In 1964 had het ter wereld brengen van een buitenechtelijk kind de bloeiende carrière van Chloe volledig kapot kunnen maken. Ze begon als zangeres juist algemene bekendheid te krijgen; voor haar opkomst van het zingen in eenvoudige gelegenheden naar het televisieprogramma 'Tops of the Pops', met in jazzstijl gezongen versies van het standaardrepertoire van Cole Porter, had ze nauwelijks vijf jaar nodig gehad. Vijfjaar met vastberaden toewijding werken aan haar stem, waarbij ze naar Ella Fitzgerald luisterde voor de juiste frasering, naar Frank Sinatra voor de nuances en ook naar de hees- sensuele interpretaties van Peggy Lee. Ze wist altijd sensualiteit en diepere betekenis aan de onbeduidende teksten te verlenen. Toen ze nog een tiener was en als serveerster werkte, nu en dan iets zingend wanneer ze daartoe in de gelegenheid werd gesteld, was ze elke avond, hoe vermoeid ze soms ook was, naar bed gegaan op de muziek van een van haar drie favoriete zangers die haar in een droomloze, acht uur durende slaap zongen voor het noodzakelijke onderhoud van haar andere trotse bezit: haar gezicht. Ze kon uren besteden aan het keer op keer aanbrengen van lippenstift en oogschaduw en het bijwerken van haar wenkbrauwen, steeds weer analyserend en herstructurerend uit de kosmetische toverdoos om de mooiste verhouding te vinden tussen haar grote onschuldige ogen, haar wipneusje, haar iets geprononceerde jukbeenderen en haar volle lippen, kortom, voor het creëren van een verleidelijk exotische aanblik die in de modebladen niet zou misstaan. Ze nam alle aanbiedingen voor eenmalige optredens, waar dan ook in Engeland, altijd met beide handen aan, goed gebruik makend van haar ogen en oren om, al imiterend en ziftend, zoveel mogelijk te kunnen opsteken. Uiteindelijk hadden haar talent en haar vurige ambitie om 'het te maken' haar succes en populariteit gebracht en als zangeres was ze befaamd om haar sensuele en elegante voorkomen.

Voor mannen had ze nooit tijd gehad. In ieder geval waren de mannen die ze in Leeds, Glasgow of Birmingham had ontmoet, zo kinderlijk in hun manier van doen dat het haar weinig moeite had gekost hun avances af te wimpelen. Maar tijdens haar tournees ontmoette ze ook wel collega-zangers. Meestal waren ze getrouwd en bevonden ze zich wat hun carrière betreft in dalende lijn, terwijl Chloe zich, naar ze zeker wist, naar de top bewoog. Soms was er ook wel eens een jonge drummer van de band of een saxofonist of klarinettist, en één keer zelfs de leider van de band zelf, maar alles bij elkaar stelde het weinig voor en geen van hen beantwoordde ook maar in de verste verte aan Chloe's ideaal.

Ze had gezien dat Susan, haar beste vriendin sinds de schoolbanken en getrouwd met Chloe's broer Richard, gebukt ging onder de verantwoordelijke last van winkelen, koken, de boel schoonmaken en de zorg voor een zuigeling, terwijl er alweer een kind op komst was. Susan was de bloei en vitaliteit van haar jeugd, waardoor ze allebei tot de populairste meisjes van school hadden behoord, al kwijtgeraakt. Geen enkele man was de moeite en de last waard, vond Chloe. Dat wil zeggen... geen enkele man, tot ze Matthew Sullivan leerde kennen.

Matt was journalist. Hij werkte voor de Daily Chronicle als verslaggever van de showbusiness, waarbij hij zich vooral toelegde op het interviewen van Amerikaanse sterren die al passé waren en die begin jaren zestig in drommen naar Londen kwamen om hun aftakelend talent aan de toen bloeiende Engelse filmindustrie te verkopen. Hij dronk whisky, flirtte met alles wat een minirok droeg en vertelde de schunnigste moppen. Hij was een half-Ierse, half-joodse aantrekkelijke vent, de charme in eigen persoon, cynisch, een fikse drinker die het geen fluit kon schelen met wie hij zijn pleziertjes deelde. Meestal kon men hem aantreffen aan de bar van de cafés in Fleet Street, waar hij zijn makkers liever op goede verhalen trakteerde dan dat hij in Shepherds Bush verbleef bij zijn nogal onooglijke vrouwtje en hun tweeling. Iedereen kende zijn reputatie van onverbeterlijke vrouwenversierder, flierefluiter en middelpunt van alle mogelijke feestelijkheden. Iedereen, behalve Chloe. In beslag genomen door haar populariteit en succes, waarbij mannen geheel onder aan het lijstje van haar prioriteiten stonden, trad de eenentwintigjarige Chloe, een en al stralende levenslust, op in de 'Cavern', een wat smoezelige maar bijzonder populaire disco in het hart van Liverpool. De club was de laatste tijd sterk in de publiciteit gekomen omdat daar vier Liverpoolse jongens, die populair begonnen te worden als de Beatles, voor de platenmarkt waren ontdekt. Ze had Matt al een paar keer in diverse clubs in de minder gezonde delen van Noord-Engeland ontmoet. Hij schreef over het Engelse popgebeuren en zijn lezerskring had belangstelling voor nieuwe groepen zoals de Beatles, de Rolling Stones, The Animals en Hermans Hermits. Bij hun laatste ontmoeting was Chloe zich bewust geworden van zijn belangstelling voor haar, hoewel hij in het gezelschap was van zijn vrouw. Ze waren met z'n allen naar een nachtclub gegaan om daar nog wat te drinken. Chloe was met haar bandklarinettist Rick, maar haar belangstelling voor hem was tanend. Dat wist Rick, zodat hij zijn blik al op andere malse weiden richtte.

Matt maakte Chloe aan het lachen met sappige roddelverhalen uit het vak en gekke moppen. Toen ze ophield met lachen, zag ze dat hij haar intens aankeek. Hun blikken versmolten en hij gaf haar een overduidelijk sein. Ze merkte dat ze bloosde toen hij haar met een handgebaar vroeg of ze met hem wilde dansen. Vic Damone stond achter de microfoon en hij zong iets zwoels en smeltends. In de rokerige club hing een sensuele sfeer. De dansers drukten zich tegen elkaar aan, warm, transpirerend, vochtig. Matt nam haar vrijpostig in zijn armen. Niet het bekende tast- en graai werk en daar was ze hem dankbaar voor, hoewel hij haar wel met de nodige bezitterigheid vasthield. Hij had de zelfverzekerdheid van een man die weet dat hij aantrekkelijk en begerenswaardig is en Matt kon waarschijnlijk iedere vrouw krijgen die hij wilde hebben. Toen het ritme van de muziek vertraagde, hield hij haar nog steviger in zijn armen en hun lichamen sloten nog dichter tegen elkaar aan. Ze merkte nu hoe opgewonden hij was, maar werd zich ook bewust van haar eigen opwinding. Het was een ongewone sensatie voor Chloe dat ze naar een man verlangde. Ze begeerde hem van top tot teen en keek hem huiverend diep in zijn zwarte ogen. Het was duidelijk wat hij wilde. Dit gevoel van volkomen overgave was geheel nieuw voor haar en ze vond het beangstigend. Alsof ze door hem werd gehypnotiseerd bleef ze hem onafgebroken aankijken en ze trok hem nog vaster tegen zich aan, tot zijn vrouw hem op zijn schouder tikte en zei dat hun oppas om halfeen naar huis ging en dat ze weg moesten.

Drie dagen later belde Matt haar op. Hij was weer in Liverpool, maar niet met zijn vrouw. Voelde ze iets voor een borrel samen in de Cavern, na haar optreden?

Chloe aarzelde geen moment. Ze had maar al te vaak gedacht aan zijn gezicht, zijn stevige lijf en zijn zwarte haar, aan zijn zwarte ogen met de zware oogleden en zijn agressief gevormde mond. Dag, Rick.

Matt was onderhoudend en vrolijk in de club, maar ze wisselden geen betekenisvolle blikken. Chloe begon zich al af te vragen of ze zich bij hun vorige ontmoeting had ingebeeld dat hij belangstelling voor haar had. Ze nodigde hem uit voor een kopje koffie bij haar thuis. Toen ze voor haar deur stonden en de krakende trap beklommen, vroeg ze hem zo stil mogelijk te zijn, omdat haar hospita het niet had begrepen op nachtelijk herenbezoek, wat dikwijls een goed excuus was geweest om van al te vurige en aanhoudende aanbidders af te komen. Maar ditmaal wilde ze geen gebruik van dat smoesje maken. Ze wilde Matt.

Toen Chloe de volgende dag wakker werd, was Matt al weg. Ze voelde zich ongelooflijk heerlijk, nagloeiend van de onbeschrijflijke sensatie van de afgelopen nacht. Hij was tot de ochtend gebleven en iedere minuut die hij bij haar was, werd ze hartstochtelijker verliefd op hem. In ieder geval voelde dit aan als liefde, overpeinsde ze terwijl ze haar handen over haar lichaam liet gaan, waar ze zijn liefkozingen nog voelde. Ze rekte zich behaaglijk uit. Maar was zes of zeven uur van het verrukkelijkste vrijen dat ze ooit had ervaren eigenlijk wel liefde? Nou ja, als het niet zo was, dan was het mooier dan wat Cole Porter ooit op papier had gezet. Op dat moment kon en wilde ze nooit meer aan iets anders denken dan aan Matt. Ze voelde zich een en al vibrerend leven. Op haar eenentwintigste was ze vrouw geworden.

Annabel werd verwekt op een mooie lentedag in Londen, toen Matts vrouw en kinderen dat weekeinde op bezoek waren bij haar moeder in Bogner. Matt moest een belangrijk artikel over de Beatles afmaken en hij had Chloe gevraagd of ze die zaterdag en zondag bij hem wilde blijven. Ze kon de sterke verleiding niet weerstaan. Ze was volkomen door de knieën gegaan voor de onweerstaanbare combinatie van Ierse charme en joodse gein en ze liet de kans een heel weekeinde in zijn armen te liggen, niet passeren. Ze rook meibloesems toen ze op de belknop drukte van de verveloze voordeur van zijn huis in Shepherds Bush. Hoewel ze het hem niet wilde laten merken, hield ze haar adem in toen hij naar de voordeur liep. Hij was achttien jaar ouder dan zij, maar een imponerend knappe man. Zijn zwarte haar, hier en daar met streepjes grijs, krulde nonchalant om zijn gezicht. Hij verslond haar met zijn blikken voor ze hem om zijn nek vloog.

'O, schat van me, lieve schat, ik heb je zo vreselijk gemist,' hijgde ze hees, zijn lichaam tegen zich aan drukkend.

'Het is nog maar een week geleden, schatje. Je hebt toch nauwelijks de tijd gehad om me te missen, met die uitputtende tournee van je? Kom gauw binnen, anders zien de buren ons.' In de kleine voorkamer schonk hij twee niet bij elkaar passende glazen tot de rand vol whisky en hij wees Chloe de met versleten pluche beklede zitbank. Bij het raam hipte een gele kanarie in zijn kooitje heen en weer; zijn voerbak zat onder de hard geworden uitwerpselen. De asbakken waren vol met peuken en de vloer lag bezaaid met stapels oude kranten en tijdschriften. Een in een restaurant gekochte pizza stond te verpieteren op een tafeltje naast een oude schrijfmachine en her en der in de kamer verspreid stonden een stuk of acht half leeggedronken bekers geschifte koffie. Met een lichte steek van jaloezie zag ze een grote kleurenfoto op de piano van zijn weinig aantrekkelijke vrouw en zijn idem tweeling. Chloe wendde haar blik van de foto af.

'Matt, o, Matt! Wat heerlijk om je weer te zien.' Ze voelde zich ongelooflijk opgewonden. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden en niet van hem afblijven.

'Je ziet er geweldig uit, meid, fantastisch.' Hij kneep speels in haar armen en streelde haar hals, waardoor ze over haar hele lichaam huiverde. Ze smachtte naar hem en wilde onmiddellijk met hem naar bed, maar zo ver was hij nog niet.

'Paffertje?' Hij stak twee Lucky Strikes aan en gaf haar er een. 'Ik rook liever samen met die van jou,' fluisterde ze, denkend aan hun vorige keer op haar kamer.

Hij nam een trek van zijn sigaret, inhaleerde licht en boog zich naar haar toe. Met iets geopende lippen, de hare zacht en vochtig als verse rozeblaadjes, de zijne koel maar toch sensueel, kusten ze elkaar, een kus zo zacht als de vleugels van een vlinder. Ze proefde hoe de bittere rook in haar mondholte stroomde en voelde zijn lippen en zijn tong. Er kwam een mannelijke geur van sigaretten, whisky en lichte transpiratie van hem af, maar ze vond zijn adem heerlijk. Zijn mond gaf haar de smaak van zinnelijke lust. Toen hij de omtrek van haar mond langzaam met zijn tong aftastte, keken zijn vurige, zwart omrande ogen haar intens aan en ze zag zijn pupillen groter worden van verlangen. Zacht beroerden zijn handen haar blouse en streelden de omtrekken van haar grote, stevige borsten. Hij keek haar onafgebroken aan, alsof hij haar hypnotiseerde, waarbij de gloed in zijn ogen net zo vurig was als het verlangen dat in hen gloeide.

'O, lieveling, lieveling,' zuchtte ze, 'ik verlang zo naar je.' 'Nog niet, schatje, nog niet.' Door zijn ervaring kon hij zich nog beheersen, maar Chloe verlangde zo hevig naar hem, een gretig kind

nog ondanks de volwassenheid van haar zangrepertoire, dat ze hijgde als een jong hondje, bijna gek van verlangen om hem in haar te voelen. Maar hij kon zich veroorloven er alle tijd voor te nemen. Hij wist dat hoe langer hij haar liet wachten om hem haar volledige overgave te schenken, hoe heerlijker het voor hen zou zijn. Hij bespeelde haar lichaam als een kostbare viool. Langzaam, met oneindig geduld, knoopte hij haar blouse open en streelde haar verlangende tepels, eerst met zijn vingertoppen en toen met zijn lippen.

Toen ze eindelijk haar kleren uit had, strekte hij haar teder uit op de zitbank en trok met zijn tong lijnen over haar hele lichaam, waardoor ze in nog grotere extase raakte. Ze voelde de hardheid in zijn corduroy broek en wilde zijn gulp openen, maar dat liet hij niet toe. Chloe had het gevoel dat ze doodging van genot. Het enige lichaamsdeel dat hij haar toestond aan te raken, was zijn mond. Speels kittelde hij haar clitoris met de punt van zijn tong tot ze klaarkwam. Haar hele lichaam stond in vuur en vlam van een intens verlangen dat ze nooit eerder had gevoeld. Ze had nooit een man gekend die zoveel tijd besteedde om haar het opperste genot met zijn lippen, tong en vingertoppen te geven. Toen ze het gevoel kreeg dat ze gek werd van verlangen als hij nu niet in haar kwam, toen zijn strelingen van haar clitoris haar, van extase op en neer wippend, tot een tweede climax brachten en ze huilend smeekte: 'Alsjeblieft, lieve Matt, neem me, ik wil je, schat, nu! Alsjeblieft, ik wil je!', eerst toen trok hij zijn kleren uit en vlijde zijn lichaam tegen het hare.

Het was een avond zoals Chloe nooit eerder had beleefd. Ze had tot dusver alleen musici en zangers gekend die maar één doel voor ogen hadden: zo snel mogelijk haar broekje uittrekken, onmiddellijk het geval op de juiste plaats brengen, vervolgens een paar minuten als een razende Roeland op haar tekeergaan en dan hijgend ineenzij- gen. Op z'n best was het voor haar matig opwindend geweest. Ze had nooit de hoogste toppen van de seksuele verrukking bereikt, zoals nu met Matt.

Toen hij haar uren later slap, intens bevredigd en doodmoe naar zijn kleine slaapkamer droeg, wilde ze nog meer van hem. In het donker hield hij haar in zijn stevige omhelzing en sprak vol liefde en verlangen tegen haar, terwijl ze de hele nacht door-vrijden. Ze liet hem geen moment uit haar armen los en fluisterde hartstochtelijk keer op keer hoeveel ze van hem hield, dat ze hem nodig had, dat ze hem wilde.

Maar tot haar verdriet wilde hij haar zes weken later niet meer toen ze hem vertelde dat ze zwanger was.

In de twee maanden waarin ze hem had gekend, was Chloe's bezetenheid van Matt zo sterk geworden dat ze werd verteerd door seksuele hartstocht. Ze dacht ieder moment van de dag aan zijn donkere ogen, aan de samensmelting van hun lichamen, zijn handen op haar huid, zijn lippen die haar tot het toppunt van wild verlangen brachten.

Ze kende zijn karakterfouten, maar eigenlijk was dat nog te zwak uitgedrukt. Afgezien van zijn buitengewone vermogen iedere vrouw die hij wilde in bed gelukkig te maken, was er maar weinig dat voor hem pleitte. In de eerste plaats was hij een geboren leugenaar. Ze wist dat hij voortdurend loog, natuurlijk in de eerste plaats tegen zijn vrouw, maar ook tegen Chloe. Liegen was een deel van zijn leven geworden. Hij deed het gemakkelijker dan de eenvoudige waarheid vertellen, ongetwijfeld omdat hij al zo lang in het journalistieke vak zat. Maar ze vergaf het hem. Ze vergaf hem alles wanneer hij eenmaal bij haar in bed lag. Ze kon niet genoeg van hem krijgen, maar ze zag hem te weinig. Alles bij elkaar was het maar vijf keer geweest, met inbegrip van dat ongelooflijk heerlijke weekeinde. Vijf magische, verrukkelijke nachten, nachten die haar intens hadden bevredigd, maar waarna ze zich de volgende dag altijd ellendig van verlangen had gevoeld naar meer, meer van hem. Maar ze zag of hoorde niets meer van hem. Hij had het haar op zijn meest wrede manier duidelijk gemaakt. Hij hield niet echt van haar. Daar was hij in ieder geval volstrekt eerlijk over. Hij begeerde haar alleen seksueel. Hij genoot ervan met haar naar bed te gaan, maar hij kende zichzelf maar al te goed. Hij was bijna veertig en hij voelde er niets voor een eind aan zijn huwelijk te maken; als Chloe uit zijn leven verdween, waren er genoeg andere jonge meiden te versieren. Keus genoeg en hij kon het kind van Chloe met geen mogelijkheid als het zijne accepteren.

In haar naïviteit kon Chloe zich niet indenken dat hij zo geweldig voor haar in bed was geweest zonder verliefd op haar te worden. Het was voor haar onmogelijk zijn wrede afwijzing te aanvaarden. Maanden achtereen huilde ze zich iedere avond in slaap. Ze vond het misdadig om het kind, de vrucht van hun liefde, te laten weghalen. Het oeroude, overerfde moederinstinct in haar deed haar het besluit nemen het kind te laten komen. Ondanks zijn verloochening van haar en de botte wijze waarop hij haar liet vallen, maakte ze de hele zwangerschap door en in januari 1964 beviel ze, onder een andere naam, in een verpleeghuis in Plymouth van Annabel, de naam van Chloe's grootmoeder.

Ze had al een moeilijk besluit genomen en nu stond ze voor een volgende zware beslissing. Ze wist dat ze haar kindje niet bij zich kon houden. Ze moest de kost verdienen en de enige mogelijkheid was dat ze weer als zangeres op tournee ging. Dat was geen leven voor Annabel.

Chloe's broer Richard en zijn vrouw Susan gingen ermee akkoord de baby samen met hun twee eigen kinderen op te voeden. Tegen nieuwsgierige buren zeiden ze dat Annabel de dochter was van Susans nicht, die bij een tragisch auto-ongeluk in Australië om het leven was gekomen. Er werden door de buren geen vragen meer gesteld en Chloe kon zich weer met volle overgave op haar werk storten. Om de kost te verdienen, trad ze overal op in Engeland, Ierland, Schotland en Wales. Na zeven jaar had ze de top in het vak van de lichte muziek bereikt.

Ze was een meeslepend vertolkster van het moderne en het standaardrepertoire, een zangeres die haar geld dubbel en dwars waard was. Haar onmiskenbare talent en sex-appeal boeiden haar toehoorders en zelfs de kritiek. In Engeland was ze aan de top gekomen en nu begon men in Amerika aanlokkelijke aanbiedingen te doen. Ze overwoog het aanbod van een contract voor een optreden in Las Vegas op de avond toen ze Josh leerde kennen.4

Z

e had er eigenlijk geen zin in gehad om dat stuk te gaan zien. Na een zangtournee, waarbij ze veertig plaatsen had aangedaan, voelde ze zich aan het eind van haar Latijn en het was haar aan te zien ook. Ze was tot het besef gekomen dat negenentwintig toch wel een groot verschil uitmaakte met negentien. Ze moest nu iedere nacht tenminste acht volle uren slapen, anders was het gedaan met de jeugdige frisheid van haar gezicht. In het warme halfdonker van het theater inspecteerde ze haar vrijwel onberispelijke gezichtshuid in het spiegeltje van haar poederdoos, waarna ze weer naar Josh op het toneel keek. Onwillekeurig glimlachte ze. Allemachtig, wat een stuk!

Chloe had zich onmiddellijk tot Josh aangetrokken gevoeld. Ze ervoer een golf seksuele opwinding en belangstelling die ze na Matt niet meer had gekend.

Joshua Brown was de ongekroonde koning van de showbusiness van 'swinging London'. Op z'n dertigste was hij een briljant en getalenteerd haantje de voorste en enfant terrible. Als gevolg van zijn uitzonderlijk knappe voorkomen en zijn geheel eigen stijl had hij het hele West End aan zijn voeten gekregen, met inbegrip van Chloe. Duizenden mannen die getuige waren geweest van haar zwoele song-interpretaties hadden naar haar verlangd en nu was ze onderhevig aan hetzelfde gevoel, het verlangen naar een artiest op het toneel. Waarom juist Josh Brown, terwijl ze toch keus genoeg had? Zo'n lichamelijke opwinding als voor hem had ze in geen jaren gevoeld. Dit was het! Ze genoot ervan en liet zich er helemaal door in bezit nemen. Een en al overgave nam ze alles van hem gretig in zich op.

Haar grote, turkooiskleurige ogen sperden zich wijd open van bewondering om de atletische kunststukjes die Josh uithaalde. Hij gaf een vertolking van een filmster in de stijl van de 'stomme' film uit de jaren twintig, een type als Douglas Fairbanks. Bijna drie uur achtereen sprong en danste hij over het toneel en soms zelfs tot in de zaal, zijn stunts met zo'n lef en virtuositeit uithalend dat het opgetogen publiek hem de ene staande ovatie na de andere gaf. Drie dagen later was Chloe voor de tweede maal naar de voorstelling gegaan. Ditmaal nam ze geen genoegen met een plaatsje op de zevende rij, maar in het midden van de voorste, en ze was alleen. Dat is de man met wie ik wil trouwen, dacht ze zonder haar blik ook maar een seconde van zijn knappe, melancholieke gezicht en zijn krachtig gebouwde lichaam af te wenden. Bij het laatste applaus, toen hij met de andere vertolkers voor het al gesloten doek stapte en als middelpunt van de belangstelling een geweldige ovatie kreeg, deden Chloe's handpalmen pijn van het harde klappen en ze trachtte zijn blik op te vangen.

Hij boog voor de golven applaus en genoot er zichtbaar van, blij met zijn publiek. Zijn dikke zwarte haar viel over zijn gebruinde voorhoofd. Hij was lang en had een diabolisch gezicht en hij was de' verpersoonlijking van mannelijkheid, charme, humor en sex-appeal. In feite had hij alles wat een man aantrekkelijk maakt. Door zijn tot zijn middel open geknoopte, witte batisten hemd kon ze zijn krachtig ontwikkelde borstspieren zien en in zijn strakke zwarte broek zag ze de omtrekken van zijn geslacht, dat van niet geringe omvang was. Zijn hemdsmouwen waren afgezet met kant en ze keek naar zijn sterke handen, handen die ze op haar lichaam zou willen voelen. Ze dacht aan de verhalen die ze over hem had gehoord. Naar alle waarschijnlijkheid was hij niet alleen een lastig heerschap, maar ook de grootste versierder van Londen. Maar ja, tenzij je Julie Andrews heette, ging je in dit vak voortdurend over de tong. Misschien was het waar, misschien ook niet. Op dat moment kon het haar niet schelen. Het enige wat haar interesseerde, was dat ze een ongelooflijk sterke fysieke en metafysische aantrekkingskracht voelde.

Eindelijk keek hij haar aan en ze zag dat hij haar vanaf het toneel waarderend opnam. Zijn belangstelling voor haar was duidelijk aan de blik in zijn ogen en aan een nauwelijks merkbaar hoofdknikje. Met een licht gevoel in haar hoofd zweefde ze uit de zaal tot achter het toneel naar zijn kleedkamer. Alsof ze veertien en verliefd op El- vis was!

Perry, zijn manusje-van-alles, bood haar iets te drinken aan toen ze in het sjofele wachtkamertje zat en ze staarde zonder veel belangstelling naar de verschoten portretten van Edmund Kean en Henry Irving die de afgebladderde gele muren sierden. Ze hoorde hem iets uit een opera neuriën - was het iets uit Aïda van Verdi? Hield deze vertolker van muzikale komedies, deze songschrijver, deze lieveling van het theaterpubliek en van-alle-markten-thuis zijnde vakman in de lichte muziek dan ook ad van iets meer klassieks? Voor ze die vraag kon beantwoorden, werd het smoezelige groenfluwelen gordijn opzij geschoven en daar stond hij. Ze wist onmiddellijk dat hij voor haar bestemd was. Voor altijd, fluisterde een innerlijk stemmetje. Voor altijd. Zijn nabijheid overdonderde haar. 'Ik ben gek op al je platen.' Hij liet er geen gras over groeien en begon haar meteen te vleien. 'Vooral "I've Got A Crush On You". Die draaien we de hele tijd, nietwaar, Perry?' Hij had zo'n sterke uitstraling dat Chloe de stroom bijna kon proeven. De jonge Perry glimlachte bewonderend naar Chloe en wees naar een stapeltje elpees. 'Kijkt u maar: Sinatra, Ella en ü, juffrouw Carriere. Dat zijn altijd de favoriete zangers van meneer Brown geweest.'

'Bedankt voor het compliment,' fluisterde Chloe, helemaal van de kaart, maar ze probeerde zich te beheersen en gedistingeerd te blijven. Waarom voelde ze zich in het bijzijn van Josh Brown zo slap op haar benen worden, zo vrouwelijk, zo... kom schat, zei het stemmetje in haar, draai er maar niet omheen... zo bloedgeil, ja, ze was gewoon zo geil als boter. Op jouw leeftijd nog zonder vaste partner, dat kun je toch niet normaal noemen, hè? Kom, meid, pak hem! 'Mag ik hopen dat je tijd hebt voor een hapje in de stad?' vroeg Josh uit beleefdheid, want ze wisten allebei heel goed dat ze alle tijd van de wereld voor hem had.

In het kleine restaurant in Soho lachten en schertsten ze en hij vertelde haar over de zo rampzalig begonnen tournee van zijn show en de ellende die ze ermee hadden doorgemaakt, tot ze in het West End kwamen waar de musical het grootste toneelsucces in Engeland na Oliver werd. Ze lieten er geen twijfel over bestaan waar hun avondje zou eindigen. Hij had een flatje in Fulham en zij had er een in Chelsea. Ze gooiden kruis of munt. Hij won. Ze had altijd gedacht dat geen man Matt in bed kon overtreffen. In de afgelopen zeven jaar had ze wel een paar halfslachtige affaires uitgeprobeerd, maar ze was tot de conclusie gekomen dat het niet veel voorstelde. Ze dook liever in bed met een fijn boek of gaf de voorkeur aan gezellig kaarten bij vrienden dan dat ze met een vreemde vent tussen de lakens stoeide en een erotische opwinding simuleerde die er eigenlijk niet was. Dus had ze zich de moeite maar bespaard. Ten onrechte had ze gedacht dat ze na de geboorte van

Annabel frigide was geworden. Gelukkig was dat niet zo! Met Josh was ze al opgewonden nog voor hij haar met een vinger had aangeraakt. In de lift naar zijn flatje streelde zijn gebogen, sensuele mond heel licht de hare. Een ervaren en tedere kusser, een man die vrouwen door en door kende en die van vrouwen hield, dat kon ze wel opmaken uit de manier waarop hij haar kuste en aan de wijze waarop zijn vingers zich in haar krullen verstrengelden. Toen de oude lift met een schokje tot stilstand kwam, voelde ze hoe de hartstocht bezit van hem nam en langzaam gingen hun lippen van elkaar.

Het meubilair in zijn slaapkamer, van heel donker hout en met een zeer groot hemelbed, was niet anders dan ze had verwacht, behalve een levensgrote spiegel aan de zoldering, met de hoeken bevestigd aan de vier verchroomde en spiegelende stijlen van het bed, met daarop een nogal uit de toon vallende sprei van blauw fluweelkoord.

'Een cadeautje van het Empire Hotel in Las Vegas,' lachte hij, toen ze met opgetrokken wenkbrauwen naar het bed keek. 'Vorig jaar heb ik daar het meeste publiek getrokken dat ze ooit in huis hebben gehad. Ze vroegen of ik een Rolex-horloge met diamantjes wilde hebben maar ik zei dat ik liever het bed had, dus hebben ze het naar Londen voor me verscheept. Ligt lekker, hoor.' Ik twijfel er niet aan, dacht Chloe.

Vijf uur later wankelde ze naar het kleine en onopgeruimde keukentje om haar dorst te lessen en toen wist ze hoe lekker je in dat bed lag. Haar benen voelden aan alsof ze drie uur achtereen gymnastiekoefeningen had gedaan. Hij was een fantastische en opwindende minnaar, maar het was ook zalig geweest om tussen het vrijen door - niet minder verrukkelijk dan alles wat ze met Matt had meegemaakt - met hem te praten en te lachen. Het ging allemaal zo vanzelfsprekend tussen hen. Nadat ze eikaars lichaam uren achtereen met hun lippen, tong en vingers hadden geliefkoosd, moest ze hem smeken: 'Neem me alsjeblieft, Josh, neem me!' Hij had haar plagend gekust en gestreeld tot ze op het hoogtepunt van extase was gekomen, overtuigd dat ze in zijn armen ging sterven als hij niet onmiddellijk in haar kwam. De gestage stijging van haar verlangen naar hem gaf haar het gevoel alsof haar lichaam één enorm spanningsveld was geworden, een miljoen geladen zenuwuiteinden die wachtten tot zijn lichaam de vonk overbracht.

Toen hij eindelijk in haar kwam, was de sensatie zo overweldigend dat ze zich geen van beiden meer konden inhouden. Binnen enkele seconden kwamen ze allebei tegelijk op zo'n intens niveau van genot dat Chloe bijna haar bewustzijn verloor. Daarna hield hij haar stevig tegen zijn warme mannelijke borst terwijl hij haar zwarte krullen, die nat waren van hun zweet, begon te strelen. Nu wist ze zeker dat hij de ware voor haar was. Ze had altijd geweten dat ze op een dag een man als hij zou leren kennen. Haar man, voor altijd en eeuwig.

Diep van binnen wist ze dat dit het begin van iets heel geweldigs zou kunnen worden. En dat was ook zo. Ze waren als voor elkaar geschapen, een volmaakt paar. Ze hadden zoveel met elkaar gemeen. Hun verloving duurde maar kort en drie maanden daarna was hun huwelijk een vreugdevolle gebeurtenis. Ze waren beiden bijzonder populair zodat er een geweldig trouwfeest werd gegeven in het Dorchester waar iedereen van betekenis in de showbusiness aanwezig was, van Peter Sellers tot sir Lewis Grade. Ze gingen op huwelijksreis naar Capri waar ze, als ze niet zwommen of zonnebaadden, de meeste tijd in bed doorbrachten.

Josh was van het begin af aan volkomen eerlijk tegen Chloe geweest. Hij had haar over zijn vele vriendinnen verteld en gezegd dat hij nooit langer dan een paar maanden trouw aan één vrouw kon blijven, maar met Chloe zou hij daar zijn uiterste best voor doen. Hij was per slot van rekening al dertig, dus hoog tijd dat hij eens een volwassen vent werd. Hij vertelde haar ook over de snuifjes cocaïne die hij nu en dan nam om zijn zware toneeloptreden te kunnen volhouden. Het kon haar niet schelen. Ze hield van hem. De liefde zou alles overwinnen. Hun huwelijksgeluk zou eeuwig duren. Ze waren ontzettend gelukkig samen, ondanks zijn vroegwijze dochtertje dat bij hen woonde. Hoewel de fysieke kant van hun liefde, zoals in de meeste huwelijken, op den duur minder belangrijk werd, bleef hun sterke kameraadschap en goede verstandhouding overeind. Ze lachten en beminden, maakten nu en dan ruzie en werkten prima samen. Het volmaakte paar, zei iedereen. Chloe vond dat hun band van ijzer was gesmeed en ze werkte hard aan hun opbloeiende en zich verdiepende liefdesverhouding. Ze konden niet buiten elkaar. Ze hadden behoefte aan eikaars steun en nabijheid. Vaak gebeurde het op feestjes dat de gastvrouw het vervelend vond dat Josh en Chloe, hoewel ze dag en nacht samen waren, op een zitbank hand in hand en verdiept in elkaar zaten te lachen, zonder acht te slaan op de overige gasten. Ze gingen volkomen in elkaar op en ze waren elkaar volslagen toegewijd. Het enige punt van verschil van mening was het feit dat hij cocaïne gebruikte. Soms kon hij liet spul maandenlang met rust laten, maar als de spanning van het werk hem te veel werd, begon hij. er toch weer aan.

'Ik doe het verdomme al vanaf mijn achttiende,' verweerde hij zich dan nijdig. 'Ik heb er nooit nadelige gevolgen van ondervonden.' 'Dat spul wordt nog eens je ondergang, Josh.' Chloe wond zich altijd op wanneer ze hem cocaïne zag nemen. Ze had al bij diverse vrienden uit de muziekwereld de vernietigende werking van coke, smack en speed gezien en ze haatte al die rommel. Mensen gingen er dood aan.

Josh beloofde niet dat hij ermee zou ophouden, alleen dat hij zou minderen. Voorlopig moest dat dan maar voldoende zijn, begreep Chloe. Per slot van rekening had hij wel al zijn vriendinnen opgegeven. Niemand was volmaakt, zijzelf ook niet. En ze hadden een goed huwelijk. Een fantastisch huwelijk zelfs. Acht jaar had er zegen op gerust. Ze mocht zich een gelukkige vrouw noemen. Maar op zekere dag kwam ze thuis en was getuige van de afschuwelijke waarheid van zijn ontrouw.

Ze had hem gezegd dat ze met een vriendin in de Polo Lounge ging lunchen en dat ze daarna op Rodeo Drive zou gaan winkelen. In die tijd hadden ze het heerlijk zonnige huis in Malibu en een huisje in Londen gekocht. Ze slaagden erin het leven in Amerika en Engeland te combineren, dankbaar gebruik makend van alle voordelen die beide landen ieder op zich te bieden hadden. Na de lunch liep Chloe naar de parkeerplaats van het Beverly Hills Hotel om haar Mercedes te halen, maar het was die dag zo ontzettend warm dat ze geen zin meer had om naar Rodeo Drive te gaan. Bovendien was ze vijf dagen over tijd; misschien was het Josh eindelijk gelukt de baby te verwekken naar wie ze allebei zo hadden verlangd, en op haar zevenendertigste werd het de hoogste tijd. Dus ging ze liever naar huis. Zacht deed ze de voordeur van de zonnige villa open. Uit de studioruimte van Josh kwam geen enkel geluid. Meestal hoorde ze door de muren met geluiddemping toch wel de gesmoorde klanken van zijn eight-trackapparatuur wanneer hij uren achtereen zijn volgende single zat te mixen in de hoop op een nieuwe hit. Sally was naar school en de huishoudster deed inkopen. Ze schopte haar schoenen uit en liep op het zachte blauwe kleed naar de koele slaapkamer. Wat ze daar zag, deed het gal naar haar keel stijgen.

Josh had geen afstand willen doen van het hemelbed met de grote zolderingspiegel uit Las Vegas dat ze van Londen naar Californië hadden meegenomen. Op dat bed, onder die spiegel, lag een heel jong blond meisje. Ze hield haar benen wijd gespreid en haar lange stroblonde haar waaierde uit op Chloe's blauwsatijnen lakens. Het meisje hield haar opengesperde ogen gefascineerd op het spiegelbeeld boven haar gevestigd.

Josh lag over haar heen geknield, zijn hoofd met de zwarte krullen tussen haar benen. Hij deed dingen die het meisje van opwinding deden schokken, terwijl ze naar zichzelf lag te kijken. Zijn sterke gespierde handen streelden haar borsten en zijn duimen masseerden haar tepels. Aan de manier waarop hij zijn lichaam bewoog en te oordelen naar het diepe gegrom dat uit zijn keel opsteeg, begreep Chloe dat hij het bijzonder naar zijn zin had.

Het meisje was jong, vijftien of zestien, en onervaren. Chloe zag dat haar handen, hoewel ze Josh' dikke penis omklemden, geen stimulerende bewegingen maakten, zoals Josh graag had. Onbeweeglijk stond ze naar het misselijk makende schouwspel te kijken. Het tweetal op het bed had het zo druk met elkaar dat ze Chloe niet opmerkten. Vol weerzin besefte Chloe dat het meisje bezig was klaar te komen: het hoofd van haar echtgenoot bewoog steeds sneller tussen de dijbenen van het kind, terwijl ze kreunend van genot op en neer wipte.

Chloe kon de kreet van afschuw die onwillekeurig uit haar diepste innerlijk opwelde, niet inhouden. Het meisje gilde en Josh keerde zijn hoofd geschrokken om naar Chloe, die als aan de grond genageld bleef staan. Als in een boze droom zag ze het meisje huilend naar de badkamer rennen, terwijl Josh zijn badjas van de grond opraapte en hem na een hele tijd, met een gezicht of er niets was gebeurd, rustig aantrok. Het meisje had inmiddels haar jeans en T-shirtje aangetrokken en schoot als een haas snikkend de slaapkamer uit. Chloe rende naar de badkamer en barstte in tranen uit. Die avond smeekte Josh haar hem te willen vergeven. 'Ik ga voor je op mijn knieën, Chloe,' snikte hij.

'Je lag vanmiddag al op je knieën, vuile rotzak!' Chloe's keel was hees van het schreeuwen en schelden en haar gezwollen ogen zaten bijna dicht van de tranen. 'In mijn bed, zwijn dat je bent! Lelijke smeerlap! In óns bed! Waarom? Wat heeft je daartoe gebracht, hè? Wat heb ik verkeerd gedaan?' Ze bleef maar huilen en huilen. Ze kon deze ontrouw, dit verraad, niet verdragen. 'Je hebt niets verkeerds gedaan, helemaal niets, Chloe. Ik weet verdomd niet waarom. Ik ben met de jongens naar een café aan het strand gegaan en we dronken wat en nou ja, je weet hoe het gaat, Chloe...'

'Ja, dat weet ik maar al te goed!' Het lukte Chloe niet de scherp verwijtende krijstoon uit haar stem te halen terwijl ze laden en kasten opende en blindelings kleren in een koffer smeet. 'De jongens, de jongens! Je moet nog altijd "one of the boys" wezen, hè? Rotzak die je bent!' Ze probeerde de koffer dicht te slaan. 'Zitje daarom achter die jonge meiden aan?'

Ze moest het huis uit, weg van hem. Ze kon het niet langer verdragen in zijn nabijheid te zijn.

Sally kwam thuis van school, hoorde de ruzie en kwam de slaapkamer in. Dit was veel leuker dan televisiekijken. 'Sodemieter op!' schreeuwde haar vader, een van de weinige keren dat hij woedend tegen zijn dochter was uitgevallen. Chloe wist waarom en het maakte haar nog misselijker dan ze al was, want het was allemaal door en door vals en gemeen. Ze had het blonde meisje herkend als een schoolvriendin van Sally, die het allemaal heel sluw had opgezet. Ze wist dat haar vader en zijn vrienden uit de muziekwereld wanneer ze de kans kregen, vielen op jonge meiden. En kansen waren er altijd genoeg, vooral als er geen volwassen vrouwen in hun buurt waren om ze de pin op de neus te zetten. Het blonde meisje was waarschijnlijk een fan van Josh die verliefd op hem was, dus was het voor Sally niet moeilijk geweest een ontmoeting te regelen. Ze kende haar vader heel goed, vooral zijn zwakheden. Per slot van rekening was hij maar een man en mannen waren zwak, zoals Sally al wist.

Josh bleef proberen Chloe's vertrek tegen te houden, maar alles wat hij zei, maakte haar nog bozer. 'Barst maar, Josh. Barst maar! Val maar hartstikke dood!' krijste ze, terwijl ze de sloten van haar Vuitton-koffer eindelijk dicht kreeg. 'Ik kots van je! En ik kan niet langer bij je blijven. Nu niet en nooit meer!' Ze wilde dat haar tranen ophielden. 'Ga maar naar een psychiater! Je hebt hulp nodig.' 'Lieve schat, luister nou even. Ik kon er echt niks aan doen. Verdomme, Chloe, ik ben een man, dat weetje toch, en een man heeft zo af en toe behoefte aan...'

'Behoefte aan wat?' Ze keerde zich naar hem om en haar turkooiskleurige ogen gloeiden van woede en gekwetstheid. 'Moest je zo nodig een tienermeisje neuken? Moest je een groupie laten klaarkomen? Ik word misselijk van je, Josh, mijn maag keert ervan om.' Ze wilde de kamer uitlopen, maar hij greep haar bij haar arm en hield haar in een stalen greep. Zijn ogen waren zacht en droevig, bijna gevuld met tranen. Bijna, want huilen deed hij niet. Hij was een kind uit de jaren van de Tweede Wereldoorlog en die huilden nooit, hoe ze je ook raakten.

'Ik weet dat ik voor geen stuiver deug, schat, maar ik hou van je. Vergeet dat nooit, Chloe. Ik heb altijd van je gehouden. Ik wil alleen maar jou, je bent mijn vrouw en dat zul je altijd blijven. Vergeet dat niet als je in je eentje in een tweepersoonsbed slaapt.' Ze wilde hem in de rede vallen, maar hij gaf haar geen kans. 'Ik kèn je toch, Chloe. Jij gaat niet van het ene bed naar het andere. Jij wisselt niet gemakkelijk van man en je zult nooit een man vinden die zoveel van je houdt als ik. Goed, oké, ik heb een fout gemaakt, een lelijke fout. Een heleboel mensen maken fouten. Je bent er getuige van geweest. Dat is vreselijk voor je, Chloe, dat weet ik... maar verlaat me niet, Chloe, alsjeblieft, verlaat me niet, schat.' Ze snikte onbeheerst en bleef snikken toen hij haar in zijn armen wilde nemen om haar natte wangen te kussen, maar ze wilde, ze kon het niet toestaan. Ze duwde hem van zich af. De gedachte dat hij zijn armen om dat jonge meisje heen had gehad... zijn mond en tong op haar lichaam... Hoeveel andere meisjes had hij intussen al gehad? Ze voelde zich doodongelukkig. Ze kon het niet verdragen bij hem te zijn. Ze wilde niet dat hij haar ooit nog aanraakte, dat zijn mond op de hare kwam... De gedachte aan zijn mond op dat meisje...

Ze maakte zich van hem los, de zware koffer met zich meeslepend. Ze liep zo snel als ze kon naar de voordeur, stapte in haar zilverkleurige Mercedes en startte, verblind door haar tranen en door de regen die uit de hemel boven Malibu viel. Zo reed ze de Californische nacht in.

Chloe accepteerde onmiddellijk een contract voor een tournee van zes maanden door de Engelse provincie in de hoop dat ze hem zou kunnen vergeten. Maar het was niet gemakkelijk een man te vergeten die haar met zo'n hartstocht had bemind, hoewel de pijn geleidelijk aan minder werd. Josh belde haar voortdurend op. Hij pleitte en smeekte hem te willen vergeven. Uiteindelijk begon hij te huilen en probeerde haar mild te stemmen door allerlei geschenken te sturen en haar te bedelven onder rozen, waarbij hij briefjes voegde die getuigden van zijn eeuwige liefde en bewondering. Hij ging er net zo lang mee door tot ze toegaf en hem uiteindelijk vergiffenis schonk. Ze vergaf hem altijd. Zou hij dat ook hebben gedaan als zij wat met een andere man had gehad? Dat was de eerste keer geweest.

De laatste keer was een jaar geleden. Toen ze hem voor de tweede keer met een andere vrouw betrapte, was ze zo diep gekwetst en totaal van de kaart dat ze was gaan drinken. Wodka had soms een genezende werking. Toen ze na een week doorzakken bij haar positieven kwam, besloot ze een afslank- en onthoudingskuur in Schotland te gaan doen.

En nu, na zes maanden scheiding, zag ze hoe onverschillig hij voor haar was geworden, hoe volkomen afwezig. Dus moest ze uiteindelijk inzien dat hun huwelijk op de klippen was gelopen. Ze staarde naar de uiteenspattende belletjes van het stromende badwater om haar heen en overdacht hoe verschrikkelijk triest het was, omdat het altijd zo goed tussen hen was geweest. Zoveel liefde, zoveel plezier als ze hadden gekend...

Dat was nu allemaal voorgoed voorbij. Ze moest aan andere dingen gaan denken, aan haar carrière vooral. Positief denken, zoals Jasper had gezegd. Miranda. Miranda Hamilton... Ze móést die rol krijgen. Ze had die nu meer dan ooit nodig.