Redacteur Horace Reid van het weekblad American Informer bladerde met toenemende opwinding het dunne medische register door. Wat een troef had hij hier in handen! Die lijst met namen was als een tijdbom voor alle betrokkenen en zou een enorme opwinding teweegbrengen. En het mooiste was nog dat hij hem anoniem had ontvangen en geen cent had hoeven uitgeven voor dit onvoorstelbaar belastende document. Als hij ervoor had moeten dokken, had het hem minstens dertigduizend dollar gekost. 'Zes acteurs van wie er drie in de hele wereld bekend zijn, vier politici en twee schrijvers. Helemaal te gek! Het mooiste bewijsmateriaal dat we ooit in handen hebben gehad. Als we deze lijst publiceren, halen we de grootste oplage die ooit is gedrukt. We brengen het op de televisie, de hele reut.' Het kleine baasje grinnikte tegen zijn assistent, zich afvragend wie de man of vrouw kon zijn die iemand die op die lijst stond zo diep haatte dat hij of zij hem zoiets aandeed. 'We moeten het zo beetje bij beetje naar buiten brengen,' vervolgde Horace, met een paperclip in zijn tanden peuterend. Aan de muur achter zijn bureau hingen een paar ingelijste voorpagina's met koppen van artikelen die in de afgelopen tien jaar als een bom waren ingeslagen:

'Marilyn Monroe lesbisch', was er een die meer dan acht miljoen exemplaren in de verkoop had opgeleverd.

'Ik was een buitenechtelijk kind van Elvis'. Dicht tegen de acht en een half miljoen.

'De moord op president Kennedy: georganiseed door zijn eigen familie'. Ook een hele mooie.

Nadat hij tien jaar geleden uit Australië naar Amerika was gekomen om daar bij de Informer te gaan werken, had Horace Reid van het blad een goudmijn gemaakt. Hij haalde altijd de onderste steen boven om de intiemste, vernederendste en ongunstigste verhalen over allerlei beroemdheden zoals sterren, politici of leden van koninklijke families te publiceren.

Hoofdschuddend zei zijn assistent: 'Het register is zonder enige twijfel het origineel. Als er nog iemand is die er een heeft, zorgen wij dat we de eerste zijn met afdrukken, nietwaar?' Hij glimlachte waarbij hij zijn kapotte gele tanden ontblootte. 'Kijk eens naar al die namen!' zei zijn chef tevreden. 'Moetje even zien, zeg, daar kun je alleen maar van dromen. Ik zou niet eens weten met wie ik het eerst op de proppen moet komen als we gaan publiceren.'

'Nou, als je het mij vraagt, komt Sam Sharp er het eerst voor in aanmerking, vind je niet?' zei de assistent. 'Ik bedoel, een van de grote sterren van Saga die AIDS heeft. Wat een verhaal! Daarmee halen we een oplage van tien miljoen.'

'Daar kun je je kloten onder verwedden, makker,' grinnikte Horace Reid. 'Die ouwe nicht moet maar eens voor zijn zonde boeten en daar halen wij een top-oplage mee. Fantastisch toch?'

Christopher McCarthy, de kleine publiciteitschef van Saga, belde Sam een paar dagen later op. 'Sam, ik maak me een beetje zorgen.' 'Hoezo? Wat is er dan?' vroeg Sam geïrriteerd. Hij voelde zich de laatste tijd als een kat op een heet dak en hij was er zelfs toe overgegaan 's morgens een snuifje cocaïne te nemen om van zijn afschuwelijke depressies af te komen.

'Ik heb een gerucht opgevangen,' zei Christopher aarzelend. 'Ik weet dat het onzin is. Het kan gewoon niet waar zijn, dus je kunt ze voor de rechter dagen en ze vervolgen tot ze blauw zien, maar ik heb vernomen dat de Informer volgende week met het gruwelijkste verhaal komt dat ze ooit gepubliceerd hebben. En naar verluidt ben jij het slachtoffer van die roddel.'

'Ik? Waarom?' Sams woorden waren niet meer dan een gefluister. Dit kon niet waar zijn. Nu al? Nee, dat was onmogelijk. Hij ging zitten en voelde zich misselijk worden. 'Waarom moeten ze mij hebben?'

'Nou kijk, het zit zo,' begon Christopher. Hij geneerde zich, maar hij was een goede perschef, dus moest hij Sam wel op de hoogte brengen, dat hoorde bij zijn werk. 'Er wordt beweerd dat je AIDS zou hebben. Ik weet dat het nergens op slaat, Sam.' 'Ja, natuurlijk is het belachelijk! Het is schandalig. Dit gaat alle perken te buiten!' Sam trok al zijn registers open om zich zo geloofwaardig mogelijk te maken.

'Het is gewoon afschuwelijk,' verzuchtte Christopher. 'Het zijn lui zonder scrupules, al die uitgevers en schrijvers van dat soort rotzooi. Je reinste tuig. Dat neemt niet weg dat je je teweer moet stellen, Sam. Ik vind dat we onmiddellijk de nodige interviews moeten regelen, Oprah Winfrey, Carson en de Ontbijtshow. Ik weet ook zeker dat People een goed verhaal over je schrijft. Ik zal Suzy, Liz Smith en de vakbladen optrommelen. We smoren die hele zaak voor er schade kan worden aangericht. Ontken dat hele verhaal, Sam. Laat ze maar komen kijken hoe goed je eruitziet. Het is niet anders dan een smerige lastercampagne en we kunnen die schoften toch niet zomaar hun gang laten gaan, dat ben je toch met me eens, hè?'

'Volkomen,' zei Sam mat. Hij zat ineengezakt op de bank en probeerde zich whisky in te schenken, maar zijn hand beefde zo hevig dat hij het glas liet vallen. 'Weetje zeker dat ze van plein zijn zo'n verhaal te publiceren, Christopher? Gaan ze dat echt doen?' 'Ik denk het wel, ik ben er vrijwel zeker van,' zei Christopher grimmig. 'Het is een slag onder de gordel, Sam. Ik hou je wel op de hoogte. Maak je nergens zorgen over. Ik regel de interviews en ik zorg ervoor dat er onmiddellijk een persbericht over je op de telex gaat.'

'Doe dat, ja,' zei Sam zacht. 'Dat zou ik op prijs stellen.'

Chloe en Sissy hadden op de set een stevig meningsverschil met Luis Mendoza. Hij stond heel uitdagend met zijn armen voor zijn borst gekruist in zijn zwartzijden overhemd en zijn witte linnen broek, een gouden kettinkje om zijn hals, tegenover de twee smartlapactrices. Het gebeurde maar zelden dat Sissy en Chloe het ergens over eens waren, maar in dit geval lag het voor de hand, want Luis ging zich steeds meer verbeelden. Zijn verbazingwekkende succes was hem volkomen naar het hoofd gestegen en hij was zichzelf zo verschrikkelijk belangrijk gaan vinden dat maar weinig mensen nog een beetje met hem konden opschieten. Dit keer ging het over Luis' opvatting over de te spelen scène en de knallende ruzie speelde zich af onder zwijgend toezicht van de andere aanwezigen. Toen het schot dwars door hun gekissebis heen klonk, dacht iedereen dat de knal van het aangrenzende toneel kwam, waar een politieserie werd opgenomen. Pas toen Debbie Drake geen antwoord kreeg nadat ze Sam Sharp in zijn caravan had opgebeld om te vragen waar hij bleef en vervolgens op onderzoek uitging, ontdekte ze wat hij had gedaan. De Amerikaanse filmheld, de man die zo prachtig Lincoln, Eisenhower en Roosevelt had gespeeld, Amerika's voorbeeldige gentleman, had zich van het leven beroofd.

Calvin zat in de eetzaal van de gevangenis gefascineerd naar het televisienieuws te kijken. De tweede begrafenis van een beroemde acteur in vier jaar tijd waar hij niet bij had kunnen zijn. Maar er zou spoedig een derde volgen en daarbij zou hij vooraan staan. Hij grijnsde als een roofdier toen hij Chloe en haar vriend Philippe uit een zwarte Mercedes zag stappen. Ze ging in het donkergrijs gekleed en zag er bedroefd uit.

Jij bent de volgende, dame! dacht hij. Over het paard getild serpent. Ze verdiende dat ze doodging.

'Het is een nachtmerrie! Een afschuwelijke nachtmerrie!' tierde Abby, woedend op het Aubusson-tapijt in zijn enorme kantoor heen en weer lopend. 'Wat moeten we nou doen, verdomme?' Gertrude had haar nagels ver afgebeten. Haar gewoonlijk zo verzorgde krullen hadden in twee dagen geen kam gezien. De televisiemaatschappij verkeerde in rep en roer. Het feit dat Sam zelfmoord had gepleegd was al erg genoeg, maar toen de American Informer er nog eens overheen kwam met het verhaal dat Sam Sharp AIDS had gehad, brak het grote tumult pas goed uit.

Bij de post zaten veel hatelijke brieven die tegen Sam, tegen de producenten en vooral tegen Sissy waren gericht.

De door smart overmande weduwe had zich tien dagen in haar villa in Holmby Hills opgesloten. Ze was alleen te voorschijn gekomen om naar de begrafenis te gaan, een broos figuurtje van hoogstens negentig pond, geheel in Oscar de la Renta-zwart gestoken en met een voile zo dik als van een imker. Iedere nacht had ze zich in slaap gehuild. Ze miste Sam meer dan ze bij zijn leven had kunnen vermoeden. Maar er was nog iets anders, waarover ze zich zorgen maakte. Er was nog maar zo weinig bekend over AIDS, was het mogelijk, hoewel ze in jaren niet met elkaar naar bed waren geweest, dat hij het op haar had overgebracht?

Voor de bevoorrechten die de eerste proefopnamen van America: The Early Years hadden aanschouwd, zag het ernaar uit dat de serie een geweldig televisiesucces zou worden. De aantrekkingskracht tussen Emerald en Josh werd heel overtuigend in beeld gebracht. Ze waren beiden energiek, dynamisch en aantrekkelijk en de vonken sloegen van hun samen gespeelde scènes af. Emerald voelde zich ook buiten de studio sterk tot Josh aangetrokken. Ze werd helemaal ingepakt door zijn mannelijke verschijning, zijn verstandig beoordelingsvermogen, zijn gevoeligheid en zijn grote gevoel voor humor. Ze kon uren naar zijn verhalen luisteren. Josh was gestreeld door haar waarderende aandacht, maar ze kon hem niet in haar ban krijgen. Hij mocht haar graag; ze was een bekwaam actrice en ze zag er nog altijd heel goed uit. Ze verkeerde zelfs in topconditie en er was geen spoor meer te bekennen van de volkomen aan lager wal geraakte ster die een paar maanden geleden uit de gevangenis was gekomen. Daar hadden haar strenge regels van vroeg naar bed, geen alcohol, geen dope en veel gymnastiek wel voor gezorgd. Maar Emerald was zijn type niet en hij leefde als een monnik.

Emerald voelde zich gelukkig in haar werk. Ze genoot van de serie en van het feit dat ze weer eens de ster kon zijn om wie alles draait, maar ze had dringend behoefte aan een man en haar groene ogen waren vastberaden op Josh Brown gericht. Tijdens en na het werk trokken ze veel met elkaar op, maar hoe Emerald al haar vrouwelijke charmes ook aanwendde, hij reageerde er niet op. Hij wilde geen affaire met haar beginnen. Hij wist dat ze gek was op mannen en bijzonder veeleisend in haar relaties met bedgenoten. Hoe graag hij haar als collega ook mocht, hij wilde niet de zoveelste minnaar in een lange rij zijn. Daar had hij absoluut geen behoefte aan. Wat hij wilde, was zich volledig op zijn toekomstige carrière richten en voor dat doel moest hij gezond en actief zien te blijven. Voor hem geen drank en drugs meer en ook van de dames bleef hij af; hij had alleen nog maar oog voor zijn komende televisiesucces in de beste serie die ooit in Amerika was gemaakt. Het was ieders wens dat Saga met overtreffende kijkcijfers zou worden verslagen. De televisiemaatschappij, de acteurs en de producenten deden allemaal hun uiterste best hun serie tot de beste te maken en dat was hij dan ook. Lang voordat de eerste aflevering van America werd uitgezonden, waren degenen die iets van de rushes hadden gezien al enthousiast over de produktie en over de kwaliteiten van de spelers, vooral van Emerald en Josh. Er werd al gesproken over de mogelijkheid dat de serie zou worden onderscheiden. Op een gegeven moment kwam het Chloe ter ore.

Op verzoek van Chloe was Vanessa eens op de set van America gaan kijken om de geruchten op juistheid te toetsen, waarbij ze ook een lunchafspraak had gemaakt met Pandora King. Toen ze naast het toneel stond en zag hoe Burt Hogarth regisseerde, begreep ze dat het hier niet om de gebruikelijke regie uit de losse hand ging, maar dat het allemaal heel professioneel gebeurde.

Iedere aflevering van America kostte het dubbele van Saga. De televisiedirectie trok zich de haren uit het hoofd, maar Hogarth had voor deze produktie carte blanche gekregen en alleen als hij de gewenste hoge kijkdichtheid niet haalde, kon daar verandering in worden gebracht. Maar al kostte de serie een fortuin, men was het erover eens dat hier iets prachtigs werd gemaakt, dus lieten ze Burt Hogarth zijn gang gaan.

America had veel meer artistieke kwaliteiten dan Saga. Het was een meesterlijke, kunstzinnige en stijlvolle produktie, maar toch met het ruwe, landelijke realisme van de Amerikaanse pioniers in het westen. Het zat er dik in dat veel kijkers geleidelijk aan uit nieuwsgierigheid zouden overstappen van Saga op America. Vanessa stond in een donker hoekje stil naar een repetitie van Emerald en Josh te kijken. De geruchten over hun magische uitstraling waren kennelijk juist. Niet alleen zag Josh er aantrekkelijker uit dan ooit tevoren, Emerald was net zo beeldschoon als ze op haar vijfendertigste was geweest. Verbijsterend, want ze was minstens vijftien jaar ouder. Toegegeven, face-lifts en andere chirurgische ingrepen en platinakleurig haar kunnen een vrouw veel goed doen, maar er ging een onmiskenbare gloed van haar uit, vooral als ze dicht bij Josh was en hem aankeek met de ogen van een verliefde vrouw. Als toneelpaar waren ze volmaakt. Vanessa wist dat ze hierover verslag zou moeten doen aan Chloe, wat niet gemakkelijk zou zijn, want ondanks al die scheidingen hield Chloe nog altijd van haar ex. Ze deed alsof ze er zich niets van aantrok, maar de geruchten dat Emerald en Josh een hartstochtelijke affaire zouden hebben en stapelgek op elkaar waren, lieten haar niet onberoerd. Emerald, Josh en de televisiemaatschappij hadden die geruchten nooit ontkend; het was immers geweldige publiciteit voor de serie. Te oordelen naar wat ze voor de camera tussen die twee zag gebeuren, was Vanessa er echter tamelijk zeker van dat de geruchten juist waren. Arme Chloe. Vanessa zuchtte. Ze mocht Philippe niet en ze wist dat Chloe genoeg van hem begon te krijgen, ook al bleef ze volhouden dat hun liefdesrelatie nog altijd heel goed was. Wacht maar tot ze de herboren Josh ziet! dacht Vanessa. Hij was ontzettend in zijn voordeel veranderd: hij was rustiger geworden, had zich veel beter in de hand en was mannelijker en gezelliger dan ze zich hem van vroeger herinnerde. In feite was hij een geweldige vent nu hij eindelijk tot volle bloei begon te komen. Hm! dacht Vanessa, als ik nog op mannen viel, zou ik hem zelf best willen.

Maar het had weinig zin tegen Chloe te zeggen dat er een kans bestond dat hij weer bij haar terugkwam. Kennelijk was hij even gek op Emerald als zij op hem. Vanessa keek hen na toen ze arm in arm koffie gingen drinken, in diep gesprek gewikkeld.

Chloe luisterde naar Vanessa's verslag en er knapte iets in haar. Dus het was inderdaad zo. Maar ja, dacht ze treurig, het was ook best te begrijpen dat Josh verliefd was op Emerald. Volgens Jasper was ze weer net zo mooi en begeerlijk als in haar hoogtijdagen. En Josh wist dat Chloe met Philippe samenwoonde. Ze had hem niet eens opgebeld in al die maanden dat hij al in Californië verbleef. Denk nu maar niet meer aan Josh, hield Chloe zich streng voor. Denk liever aan Emerald. Als zij inderdaad weer net zo mooi was als vroeger en zo grandioos speelde als Vanessa, Jasper en de halve stad beweerde, en als die nieuwe serie zo geweldig was als algemeen werd rondverteld, kon de populariteit van Saga wel eens hard achteruit hollen en dan was de rol van Chloe Carriere als ongekroonde televisiekoningin gauw uitgespeeld.

Na drie afleveringen van Saga in het nieuwe seizoen ging het met de kijkcijfers in dalende lijn. Het leek of de warme sympathie van het publiek voor de serie tot een eind was gekomen met de dood van Sam Sharp. Daarentegen begon de nieuwe serie America: The Early Years van een nog betrekkelijk laag kijkcijfer voor de eerste aflevering in de daaropvolgende weken langzaam maar zeker te stijgen, terwijl Saga minder kijkers trok dan voorheen. America steeg duidelijk in populariteit terwijl Saga aan belangstelling verloor. Op een vergadering in het kantoor van Gertrude en Abby moesten de creatieve krachten achter Saga aantreden om te praten over een zo snel mogelijke aanpak van nieuwe ideeën en een betere lijn in de serie. 'Wie heeft vorige maand de meeste fanmail gekregen?' vroeg Abby bars aan Bill Herbert.

'Chloe,' zei Bill, naar zijn notities kijkend. 'Tussen de tien- en twaalfduizend brieven per maand. Dat is meer dan andere televisiesterren ooit hebben ontvangen. Bovendien heeft ze in de afgelopen vier jaar een heel hoog gemiddelde gehad.' 'En wie volgt dan?' vroeg Abby ongeduldig, want hij wist al dat Chloe de meeste post kreeg.

'Ja, vroeger was dat Sissy, maar nu Sam... eh... ons heeft verlaten, is dat aanzienlijk minder geworden. Om je de waarheid te zeggen, is de post voor Luis Mendoza sterk toegenomen, vooral na zijn eerste grote liefdesscène met Chloe.'

'We moeten hem beslist meer naar voren schuiven,' mompelde Gertrude. 'Maak hem belangrijker. Nu we Sam kwijt zijn, hebben we een sterke mannelijke rol nodig. Jullie weten allemaal dat Sissy en Sam nooit wilden dat Luis wat meer in de melk te brokkelen kreeg. Dus laten we ons op hem concentreren en hem de belangrijkste mannenrol geven.'

'Hij mag al niet mopperen!' grinnikte Bill. 'Ik heb nog nooit zoveel erotische brieven van vrouwen gelezen. Je hebt geen idee wat ze allemaal van hem willen.' 'Nou,' zei Abby kortaf, 'geef hem dan meer zendtijd. Meer liefdesscènes. Sterk emotionele confrontaties met Chloe.' 'We geven hem de mannelijke hoofdrol,' zei Bill. 'Precies,' bevestigde Abby. 'Voer zijn aanwezigheid geleidelijk op. We moeten onze kijkcijfers op America terugwinnen. Ze hakken verdomme ons hoofd af. De televisiedirectie is pisnijdig. Ze willen meer actie van ons zien.' Hij richtte zich tot de drie tekstschrijvers. 'Goed, aan het werk, jongens. Schrijf voor de drommel eens een paar pittige scènes. Anders zijn we aan het eind van het seizoen allemaal werkloos.'

Josh keek naar het tijdschrift People dat Perry hem had gebracht. De kop boven zijn foto op de omslag luidde: 'Van gevallen ster naar televisieroem', wat inhield dat het artikel over hem gunstig was. Zijn glimlachende gezicht straalde het zelfvertrouwen uit van een knappe, sexy man van begin veertig. Zijn haar, met een beetje grijs erin, was losjes naar voren gekamd zodat niet te zien was dat zijn haarlijn al wat terugweek. Zijn gebruinde gezicht had wat lijntjes om de ogen en vertoonde hier en daar een rimpeltje, maar het misstond hem niet. Het waren eigenlijk lachrimpeltjes en zijn gezicht was dat van een man die in harmonie met zichzelf verkeerde, die zijn leeftijd had geaccepteerd en die heel tevreden met zichzelf was. Josh had na zijn grote come-back aanzienlijke veranderingen ondergaan. Hij had lering getrokken uit de fouten van zijn verleden; hij had zijn drugsverslaving volledig overwonnen, hij dronk heel Weinig en hij zat niet meer achter jonge meisjes aan. Door zijn hernieuwde succes op middelbare leeftijd hoefde hij zich in bed niet langer te bewijzen met meisjes die in leeftijd zijn eigen dochters konden zijn. Ook de steun van een psychiater had veel voor hem betekend.

Hij had zo nu en dan wel een vriendin, gewoonlijk een vrouw van boven de dertig, maar de liefde bedrijven was van ondergeschikt belang geworden. Er waren andere dingen die hij nu voorop stelde: een goed gesprek, geestigheid en humor, gedeelde vreugde en vriendschap. Dat waren de eigenschappen waar hij het eerst naar keek wanneer hij met een vrouw uitging, maar hoewel ze allemaal wel iets daarvan in zich hadden, was er niet één bij die het allemaal in zich verenigde. Gaandeweg begon hij te beseffen dat hij het destijds allemaal in Chloe had gevonden. Hij droomde dikwijls van haar, over hun leven samen voor zijn carrière de mist was ingegaan, voor die tienermeisjes zijn leven waren gaan beheersen. Tijdens de gesprekken met zijn psychiater dr. Donaldson was hij tot het inzicht gekomen dat hij zich heel minderwaardig tegenover haar had gedragen en hij begreep hoe geweldig ze altijd voor hem was geweest.

Waarom heb ik het toch zo verpest?' vroeg hij zich dikwijls af. De meest volmaakte vrouw die ik ooit heb gehad en ik heb het verdomme zelf kapotgemaakt. Wat een idioot ben ik geweest! Soms stelde hij zich voor dat hij en Chloe zich verzoend hadden, dat ze weer samen waren zoals vroeger. Hij had nooit een vrouw gekend met wie hij zoveel vreugde had gedeeld, met wie hij wat humor betreft zo op dezelfde golflengte had gezeten, een vrouw die hem zo volkomen begreep. Het was gewoon verschrikkelijk wat hij haar had aangedaan. Hoe dikwijls hadden ze zich met elkaar verzoend? Hij was de tel kwijtgeraakt. Hij had het te druk gehad met zijn cocaïneverslaving en zijn jonge meisjes om zich tegen zijn kwijnende carrière te wapenen. Met het naaien van alle meisjes die erom vroegen en ook een paar die er niet om hadden gevraagd. Chloe had het allemaal geweten, maar ze was er altijd voor hem geweest, tot het te ondraaglijk voor haar was geworden. Naar wat hij ervan had gehoord, leidde ze nu een gelukkig leven met die Philippe. Hij was blij voor haar, maar het gaf hem wel telkens een steek van jaloezie als hij een foto van hen samen zag. Nu en dan ontmoetten ze elkaar wel eens op feestelijke gelegenheden, zoals bij prijsuitreikingen of wanneer in Beverly Hills een voorvertoning van een film of televisieserie werd gegeven. Chloe was geen vrouw die een grief bleef koesteren en ze verheugde zich oprecht dat Josh zo'n succes had.

Als het een natuurkundige wet was dat twee massa's niet op hetzelfde tijdstip dezelfde ruimte kunnen innemen, moest het Chloe duidelijk zijn dat er voor Philippe niet genoeg ruimte in haar leven was. Onbewust dacht ze nog aan haar leven met Josh, hoewel ze hem bewust met militaire precisie uit haar gedachten bande. Maar in haar dromen zag ze beelden van het leven dat ze eens met hem had geleid. Haar werkdagen waren vervuld van Saga, al die kleine dingen die ermee te maken hadden, tijdrovende problemen met tekstherzieningen, dialoogwijzigingen, kleding, de strategie van de decorbepaling. Het publiek had er geen enkele notie van welk een zware, vervelende sleur het was om iedere aflevering van een populaire televisiester rond te krijgen. Het weekeinde bracht ze gewoonlijk door met bijkomen, lui en gedachteloos rondhangend in huis zonder make-up en gekleed in een joggingpak, met Philippe als altijd attent om haar heen.

Philippes voorstelling van een gezellig avondje was drie video-opnamen van voor naar achter bekijken, een paar keer de liefde bedrijven en een pizza bestellen en die in bed opeten. Doodmoe van de meedogenloze stress van haar werk vond Chloe dat aan het begin van hun verhouding wel ontspannend, maar het duurde niet lang voor ze door had dat hij cultureel een hol vat was en dat zijn conversatie ronduit saai kon worden genoemd. Het was waar dat hij haar behoefte aan gezelschap in dit stadium van haar leven moeiteloos vervulde; het was een intimiteit zonder verdere verplichtingen, een samenzijn zonder echte emotionele betrokkenheid, en ze was toch wel heel erg op hem gesteld. Hij eiste weinig van haar, als hij haar maar om zich heen zag, en omdat ze meestal zo moe van haar werk thuiskwam, had ze daar een tijdlang geen bezwaar tegen. Maar tijdens de weinige keren dat Chloe zich in de kringen van de society in Bel Air vertoonde, bracht hij haar in verlegenheid door zijn oppervlakkigheid en zijn gebrek aan belangstelling voor andere mensen dan zichzelf en Chloe. Toch was het wel vleiend om zo door hem aanbeden te worden, dacht Chloe wanneer ze hem op een soiree bij Daphne, waar het wemelde van de beroemdheden, slaperig op een satijnen Regency-bank zag zitten terwijl zich om hem heen enkele tientallen van Hollywoods befaamdste en briljantste persoonlijkheden verdrongen zonder dat het hem interesseerde, de dames in schitterend ontworpen jurken met de duurste juwelen en de mooiste make-up op hun plastisch verjongde gezichten, de mannen allemaal gedistingeerd, of ze nu lang waren met een volle haardos of klein en kalend.

Chloe's vrienden hadden allemaal hun best gedaan om in de achttien maanden van haar verhouding met Philippe een redelijk beschaafd gesprek met hem op gang te brengen. Hun uiteindelijke conclusie was dat je met hetzelfde resultaat tegen een muur kon aanpraten. Hij had weinig te zeggen en nauwelijks ergens een eigen mening over, en afgezien van zijn obsessie voor Chloe en zijn knappe uiterlijk begrepen de mensen niet wat ze zo boeiend aan hem vond. Chloe dacht in dezelfde lijn toen ze een keer in Daphnes badkamer haar make-up bijwerkte. Ze hadden meer dan eens geruzied over zijn gebrek aan enthousiasme en belangstelling voor haar kennissenkring, maar hij wilde geen concessies doen, geen pogingen ondernemen om zich bij anderen geliefd te maken, zodat Chloe door zijn saaiheid in verlegenheid werd gebracht en haar vriendinnen bij etentjes gauw de naamkaartjes bij de zitplaatsen aan tafel verwisselden om vooral niet naast hem te hoeven zitten. Zuchtend schikte Chloe de fraaie val van haar zwartzijden Donna Karan-jurk. De gedachte om op de bank naast Philippe te zitten en hem aan het praten te krijgen terwijl hij alleen maar zo snel mogelijk naar huis wilde om nog een video te kijken en haar voor de derde keer die zaterdag uit te kleden en te nemen, was niet aanlokkelijk. De man was seksueel onverzadigbaar en ze begon genoeg te krijgen van zijn voortdurende eisen op dat gebied en zijn gebrek aan geestelijk contact en belangstelling voor de dingen die haar bezighielden.

'Je verveelt je met hem, lieve schat, laten we eerlijk zijn. Je verveelt je rot met hem. Ja toch?' Daphne onderbrak Chloe's gedachten toen ze met haar gebruikelijke animo de badkamer binnenkwam, haar rode krullen vrolijk dansend om haar ronde cupidogezicht. 'Ik bedoel, hij is een echte Jan Salie, hoor. Hij mag er dan knap uitzien, maar iedereen weet dat een vrouw als jij beter verdient. Vind je het geen tijd worden om hem naar zijn moeder terug te sturen? Ik ken een werkelijk fantastische Italiaanse markies die volgende week naar Hollywood komt. Hij wil je dolgraag nader leren kennen, schat. Als hij jou niet kan krijgen, is Linda Gray zijn tweede keus. Nou? Wat zegje daarvan?' Daphne pulkte aan een paar losse versierseltjes van haar wel oude, maar toch nog heel bruikbare jurk van Norman Hartnell en bekeek haar weelderige vormen met duidelijke tevredenheid. Ze was de vijfenzestig al gepasseerd, maar toch nog altijd een knappe, sexy vrouw. Dat wist ze maar al te goed en het onomstotelijke bewijs ervan was de lange rij beroemdheden die in de afgelopen veertig jaar het bed met haar had gedeeld. De muren van haar toilet-badkamer voor haar gasten waren van de grond tot de met kleurige zijde bespannen zoldering versierd met foto's van Daphne in het gezelschap van de beroemdste figuren uit de Amerikaanse en Engelse filmwereld. Het waren meer dan honderd ingelijste foto's, daterend uit het eind van de jaren veertig toen Daphne en Jasper Swanson zich na hun grote successen in Engeland in huizen in Malibu aan zee en in het heuvelland van Beverly hadden gevestigd. Hij had naam gemaakt in de Gainsborough-studio, waar hij de hoofdrol had gespeeld in talloze levendige avonturenfilms. Zij stond oorspronkelijk onder contract bij sir Alexander Korda die tevergeefs had geprobeerd een tweede Vivien Leigh of Merle Oberon van haar te maken. Toen het tot sir Alex doordrong dat blonde krullen, een parmantig glimlachje en een bustemaat van 99 cm niet opwogen tegen een albasten huid, glanzend zwart haar en een ranke gestalte, verkocht hij haar contract door aan de Ealing-studio, waar ze het aanzienlijk beter deed in zwart-witkomedies met Alec Guinness en Jack Warner.Chloe keek naar het aantrekkelijke maar wat zwaarmoedige hoofd van de toen zesendertigjarige Jasper en de levendige Daphne van dertig, lachend gearmd met de Oliviers en sir Ralph Richardson op het gazon van Highgrove, lang geleden op een zomermiddag. Op een andere foto keek Daphne innig naar de gezichten van een fraai uitgedoste Richard Burton en een in Grieks gewaad gehulde Jean Simmons op de set van The Robe, een CinemaScope-drama waarin Daphne een rolletje had gehad. Op tal van andere foto's stond Daphne glimlachend en veelal lachend in het gezelschap van - naar men zei - enkele van haar minnaars zoals Errol Flynn, Gary Cooper, David Niven en William Powell. De geruchten wilden dat Daphne met al die acteurs een meer dan goede relatie had gehad, maar zelfs tegen haar boezemvriendinnen bevestigde noch ontkende ze ooit met welke van deze illustere heren ze het bed had gedeeld.

'Laten we zeggen dat mijn minnaars altijd goed geschapen waren,' lachte ze altijd als iemand er meer van wilde weten. 'Zowel boven als onder de gordel. Ik wil altijd de beste stimulans. Een grote pik is niet genoeg. Hij moet ook over flink wat hersens beschikken.' 'Kijk eens naar hem, liefje.' Daphne wees met een lange, vermiljoenkleurige nagel naar een foto van haarzelf met een knappe blonde jongeman, gemaakt op een filmset rond 1950. 'Zo iemand zou je eens moeten leren kennen, schat.' Ze zuchtte verlangend. 'Dusty Lupino. Hij was een grote ster en een van de beste minnaars die ik ooit heb gehad. Ik heb hem ook heel wat kunnen leren, want hij was pas achttien en ik was eh... de dertig gepasseerd. Hij is nu steenrijk en nog pas zesenvijftig. Zijn zakelijk manager heeft hem uit de filmbusiness gehaald en hij is makelaar in onroerend goed geworden toen je de halve Rodeo Drive nog voor minder dan een miljoen kon kopen. Maar hij heeft nooit achterom gekeken en hij ziet er nog altijd geweldig uit, al leeft hij een beetje teruggetrokken.'

'Daphne, schat, hou daarmee op. Ik weet wat je wil zeggen. Je vindt dat Philippe geen partij voor me is. Dat weet ik zelf ook wel. Ik ben niet zo stom als iedereen kennelijk denkt, hoor, Daphne. Oké, we kibbelen wel eens. En hij is geen bijzonder stimulerend of onderhoudend gezelschap. Maar op dit moment, lieve Daphne, woon ik met hem samen en als we de relatie beëindigen, en ik weet even goed als jij dat het onvermijdelijk wordt, zal ik mijn horizon verruimen, maar niet eerder.' Ze gaf Daphne een kus op haar naar Coty geurende wang. 'Niet eerder. Ik kan maar één man tegelijk aan.'

'Wat ben je toch een wonderlijke, ouderwetse vrouw,' verzuchtte Daphne met schertsend gespeelde wanhoop terwijl ze terugkeerden naar het feest. 'Maar denk erom, schat, als je hem opdoekt staan al je vrienden te trappelen.'

'Oké, fijne jongen, maak maar gauw dat je wegkomt.' De bewaker

29,5

krabde aan een pukkel op zijn kin. 'En haal niet weer van die streken uit, smeerlap, want dan hang je. En nou wegwezen!' Calvin gaf geen antwoord. Hij was vrij man. Eindelijk vrij om te gaan en staan waar hij wilde, om te doen wat hij van plan was. Hij moest haar vinden, haar opsporen. Dan zou hij haar laten lijden, zoals hij in de afgelopen vijf jaar in de gevangenis had geleden. Hoewel hij in de krant had gelezen dat Emerald Barrymore de hoofdrol had in de nieuwe televisieserie America, bleef hij verbitterd over het feit dat Chloe Carriere zo'n grote ster in Saga was, want die serie deed het nog altijd voortreffelijk. Hij kon Chloe niet luchten of zien. Hij haatte haar arrogantie in de rol van Miranda en hij walgde van haar bekakte Engelse accent. Hij verachtte alles van haar. Maar het meest haatte hij haar omdat zij de reden was geweest dat zijn geliefde Emerald aan lager wal was geraakt. Daarvoor moest ze gestraft worden.