Het was de dag voor kerst en Dulcie keek vol afschuw naar de hoeveelheid eten die ze net uit de auto naar binnen had gezeuld. In het supermarktkarretje had het niet zoveel geleken, maar hier, in haar keuken, zag het er obsceen uit. Ze begon aan de vervelende klus om alles in de keukenkastjes, de koelkast en de vriezer te bergen.

Als de kinderen niet zo dol waren op een ouderwets kerstfeest met alles erop en eraan, had Dulcie de hele ellendige zaak maar wat graag uit haar hoofd gezet en was ze ergens in een hutje op de hei gaan zitten. Zelfs in haar eentje thuisblijven had iets aantrekkelijks: ze zou volkomen tevreden zijn geweest met iets eenvoudigs, maar lekkers te eten in huis en een paar flessen wijn. Ze had nooit zo nodig een druk leven hoeven leiden, zoals Prue en Maureen, die zich als ze geen volle agenda hadden gingen vervelen en gewoon zaten te wachten tot de telefoon ging. Of anders wel een reden verzonnen om iemand te bellen. Dat had Prue gisterochtend nog gedaan, waarmee ze Dulcies gedachtegang had onderbroken toen ze probeerde het korte verhaal af te maken dat ze wilde insturen voor een wedstrijd. Ze had de groep pas vorige donderdag bekend dat schrijfwedstrijden haar zwak waren: 'Ze zijn verslavend,' had ze gezegd, 'dus wees gewaarschuwd.' Omdat iedereen met de feestdagen zoveel verplichtingen had, hadden ze besloten met de kerst een paar weken vrij te nemen, dus zouden ze elkaar pas na nieuwjaar weer zien. Ze zou de groep missen in de vakantie.

Toen het laatste eten was weggeborgen, propte Dulcie de plastic zakken in de afvalbak en zette een pot thee. Ze beloonde zichzelf voor haar harde werken met een blik in de krant, en liet de bedden die ze nog moest opmaken en de handdoeken die ze nog in de logeerkamer moest leggen nog maar even zitten. Ze had nog alle tijd. Het duurde nog drie uur voordat Kate en Andrew - plus een onbekende - aankwamen. Ze had aangeboden naar Crewe te rijden om hen daar van de trein te halen, maar ze hadden met alle geweld het boemeltje naar Maywood willen nemen - het was maar drie kwartier extra reistijd.

Andrew had vreemd geheimzinnig gedaan over wie hij meebracht en had alleen gezegd dat het iemand was die ze beslist moet leren kennen. Natuurlijk had dat Dulcie aangezet tot de overpeinzing dat ze binnenkort misschien wel een nieuwe rol kreeg, die van schoonmoeder. Dat idee stond haar wei aan. Ze had Kate aan de telefoon gevraagd wat zij wist, maar Kate had op nogal ontwijkende toon gezegd: 'Bijna niets, mam, alleen dat ze voor elkaar geknipt zijn. Ik geloof niet dat ik Andrew ooit zo gelukkig heb gezien.'

'Dus het is serieus?'

'Dat hangt ervan af wat je serieus noemt,' had Kate gezegd. 'En hou nou op met die ondervraging, mam, het is niet eerlijk. Staat de boom al?' 'Ja'

'Doen de lichtjes het?'

'Wil je lichtjes?'

'Mam, zeg nou niet dat je geen... O, je maakt een grapje, hè?'

'Misschien. En voordat je het vraagt: ja, ik heb chocoladegeld voor je gekocht, en kilo's paranoten, genoeg voor tot de Pasen.'

'Maar je kunt geen kerst vieren zonder paranoten. Het zou niet hetzelfde zijn.'

'Weet ik, schat - ik zou het alleen prettig vinden als iemand ze eens een keer op zou eten.'

Om halfvijf belde Richard, zoals hij had beloofd. Hij was weer aan het werk, parttime, en met de strenge opdracht het rustig aan te doen - niet meer dan tweeënhalve dag per week. Dat hield in dat hij Dulcie vaker kon bellen. Ze hadden zelfs samen geluncht. Hij zag er veel beter uit en Dulcie had er alle vertrouwen in dat hij binnenkort weer helemaal de oude zou zijn.

Maar bij zijn eerste opmerking kneep ze in paniek in de hoorn. 'Dulcie,' zei hij, 'je hoeft geen ja te zeggen, maar we hebben een van onze gebruikelijke kerstborrels en Angela wil je uitnodigen.'

'Mij? Waarom? O, mijn hemel, weet ze het? Misschien wil ze ons op de proef stellen, van dichtbij bekijken hoe we proberen elkaar te ontlopen. Denk je dat dat het is?'

'Rustig, lieverd, rustig. Zo is het helemaal niet. Sinds ze je die dag in Maywood heeft ontmoet, heeft ze indruk op je willen maken met het huis.'

'Het kan me niet schelen of ze er een soort Graceland van heeft gemaakt, met Elvis die bij de deur "Love Me Tender" zingt - ik wil het niet zien.'

Hij lachte. 'Maar als het inhoudt dat we een paar uur bij elkaar kunnen zijn, zou dat het dan niet waard zijn?'

Dulcie kon haar oren niet geloven. 'Wil je zeggen dat jij wilt dat ik kom?'

'Ja, zeker.'

'Je bent gek!'

Hij lachte weer. 'Alleen op jou.'

'Richard Cavanagh, je moet ophouden met die afschuwelijke clichés.'

'Sprak de schrijfster. Dus je komt?'

'Dat weet ik nog niet. En je hebt me nog niet verteld wanneer dat feest wordt gehouden.'

' Tweede kerstdag.'

'Maar dan zijn Kate en Andrew hier.'

'Breng ze dan mee. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Bovendien zou ik ze graag ontmoeten.'

Ze aarzelde. 'Ik weet het niet, Richard. Stel dat we ons verraden?'

'Dan zij dat zo. Ik ben het zat om...'

'Richard,' onderbrak ze hem, 'dat kun je niet menen.'

'Ik heb nog nooit iets zo ernstig gemeend. Ik wil bij jou zijn, dat weet je. O, stik, mijn andere telefoon gaat, ik moet ophangen. Zeg, Angela zal je vanavond waarschijnlijk nog bellen, doe dus je best om verbaasd te klinken.'

'Dat zal niet moeilijk zijn.'

Het was donker en het goot toen Dulcie naar het station reed, maar ze was in een uitstekende bui. Bij nader inzien, en ondanks het risico dat ze nam, was ze blij dat ze Richard in de kerstperiode zou zien, want dat was nog nooit eerder gebeurd. Dat genoegen werd maîtresses altijd onthouden.

Toen ze voor het station stopte, zag ze dat de trein al binnen was: hij de ingang stonden allemaal mensen met paraplus te wachten lot ze werden opgehaald. Ze zag Kate en Andrew voordat ze haar zagen en toeterde om hun aandacht te trekken. Kate zag haar het eerst en Dulcie vroeg zich net af waar Andrews vriendin was, toen ze een jongeman met donker haar in de gaten kreeg. Hij viel op in de menigte, zo lang en elegant gekleed was hij, met een dikke overlas met opgezette kraag. Hij was opvallend knap.

Ik geloof niet dat ik Andrew ooit zo gelukkig heb gezien.

Dulcie ademde diep in en haatte zichzelf omdat ze zich geschokt voelde. Waarom had Andrew het haar nooit verteld? Had hij haar zo bekrompen gevonden?

Dergelijke gedachten schoten door haar hoofd in de tijd die Kate nodig had om hun voor te gaan naar waar Dulcie geparkeerd stond. Normaal zou ze niet zijn uitgestapt en had ze het aan de kinderen overgelaten om hun bagage achterin te zetten, maar deze keer vond ze dat ze zich anders moest gedragen. Ze moest vanaf het begin duidelijk maken dat ze het enig vond om Andrews vriend te ontmoeten. Zijn vriénd? Of was partner de politiek correctere term? Ze liep om de auto heen om Andrew te omhelzen en gerust te stellen: hij leek op van de zenuwen.

Miles bleek de ideale gast en Dulcie vond hem geweldig aardig - en niet alleen omdat hij een grote doos van haar favoriete pâtes de fruits had meegebracht. Aan tafel was hij amusant en behulpzaam geweest, en verder had hij zich geliefd gemaakt door erop te staan dat Kate en hij de keuken aan kant zouden maken zodat Andrew en zij een rustig babbeltje konden maken. 'Hier,' zei hij, en hij haalde een fles port uit een tas die Dulcie nog niet eerder was opgevallen. 'Neem mee naar de zitkamer. O, en misschien vind je dit lekker.' Als bij toverslag verscheen er een keramische pot met stilton van Fortnum & Mason's.

Ze keek hoe haar zoon nerveus door de kamer drentelde, een kaart van de schoorsteenmantel pakte, een kandelaar in de boekenkast recht zette, zelfs een bal aan de kerstboom verhing. Ze schonk twee glazen port in en wachtte tot hij iets zou zeggen. Andrew hield er niet van om te worden opgejaagd: als klein kind al had hij altijd overal de tijd voor genomen, of het nu ging om zijn veters vastmaken, of het laatste beetje melk uit zijn ontbijtkom lepelen. Het was een gewoonte die zijn zusje gek had gemaakt. 'Schiet op!' riep ze dan tegen hem, en ze stond stampvoetend in de keuken, als de dood dat ze te laat op school zou komen. Hij had Kate nooit te laat laten komen, maar zijn onverstoorbaarheid had zijn wispelturige driftkikker van een zusje woedend gemaakt. Moeders kennen instinctief de sterke en zwakke kanten van hun kinderen, en Dulcie had er nooit aan getwijfeld dat Kate alles aan zou kunnen wat het leven voor haar in petto had, maar ze was bang geweest dat er van Andrew, die altijd een zachte, bedachtzame jongen was geweest, misbruik zou worden gemaakt. Tot dusverre was haar angst ongegrond gebleken en had Andrew laten zien dat hij net zo taai was als zijn zusje. Zo niet taaier. Hij maakte belachelijk lange dagen in een Londens ziekenhuis op de neus-, keel- en oorafdeling. Hij had altijd al arts willen worden, en zijn vader zou trots zijn geweest dat hij zijn droom had waargemaakt.

'Het spijt me, mam,' zei hij ten slotte, met zijn rug naar haar toe, terwijl hij een volgende kerstkaart bekeek. 'Ik had het je moeten vertellen, maar het leek er nooit het juiste moment voor.' Hij zette de kaart terug, draaide zich langzaam om en keek haar aan. 'Vind je het erg, of zit je je zoals altijd groot te houden?'

'O, Andrew, wat ken je me goed! Maar toch ook zo slecht. Natuurlijk vind ik het niet erg. Ik ben alleen teleurgesteld dat je vond dat je het juiste moment moest afwachten om het me te vertellen. Je hebt toch zeker nooit aan mijn reactie getwijfeld?'

Hij glimlachte. 'Je moeder vertellen dat je homofiel bent, is niet gemakkelijk, zelfs niet voor een intelligente, volwassen kerel.'

'Hoe lang weet je het al?'

'De meeste mensen zeggen dat ze het diep in hun hart altijd al hebben geweten, maar ik wist het pas zeker toen ik uit huis ging. Én voordat je het vraagt en er wakker van ligt: ik ben niet promiscue geweest.'

Ze probeerde niet al te opgelucht te kijken. Maar hij had het toch gezien. 'Ik ben altijd kieskeurig geweest, mam. En voorzichtig.'

'En Miles?'

'Hij ook.'

'Goed.' Ze trapte haar schoenen uit en trok haar voeten op. Zou Philip dit ook zo goed hebben aangepakt, vroeg ze zich af. Ze dacht graag van wel, maar mannen konden zo vreemd op dit soort dingen reageren. Toen ze een slokje van haar port had genomen, zei ze: 'Hoe lang weet Kate het al?'

'Ik heb het haar vorig jaar verteld - of eigenlijk had ze het geraden. Tot die tijd heb ik mijn sporen uitstekend weten uit te wissen. Eigenlijk dom en zinloos.'

Teleurgesteld dat het Kate, die niet bepaald bekendstond om haar observatievermogen, eerder was opgevallen dan haar, zei Dulcie: 'Ik vind Miles vreselijk aardig. Kate zei dat ze je nog nooit zo gelukkig had gezien. Is dat waar?'

Hij knikte en liet zich op de bank tegenover haar in de zachte kussens zakken. 'Het voelt goed met Miles.'

Ze dacht aan Richard en staarde in de flakkerende vlammen van de haard. 'Ik weet precies wat je bedoelt.'

'Was het tussen jou en pap ook zo?'

Dulcie wilde het beamen, maar bedacht zich toen en besloot haar zoon over haar eigen geheime leven te vertellen. 'Dit komt misschien als een verrassing, Andrew, maar ik heb al drie jaar een verhouding met een getrouwde man. We houden erg veel van elkaar en volgens mij komt aan die relatie voorlopig nog geen einde.' Het was geweldig bevredigend om de verbazing op zijn knappe gezicht te zien.

Vooral toen hij glimlachte.