Er was niets veranderd in Las Vegas, vond Chloe, kijkend naar de andere mensen in de lift naar het casino. Dikke dijen in strakke shortjes, uitgedroogde oude dames met zo vaak gepermanent en geverfd haar dat het eruitzag als grijsblauw katoen, hoeren en zakenlieden. Chloe verbaasde zich altijd over de opmerkelijke vlezigheid van veel casinobezoekers. Waarschijnlijk te veel milkshakes en doughnuts en andere vette hapjes tussendoor genuttigd, terwijl de allerdiksten natuurlijk calorievrije dranken bij de maaltijden gebruikten. Een vrouw stond aan een ijswafel te likken en er vielen druppels op Chloe's suède schoenen, waarop het mens alleen grinnikte.

Haar suite in het Empire Hotel was als altijd heel luxueus, hoewel de 'damasten-en-zijden' gordijnen van honderd procent polyester waren en als geglansd bordpapier tussen haar vingers aanvoelden terwijl de zitbank van 'velours' zo hard was als steen. De zwarte badkuip van kunststof met 'gouden' kranen was groot genoeg voor twee personen en aan één kant prijkte een dun zwart zitkussen van plastic voor het geval iemand de genoegens van een wervelbad wenste. Ze ging op het brede bed met de overtrek van glad wijnrood velours zitten en keek in alle eenzaamheid naar zichzelf in de schuingeplaatste spiegel aan het baldakijn van het hemelbed. Ze dacht aan de laatste keer toen ze met Josh de genoegens van dit hotel had genoten, samen in deze suite, samen in de glanzende zwarte kuip, samen in het bed, samen kijkend naar die spiegel boven hun hoofd... Josh vond het altijd heel opwindend om naar hun spiegelbeeld te kijken wanneer ze samen op de wijnkleurige lakens lagen, haar blanke benen om zijn gebruinde geslagen. Niets stimuleerde hem meer dan hun samenzijn in Las Vegas en hij nam haar soms drie of vier keer per dag, aangespoord door de aanblik van hun spiegel beeld.

Zuchtend trok ze haar pumps van De Fabrizio uit. Niet meer aan Josh denken, hield ze zich voor, niet denken aan wat voorbij is. Kom, meid, hou je hoofd erbij. Je moet vandaag optreden. In een klein motelkamertje in het centrum van Las Vegas pakte Calvin zijn linnen tas uit en zocht naar zijn mes. Hij nam het in zijn hand en hield het dofblauwe staal voor zijn fletsblauwe ogen terwijl hij uit het raam naar de diepblauwe lucht boven Nevada staarde. Maar zijn ogen zagen niet de kale, zanderige straat met zonweringen en hier en daar een paar kwijnende palmbomen en verlepte struiken in de verte. Wat ze wel zagen, was een enorm, alle aandacht opeisend reclamebord langs de weg waarop te lezen stond:

chloe carriere

16-27 juli

las vegas empire hotel

(voor de beste shows van Amerika) twee avondvoorstellingen reserveringen: tel. 732-8800

Langzaam nam Calvin de telefoon in zijn kamer en belde het nummer dat op het bord stond. Onder de naam 'John Ryan' reserveerde hij een tafeltje voor de volgende avond. Hoog tijd dat Chloe Carriere aan de beurt kwam.

Voor haar eerste avondoptreden zat Chloe in de kleedkamer. De kapster deed witte bloemlovertjes in haar donkere haar, terwijl Chloe met trillende vingers make-up aanbracht. Ze werd gekweld door de gedachten aan Josh. In de zaal hoorde ze mensen lachen om Shecky Greene, de entertainer die de show opende. Ze dacht aan vier jaar geleden toen ze hier in dezelfde kleedkamer had gezeten en Josh smeekte op te houden met het nemen van drugs, waarmee hij zijn succes als beroepsmusicus en hun huwelijk kapotmaakte. Al die middelen die hij nodig had om zich helemaal te kunnen geven, waren een nachtmerrie geworden. Meestal stond hij pas om vier of vijf uur 's middags op en dan nam hij vitamines voor zijn stem, voorgeschreven door de plaatselijke kwakzalver, gevolgd door drie peppillen, een flinke snuif cocaïne en een glas cola. Terwijl Chloe naar de masseur was of haar nagels liet doen, zat Josh aan een of andere speeltafel en wanneer ze in zijn buurt kwam, wilde hij met haar naar bed. Ondanks zijn drugsgebruik bleef hij ongelooflijk potent. Maar hij was haar man en ze bleef hem verafgoden.

Een uur voor hun optreden moest hij nog een vitamineshot voor zijn stem hebben. Hij slikte een laxeermiddel met codeïne erin, nam weer een paar peppillen en nogmaals een stevige snuif cocaïne. Dan, vlak voor ze het toneel opgingen, nam hij een 'dilaudid', een in Amerika niet verboden medicinale drug, maar minstens zo krachtig als heroïne. Zijn fraai gebruinde en gespierde lichaam, met tot zijn middel opengeknoopt wit overhemd en zwarte broek, accentueerde zijn geweldige sex-appeal. Voor de dames die Las Vegas bezochten, had hij het nog altijd helemaal. Of ze nu jong waren of oud, ze vonden hem allemaal bijzonder attractief. Na het solo-optreden - hij zong de eerste veertig minuten en zij de volgende veertig - deden ze een gezamenlijk optreden van een kwartier. Elkaar diep in de ogen kijkend, zongen ze een repertoire van love-songs, folk-nummers en grappige duetten met een uitgekiend raffinement en een erotische ondertoon waar het publiek wild enthousiast van werd. Na het optreden kwam zijn trouwe dokter zijn bloeddruk meten en wanneer die boven de 140 was, kreeg Josh een pilletje om te kalmeren, waarna hij nog maar een snuifje cocaïne nam. Gesterkt door het applaus en door hun onderlinge band tijdens hun optreden, ontvingen ze na afloop allerlei vrienden en kennissen, zowel in het persoonlijke als het zakelijke vlak, in hun salon met de spiegel bar en het brandende houtvuur. Later op de avond gingen ze meestal met vrienden in de Rib Room eten, waarna hij tot het aanbreken van de dag aan de speeltafels zat. Voor hij ging slapen, nam hij nog twee quaaludes, een bloeddrukpilletje en een demeroltablet, synthetische morfine, in. En dat was te veel, veel te veel. Ze had hem er dikwijls langdurig over onderhouden, maar hij bleef zeggen dat hij niet verslaafd was, dat hij ertegen kon en dat hij de middelen nodig had om te kunnen optreden. 'Hou op met die onzin, Chloe,' zei hij dan, 'ik heb er totaal geen last van.'

En merkwaardig genoeg leek dat ook zo, in die tijd tenminste. Maar langzaam maar zeker begon zijn verslaving nadelige invloed op zijn optreden uit te oefenen en daarna ook op zijn leven. Het ontging de directies van de casino's in Las Vegas niet. Josh werd onverantwoordelijk en onbetrouwbaar. Geleidelijk aan minderden de contracten voor zijn optredens in Las Vegas, de jaren van het grote geld - vijfenzeventigduizend, soms honderdduizend dollar per week - en ze waren genoodzaakt geweest op tournee te gaan. O, die vreselijk afstompende, alle enthousiasme vernietigende tournees! Milwaukee, New Haven, Idaho, Atlanta, Connecticut, Kansas. Weken, maanden achtereen iedere avond ergens anders optreden. Het was de doodsteek voor zijn carrière en voor hun huwelijk geweest. Nu hoefde ze alleen voor zichzelf te zorgen. Ze bekeek haar opgemaakte gezicht. De gematteerde huid, de glanzende, fuchsiakleurige lippen, de romantische blik. Haar zwarte kant op een veel bloot latende Bob Mackie-jurk van chiffon benadrukte alle lijnen en rondingen van haar veerkrachtige lichaam. Ze was klaar voor de strijd. De band speelde haar intro al. Ze hoorde het applaus voor de bekende songs, haar songs, al opklinken. Tijd om naar de microfoon te gaan.

Hoewel Chloe vier jaar achtereen niet in Las Vegas had gezongen, werd haar eerste optreden een groot succes. Ze had nog altijd veel fans. Tot haar verrassing en genoegen waren Sammy en Altovise Davis, Milton en Ruth Berle en Steve Lawrence en Eydie Gormé gekomen om haar geluk te wensen. Ook Pandora was er. Haar romance met de jonge cabaretier was al aan het afnemen, aangezien hij gaandeweg meer belangstelling voor de speeltafels had gekregen dan voor Pandora. Ze bleef er filosofisch onder. 'Ach, weetje wat het is, schat,' zei ze tegen Chloe. 'De liefde is net een zak kruidenierswaren. Hoe meer je erin stopt, hoe zwaarder hij wordt.' Chloe lachte. Ze lagen in de ochtendzon bij het hotelzwembad en keken naar het drukke gedoe om hen heen.

'Er verschijnt heus wel weer een schip aan mijn horizon,' zei Pandora loom, terwijl ze haar slanke benen met Bain de Soleil inwreef. 'Mannen zijn net bussen. Als je maar lang genoeg wacht, komt er altijd weer een."

'Zoals jij eruitziet, hoefje niet lang te wachten,' zei Chloe, vol bewondering voor het slanke lichaam van haar vriendin in haar witte badpak.

'Telefoon voor u!' riep een jonge hotelbediende tegen Chloe. Hij verbond een telefoontoestel met een aan het oog onttrokken contact en gaf haar de hoorn.

'Hallo, lieve kind, met Jasper,' klonk het in onberispelijk Engels.

Chloe glimlachte.

'Hoi, Jasper! Vertel het eens?'

'Ik denk dat jij de beste kans maakt voor de rol van Miranda, m'n lieve. Ik heb vanmorgen met Abby en Gertrude gesproken. Zij èn de mensen van de televisie zijn van mening dat jij de beste cameratest hebt gedaan. Abby en Gertrude zijn er zo goed als zeker van dat ze jou als Miranda willen.'

'Maar niet voor honderd procent zeker, toch, Jasper?'

'Daar heb je gelijk in, honnepon. Je weet hoe het is in dit vak. Dus

hou je rustig, doe je optreden en aan het eind van de week heb ik

ongetwijfeld de definitieve uitslag.'

'Fijn.' Daarmee leek alles gezegd.

'O, wacht even. Robert Osborne heeft je bovenaan in zijn stuk in de Reporter van vandaag en hij zegt dat jij de belangrijkste kandidate voor Miranda bent. Dat moest ik je toch even laten weten.' 'Bedankt, Jasper. Ik hoor wel weer van je, hè?' Ze verbrak de verbinding en voelde zich in de wolken.

Pandora was in gesprek met de heteroseksuele helft van het goochelnummer dat momenteel steeds een stampvolle zaal trok. 'Je kent de "Great Geraldo" toch?' zei Pandora bijna ademloos en haar ogen glansden van opwinding over haar nieuwe aanwinst. De Great Geraldo boog met Europese hoffelijkheid zijn hoofd voor Chloe, waarbij hij zwartgeverfde haarwortels en een paar centimeter hangbuik boven zijn groene broek van Ralph Lauren toonde. 'Enchanté, madame.'

'Excuseert u mij even. Ik moet wat kranten kopen.' De Great Geraldo boog weer als een Europese hoveling. Chloe liep, alle glanzende gebruinde lijven uit de weg gaand, naar het koele halfdonker van de hotelfoyer.

Inderdaad vormde ze de hoofdmoot van de roddelrubriek in de Hollywood Reporter. 'Abby Arafat en occ-televisie schijnen het met elkaar eens te zijn dat de juiste keuze voor de rol van Miranda Hamilton in Abby's nieuwe serie Saga Chloe Carriere is, die thans tot 27 juli zonder Joshua Brown optreedt in Las Vegas Empire. Dus ga haar horen en zien zolang het nog kan, mensen, deze vrouw heeft het helemaal!'

Chloe was opgetogen, want dit was geen publiciteitsstunt. Ze had helemaal geen persagent. Wellicht berustte het stukje dus op waarheid.

It had to be you It had to be you I wandered around and Jinally found somebody who...

Chloe was goed bij stem en ze voelde zich ontspannen en vol zelfvertrouwen. Haar nervositeit van de eerste avonden was verdwenen en tot haar eigen genoegen ging het beter dan ooit. Ze zag er stralend uit in haar Nolan Miller-jurk van zilverkleurige kant. De op haar gerichte schijnwerper deed de glittersteentjes op de jurk fonkelen en de weerschijn was op haar gezicht te zien. De zaal zat stampvol. Het publiek hield van haar en na ieder nummer klonk waarderend applaus.

Achter in de zaal, aan een tafeltje apart met voor zich een whisky - waaraan hij niet gewend was - om zich moed in te drinken, zat Calvin alles wat Chloe deed met de grootste aandacht te volgen. Het gore rotwijf. Waar haalde ze dat zelfvertrouwen vandaan? Hoe waagde ze het op die manier met d'r lijf in die jurk te koop te lopen, dat ding van zulke dunne zijde dat je de omtrekken van haar tieten en kut kon zien? Ze was een Engelse hoer en daar zou ze voor boeten. Hij slikte de whisky door en voelde het hem onbekende vuur in zijn keel. Boosaardig zat hij naar haar te kijken terwijl ze de zaal in kwam en haar vaste song 'Everyone's Gotta Love Someone' zong, zich elegant tussen de tafeltjes door bewegend waaraan de in goedkope vakantiekleren gestoken toeristen zaten die haar stralende verschijning wilden aanraken. Chloe greep hun handen, keek hen vrolijk aan en liet hen in haar vreugde delen.

'Vieze trut.' Hij kneep zijn lippen op elkaar terwijl hij het mes in zijn zak omklemde. Zijn vingers jeukten om het gezicht van het wijf open te halen. Kreunend merkte hij dat hij een stijve kreeg. Waarom overkwam hem dit nou? Als hij die vrouw zo diep haatte, waarom liet zijn lichaam hem dan in de steek?

Hij zocht afleiding door naar de gezichten van de mensen in de zaal te kijken. Alle ogen waren op Chloe's glanzende, katachtige gestalte gericht toen ze in de meedraaiende schijnwerper tussen de bezette tafels liep.

'Moetje die kerel in z'n eentje daar zien,' fluisterde Jake Walker tegen zijn collega Hans Gillis.

'Ssst!' siste Hank. Hij was als gebiologeerd door Chloe en hij bleef naar haar staren toen ze tussen de tafeltjes door langzaam naderde. Misschien kwam ze wel naar hem toe om hem aan te raken. Te gek! 'Hou je mond even, Jake. Ik ben verliefd,' zei hij. Chloe kwam steeds dichterbij, tot ze bleef staan bij een tafeltje met enthousiaste Japanse toeristen. Ze zong: 'Everyone's gotta love' en pakte de handen van een jong Japans meisje dat bloosde van opwin- ding.

Calvin voelde zijn adem in zijn keel steken. Hij had het schitterend bedacht. De plaats waar hij zat, bevond zich dicht bij de uitgang. Eén snelle beweging en nog voor het bloed uit haar keel spoot, nog voor ze besefte wat er met haar gebeurde, zou hij al tussen de menigte in de casinozaal verdwenen zijn. Het was zaterdag en bijna middernacht, dus het was overal stampvol. Hij kon gemakkelijk tussen de mensen verdwijnen. Hij had zich vermomd met een rode pruik en een hoornen bril, die hij later kon weggooien. Ze kwam steeds dichterbij. Zou ze ook naar hem toe komen? Natuurlijk wel. Gisteravond had hij haar beide optredens bijgewoond en ze kwam altijd tot helemaal achterin. De tijd was bijna rijp I lij voelde het mes branden op zijn schoot. Zijn handen waren drijfnat en hij veegde ze af aan het rode linnen servet. Rood, de kleur van haar bloed dat over die zilveren jurk zou spuiten. Hij had al een hele tijd geen erectie meer gehad... Hij kreunde. Hij moest het kwijt. Chloe was nu zo dichtbij gekomen dat hij haar parfum, een sterke, muskusachtige lucht, al kon ruiken. Ondanks zijn haat en moordlust vond hij het een heerlijke geur.

Iedereen keek naar haar, behalve de man die zijn blik strak op Calvin gericht hield. Jake keek naar hem met het instinctieve voorgevoel dat hij in jaren ervaring had ontwikkeld. Hij wist dat er aan die kerel iets niet deugde. Chloe zong: 'You gotta love, love, love...', opgetogen door de gevoelens van liefde en vreugde die ze van het publiek ontving en die ze aan hen teruggaf.

'Love, love, love,' zongen de mensen vrolijk mee. Iedereen, behalve Calvin. Zijn blik werd glazig en zijn gezicht droop van het zweet. Jake keek naar de ogen en handen van de man, wachtend op een reactie die hem zou aangeven dat zijn wantrouwen terecht was. Toen Chloe tot een paar meter van Calvin was gekomen, pakte hij het mes dat hij klaarhield. Jake stond in een oogwenk naast hem en Calvin verstarde.

Jake hield hem zijn politiepenning voor en zei: 'Geen beweging, klootzak.' Hij nam de hand van Calvin in een vakkundige judogreep en had het mes te pakken. Duidelijk een moordwapen, een jachtmes met een lemmet van minstens twintig centimeter, acht centimeter langer dan de volgens de wet voorgeschreven maximum- maat. En zo scherp als een bajonet.

'Dit is een verboden wapen. Was je van plan te gaan jagen?' snauwde hij sarcastisch tegen de bevende Calvin, terwijl Chloe zich al had omgedraaid en terugkeerde naar het podium. Calvin werd overmand door angst. Het zweet droop van zijn voorhoofd op de hand van Jake, die de pols van de jongeman in een ijzeren greep hield. Niemand schonk enige aandacht aan de twee mannen. Iedereen in de zaal bleef naar de welgevormde gestalte van de zingende Chloe kijken. Er klonk een daverend applaus en op dat moment werd Jakes aandacht even afgeleid.

Met een dierlijke kreet en de plotseling opwellende kracht als van een krankzinnige sloeg Calvin zijn linkervuist in Jakes gezicht, sprong over het tafeltje heen en rende naar de uitgang. 'Hou hem tegen!' brulde Jake naar de geüniformeerde bewakers bij de uitgang. 'Hou die man tegen!'

Calvin krijste van frustratie en pijn toen twee stevige mannen hem beetgrepen en op de grond smeten. Zijn pruik viel af en zijn bril brak aan stukken op de grond. Niemand had nog aandacht voor de toegift van Chloe, want door het geschreeuw van Calvin stond iedereen op om te zien wat er gebeurde.

Chloe bleef angstig staan terwijl de mensen zich om haar heen drongen en in paniek opzij duwden. Dezelfde lui die ze nog maar een paar seconden geleden in haar ban had gehad, schoven haar nu uit de weg. Ze bereikte de treden naar het toneel, maar ze struikelde en viel. Iemand tussen de duwende mensen stak haar een hand toe en hielp haar het toneel op. De band ging weer spelen, want de bandleider gaf een teken dat de jongens gauw een vrolijk swingnummer moesten inzetten.

'Gaat het weer een beetje, madame?' Chloe keek dankbaar in de ogen van een grote, donkerharige man die zijn arm beschermend om haar schouders sloeg.

'O ja, hoor, eh... nee, eigenlijk niet. Ik voel me zo vreemd slap. Wat is er gebeurd, weet u dat?'

'Komt u maar met me mee.' Hij bracht haar achter het toneel, waar het volstond met druk babbelende showgirls met blote borsten en struisveren. De meisjes hadden kennelijk niets van het kabaal in de zaal gemerkt.

In haar kleedkamer ging Chloe op de bank zitten, terwijl de man

een glas water inschonk. Zwijgend vulde hij ook een bol glas voor de

helft met cognac en gaf het haar aan.

'Weet u wat er is gebeurd?' vroeg ze weer.

'Drink maar even, niet praten. Drink die cognac op,' beval hij.

Chloe was de haar onbekende man dankbaar. Hij had begrepen dat

ze van slag was en hij wilde haar helpen.

'O, god,' kreunde Chloe. 'Wat deed die man eigenlijk? Wat was hij voor iemand?'

'Geen idee.' Hij sprak met een Frans of Italiaans accent, dat kon ze niet goed horen.

'Dank u voor uw steun. Neem me alsjeblieft niet kwalijk, maar ik ben een beetje in de war.'

'Heel begrijpelijk, madame. Mag ik me even voorstellen? Philippe Archambaud is de naam, a votre service.' Hij maakte een plechtig buiginkje en glimlachte op een wijze die zijn aantrekkelijkheid nog verhoogde.

'Las Vegas is een heel eind van Frankrijk vandaan,' zei Chloe die zich al een stuk beter voelde van de verwarmende cognac. 'Ik ben hier op werkvakantie. Ervaring opdoen en schrijven over wat wij "The American Scene" noemen. Ik doe een serie artikelen voor Paris Match.'

Een journalist! dacht Chloe met onbehagen. Journalisten had ze nooit vertrouwd. Die ging ze liever uit de weg.

Haar dienstmeisje kwam binnen en zei dat de twee mannen van de politie haar wilden spreken. De Franse journalist Philippe stond op. 'Dan ga ik weer.' Hij gaf haar een galante handkus. ' Tout a l'heure, madame Carriere.'

'Au revoir et merci.' Chloe bewonderde zijn goede lichaamsbouw en zijn onberispelijk gesneden donkere kostuum met fraai geknoopte stemmige das. Ze zag dat hij iets op het flapje van een pakje kartonnen lucifers had geschreven dat hij haar nu in de hand stopte. 'Ik ben hier het hele weekeinde nog. Als u wilt, kunnen we misschien eens een kopje koffie drinken, als het u gelegen komt natuurlijk.' Hij boog weer licht, op de manier zoals welopgevoede Fransen dat deden en verliet haar kleedkamer. Gelijktijdig kwamen de politiemannen binnen.

De mannen hielden het kort. Hoewel ze meelevend waren, klonk er toch iets in hun belangstelling door waar Chloe bijna een schuldgevoel van kreeg, alsof het allemaal aan haar lag. Ze was blij dat ze snel opstapten. Ze kon hun niets vertellen waaraan ze iets hadden. Ze kende de man niet en ze had hem maar heel even gezien. Ze had geen vijanden.

Het dienstmeisje liep bedrijvig rond. Wilde madame nog iets drinken of een sigaret roken? Nee, dat wilde madame niet. Madame wist wel wat ze vanavond nodig had. Ze voelde zich verloren, eenzaam en koud. Ze wilde dicht bij iemand zijn. Ze keek wat de Fransman op het kartonnetje had geschreven: 'Philippe Archambaud, kamer 1727'.

Wat een mooie naam. En wat een mooie man ook, overpeinsde ze. Toen deed ze haar tasje open en liet het pakje lucifers er vastberaden in vallen.

Ze zou de nacht doorbrengen zoals ze dat al veertig nachten achtereen had gedaan: in haar eentje.