naar Verborgen Talent. Dat deed nog het meeste pijn. 'Het is voor je eigen bestwil, Jaz,' had hij gezegd. 'Je hebt op school al genoeg om handen, en afleiding is wel het laatste wat je nodig hebt. Bovendien moet je omgaan met mensen van je eigen leeftijd, en niet met een stel artistiekerige navelstaarders.'

Ze had ertegen in kunnen gaan en de groep - haar vrienden - kunnen verdedigen, maar dat had ze niet gedaan. Je mond houden, had ze geleerd, was de beste manier om met haar vader om te gaan. Als ze hem voor zich kon winnen door te doen wat hij zei, zou ze dat doen.

Het was heerlijk geweest toen de vakantie voorbij was en ze op school Nathan weer had kunnen zien. Het was beschamend geweest om te moeten uitleggen wat er was gebeurd en te moeten toegeven dat ze als een kind werd behandeld, maar Nathan had het geweldig opgevat. 'En ik dacht nog wel dat je genoeg had van mijn amusante gezelschap,' had hij tijdens de lunch in de kantine gezegd.

Wat was ze hem dankbaar voor zijn begrip en voor het feit dat hij haar niet had uitgelachen. Hij zei dat het kwam doordat hij beter dan wie ook wist hoe raar gezinnen konden zijn. Ze had hem zelfs opgebiecht dat ze haar mobieltje had uitgezet zodat hij haar niet zou kunnen bellen. 'Ik had zo'n medelijden met mezelf. Ik wist zeker dat ik in tranen zou uitbarsten als ik je stem zou horen.'

Vicki en Billy hadden gezegd dat ze het tegen haar vader moest durven opnemen.

'Je bent zeventien, je hoeft dat stomme gedoe niet te pikken,' had Billy gezegd. 'Dat je niet naar een schrijfgroep mag, is vast in strijd met de een of andere mensenrechtenwet. Hé, weet je wel zeker dat je vader niet bij de taliban zit? Hij laat zijn baard toch nog niet staan en hij slaat toch nog geen theedoek om zijn hoofd?'

'Hou je kop, Billy,' waarschuwde Nathan. 'Heb je nog niet door dat niet alles in het leven één grote grap is?'

'Waarom praat je niet met je moeder?' had Vicki gevraagd. 'De mijne kan mijn vader geweldig goed inpalmen en hem precies laten doen wat wij willen.'

Maar toen Jaz op de overloop naar het vermoeide gezicht van haar moeder keek, wist ze dat ze haar niet in vertrouwen kon nemen. Niet nu ze naar het ziekenhuis moest. 'Er is niets, mam, echt niet. Maak je over mij maar geen zorgen.' Ze keek over de balustrade naar de voordeur. 'Het klinkt alsof pap er is.'

Ze had gelijk. Haar vader kwam de voordeur binnenstormen alsof hij bij de SAS zat. Hij smeet zijn jas neer en riep: 'Moll, waar ben je?'

'Boven, Popeye.'

Voor zo'n zware, gezette man vloog hij soepeitjes de trap op, met twee treden tegelijk. 'Alles goed, Moll?' zei hij buiten adem, en hij nam haar in zijn enorme armen. 'Heilige moeder Gods, ik ben waarschijnlijk zo vaak geflitst dat ik van mijn leven niet meer mag rijden. Weet je zeker dat het goed met je gaat?'

Op dringend verzoek van hun moeder ging alleen hun vader mee naar het ziekenhuis en toen Jaz hen met Phin, Jimmy, Tamzin en Lulu uitzwaaide, besefte ze dat haar vader heel veel van haar moeder hield en alles zou doen om haar gezond te houden. Hoeveel echtgenoten zouden na zoveel jaar huwelijk nog zoveel om hun vrouw geven?

Maar toen ze die avond stond te koken en tegelijk aantekeningen van kunstgeschiedenis stond door te nemen, kwam er een beangstigende gedachte bij haar op: wat zou pap doen als het ondenkbare gebeurde en mam iets overkwam? Hoe zou hij het redden zonder zijn geliefde Moll?

Ze stopte die gedachte diep weg. Haar moeder zou niets overkomen. Ze was zwanger, niet ziek. Ze leed niet aan een ongeneeslijke ziekte. Zodra de dokters haar moeders bloeddruk omlaag hadden gekregen, kwam ze weer thuis.