Eigenlijk had Jack zich op de avond moeten verheugen - hij had die middag geweldig nieuws gehad en dat, samen met het feit dat hij Clare zou zien, had hem een stuk gelukkiger moeten maken.

Maar gisteravond hadden Clare en hij ruzie gehad. Dat was niet voor het eerst geweest, maar door de aard van de woordenwisseling verlangde hij er niet bepaald naar haar terug te zien. Hij had haar liever pas later in de week gezien, maar dat zou haar alleen maar meer van streek hebben gemaakt: ze hadden het dineetje van vanavond, waarop hij Clares ouders zou ontmoeten, al een keer verzet.

De oorzaak van hun ruzie zat hem nog steeds dwars. Clare had hem ervan beschuldigd dat hij was geobsedeerd door Tony of, juister gezegd, door wat Tony had gedaan. 'Zet je er nou maar overheen,' had ze gezegd. 'Gedane zaken nemen geen keer. Mijn man heeft mij voor een ander verlaten, maar hoor je mij daarover doorzeuren?'

'Doorzeuren?' had hij ongelovig gezegd. 'Vind je dan dat ik dat doe?'

Ze had haar servet verfrommeld en op haar lege bord gesmeten. 'Zie het nou maar onder ogen, Jack: je hebt de hele avond niets anders gedaan dan over hem klagen. Je bent jarig, ik heb grote moeite gedaan om deze maaltijd voor je klaar te maken, en je hebt er nauwelijks van gegeten. Ik ben het zat om je te horen klagen over je bijna ex-vrouw die je er volgens jou van weerhoudt je kinderen te zien. En bovendien...'

Hij legde zijn mes en vork neer. 'Ik geloof dat ik wel begrijp wat je bedoelt.'

Ze stond op en begon luidruchtig de tafel af te ruimen. 'O ja? En wat denk je dan dat ik bedoel?'

Hij stond ook op en nam het serviesgoed van haar over. 'Dat ik van een mug een olifant maak.'

In de keuken gingen ze elkaar zwijgend uit de weg terwijl ze dingen wegborgen en koffiezetten. 'Jack,' zei ze uiteindelijk, 'we hebben het zo goed samen, maar ik kan niet tegen Maddie en je dochters op.'

'Dat hoeft ook helemaal niet.'

'Maar zo voelt het wel.'

'Dat is dan jouw probleem.'

Ze zette het koffieapparaat aan en keek hem vinnig aan. 'Maar het is toch óns probleem?'

Omdat hij geërgerd was, zei hij: 'Ik heb genoeg problemen van mezelf zonder de jouwe er nog eens bij te krijgen. Als jij er niet tegen kunt dat ik twee dochters heb van wie ik hou en die ik moet zien, moet je daar zelf maar mee klaar zien te komen. Dat kan ik niet voor je doen.'

'Kun je dat niet of wil je dat niet?'

'Doe niet zo pedant.'

'Goed zo, Jack, loop maar voor de vraag weg in plaats van hem te beantwoorden. Bang voor de waarheid, hè?'

'En wat voor waarheid mag dat dan wel zijn?'

'Dat je je er niet overheen hebt gezet. Het wordt tijd dat je accepteert dat Maddie en je dochters een nieuw leven zijn begonnen. Goed, dat doen ze zonder jou, en dat lijkt niet eerlijk, maar het is nu eenmaal zo. Dus je kunt er maar beter het beste van maken. Want als je dat niet doet, ga je je eenzaam en ellendig voelen en word je een verbitterd man, die Lucy en Amber niet zullen willen zien. Is dat wat je wilt?'

Hij was niet blijven slapen, zoals hij van plan was geweest. In plaats daarvan was hij naar huis gereden en had hij zich afgevraagd waarom hij eigenlijk moeite deed voor een relatie met Clare.

Ze hadden elkaar via gemeenschappelijke vrienden ontmoet - het gebruikelijke scenario voor pasgescheiden mensen die onverwacht weer op de vrijgezellenmarkt kwamen. 'Clare is geweldig,' had Des gezegd toen ze begin mei waren wezen stappen. 'Ze is een collega van Julie, en nog een vriendin ook. Ze is onlangs gescheiden, maar is bereid om de mannelijke soort het voordeel van de twijfel te gunnen. Jullie kunnen het vast goed met elkaar vinden.' Des leidde het kantoor in Holmes Chapel van Norris & Rowan, en Jack was voorzichtig belangstellend op de uitnodiging voor een etentje ingegaan. Zeer tot Des' tevredenheid hadden Jack en Clare het inderdaad uitstekend met elkaar kunnen vinden.

Dus vanavond, vijf maanden later, zou Jack Clares ouders ontmoeten. 'Het is niets om je druk over te maken, Jack,' had ze gezegd toen ze het voor het eerst had voorgesteld. Maar hij wist dat het dat wel was. En hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Het was te vroeg. Het gaf hem het gevoel of hij op een breuklijn woonde: de grond kon elk moment onder zijn voeten opengaan.

Hij reed door het hek van het Maywood Grange Hotel en parkeerde zijn auto op het laatste open plekje, naast Clares Audi TT. Hij zette de motor uit, trommelde met zijn vingers op het stuurwiel en vroeg zich af waarom hij zich in deze situatie had laten manoeuvreren.

Hij huiverde en kreeg plotseling de neiging de auto weer te starten en naar huis te rijden.

Clare had zich verontschuldigd voor wat ze had gezegd - ze had hem die ochtend op kantoor gebeld. 'Jack, dat had ik allemaal niet moeten zeggen. Natuurlijk is het voor jou een stuk moeilijker te aanvaarden dat je huwelijk is stukgelopen dan het in mijn geval voor mij was. Ik heb geen kinderen die de zaak ingewikkelder maken. Gaat het nog door vanavond? Pap en mam verheugen zich er erg op om je te ontmoeten.'

'Clare, ik weet eigenlijk niet...'

'Ik heb gezegd dat het me spijt, Jack.'

Omdat hij zich ervan bewust was dat hij onbillijk deed, had hij gezegd: 'Goed, hoe laat wil je dat ik er ben?'

Clare zag hem voordat hij haar zag. Ze kwam naar hem toe en gaf hem een kus. 'Ik begon me net ongerust te maken,' zei ze, en ze veegde de lippenstift van zijn wang. 'Ik dacht dat je misschien... Nou ja, het doet er niet toe wat ik dacht, je bent er nu.' Ze trok zijn kraag recht. 'Alles goed?'

'Prima,' loog hij, en hij nam haar hand. 'Vooruit dan maar, stel me maar aan je ouders voor.'

Mevrouw en meneer Gilbert - 'zeg alsjeblieft Terry en Corinne' - deden overdreven hun best om aardig te zijn, waarschijnlijk in opdracht van Clare. Nu en dan zag hij een veelbetekenende knipoog, af en toe zelfs een glimlach van heimelijke verstandhouding. Het onbehagen dat hij buiten, in de auto, had gevoeld, was inmiddels vele malen groter geworden. Hun vurige verlangen om hun enige dochter te laten hertrouwen - en hen ongetwijfeld van kleinkinderen te voorzien - was afschuwelijk duidelijk. Maar toen ze naar zijn eigen kinderen begonnen te vragen, en voorstelden dat Clare en hij een keertje met hen thee zouden komen drinken, vond hij hun manier van doen verontrustend opdringerig. Hij begon over iets anders en zei: 'Clare, dat vergat ik je nog te vertellen, maar ik heb vandaag goed nieuws gehad. Ze hebben me gevraagd om...'

'O, kijk eens, wat lekker,' zei ze toen de toetjestrolley langskwam, onderweg naar een ander tafeltje. 'De tiramisu ziet eruit om een moord voor te doen. Sorry, Jack, wat zei je?'

Hij forceerde een glimlach en zei: 'Laat maar. Ik vertel het je later wel.'

Maar er kwam geen later. Nadat ze afscheid hadden genomen, had Clare hem een kneepje in zijn arm gegeven en gezegd: 'Was dat nou zo erg?' Daarna was hij in zijn eentje naar huis gereden. Alleen was hij niet naar huis gegaan. Hij had de auto in de garage gezet en was een eindje gaan lopen. Het rijtje huizen waar hij woonde lag aan de rivier en via het pad langs de rivier was hij naar het centrum gelopen. Hij had zin in een borrel.

Zijn timing was afschuwelijk. De eerste kroeg waar hij binnenkwam, zat bomvol; de bar stond vol jongelui. In de volgende die hij probeerde, was het al net zo: harde muziek, en het zag er blauw van de rook. Omdat hij zich een oude zuurpruim voelde, gaf hij de gedachte van een borrel op en besloot hij zijn boze bui maar liever van zich af te lopen. Het zou trouwens niet verstandig zijn om morgen met een kater op zijn werk te komen. Dat zou niet bepaald een goede indruk wekken, zeker niet nu hem was gevraagd om partner te worden.

Dat was wat hij Clare tijdens het diner had willen vertellen. Zijn reactie op haar gebrek aan belangstelling - het haar niet vertellen - leek hem nu meer het gedrag van een nukkig kind dan dat van een volwassen man. Waarom gedroeg hij zich zo afschuwelijk?

Als hij eerlijk tegen zichzelf was, had hij Clare eigenlijk helemaal niet over deze meevaller willen vertellen. En dat, veronderstelde hij, zei heel wat over zijn gevoelens voor haar. Hij moest er een punt achter zetten, wist hij. Diep in zijn hart wist hij het al weken. Hij had haar te snel na zijn breuk met Maddie ontmoet, toen hij nog kwetsbaar was en had gedacht dat zij het antwoord was op zijn eenzaamheid en zijn gekwetste trots. En hoewel Clare het nooit zou toegeven, had zij hem waarschijnlijk als middel gezien om verder te werken aan haar plan om gelukkig getrouwd te raken en kinderen te krijgen. Dat misgunde hij haar niet - een gezin was tenslotte wat Maddie en hij ook het liefst hadden gewild. Ze kwamen allebei uit een gebroken gezin: Maddies ouders waren gescheiden toen ze twaalf was, en de zijne waren omgekomen bij een auto-ongeluk in zijn tienertijd. Ze hadden het belangrijk gevonden om te creëren wat ze vonden dat ze zelf hadden gemist. Kinderen zouden hun geborgenheid, stabiliteit en continuïteit geven. En dat hadden ze ook gehad, tot Tony roet in het eten had gegooid.

Tony was nooit getrouwd geweest. 'Daar heb ik het te druk voor,' had hij altijd beweerd als Jack en Maddie hem plaagden dat hij een schandalige losbol werd: naarmate hij ouder werd, werden zijn vriendinnen jonger. Nog niet zo lang geleden had hij in een bui van dronken zelfmedelijden toegegeven dat hij Jack benijdde. 'Jij hebt alles wat ik ooit heb gewild: een beeldschone vrouw die je aanbidt en twee kinderen die vinden dat je de liefste vader van de hele wereld bent.'

'Maar jij bent degene met de Porsche en elke nacht van de week een ander vriendinnetje.'

'Dat heeft niets te betekenen,' had Tony gezegd, en hij had zijn arm om Jack heen geslagen, zoals altijd wanneer hij te veel had gedronken. 'Neem nou maar van mij aan dat het absoluut niets te betekenen heeft, tenzij je vindt dat je niet zonder die vrouw kunt.'

En als je Tony moest geloven, was dat wat hij nu voor Maddie voelde. 'Het spijt me, Jack,' had hij gezegd, nadat Jack hen in bed had betrapt, 'maar ze betekent alles voor me. Zonder haar kan ik niet leven.'

'Ik ook niet!' had Jack geroepen. En met een forse kaakslag had hij Tony tegen de grond geslagen. 'Ze is mijn vrouw en jij krijgt haar niet!'

Als hij had gedacht dat hij met geweld een eind aan de verhouding kon maken, had hij zich in Tony vergist. En in Maddie. Die avond nog had ze de meisjes meegenomen en was ze bij Tony ingetrokken. Ze was meteen een echtscheidingsprocedure begonnen. Het ene moment was Jack een gelukkig getrouwd man geweest, het volgende was hij gedumpt. Zijn vrienden hadden zijn zelfvertrouwen opgekrikt door hem te vertellen dat hij een geweldige partij was en dat zijn enige probleem zou zijn hoe hij zich alle geweldige vrouwen van het lijf moest houden die achter hem aan zouden komen.

Allemaal onzin natuurlijk, maar ze hadden het goed bedoeld. Eén of twee hadden zelfs toegegeven dat ze jaloers waren, dat ze wilden dat zij weer vrij waren en niet gebonden door de drie H's: huwelijk, hypotheek en een homogaam seksleven. Het waren maar praatjes. Niemand van hen wilde dat zijn huwelijk zou eindigen als het zijne. Of dat hun kinderen er zo onder zouden lijden als de zijne.

Het was inmiddels drukker op straat: de kroegen liepen leeg en de onbekommerde jongelui die de bars hadden gemonopoliseerd, stroomden luidruchtig de koude nachtlucht in. Hij ging opzij voor een stel dat elkaar voor een hartstochtelijke zoen in de armen was gevallen, stak over en liep de hoofdstraat van Maywood in. Hij kwam langs Turners, een ouderwets warenhuis dat tegen de verdrukking in was blijven bestaan, en liep door richting Boots, Woolworths en W.H. Smith, waar het voetgangersgebied begon. Hier waren de winkels kleiner en persoonlijker. Er was een bruidswinkel, een juwelier, een bloemist (alle drie lekker dicht bij elkaar), een Aga-winkel, een uitstekende delicatessenzaak en, aan de overkant, twee schoenwinkels (naast elkaar), een stomerij, een winkel met grenen meubels, een kapsalon en Novel Ways, de enige boekwinkel in de stad. Vorig jaar had de eigenaar het pand ernaast gekocht - Jack was belast met de verkoop zodat hij kon doorbreken en zijn klanten een koffieshop kon bieden.

Voordat Clare op het toneel was verschenen, had Jack er dikwijls rondgesnuffeld, waarna hij een koffie-verkeerd nam en ging zitten lezen. Clare was geen lezer: ze was een doener, die liever bezig was. Nostalgie naar de tijd van voor Clare deed hem oversteken om in de etalage van Novel Ways te kijken. Hij zag dat de nieuwste Harry Potter was verschenen en nam zich voor om de volgende dag even aan te wippen om hem voor Amber en Lucy te kopen. Zijn dochters en hij hadden de vorige delen samen gelezen en het idee om er met dit deel voor te gaan zitten monterde hem op. Het zou iets zijn om naar uit te kijken wanneer ze uit Amerika terugkwamen.

Maar stel dat Tony hem voor was en het voor hen kocht?

Hij tandenknarste en wilde net weglopen toen iets zijn blik ving. Het was een papiertje dat op een van de ruitjes in de deur was geplakt:

Ooit overwogen een boek te schrijven, of een paar dichtregels neer te pennen? Ja? Waarom zou u dan geen schrijfcursus volgen, waarop u, onder nieuwe vrienden, die verborgen talenten kunt ontdekken waarvan u niet wist dat u ze had?

Hij las het nog een keer en dacht aan alle liedjes die hij als tiener had geschreven. Hij was ermee gestopt toen hij Maddie had ontmoet en had zijn werk afgedaan als onvolwassen geraaskal. Maar schrijven zou ook louterend kunnen zijn. Hij zou er alle woede en verbittering mee kunnen afreageren waarvan hij niet wist waar hij ermee heen moest.

Zonder zichzelf de kans te geven van gedachten te veranderen zocht hij in zijn zakken naar een pen. Hij vond er een en schreef naam en telefoonnummer van de contactpersoon op de rug van zijn hand.