Na de laatste verwijdering tussen Chloe en Josh was haar liefdeleven in de supermarktblaadjes en roddelrubrieken een onderwerp van belang geworden en ze drukten alles wat ze maar aan smerige insinuaties konden opdiepen.

Ze hoefde op een feest maar een praatje met een man aan te knopen, of er werd al gemeld dat ze een verhouding met hem zou hebben. Meer dan twee vriendschappelijke ontmoetingen met de bewuste man en ze was al met hem verloofd. Meer dan zes keer persoonlijk contact en er hing al romantisch onderduiken en trouwen in de lucht. Maar Chloe had na Josh geen serieuze plannen voor een vaste verhouding met een man gehad. Ze ging nu en dan met Johnny een avondje uit en ze zagen elkaar ook wel overdag, maar het was geen diepgaande liefdesverhouding. Hij had ook altijd een hele rits vriendinnen. Amerika verkeerde in grote angst voor het dreigende monster AIDS en Chloe was niet van plan haar gezondheid en zelfs haar leven te riskeren voor een oppervlakkige verhouding, al was die op zich nog zo aantrekkelijk.

Het tijdvak van driejaar als grote ster aan de top had zijn tol geëist. Chloe werd snauwerig en snel geïrriteerd en ze had voor niets anders belangstelling dan voor Saga.

'Je hebt een man nodig, lieve,' merkte Daphne op zekere dag aan de lunch op. 'Een man die je waardig is.'

'Ja, maar die vind je hier tegenwoordig niet zo makkelijk meer,' zei Vanessa.

Chloe zat met een strak gezicht Perrier met ijs te drinken en pulkte aan haar nagelriemen.

Daphne drong aan: 'Je ziet er niet gelukkig uit.'

'Ik heb geen man nodig om me gelukkig te voelen,' zei Chloe bits.

Ze stak een sigaret op en zette weinig enthousiast voor de zoveelste maal haar handtekening.

Ze zat met Daphne en Vanessa aan een hoektafeltje in het studiorestaurant, een beetje verborgen, maar niettemin waren alle ogen van de aanwezigen op haar gevestigd. Fans kwamen in drommen om de studio te bezichtigen en de belangrijkste trekker was een bezoek aan het toneel van Saga. Het kon niemand iets schelen dat de acteurs voor de camera zich moesten concentreren. Abby en Gertrude, die zich realiseerden dat ze met Saga een goudmijn in handen hadden, lieten de bezoekers hun gang gaan en stelden zelfs een vriendelijke studiogids beschikbaar om iedereen rond te leiden.

'Weet je, Vanessa, ik lijd heus niet aan waanvoorstellingen, maar zie je dat mens daar met die polaroidcamera?' zei Chloe. Vanessa keek naar de onopvallende vrouw in een grijs broekpak van gabardine. Ze zat in het restaurant om zich heen te kijken, maar haar blik ging wel telkens naar Chloe. 'Ja? Wat is er met haar?' vroeg Vanessa.

'Ik krijg de kriebels van haar. Ik weet zeker dat ze van de pers is. Ik heb haar hier al een paar maal gezien. Ze hing zelfs bij het toneel rond om me af te luisteren toen ik vorige week een telefoongesprek met Annabel had.'

'Meen je dat?' Vanessa schrok. Ze had altijd het gevoel dat ze Chloe tegen buitenstaanders moest beschermen. 'Ja. Ze was ook steeds bij het koffiezetapparaat, waar ze met mannen van de technische dienst en de chauffeurs stond te kletsen. Ik dacht dat ze een kapster van de politieserie van het toneel naast het onze was, maar toen zag ik dat ze aantekeningen in een boekje maakte. Ga er eens op af, Van!'

'Oké, je zegt het maar.' Vanessa keek naar de vrouw die snel haar blik afwendde. Chloe had gelijk. De vrouw kon een journaliste zijn, van de Engelse pers zelfs, waarschijnlijk van zo'n schunnig roddelblad.

De bladen en andere tijdschriften hadden nu alles wat maar aan belangrijke en minder belangrijke details over het verleden van Chloe te melden viel, in extenso afgedrukt. Ze hadden haar vroegere schoolvriendinnen, leerkrachten en collega's geïnterviewd. Rick, haar vroegere minnaar uit de tijd van haar tournees door de Engelse provincies, had zijn 'intieme' memoires over hun 'stormachtige affaire' aan de Sun verkocht en verslaggevers belden onophoudelijk met Richard, Susan en zelfs met Annabel om de kleinste trivialiteiten over de inmiddels beroemdste actrice van Engeland te weten te komen. Chloe leefde in grote angst dat de pers zou ontdekken dat

Annabel in werkelijkheid haar dochter was. Een zo'n rioolblad had zich in verbinding gesteld met Somerset House, het Engelse bureau van de burgerlijke stand, om haar geboortegegevens te kunnen afdrukken, zodat ze niemand meer iets kon wijsmaken omtrent haar leeftijd. Niets kon hen er nu nog van weerhouden dieper te gaan graven en te ontdekken dat er op 15 januari 1964 een meisje was geboren in een verpleeghuis te Plymouth, vader onbekend, moeder Chloe Carriere, leeftijd eenentwintig, van beroep zangeres. Chloe had er nachtmerries over hoe die ontdekking het leven van Annabel kon beïnvloeden.

Ze vond het afschuwelijk dat ze er cynisch en wantrouwend van werd, maar de genadeloze inbreuk op haar privé-leven, zowel door de fans als door de pers, had haar gewoonlijk zonnige aard nadelig beïnvloed. Het werk viel niet altijd mee. Alleen al de moeite die ze moest doen om haar haar, haar make-up en kleding twaalf uur per dag smetteloos te houden terwijl de technische medewerkers zwetend in T-shirtjes en op sportschoenen rondliepen, betekende een hele inspanning.

Het was vermoeiend om de hele tijd te moeten glimlachen tegen vijftig of zestig bezoekers per dag, mensen die moed verzamelden om de 'Queen Bitch', zoals ze werd genoemd, aan te spreken. En dan moest ze ook nog oppassen dat ze niemand grof bejegende. Als ze op die manier een fan kwijtraakte, hield Gertrude haar streng voor, betekende dat een honderdvoud aan kijkers. 'Als je een fan beledigt, vertelt die het aan tien kennissen en die vertellen het op hun beurt weer aan tien anderen.'

En Jasper waarschuwde: 'Wees aardig voor ze zolang je carrière zich in stijgende lijn beweegt. Je kunt nu wel de favoriet van de maand zijn, maar ze zitten allemaal te wachten tot het bergafwaarts met je gaat, en die weg is er, meid, daar kun je zeker van zijn. Iedere acteur kent die neergang. Voor sommigen - de Cary Grants en de Katherine Hepburns - kan het vijftig jaar of nog langer duren. Voor anderen, en dat geldt vooral voor televisiesterren, kan het in vijftig maanden, weken of zelfs dagen bekeken zijn. Het publiek is nu eenmaal...'

'Grillig. Ik weet het, Jasper. Dat heb je me al zo dikwijls gezegd. Ik weet dat het zo is.'

'Mooi. Als je het maar goed onthoudt. Als je maar nooit verwaand wordt.'

'Natuurlijk niet!' Ze schreeuwde het bijna. 'Ik wil alleen proberen mezèlf te blijven.'

Voor mannen in haar leven had ze geen tijd. Op haar weinige vrije dagen had ze het druk met interviews en het poseren voor fotografen. Het passen bij Trixie en Rodolpho kostte al uren van haar volle aandacht. Ze moest teksten uit haar hoofd leren, besprekingen over het scenario bijwonen, iedere week naar hand- en voetverzorging en gezichtsmassage, regelmatig gymnastiek doen en de modetrends bijhouden. Alles bij elkaar kon ze nauwelijks een krant lezen of een behoorlijke nachtrust genieten, laat staan dat ze tijd voor een man had. 'Als de mensen eens beseften wat een vervloekte tredmolen dat zogenaamde glamourwerk is,' verzuchtte Chloe op het teken van Ned dat de vijftig minuten lunchtijd alweer voorbij waren. Van de lunch kreeg ze soms indigestie. Alles ging altijd haast-je-rep-je. Tegen de tijd dat ze de set verliet en de mooi bewerkte en gedecolleteerde jurk of wat ze ook moest dragen had verwisseld voor een joggingpak, naar het restaurant was gelopen waar ze moest wachten op de bestelde salade en Perrier en de nodige verhalen had uitgewisseld met Vanessa en Daphne, die er soms ook bij kwam zitten, was het al bijna weer tijd om terug en aan het werk te gaan. Vanessa lachte en zong: 'Heigh ho, heigh ho, it's off to work we go! Net als de zeven dwergen, hè?'

'Ik blijf van mening dat je een man in je leven nodig hebt, niet alleen om therapeutische redenen. Toevallig weet ik er wel een voor je. Als geknipt voor jou en héél knap, schat.' Daphne gaf het nooit op; ze bleef maar op het onderwerp doorgaan wanneer ze samen lunchten.

Vanessa giechelde. Ze was dol op romances en intriges. 'Wie is hij? Kennen we hem? Ik zou ook wel eens willen dat ze een flinke beurt kreeg. Ze wordt behoorlijk lastig, hoor.' Vanessa glimlachte plagerig naar Chloe. Ze had de grootste bewondering voor haar, ook al waren ze het niet altijd met elkaar eens. En Vanessa was onmisbaar geworden om alle afspraken en vergaderingen voor Chloe te regelen en haar met haar kleding te helpen. Vanessa was Chloe's vertrouwelinge en regelaarster. Ze herinnerde zich weer de tijd toen ze de minnares van een Arabische potentaat was, maar wat ze nu deed, vond ze veel interessanter.

'Een beurt krijgen? Hoe gaat dat? Ik kan het me nauwelijks herinneren. Is dat iets dat vrouwen overkomt?'

'Aanstaande zaterdag, schat. Diner bij mij thuis.' Daphne vond het heerlijk voor cupido te spelen. 'Een Fransman en behoorlijk sexy, hoor.'

'O, import!' Vanessa keek stralend naar Chloe. 'Iemand die niet al je vriendinnen heeft gepakt! Is dat even goed nieuws?'

Chloe herkende hem zodra ze Daphnes salon binnenkwam. Hoewel ze in meer dan driejaar niet meer aan hem had gedacht, herinnerde

ze zich dat ze zich op die vreselijke avond in Las Vegas sterk tot hem aangetrokken had gevoeld.

Chloe huiverde, want ze had nog altijd akelige gedachten over die poging tot moord.

Philippe Archambaud glimlachte zijn Alain Delon-glimlach en toonde zijn volmaakte tanden. Hij zag er heel aantrekkelijk uit in zijn donkerblauwe pak met geklede das, een scherp contrast met Daphnes geliefde, Richard Hurrel, een nachtmerrie voor iedere kleermaker in een cyclaamkleurige blazer met bijbehorende sjaal, en ook met Luis Mendoza die niet bepaald zijn best had gedaan zich goed te kleden, want als alle vrouwen in Amerika je in bed willen, kun je volstaan met een zwartzijden overhemd, een strakke witte broek en een bruine huid.

Philippe was knap, groot van stuk, met bruin golvend haar en prachtige ogen. Hij straalde een en al rust uit. Niet iemand die voortdurend de lolbroek uithangt, dacht Chloe toen ze aan tafel gingen en luisterde naar zijn kalme, ietwat pedante verhandeling over de Franse buitenlandse politiek.

Ze dacht aan de kleurrijke Engelse charme van Josh, hoe hij haar altijd in zijn ban hield met zijn vrolijke opmerkingen en humor. In de eerste zeven, acht jaar van hun samenzijn was er zoveel hartstocht en eenheid geweest. Waar was het misgegaan en waarom? Ze wilde er niet meer aan denken en ze richtte al haar aandacht op Philippe. Ze moest toegeven dat hij bijzonder knap was. En ja, hij was bijzonder charmant. Hij gaf haar zijn volle aandacht en hij was heel vleiend. En waarom ook niet? Ze was op dat moment de grootste actrice op de Amerikaanse televisie. Maar hoelang dat nog kon duren, viel niet te voorspellen...

'Wanneer zie ik je weer, Chloe?' vroeg Philippe en zijn hand trok een lijntje langs haar ruggegraat. Opeens voelde ze het verlangen weer opkomen, het verlangen dat ze maandenlang niet had gevoeld. 'Morgen?' Wat voor kleur hadden zijn ogen eigenlijk? Grijs? Groen? Blauw? Ze waren als die van een kameleon en er lag een duidelijk verlangen naar haar in te lezen. Ze kon niet verhinderen dat ze belangstelling voor hem voelde.

'Tja, eh, morgen is het zondag en ik moet nog stépels dialoog uit mijn hoofd leren en een nieuw scenario doornemen en...' 'Lieve schat!' viel Vanessa haar in de rede terwijl haar rode krullen driftig op en neer dansten, haar decolleté uitpuilend uit haar roomkleurige antiek-kanten blouse. 'Geen smoesjes,' fluisterde ze door opeengeklemde tanden en ze gaf Chloe met haar satijnen schoentje een flinke schop tegen haar scheen. 'Ik denk dat het wel leuk zou zijn als je hem naar je huis aan zee liet komen.' 'Richard en ik komen ook, dus maak je geen zorgen,' zei Daphne snel, want ze zag dat Chloe aarzelde. 'Ik weet dat je op zondag geen personeel thuis hebt en dat je zelf niet graag kookt, maar dan gaat Richard morgen wel bij Nate 'n' Al langs voor wat Schotse gerookte zalm, broodjes en roomkaas. Dan picknicken we op het strand. Zou dat niet leuk zijn, meid? Net als vroeger in Engeland.'

Richard kreunde. Op z'n vijfenzestigste voelde hij zich een tikje te oud voor picknicken op het strand, laat staan dat hij er zin in had om op zondag met al die Beverly Hills-jetsetters naar de delicatessenzaak te gaan. Maar Daphne had het altijd te zeggen in hun relatie, zodat hij maar dapper glimlachte.

'Goed dan,' gaf Chloe toe. Ze zag Vanessa's brede glimlach en zei: 'We houden een picknick met z'n allen.' 'Met champagne!' haastte Daphne zich.

'Naturellement! zei Philippe met een glimlach die Chloe steeds fascinerender vond. 'Ik breng de champagne mee.' 'Dom Perignon, hoor,' vermaande Vanessa. 'Bij het picknicken drink je uitsluitend Dom Perignon.'

'Vanzelfsprekend. Met genoegen.' Hij maakte een buiginkje, maar hij hield zijn ogen niet van Chloe af. Daar gaan we weer, dacht ze.

Het hofmaken duurde maar heel kort. Chloe raakte zo snel in de ban van Philippes fysieke charmes dat ze niet wist hoe ze het had. Voor een vrouw als zij die altijd graag éérst aangename conversatie voerde voor ze een relatie met een man begon, was het een wonderlijke ervaring dat het er opeens niet meer toe leek te doen. In het begin zagen ze elkaar ieder weekeinde, vervolgens om de andere avond, daarna elke avond. Algauw had hij een deel van zijn spullen overgebracht naar haar huis aan zee en naar haar villa in Beverly Hills. Na een paar maanden vonden ze het weggegooid geld dat hij een huurflat had waar hij steeds minder kwam, zodat hij bij haar introk.

Philippe schreef nog steeds artikelen voor Paris Match, Jour de France en nu en dan ook voor Oggi en Tempo, waar hij het overdag tamelijk druk mee had. Omdat hij goed was in cijfers en wist wat er op de beurs omging, liet Chloe hem wat geld van haar investeren. Dat deed hij zo geweldig en er kwamen zulke aardige en regelmatige winsten uit voort dat ze haar zakelijk manager ontsloeg en Philippe full time al haar financiën liet regelen.

'Luister eens, lieverd, hij is een schat van een man, maar een beetje eh, tja...' wilde Vanessa haar vriendin en werkgeefster een paar weken na het begin van de stormachtige affaire met Philippe waarschuwen.

'Saai? Vervelend? Eigenwijs?' Chloe lachte. 'Dat wéét ik, Vanessa. Zo stom ben ik nou ook weer niet. Ik weet heus wel dat hij zijn tekortkomingen heeft, hoor. Maar ja, ik geloof toch dat hij de ware voor me is.' Ze dacht aan de hartstocht waarmee ze de afgelopen nacht hadden gevrijd, zo lang dat ze om vijf uur moe uit haar bed was gekomen om naar de studio te gaan.

'Nou ja, wat hij ook met je uithaalt, het schijntje goed te doen,' zei Vanessa. 'Je hebt er in lange tijd niet zo gezond uitgezien.' Chloe bloosde. Haar avonden, ochtenden en middagen met Philippe waren verbijsterend geweest. Hij was een en al energie. Als ze even niet de liefde bedreven, wilde hij haar in zijn armen nemen, haar haar strelen en in haar oor fluisteren hoe geweldig hij haar vond. Het was heel bijzonder dat een man van negenendertig haar nog zo openhartig zijn attenties bewees. Chloe genoot ervan en ze ging steeds meer van hem houden.

Ze dacht nog wel aan Josh. Nu en dan belde hij haar uit Engeland of waar hij ook uithing. De eerste door hem geschreven en uitgevoerde musical was een ramp geworden. Daarna liet hij een jaar niets van zich horen en ze had er geen notie van waar hij was. Volgens het ene gerucht was hij naar Australië geëmigreerd, volgens het andere woonde hij samen met een meisjestweeling van zeventien jaar. Hij schreef liedjes en trad op in café-chantants en in clubs voor heren. Toen, op een dag, belde hij haar volkomen onverwacht op. 'Hallo, Chloe, mijn kleine schat, hoe gaat het ermee?' Tot haar verbazing begon haar hart als een gek tekeer te gaan toen ze zijn stem hoorde. Als een onnozel schoolmeisje, verweet ze zich na het korte maar plezierige gesprek.

Hij had haar verteld dat hij in Australië werkte, waar hij tournees door het binnenland maakte. Hij maakte geen melding van een zeventienjarige tweeling en ze vroeg er ook niet naar. Hij werkte nu op cruiseschepen. Dat was heel prettig en hij had nog veel fans, zei hij. Het waren veelal dames van middelbare leeftijd en hun dikbuikige levensgezellen die zich de jonge Joshua Brown van de jaren zestig nog heel goed herinnerden. Ze kenden zijn songs nog en gaven hem de bijval waarnaar hij zo hunkerde. Hij ging nu op een ander schip een cruise maken door de Caribische Zee. 'Vind je dat echt leuk?' had ze hem gevraagd, zich op een onheuse manier schuldig voelend door haar eigen enorme succes en zijn dalende ster. 'Heb je er echt plezier in, Josh?'

'O ja, zeker weten,' loog hij. 'Het is hartstikke leuk, schat. Alle drie de G's bij elkaar: gevulde glazen, gein en grieten.'

Chloe kromp onwillekeurig ineen. De gedachte aan Josh met een andere vrouw in zijn armen gaf haar nog altijd een steek van jaloezie.

'Je bent gewoon hopeloos!' zei Vanessa toen Chloe haar over het gesprek met Josh vertelde. 'Hopeloos ouderwets! Niet meer van deze tijd! Ik geloof dat je werkelijk helemaal niets van mannen begrijpt, hè, Chloe?'

Vanessa had zich achttien jaar van haar leven intensief aan mannen gewijd, zodat ze zich tot oordelen bevoegd achtte en ze verbaasde zich dikwijls over Chloe's naïeve opvattingen.

Chloe ging snel op een ander onderwerp over. Het gesprek met Josh had haar van streek gebracht. Ze wilde weer van hem horen. De scheiding was er nog niet officieel door en sleepte zich nu al twee jaar voort. Haar advocaat had geprobeerd haar de benodigde papieren te laten ondertekenen, maar toen Josh verdween, wist zelfs zijn eigen advocaat niet waar hij uithing.

Philippe drong er al een poosje op aan dat Chloe de scheiding doorzette. Hij wilde met haar trouwen, maar Chloe was nog niet zeker van haar gevoelens. Fysiek trok hij haar geweldig aan, zo sterk dat het leek of hij een bepaalde toverkracht op haar uitoefende. Maar wat ze in hem miste, was het menselijk contact dat ze met Josh had gehad.

Misschien verwacht ik er te veel van, dacht ze toen ze op de gore Picó Boulevard naar de MCPC-studio reed. Enfin, een mens kan niet alles hebben. Maar een innerlijk stemmetje protesteerde: o, jawel hoor, je kunt best alles hebben, Chloe. Je kunt alles hebben en dat verdien je ook.

Het succes van Saga was zo immens en uitzonderlijk dat elke concurrerende, onafhankelijke televisiemaatschappij alles in het werk stelde om het te evenaren. Een daarvan was gekomen met een imitatie genaamd Abraham''s Family, bijna een duplicaat van Saga, terwijl een andere maatschappij het had geprobeerd met Arizona Empire, maar na korte tijd op de buis te zijn geweest gingen beide series roemloos ten onder.

'Imitatie is nog altijd de mooiste vorm van vleierij,' straalde Gertrude op een bijeenkomst met een zorgelijke Abby. 'We hebben heus niets te vrezen, Abby. Moetje onze kijkcijfers maar eens zien!' En ze had gelijk. In de afgelopen vier televisieseizoenen had Saga bij de vijf populairste series behoord. Overal zag je Saga-kleren, Sagasieraden en Saga-poppen: Miranda en Sirope in kleine nabootsingen van Rodolpho's rijkelijk bewerkte witte jurken. Amerika stond bol van de 'Sagamania'. De hele wereld hield van Chloe en Sissy.

En van Sam en Pandora. Ze drukten hen allemaal aan het hart. De warenhuizen puilden uit van beddespreien, borden, kaarsen, schoenen, blouses en dassen naar Saga-voorbeeld.

'Zowat de enige dingen waaraan ze de naam "Saga" nog niet hebben verbonden, zijn condooms!' lachte Pandora tegen Chloe op de set toen Christopher, de kleine publiciteitschef, naar Chloe toekwam met de drukproeven van nieuwe advertenties voor twee Saga-parfums waar Chloe, samen met Sissy, reclame voor ging maken.

Het ene parfum zou 'Wicked' heten en toonde een uitdagend kijkende Chloe op de verpakking. Het andere parfum kreeg de naam 'Woman' en gaf de beeltenis van Sissy weer, met een zo hartelijke en oprechte blik als haar acteertalent haar maar toestond. In de vier jaar waarin de serie liep, had Sissy twee kleine face-lifts, een operatie ter verbetering van de huid rond haar ogen en een ter verbetering van haar boezem ondergaan. Ze deed nog altijd meedogenloos aan de lijn en in het dagelijks leven zag ze eruit als een havik, maar ze bezat genoeg speeltalent om de zoetsappige rol van Sirope leven in te blazen. Ze was een soort personificatie van een geduldig moedertje: lief, vriendelijk en een hele poos in stilte lijdend, worstelend met de problemen van haar televisiekinderen en met het gekuip van haar televisie-ex Steve. Chloe daarentegen vertegenwoordigde het kwalijke, manipulerende loeder, altijd hongerig naar seks.

Het publiek had beide actrices aan het hart gedrukt en een heleboel kijkers waren er nooit echt zeker van of de actrices hun rol speelden of dat hun karakter in werkelijkheid ook zo was. 'Je zit op mijn stoel,' snauwde Sissy naar Chloe. 'O, sorry,' zei Chloe, kijkend naar de drie lege canvas stoelen waaruit Sissy had kunnen kiezen om haar magere achterste in te parkeren. Maar waar het Sissy om ging, was Chloe en de overige spelers bij iedere gelegenheid die zich voordeed, even te pesten. Na haar nieuwe succes was ze volstrekt onuitstaanbaar geworden. Zelfs Sam die haar al die jaren zo trouw was gebleven, had er nu grote moeite mee haar arrogantie te verdragen. Ze was grof tegen de technische medewerkers die allemaal een gloeiende hekel aan haar hadden. Ze was jaloers op de acteurs en deed hatelijk tegen hen, ze weigerde te repeteren, schold een speler uit die zijn tekst even kwijt was en verwaardigde zich nooit een tekst buiten beeld te lezen ten behoeve van een andere acteur, zelfs niet voor Sam. Ze viel de producent lastig dat ze voor haar eigen rol betere teksten wilde en veranderde voortdurend haar eigen dialoog, waardoor ze haar tegenspelers in de war bracht en vervolgens woedend op hen werd omdat ze niet begrepen waar ze heen wilde.

Sinds kort was ze begonnen 's morgens bij het opstaan een lijntje cocaïne te snuiven om haar door de vervelende dag heen te helpen, gevolgd door een snuifje voor de lunch en nog een in de loop van de middag. Thuis klaagde ze iedere avond bitter tegen Sam dat de belichtingsman Chloe en Pandora veel beter liet uitkomen dan haar, Sissy, dat de regisseur een ongetalenteerde schoft was en dat haar studiocaravan kleiner was dan die van Sam. Bij het minste of geringste was ze al buiten zichzelf van woede. Door de cocaïne raakte ze geestelijk op een zijspoor. Als het publiek dat haar zo bewonderde de waarheid over haar wist, zou ze allang in de bijstand zijn beland.

'En? Wat vind je van het nieuwe scenario?'

Chloe verbaasde zich dat Sissy de moeite nam haar mening te vragen. Dat had ze nooit eerder gedaan. 'Ik vind het prima. Wat vind je er zelfvan?'

'Troep. Absolute troep. Als ze zulke rommel blijven schrijven, zijn we het volgende seizoen van de buis.' Nerveus streek Sissy haar vingers langs haar in satijn gehulde dijbeen. 'Doris! Breng me een kop koffie, vlug een beetje, verdomme.'

Chloe had medelijden met Sissy. Ze kon niet echt een hekel hebben aan een actrice die zo duidelijk blijk gaf van haar onzekerheid en Chloé verdedigde haar zelfs weieens wanneer de andere spelers haar scherp bekritiseerden en bespotten. Niet dat het iets hielp, want Sissy haatte Chloe het meest van de hele groep acteurs. Als Chloe de voorpagina van USA Today haalde, schreeuwde Sissy net zolang tegen de publiciteitsmensen van de televisiemaatschappij tot ze ook op de voorpagina kwam. Omdat Saga zo'n enorme populariteit genoot, maakten de tijdschriften er geen probleem van Sissy, Chloe of Pandora op de omslag te zetten ter bevordering van de verkoop.

'O, heb je dit al gelezen?' Met een valse blik van triomf pakte Sissy het nieuwe nummer van de American Informer en gaf het aan Chloe. De kop op de voorpagina schreeuwde: 'VRAAGTEKENS ROND CHLOE

carriere over buitenechtelijk kind'.

Chloe viel bijna flauw toen ze het stuk las, maar met grote zelfbeheersing wist ze haar kalmte te bewaren, zich er maar al te zeer van bewust dat Sissy haar met hatelijke spot in haar ogen zat op te nemen.

'Interessant, hè?' Sissy glimlachte venijnig. 'Is er iets van waar, Chloe, schattebout?' vervolgde ze op een gemaakt vertrouwelijk toontje van vrouwen onder elkaar, dat Chloe nog beledigender vond dan haar eeuwige gesar. 'Je kunt het mij wel vertellen, hoor.' Ze boog zich dichter naar Chloe toe, zodat die haar diepe kraaiepootjes en de lijntjes om de mond waaraan drie face-lifts niets hadden kunnen doen, goed zag.

'Och kom, Sissy, de gebruikelijke leugens, dat weet jij ook wel.' Chloe kon een flinke steek onder water niet voor zich houden. 'Je herinnert je toch nog wel dat verhaal van een paar maanden geleden over Sam? Dat hij homofiel zou zijn? Belachelijk, niet?' Sissy klemde haar kaken op elkaar en als bij toverslag verdween alle gespeelde vriendelijkheid uit haar vlakke grijze ogen. 'Doris! Waar blijft die koffie, verdomme! Schiet een beetje op!' Chloe stond op en liep weg. Eindelijk was de zo gevreesde publicatie dan toch verschenen. Ze zag dat Sissy het boulevardblad met venijnig genoegen aan verscheidene collega's liet zien en Chloe zuchtte diep.

Thuisgekomen las ze het kwalijke stukje met toenemend afgrijzen door. 'Het buitenechtelijk kind dat Chloe in 20 jaar niet heeft gezien', luidde de al even schreeuwerige tussenkop. 'Chloe Carriere, de populairste ster van de familieserie Saga, koestert een geheim dat haar tot aan haar dood zal blijven achtervolgen. Twintig jaar geleden beviel ze namelijk van een buitenechtelijk kind. De Informer kan nu exclusief onthullen dat dit jonge meisje, Annabel, is opgegroeid in Londen bij Chloe's broer Richard en diens vrouw Susan, onbewust van het feit dat haar echte moeder de beroemdste slechte vrouw van de televisie is.'

'O, mijn god, Annabel!' Chloe smeet het afschuwelijke roddelblad op de grond. Haar hand beefde toen ze de telefoon nam. 'Hallo, Daphne? O, lieve schat, ik heb je toch niet wakker gemaakt, hoop ik?'

'O nee, natuurlijk niet, lieve kind. Ik ben klaar wakker. Wat is je in je leven in Engeland overkomen?' Daphne duwde haar minnaar Richard opzij en pakte het recordertje dat naast haar bed stond. Het gebeurde niet vaak dat ze een hulpkreet van Chloe kreeg, want Chloe kreeg zoveel ongunstige publiciteit dat ze zich er nooit iets van aantrok.

'Heb je de Informer al gelezen?' vroeg Chloe radeloos. 'Ja, kind.'

'Het zijn allemaal leugens, Daphne, dat weetje.' 'Natuurlijk, lieve kind. Iedereen hier die die weerzinwekkende troep leest, weet dat.' Maar ze vinden het prachtig, dacht Daphne. Ze zaten het allemaal gretig te lezen op hun kantoor, bij de kapper, of in een blaadje dat ze hadden geleend van het dienstmeisje. Ze lazen grif alle leugens en insinuaties over anderen. 'Hou op, Richard!' siste ze, want het feit dat hij opzij werd geschoven wond hem nog meer op dan anders, en nu was hij Daphnes mollige dijen met zijn tong aan het bewerken.

'Daphne, de mensen nemen nu eenmaal aan dat ik een vals loeder ben en dat kan me niet schelen, maar dit verhaal zal een grote schok zijn voor mijn nichtje.'

'Ik weet het, schat. Ik weet dat het allemaal leugens zijn. Het beste is er geen enkele aandacht aan te besteden. Jij bent de grootste van allemaal, vergeet dat vooral niet.'

'Ik besteed er nooit enige aandacht aan. Dat is misschien het probleem...'

'Tja, wat kan een goede oude vriendin dan nog voor je doen, schat?' Daphne gaf Richard een mep en probeerde hem in haar arm te vlijen, als een grote lappenpop.

'Zeg dat ze zo snel mogelijk een rectificatie moeten plaatsen.' 'Ik zal doen wat ik kan, dat beloof ik je, lieverd,' zei Daphne afwezig. Haar aandacht werd afgeleid door de halfslachtige pogingen van haar minnaar om op de ingeslagen weg voort te gaan, en ze verbrak de verbinding.

Chloe nam de fles en schonk wodka op haar sinaasappelsap op het moment waarop de telefoon ging. Ze nam niet op, maar luisterde naar de nasaal ingesproken mededeling op het antwoordapparaat. 'Hallo, dit is Mike Russel van The News of the World. Ik wil graag niet mevrouw Carriere spreken over...'

Met een vermoeid gebaar zette ze het apparaat uit. Morgen zou het verhaal van het Amerikaanse roddelblad in alle Engelse kranten staan. Het zou Annabel onder ogen komen en waar Chloe zich vooral zorgen over maakte, was hoe haar dochter zou reageren. Haar eigen lieve Annabel die dacht dat Chloe haar tante was. Wat zou ze er nu van denken? Hoe zou ze het ondergaan nu ze wist dat ze haar hele leven was voorgelogen? Ze zou er vast en zeker kapot van zijn.

Maar hoe haar reactie ook uitviel, Chloe wilde met haar dochter onder vier ogen spreken. Nu, onmiddellijk. Het duldde geen enkel uitstel. Annabel moest de waarheid weten. Ze belde Gertrude. 'Heb je het gelezen?' 'Ja, natuurlijk. Is het waar?' raspte Gertrude. 'Het is waar, Gertrude. Wat mij betreft kan het me geen donder schelen wat de kranten schrijven, maar het is een vreselijke schok voor Annabel. Ze heeft er geen notie van dat ik haar moeder ben en dat Susan en Richard niet haar echte ouders zijn. Ik móét ogenblikkelijk naar Engeland, Gertrude. Kunnen jullie zonder mij opnemen? Alsjeblieft, het is een noodgeval.''Lieve schat,' zei Gertrude koeltjes. 'Je weet dat zoiets niet kan. We lopen tegen het eind van het seizoen en jij zit in alle opnamen. Dit moet de klapper van alle afleveringen worden, want het volgende seizoen beginnen ze America tegen ons in te zetten. Kan het niet even wachten?'

'Nee!' Chloe werd wanhopig. 'Nee, het kan niet Wachten. Het gaat om het belang van mijn dochter, Gertrude! Is dat niet belangrijker dan de serie, verdomme?'

'Eerlijk gezegd niet, schat. Ik leef met je mee en ik beloof je dat we onze persafdeling alles zullen laten doen om je hieruit te halen, maar we kunnen en willen op deze manier niet toegeven aan de gril van een actrice.'

'Gril?' Chloe huilde bijna. 'Gertrude, dit is het belangrijkste in mijn leven!' Ze wilde Gertrude het hele verhaal vertellen, maar Gertrude onderbrak haar.

'Ik zit midden in een diner, kindlief. Maak je nu maar geen zorgen,' probeerde Gertrude haar te kalmeren. 'Ik geloof niet dat slechte publiciteit je enig kwaad kan berokkenen. Per slot van rekening bèn je een "bitch".'

'Dat is niet waar!' schreeuwde Chloe. 'Ik ben actrice en een heel goeie ook, daarom denkt de hele wereld dat ik een verachtelijk kreng ben! Laat me alsjeblieft naar Engeland gaan, Gertrude, alleen voor het weekeinde. Ik moet dit gaan uitpraten. Annabel heeft me nodig. Ik moet haar alles zelf gaan vertellen. Dat kan eenvoudig niet telefonisch.'

'Ik moet er met Abby over spreken,' zei Gertrude afgemeten. 'Ik zal zien wat ik voor je kan doen. Maar ik moet nu opschieten, want mijn gasten wachten op me.' Ze verbrak de verbinding. 'Vallen jullie allemaal dood!' schreeuwde Chloe. Ze voelde de tranen opkomen. 'Ik ga tóch verdomme!'

Ze belde Vanessa en zei: 'Reserveer voor me voor morgenavond, de directe lijnvlucht van British Airways naar Londen, Van, en vraag of Christopher vanavond hier komt. Ik moet het onder ogen zien.'

'Ik ga in elk geval, Abby,' zei ze de volgende morgen kalm toen ze tegenover de zwaargebouwde man in zijn reusachtige kantoor zat.Hij was aardiger voor haar dam Gertrude. 'We zullen je laten gaan, zodat je deze onaangename geschiedenis kunt rechtzetten. Het maakt een slechte indruk bij het publiek. Als je het langs je koude kleren laat afglijden, denken de mensen dat je een onverschillig serpent bent. Maar hoewel er helemaal geen vloek meer rust op een vrouw die een buitenechtelijk kind heeft, vind ik dat het publiek toch de waarheid moet weten. Dat ben je je kijkers verplicht, en je dochter ook.' Hij kauwde op zijn sigaar en keek haar vriendelijk aan. Als het iemand tegen zat, kwam Abby altijd wel voor zijn mensen op. Hij mocht Chloe graag en hij wist dat ze heel anders was dan de bikkelharde heks die ze speelde.

'Ga nu maar, lieve kind. Houd in Londen een persconferentie. Dat is belangrijk. Maar het meisje is natuurlijk nog belangrijker. Hoe vat ze het op?'

'Dat weet ik nog niet!' zei Chloe, tegen haar tranen vechtend. 'Ik kan geen verbinding met Londen krijgen. Ze hebben de hoorn naast het toestel gelegd en het lukt me ook niet haar op haar muziekschool te bereiken. Het is echt heel beroerd, Abby. Annabel is het belangrijkste in mijn leven.'

De tranen liepen over haar wangen. Abby Arafat, sentimenteel onder zijn harde zakelijke pantser, voelde zijn keel dichtknijpen en hij gaf haar gauw zijn zakdoek om niet zelf in tranen uit te barsten.

'Kom, kom, lieve kind,' zei hij schor. 'Geen traantjes, hè? Anders houd je de produktie maar tegen omdat ze je weer moeten opmaken. Meld je nu maar als de weerlicht op de set en ga dan om half vijf weg, dan kun je je toestel halen en de hele kwestie gaan regelen.'

Voor het verhaal in Engeland bekend werd, was Annabel een ijverige leerling van de muziekschool. Ze was een hartelijk en vrolijk meisje dat het ook thuis in een prettige familiesfeer naar haar zin had. Dat weerhield de persmuskieten van Fleet Street er niet van begerig op het schandaal te duiken. Alles over Chloe was nieuws. En dit helemaal, en ze zouden eruit halen wat erin zat. De krantekoppen logen er niet om.

'Chloe laat buitenechtelijk kind in de steek,' schreeuwde de Sun en de Star deed ook een duit in het zakje: 'Zelfzuchtige televisiekoningin geeft haar baby weg.'

Daaronder volgden jammerklachten als: 'O, Chloe, Chloe, hoe kon je zo harteloos zijn? Waar is je gevoel voor morele waarde, waar zijn je moederlijke instincten?'

'Wat een dwaze vrouw ben je! Vind je je diamanten, je bontmantels, je grote villa's in Hollywood en je zwembaden belangrijker dan het leven van een kind?'

'Nadat je het leven had geschonken aan een kind, wist je niet beter te doen dan het af te staan aan familieleden. Het enige waar jij aan dacht, wasje eigen carrière, jagend op kortstondige roem en een frivool leven, terwijl je je eigen vlees en bloed liet opvoeden door anderen in één grote leugen...'

Zo ging het maar door, van de ene roddelrubriek naar de andere. Het was een en al sensatie en de pers melkte het gegeven zoveel mogelijk uit. Om kotsmisselijk van te worden! dacht Chloe. Ze las al die verhalen in het vliegtuig naar Londen, door het ene nog meer geschokt dan door het andere, maar haar grootste zorg was hoe Annabel het zou opnemen.

Vanessa was bij haar, opgewonden bij het idee weer eens terug te gaan naar Londen. Iets van Chloe's roem was op haar afgestraald en nu zou ze enig opzien baren in Petticoat Lane, waar haar familieleden nog woonden. Ook Philippe was meegegaan en zat naast Chloe te slapen, zachtjes snurkend.

Philippe had haar op alle mogelijke manieren gesteund toen het nieuws over Annabel bekend werd, en had erop gestaan haar naar Londen te vergezellen.

'Wat doet het ertoe wat ze allemaal over je zeggen, lieveling,' had hij gezegd. 'Ze vinden je toch al een loeder!' Maar hij had haar woedend gemaakt met zijn Franse afstandelijkheid en het was geëindigd met een ruzie vol tranen.

De pers was in groten getale op het vliegveld Heathrow komen opdraven. Ze stonden er bij dozijnen, met inbegrip van televisieploegen. Zodra ze was uitgestapt en met hoog geheven hoofd door de tochtige gangen naar de aankomsthal liep, werd ze al door de elkaar verdringende, schreeuwende en vragen op haar afvurende meute bestormd. Ze was gekleed in een eenvoudige bruine kasjmieren jas die ze dicht om zich heen trok tegen de Londense kilte. Ze ontweek de gevaarlijk bij haar gezicht gehouden microfoon van een snel pratende verslaggever van de BBC die een verklaring van haar verlangde. Ook de juffrouw van ITV wilde graag ter plaatse een interviewtje. Chloe zag microfoons en camera's van NBC, ABC en van haar eigen televisiemaatschappij BCC, maar er waren ook verslaggevers uit andere Europese landen en zelfs uit Australië. 'Een ogenblik, graag! Wil iedereen even wachten?' brulde Christopher, de kleine perschef van Saga. Hij was paars van woede en inspanning om de opdringende persmensen en opgewonden toeschouwers in toom te houden. 'Mevrouw Carriere zal op dit moment geen verklaringen afleggen! U weet allemaal dat er om vier uur een persbijeenkomst is in het Ritz Hotel! Dan zal mevrouw Carriere iedereen te woord staan over eh... over de laatste ontwikkelingen!'

Chloe glimlachte door opeengeklemde tanden. Drie agenten, twee bewakers van het vliegveld, Vanessa, Philippe en Christopher maakten de weg voor haar vrij tussen de menigte fotograferende en schrijvende pers en de vele nieuwsgierigen.

Het zou heel wat moeilijker worden dan ze had gedacht. De vorige nacht had ze tot laat opgezeten om een strategie te bedenken. 'O, god, laat het alsjeblieft lukken,' fluisterde ze in zichzelf. 'Laat het voorspoedig verlopen.'