Acht jaar lang hadden ze de boventoon gevoerd als een van de gelukkigste en succesvolste paren in de showbusiness. Maar in het afgelopen jaar, toen de laatste drie platen van Josh uit de hitparade waren gevallen, was zijn manier van doen zo ergerlijk en onverdraaglijk geworden dat ze het niet meer bij hem kon uithouden. Maar ze was toch vol goede moed gebleven dat een door de rechtbank bekrachtigde echtscheiding hem tot zijn positieven zou brengen, zodat hij zou inzien wat hij verloor als ze bij hem weg was. Langs de ramen van de treincoupé waarin ze eerste klas naar Schotland reisde, gleden regendruppels. Het was een sombere dag in januari. Natte sneeuw joeg tegen de daken van de precies aan elkaar gelijke, grauwe rijtjeshuizen van de buitenwijken van Edinburgh, waar Chloe's trein langsreed. Alles zag er even kleurloos en naargeestig uit als ze zich voelde. Warmte en veiligheid zoekend, drongen schapen op kletsnatte weilanden dicht tegen elkaar aan en de aanblik van dit alles scheen een weergave van haar eigen mistroostigheid.

Ze schonk het laatste restje uit de fles Liebfraumilch in een dik glas van de Engelse Spoorwegen en door de warmte van de wijn werd haar schuldgevoel algauw verdrongen door een gevoel van behaaglijkheid. Ze liet alles achter zich. Weg van Josh, weg van zijn leugens, weg van zijn overmatig alcohol- en druggebruik en van zijn jacht op andere vrouwen. Ook weg van haar stiefdochter Sally, een eigenwijs wicht uit Beverly Hills, wier liefde voor haar vader al even fel was als haar afkeer van haar stiefmoeder.Chloe had nooit kunnen begrijpen waarom Sally haar zo intens haatte. Chloe kon naar eer en geweten getuigen dat ze zich in alle bochten had gewrongen om een zo goed mogelijke pleegmoeder voor het meisje te zijn, want ze wist maar al te goed wat het voor het kind betekende dat ze haar moeder langzaam aan kanker zag wegkwijnen. Maar ondanks al Chloe's inspanningen om voor Sally de moederrol te vervullen, leek het of Sally hoe langer hoe meer een hekel aan haar kreeg.

Toen Chloe en Joshua Brown in 1972 trouwden, was Sally bijna acht, een broodmager, nors kijkend kind met dunne vlechtjes en druifgroene ogen die sterk opvielen in een smal, eigenaardig volwassen gezichtje. Ze scheen altijd als bij toverslag stilletjes uit allerlei hoeken en gaten op te duiken als Josh en Chloe dicht tegen elkaar aan op de bank naar de televisie keken onder het genot van een echte Engelse 'tea' waar ze allebei zo dol op waren, genietend van reepjes bruinbrood zonder korst met boter en honing, en in die intimiteit altijd heel lief en attent voor elkaar.

Zonder dat de geliefden het merkten, stond het magere kind dan stilletjes en ijzig naar het prille huwelijksgeluk te staren. Josh was niet altijd een toegewijde vader voor Sally geweest, zodat Chloe er wel voor zorgde dat het meisje niet werd verwaarloosd. Maar in Sally's gedachtenwereld was Chloe haar rivale als het ging om de liefde van haar vader. In de loop der jaren groeide Sally's jaloezie uit tot haat jegens haar stiefmoeder en Sally had algauw gemerkt dat hoe meer ze zich misdroeg en Chloe beledigde, des te meer aandacht ze van haar vader kreeg.

Hun bediende Roberto had Chloe in de eerste dagen van haar huwelijk bij het samenstellen van de menu's aangesproken met 'mevrouw Brown'. Sally, die een stripboek zat te lezen, barstte opeens heftig tegen de verschrikte Filippino uit: 'Noem haar geen mevrouw Brown! Er is maar één mevrouw Brown en dat is mijn moeder!' Daarna rende ze naar haar kamer, waar ze de deur op slot deed, voor niemand bereikbaar behalve voor haar vader Josh, die uit de opnamestudio werd gehaald en het hysterisch geworden kind tegen zich aandrukte en haar zo veel vaderlijke genegenheid schonk als hij maar kon opbrengen.

Toen Josh en Chloe pas getrouwd waren, begon hij zijn dochtertje, om haar niet buiten te sluiten, in te wijden in de geheimen van zijn muziekwereld. Ze was een gretige leerlinge en op haar achtste ging ze op gitaarles, op haar negende op trompetles. Ze kon toen al aardig pianospelen en op haar vijfde had hij haar zangles laten nemen. Josh was gewend tal van aspecten van zijn muziek met haar te bespreken. Ze kon streng en met kennis van zaken kritiek leveren; hij had een zeker respect voor haar opvattingen en meningen en ze verafgoodde hem.

In de acht jaar van het huwelijk van Chloe en Josh was er heel wat gestoei en gegiechel en op vaders knie klimmen en geknuffel geweest. Sally deed het om de aandacht van haar vader van Chloe af te leiden. Eigenlijk deed ze alles wat in haar vermogen lag om Chloe's rivale te zijn en dat was haar maar al te dikwijls gelukt. Van het begin af aan had Chloe zelf een kind van Josh gewild. Ze dacht dat hun huwelijksleven door een kind volmaakt zou worden. Maar hoe ze ook hun best deden, Chloe werd niet zwanger. Ze bezocht de beste gynaecologen ter wereld. Er scheen geen enkele fysieke reden te zijn dat ze niet zwanger werd en het advies luidde dat ze 'zich moest ontspannen en het moest blijven proberen'. Als ze Josh een kind kon schenken, redeneerde ze, zou hun huwelijk wel beter worden, maar diep van binnen wist ze waarom het niet mogelijk was. De vrouwenartsen hadden wel gezegd dat er lichamelijk niets aan haar mankeerde, maar ze had het gevoel dat er iets was misgegaan bij de geboorte van Annabel. Chloe had toen twaalf uur in barensweeën gelegen, bijna gek van pijn, en de nazorg in de kraamkliniek was minimaal geweest.

Chloe had Josh nooit iets over haar dochter verteld. Eerst was ze bang geweest dat hij er afkeurend over zou doen omdat ze afstand van het kind had gedaan, maar in de loop der jaren had het haar het beste geleken hem de waarheid niet te onthullen, denkend aan de mogelijkh'eid dat het aan de moeizame geboorte van Annabel kon liggen dat ze niet zwanger van Josh werd.

Bij de geboorte van Annabel was Chloe eenentwintig geweest. Met de veerkracht die de jeugd eigen is, was ze snel van die vreselijke beproeving hersteld, maar de nog zichtbare littekens van de zware bevalling en de geestelijke kwelling dat ze afstand had moeten nemen van haar baby - haar mooie kleine Annabel, bijna even oud als Sally maar volkomen verschillend van aard - zouden nooit verdwijnen. En nu was het te laat. Annabel was opgevoed door Chloe's broer en diens vrouw in hun kleine rode bungalow in het zuidwesten van Londen en niemand had ooit enige achterdocht gekoesterd. Niemand. Die smeerlappen van verslaggevers van de schandaalpers niet en het personeel van de kraamkliniek evenmin. Annabel wist zelf niet wie haar echte moeder was. Hoewel ze in een 'niet roken'- coupé zat, stak Chloe toch met sombere gevoelens een sigaret op. Niemand, behalve haar broer en schoonzuster, kende haar geheim en de diepe genegenheid die Chloe voor haar dochtertje koesterde. Chloe had altijd zielsveel van Annabel gehouden. In de afgelopen jaren had ze vaak bij het zien van een vrouw met een kind de pijnlijke verbittering gevoeld dat ze haar eigen lieve kleine meid niet kon zien opgroeien. Susan en Richard stuurden wel geregeld foto's, maar Chloe werd nog verdrietiger bij het zien van dat lieve gezichtje met de donkere ogen - die ze had van haar vader Matt - en dezelfde krullekop als haar moeder, naar Chloe lachend in zo'n kort en voorbijgaand moment van het leven. Op de steentjes van het strand van Brighton, in de tuin van de familie in Sussex, samen met Richard en een paar van zijn vrienden in cricketkleding op een of ander terrasje, of Richard die de kleine meid trots op zijn knie had. Annabel met haar liefste pop, met een jong poesje, met haar nieuwe hartsvriendin, met haar broer en zus. En ze werd ieder jaar groter... steeds groter. Zonder haar eigen moeder. Chloe hield een plakboek over haar dochtertje bij. Daarin plakte ze vol liefde de herinneringen aan het kind, de foto's en de in kinderlijk handschrift geschreven briefjes die Annabel van de plichtsgetrouwe Susan moest schrijven. En Chloe stuurde haar uit alle hoeken van de wereld cadeautjes in de vorm van speelgoed, kleren, boeken en souvenirtjes waarvoor ze altijd een bedankbriefje terugkreeg. Waar Chloe ook op tournee naar toe ging, ze liet nooit na iets moois en uitzonderlijks voor Annabel te kopen. Ze besefte heel goed dat Annabel bijna een obsessie voor haar was geworden en dat had Sally natuurlijk gemerkt. Als Sally treiterde: 'Alwéér een mooi cadeau voor je nichtje! Je zou haast denken dat het jóuw kind was!' kromp Chloe al ineen.

Nu Sally in haar tienerjaren kwam, werd ze zich steeds meer bewust van Chloe's gefrustreerde verlangen naar een kind van Josh, waar ze haar altijd mee plaagde. 'Jij bent onvruchtbaar, hè?' spotte ze hardvochtig toen ze samen met Chloe op een dag bij het zwembad lag om ondanks de dikke smog, waarachter de zon bijna geheel verdween, nog een beetje bruin te worden. Sally moest voor school de Elizabethaanse periode in de Engelse geschiedenis leren. 'Net als Mary, de dochter van Hendrik de Achtste. Die was ook onvruchtbaar!' Ze giechelde vol leedvermaak: 'Onvruchtbaar, onvruchtbaar, onvruchtbaar!' en dook het zwembad in, waarbij ze de roman die Chloe las, natspatte. Daarna liet Chloe haar gemaakte vriendelijkheid tegen het meisje varen en hun verhouding werd een kleine oorlog. Op een voorjaarsdag toen Chloe en Sally in Parijs waren, waar Josh voor uitverkochte zalen in het Olympia optrad, wilde Chloe gaan winkelen in de Galeries Lafayette. Sally, die aanvoelde dat ze weer een mooie kans kreeg om haar stiefmoeder te pesten, had net zo lang gezeurd tot Chloe haar meenam. Chloe zocht shirtjes en bijpassende truitjes uit voor haar neef en nicht en vervolgens koos ze met zorg een rode jas van Christian Dior met een fluwelen kraagje, hoedje en bijpassende jurk voor Annabel. Binnenkort ging ze naar

Londen om haar broer te bezoeken en ze was opgetogen bij het vooruitzicht haar dochter te zien. Nu Sally een tiener was, droeg ze een samenraapsel van allerlei vodden die op de scholen van Beverly Hills helemaal 'in' waren, dus bespotte ze wat Chloe had uitgezocht. 'Achterlijk gewoon, zeg. Jakkes! Wat een slome trut moet die Annabel wel zijn,' zei ze, terwijl ze in een bak sokken van felle neonkleuren graaide en er een paar in de zak van haar wijde jack liet verdwijnen toen niemand op haar lette. Dat haar vader een heel pakhuis vol sokken voor haar kon kopen, interesseerde Sally niet; ze hield van dingen die verboden waren.

Annabel was een keurig opgevoed, typisch Engels schoolmeisje, dat zich altijd beleefd gedroeg en het volkomen tegendeel was van Sally. Ze vond alles prachtig wat Chloe voor haar had meegebracht. Ze was innemend, hartverwarmend, maar een beetje verlegen. Na de lunch gingen Chloe en Annabel in een schaduwrijk Engels laantje wandelen en Annabel vertrouwde haar 'tante' toe dat ze later zangeres wilde worden en dat ze ook al begonnen was gitaarlessen te nemen.

'Maar je bent nog zo ontzettend jong,' protesteerde Chloe. Ze wilde een beter bestaan voor haar dochter dan het harde leven dat ze zelf had gekozen.

'O, maar tante Chloe, ik hou van gitaarspelen en van zingen! Ik ben' er gewoon gek op!' Het meisje danste met rode wangen op en neer en haar diepgroene ogen glansden.

'Ik draai al uw elpees de hele tijd, tante Chloe. Ik vind dat u geweldig zingt. Ik heb het u nooit geschreven, maar...' Ze bloosde en wendde haar blik af.

'Ja? Wat dan, lieverd?' Chloe voelde haar keel dichtknijpen toen ze haar tranen probeerde in te houden. Deze schat, dit allerliefste kind, was haar eigen en enige Annabel. Kon ze maar voor altijd bij haar zijn, maar dat was nu eenmaal onmogelijk. Hou daarmee op, Chloe, hield ze zich voor. Ga het jezelf nu niet nog moeilijker maken. Vooral geen confidenties en geheimen verklappen, want dat gaat ten koste van een heleboel geluk, vooral dat van Annabel. Ze luisterde aandachtig toen het meisje haar bijna ademloos toevertrouwde dat haar bewonderde 'tante' haar grote heldin was, zonder dat andere mensen dat wisten.

'Als ik volwassen ben, tante Chloe, wil ik net zo zijn als u!' riep ze vrolijk, haar gezichtje een en al levendige opwinding. 'O, lieve Annabel, lieve schat van me.' Chloe kon haar tranen niet meer inhouden en ze knielde neer op de grond van het lommerrijke laantje en omhelsde haar dochtertje heftig. 'Lieve Annabel, ik wil graag alles voor je doen om je te helpen, ik beloof je dat ik dat zal doen.'

'Ik ben er zo trots op dat u mijn tante bent!' Annabel begreep niet waarom tante Chloe, anders altijd zo beheerst, opeens in tranen was uitgebarsten. Het meisje wist niet goed wat ze ermee aan moest, maar ja, die volwassen mensen deden vaak heel eigenaardig.

De trein ging opeens harder rijden en door de schok van de plotselinge versnelling keerden Chloe's gedachten naar de realiteit terug. Ze zuchtte diep en nam haar donkere bril af, hoewel die haar niet had beschermd tegen de nieuwsgierige blikken van herkenning van kelners en verscheidene passagiers. Ze vond dat ze er slecht uitzag. Elke avond twee flessen wijn, gevolgd door slapeloze nachten - ondanks de slaappillen die ze slikte - en een zware tournee maakten een vrouw er niet aantrekkelijker op. Er moest weer een week rigoureuze schoonheidsbehandeling aan te pas komen; die 'health farm' was haar jaarlijkse steun en toeverlaat. Als het een beetje meezat, kon ze er weer vijf jaar jeugdiger uitzien. Dan kwamen haar jukbeenderen door het verdwijnen van die akelige zwellingen goed tot hun recht, dan kwam er weer glans in haar turkooiskleurige ogen, zonder die onvermijdelijke rode spoortjes in het wit van te veel wodka, en dan kon ze weer met gemak een strakke ceintuur om haar middel dragen.

Ze dronk haar wijn op en probeerde zich niet verbitterd te voelen. Sally zou het wel heerlijk vinden dat haar stiefmoeder was opgedonderd, dan had ze haar vader helemaal voor zichzelf. Misschien rookten ze samen een marihuanasigaretje en luisterden naar zijn laatste single, waarbij ze het volume zo hard zetten dat de labrador ervan ging janken en zijn rust in de wijnkelder zocht. O ja, ze leken in karakter precies op elkaar, vader en dochter, als twee druppels water zelfs. Allebei Schorpioen, allebei egocentrisch, hautain, mooi en arrogant. Hij was veertig, zij zestien, maar ze begrepen elkaar heel goed. Die nauwe band deed Chloe nog intenser naar haar eigen dochter verlangen.