Philippe stond opgewonden tegenover Chloe. Zijn lichte schoenen van krokodilleleer vormden een scherp contrast met zijn onberispelijk geperste donkerbruine broek. Hij zag er als gewoonlijk keurig gekleed uit, ook al was de temperatuur om zeven uur 's morgens bijna om te stikken.

Chloe had een beetje een kater van de vorige avond en ze moest zich haasten met aankleden, want ze was al een half uur te laat. Het werd niet bepaald professioneel geacht om te laat in de studio te verschijnen en de regie-assistent kreeg er altijd wat van. 'Chérie, we moeten het toch eens hebben over dat video-aanbod. Ik dacht dat je weer graag wilde zingen.' Hij bleef met het contract •voor haar neus wapperen, terwijl ze geagiteerd de kamer rondrende om zich te kleden, haar tanden te poetsen en haar slordige krullen te kammen. 'Luister, Philippe. Het gaat nu niet. Ik kan er nu niet met je over praten. Ik ben al veel te laat, dat zie je toch?' 'We moeten het eens worden over dat contract, chérie. Je hebt het tegenwoordig steeds te druk, alsmaar uitstellen tot morgen. Ga nu even zitten - rustig alsjeblieft - om dat contract samen door te lezen, dan...'

'Philippe, luister naar me, verdomme!' Eigenlijk moest ze haar woede bewaren voor de vandaag te spelen scène tussen Miranda en Sirope, maar ze kon zich niet langer inhouden. 'Ik moet nu de deur uit, hoor je! Ik heb barstende hoofdpijn. Ik heb maar vier uur geslapen. Alsjeblieft, Philippe, laat me nu naar mijn werk gaan!' Ze werd vuurrood van woede en van de warmte en haar hartslag ging vreemd tekeer. Konden vrouwen van veertig een hartaanval krijgen? vroeg ze zich even af. 'Laten we er later over spreken, Philippe. Vanavond, dat beloof ik je.' 'Goed, goed, je luistert toch nooit naar me. Ik ben maar een hond. Vergeet dat contract maar. Gooi het maar in de vuilnisbak, het kan me al geen donder meer schelen. Ik heb het voor jou gedaan, maar het interesseert je toch nooit wat ik voor je doe, mevrouw de diva.' Ze had het gevoel dat ze zijn verongelijkte gemok geen dag langer kon verdragen. 'Luister, schat, ik weet heus wel dat het videocontract heel belangrijk is. Ik wil het niet in de vuilnisbak gooien. Laten we erover praten zodra ik vanavond thuiskom, voor we naar het etentje bij Jasper gaan, goed?' Ze kuste hem vluchtig op zijn wang en glimlachte krampachtig.

'Oké, alles moet altijd gaan zoals jij het wilt,' bromde hij, een beetje gunstiger gestemd door haar vriendelijke gebaar. 'Tja, ik ben en blijf nu eenmaal een slavin van Saga.' Ze deed een sjaal om en zette een zonnebril op. In de spiegel zag ze dat ze weer nodig een paar pondjes moest afvallen. 'Kom om een uur of zeven naar de studio, schat. Dan is het daar rustig en kunnen we het contract op ons gemak bespreken zonder gestoord te worden. Tot vanavond dan maar. Ik moet me nu haasten.'

De opnamen verliepen traag. De plotselinge hittegolf deed de medewerkers geen goed, want als gewoonlijk functioneerde de airconditioning niet naar behoren. Het kwam Chloe voor dat de temperatuur in Zuid-Californië altijd of te hoog ofte laag was en in de oude studio deugde er niet veel meer van de verwarming en de luchtkoeling.

De gemoederen liepen op. Chloe had zelfs een meningsverschil met Chelsea, voor wie ze altijd veel bewondering had. Sissy was kwaadaardiger en hatelijker dan ooit en de technische medewerkers keken somber. Pas toen Bill Herbert de kijkcijfers van de vorige avond bracht, kwam er wat verbetering in de stemming. Saga was weer gestegen en stond één plaats boven America.

Chloe zat moe voor het verplaatsbare toilettafeltje en poederde haar gezicht voor de twintigste maal. Haar vermoeidheid was haar goed aan te zien en ze had zwarte kringen onder haar ogen die zelfs de dikste make-up niet voor de televisiecamera kon verbergen.

Calvin had de hele dag achter in de studiozaal doorgebracht, een onduidelijke figuur met rood haar, een sportpet en een zonnebril. Vanaf de aankomst van Chloe had hij alles wat ze deed nauwkeurig gevolgd. Hij had gezien hoe nijdig ze was toen ze van het toneel wegliep, na een pittig meningsverschil met die aardige Engelse regisseur, waarbij de krokodilletranen over haar wangen liepen. Hij zag ook hoe haar onderdanige gevolg - Vanessa, Trixie en De De - achter haar aan ging naar de caravan om haar te bepraten, haar bevelen te gehoorzamen en haar thee, aspirine en sigaretten te brengen. Allemachtig, wat werd die slet in de watten gelegd. Hij hoorde Sissy tegen haar assistente Doris zeggen dat Chloe een egoïstisch en arrogant kreng was. Dat ze geen notie had van acteren en dat ze haar rol alleen had gekregen omdat ze met Abby Arafat naar bed was geweest. 'Stel je eens voor, zeg! Die vette Abby! Jakkes, vierhonderd pond kwabben die je botten kraken!' giechelden de vrouwen met spottende afkeer.

Calvin had een oud nummer van de American Informer en las dat Chloe door de lezers gelijktijdig tot de meest bewonderde en de meest gehate vrouw van Amerika werd gekozen. Er was geen twijfel aan hoe hij zou hebben gekozen en de kiezers van de laatste categorie zouden hem dankbaar zijn dat hij haar eindelijk uit de weg had geruimd.

In Las Vegas was het hem niet gelukt maar nu, bijna vijfjaar later, was hij ervan overtuigd dat hij er wel in zou slagen. Hij voelde het in zijn gebeente. Hij omklemde de grote stiletto in zijn broekzak, waarmee hij op een paar loslopende zwerfhonden had geoefend. Het mes was als boter door de strot van die beesten gegaan. Dit was al de derde dag dat hij in de studio rondhing om zijn kans af te wachten. Hij hoopte dat hij haar vanavond op de parkeerplaats te pakken kon nemen. Sinds ze zo'n opzichtige rode Ferrari had gekocht, liet ze zich niet meer door een auto met chauffeur halen en brengen. Hij zou haar opwachten op de achterbank van haar wagen. Het stomme wijf nam nooit de moeite de portieren af te sluiten.

'Oké, inpakken en wegwezen!' riep Ned. 'Morgenochtend dezelfde tijd voor alle medewerkers. Welterusten.' Dankbaar begonnen de technici hun spullen in te pakken. Het was kwart voor zeven en al donker buiten. Gelukkig geen latertje, zoals bij televisieopnamen meestal het geval was, maar de meeste medewerkers moesten morgenochtend om zes uur weer klaarstaan.

Chloe liet zich neervallen op de gebloemde bank in haar kleine caravan bij de geluidsregistratie. Doodmoe ontdeed ze zich van haar oorbellen en halsketting. 'Ik ben zo bekaf dat ik me niet eens kan omkleden,' zei ze tegen Trixie. Ze bleef in haar zijden jurk op de bank zitten, terwijl Trixie de overige Miranda-kleding weghing en Vanessa een glas wijn inschonk waar Chloe naar snakte. 'Zal ik bij je blijven, schat?' vroeg Vanessa moederlijk. 'Nee, vanavond maar niet. Philippe komt straks met een contract dat we willen bespreken.' Ze glimlachte mat. 'Tot morgen, hè?' 'Als altijd op tijd en fris als een hoentje,' lachte de onvermoeibare

Vanessa. 'Vergeet niet die blauwe blouse van Saint Laurent mee te nemen, hoor.'

Buiten de wagen, op het donkere toneel, wachtte Calvin af. Hij hield zich verborgen achter een scherm waarop ' Miranda's slaapkamer' stond. Hij zag Trixie en Vanessa bij de hoer weggaan terwijl de laatste technici hun materiaal al hadden ingepakt. Het was nu stil op de set. Alleen buiten in de drukkende avond klonk een dof onweersgerommel. Hij sloop geluidloos naar het raam van de caravan en keek naar binnen.

Ze zat in een rode peignoir aan de toilettafel en keek paperassen door, terwijl ze wijn dronk en een sigaret rookte. De vuile hoer! Hij sloop naar de deur en duwde ertegen. De deur was niet afgesloten. Onnadenkende slet.

Met een gesmoorde kreet van schrik keerde Chloe zich om naar de indringer. Wie was dat? De man glimlachte star, een valse grijns. 'Goedenavond, mevrouw Carriere.'

'Wie ben je? Maak als de bliksem dat je wegkomt, voor ik de bewaking waarschuw!' Ze voelde zich verstarren van angst. 'Kent u me niet meer, mevrouw Carriere?' vroeg hij spottend. Hij nam zijn zonnebril en sportpetje af en daarna de rode pruik. Chloe viel bijna flauw. Het was hem! Lieve god, het was de kerel van wie de politie had gezegd dat hij haar in Las Vegas had willen vermoorden! Ze hadden hem vrijgelaten... Waarom? 'Wat moetje in mijn kleedkamer? Wat wil je van me?' Ze probeerde kalm te blijven, maar dat lukte niet erg. Ondanks de angst die haar bijna verlamde, stak ze haar hand uit naar de telefoon. Maar hij was er eerder bij.

'Ik wil met je praten, mevrouw Carriere. Je herkent me toch, hè?' Ze gaf geen antwoord.

Hij bracht zijn gezicht dicht bij het hare. 'Herken je me ja of nee, hoer?'

'J-ja, ja,' fluisterde ze. 'Ik herken je.' Doe je ogen even dicht, dan verdwijnt hij. Het is een boze droom. Dit gebeurt niet echt. Waar blijft Philippe? Hij had hier om zeven uur moeten zijn... O god, waar is hij? Waarom komt hij niet?

'We gaan even een babbeltje houden. Ik wil met je praten, superster, smerig wijf! Maar eerst wil ik je wat geven!' Hij opende zijn gulp en ontblootte zijn venijnig rode, stijve penis die hij in zijn vuile, eeltige hand hield. In zijn andere hand had hij een stiletto waarvan het lemmet fonkelde in het heldere licht van de lampjes om de kapspiegel.

Hij kwam heel dicht naar haar toe, in zijn ene hand zijn lelijke pik en in zijn andere hand het mes. In haar wanhoop greep ze het wijnglas en gooide de inhoud in zijn gezicht. Hij slaakte een hese kreet, even verblind door de wijn, en liet het mes vallen toen hij zijn handen naar zijn ogen bracht. Van het gunstige moment gebruik makend, schoot Chloe als een haas tussen hem en het opklapbed naar de deur en sprong het donkere toneel op. Het enige vage licht kwam van een klein waaklampje hoog op de omloopstellage, maar ze kende alle hoekjes en gaatjes van het toneel en ze wist precies waar de vier uitgangen waren. Ze moest de bewaking waarschuwen. Om hulp schreeuwen had geen enkele zin, want het toneel werd omgeven door geluiddichte wanden. Op haar hoge hakken haastte ze zich over de ongelijke houten vloer naar een uitweg, maar ze struikelde over een kabel en viel voorover. Ze keerde zich huilend om en zag het silhouet van de man tegen het licht uit de open deur van haar caravan. Uit zijn mond kwamen dierlijke geluiden. Ze zag het mes en ook zijn nu slappe penis uit de gulp van zijn spijkerbroek.

Ze wilde gaan staan, maar voelde snikkend dat ze haar enkel had verstuikt. Hijgend van pijn en angst schopte ze haar schoenen uit en hinkte door de massa kabels naar het decor van de bibliotheek van Saga in de richting van het verlichte bordje 'Uitgang' boven de deur.

'Smerig wijf! Hoer! Ik zal je krijgen, vuil kreng!' Ze hoorde hoe hij dwars door de kabels heen waadde toen haar kousevoeten het zachte Perzische tapijt van de bibliotheek voelden. Nog vijftig meter. Het groenverlichte bordje was als een baken in de nacht. Ze hobbelde langs de als schildwachten opgestelde booglampen en langs het wagentje met de koffiezetapparaten. Waar waren de bewakers en waar bleef Philippe? Ze huilde van angst, want ze kon niet harder lopen.

Plotseling voelde ze dat Calvins handen haar bij haar rug grepen. Ze probeerde zich los te rukken, maar hij had haar al stevig beet. Ze rook zijn zweetlucht toen hij haar op de bruinieren bank van het bibliotheekdecor gooide en schrijlings op haar ging zitten. Zijn weerzinwekkende rode ding was weer hard geworden. Haar zijden peignoir was opengevallen en eronder was zij naakt, op een zwarte panty na. Hij zat boven op haar en zijn stijve penis drukte in haar maag, het mes tegen haar keel.

'Dat was het dan, mevrouw Carriere. Nou ben je aan je eind gekomen, lelijke hoer!' Hij spoog naar haar en met de punt van zijn mes reet hij langzaam haar panty open van haar taille tot haar pubis. In wilde angst vocht ze om los te komen, maar hij zette het mes tegen haar kin en prikte bloed.

'Laat dat! Beweeg je niet, vals kreng. Ik zal je er eens even van laten genieten, wantje bent er gek op, hè? Beweeg je niet, vuile stinkhoer. Ik heb gehoord dat je het graag met alles en iedereen doet, met kerels, honden en paarden... Ja toch, hè, vuile vieze teef. Ik heb allerlei smerige verhalen over je in de gevangenis gehoord.' Hij sloeg haar een paar maal in haar gezicht en probeerde of hij in haar kon komen.

Ik ga nog liever dood, dacht Chloe. Liever dat dan me te laten verkrachten door een moordlustige gek. Met bovenmenselijke kracht, schreeuwend om hulp, gooide ze Calvin van zich af en schopte hem zo hard ze kon in zijn kruis. Op haar knieën kroop ze naar de uitgang.

Buiten meende Philippe gesmoorde kreten te horen toen hij het portier van zijn auto dichtsloeg. Het was bijna niet mogelijk iets op te vangen uit de geluiddicht gemaakte studio, maar hij bespeurde gevaar. Hij duwde de zware deuren open en bleef als aan de grond genageld staan toen hij het tafereel voor zich zag. Chloe, naakt, zat op handen en voeten ineengedoken op het kleed, haar gezicht een vertrokken masker van zwijgende doodsangst. Vlak bij haar stond een man met een geheven mes, klaar om toe te steken.

Calvin schrok toen hij Philippe zag. Even hielden ze zich alle drie heel stil, toen stak hij toe en dreef de stiletto door Philippes overhemd.

Chloe's oren deden pijn van het geschreeuw, maar ze wist niet wie van de drie het hardst schreeuwde, zijzelf, Philippe of die godvergeten gek.

Ze keken altijd samen naar het ochtendnieuws op het draagbare televisietoestelletje in de make-up. In de ene stoel zat Emerald terwijl haar knappe, verjongde gezicht een dun laagje Max Factor kreeg. Ze keek naar haar spiegelbeeld en hoewel haar gezichtsvermogen in de loop der jaren was verminderd, zag ze tot haar tevredenheid dat haar gezicht weer de schoonheid van Emerald op vijfendertigjarige leeftijd had.

Josh zat met gesloten ogen en achterovergebogen hoofd in zijn vaste stoel en dacht aan de komende te spelen scène, grapjes makend met de man van de make-up over de kleurige laag die hij op zijn gezicht gesmeerd kreeg.

Het nieuws op de televisie over de poging tot moord op Chloe en de dood van Philippe deed Emerald en Josh allebei met een schok overeind komen.

'Jezus, ik moet haar opbellen!' riep Josh. Hij sprong uit zijn stoel en rende naar zijn kleedkamer. Hij draaide keer op keer het nummer van Chloe dat hij van Daphne had gekregen maar tot dusver nooit had gebruikt, in toenemende frustratie, maar het toestel bleef in gesprek.

Emerald kwam zonder kloppen bij hem binnen en zei: 'Je moet op de set komen.' Op jaloerse toon voegde ze eraan toe: 'Als ik jou was, zou ik haar niet bellen. Ze heeft zojuist de man verloren van wie ze hield. Als er iemand is die ze niet aan de lijn wil hebben, is het wel haar verliefde ex-echtgenoot.'

Josh legde de hoorn neer en gaf Perry opdracht Chloe een mand witte rozen en tulpen te sturen. Hij schreef er een condoleancebriefje bij.

De volgende dag vertrok Josh voor een week buitenopnamen in het San Gabriel-gebergte. Emerald reisde in de limousine met hem mee. Ze zat koeltjes naar hem te kijken terwijl hij diep in gedachten, weggedoken in zijn wollen trui naast haar zat zonder aandacht aan haar te besteden. Ze beet op haar lip en drukte haar rug nijdig in de kunstleren bekleding van de achterbank.

Ze wilde proberen hem uit haar gedachten te bannen en dat moest ook, want ze had een nieuwe vriend ontmoet, een makelaar uit Houston. Hij was rijk, tweemaal gescheiden en grijs, maar nog redelijk aantrekkelijk. Misschien was hij eindelijk de ware, de man die ze haar hele leven had gezocht en nooit had kunnen vinden, als dat nog ooit gebeurde. Ze deed haar tasje open en staarde in het spiegeltje. Ja, haar gezicht zag er nog geweldig uit. Niets aan veranderd, sinds ze er een halfuur geleden naar had gekeken. Ze had .'het' nog allemaal, de schoonheid, de magische uitstraling, de roem, de macht. Ze was weer een superster. Ze had de wereld in haar hand. Ja toch?

De radio speelde zachte, romantische muziek. Nat King Cole zong: 'The greatest thing you'll ever learn is just to love and be loved in return.' Josh luisterde naar die woorden. Hij had de song in de jaren zeventig samen met Chloe in Las Vegas gezongen en de mensen in de zaal waren op hun stoelen geklommen. Hij dacht aan het vuur dat hij in haar turkooiskleurige ogen had gezien terwijl ze hem onder het tweestemmig zingen van die woorden had aangekeken, toen ze in die rokerige zaal uitsluitend oog voor elkaar hadden gehad.