Luis Mendoza sloeg de deur van Rosalindes huis hard dicht. Toen hij door de tuin liep, gaven haar drie Perzische katten kopjes tegen zijn enkels. Hij schopte ze van zich af. Luis had een hekel aan dieren en kinderen. In zijn leven waren maar twee dingen van belang: mooie vrouwen om mee naar bed te gaan en de heer Luis zelf. Wat narcisme betrof, was Rosalinde bij hem vergeleken Moeder Teresa. Terwijl Rosalinde wel zo slim was om zichzelf objectiefals goede handelswaar te beschouwen, zag Luis zich heel simpel als de knapste en begaafdste supermacho van de hele wereld. 'De mannelijke Bo Derek,' had zijn nieuwe manager, Irving Klinger, hem vorige maand verzekerd toen Luis zijn bijna onleesbare handtekening onder het omvangrijke contract had gezet, waarin de uitgekookte Irving had bepaald dat veertig procent van alle verdiensten van Luis Mendoza in zijn eigen zak verdween. 'Het sekssymbool van de jaren tachtig!' had Johnny Swanson, zijn nieuwe perschef, uitgeroepen. Hij was een enthousiaste en briljante begeleider van talent en dat had hij de wereldmedia voor slechts vijf procent van het inkomen van het betreffende talent goed onder de aandacht gebracht.

'De meest fantastische man van de wereld!' had Rosalinde tegen Suzy verzucht nadat ze hem vijf weken geleden voor het eerst had ontmoet. Luis was niet zo onder de indruk van Rosalinde geweest, want net als hij kwam ze uit Mexico en ze deed hem te veel aan een van zijn zusters denken. Hij was gek op blondines, maar Luis Mendoza hield zijn hoofd er goed bij: om op een romantische wijze in de pers aan Rosalinde Lamaze te worden gekoppeld was heel goed voor z'n imago. Als je het vijfde kind van een arm Mexicaans gezin was en je vanaf je kleutertijd met negen broers en zusters om iedere korst brood moest knokken, leerde je wel handig en uitgeslapen zijn, anders werd je niet eens volwassen.

Luis had gedaan wat de meeste twaalfjarige jongetjes in Tijuana deden om aan de kost te komen. Hij parkeerde auto's voor Amerikaanse toeristen en waste de ruiten voor de paar peso's die hij daarvoor ving, als hij geluk had tenminste. Verder verkocht hij lucifers, kauwgom of zakjes met plastic rietjes, dat wil zeggen, als hij erin slaagde met een paar andere hongerige jongens een paar dozen uit het magazijn van de kruidenier te stelen.

Toen zijn moeder stierf, had hij zo stilletjes aan duizend peso's gespaard, waar je bij de bank ongeveer vierentachtig Amerikaanse dollars voor kon krijgen. Hij bewaarde zijn schat in een oude sok achter de kast. Het was 1968 en er gebeurde weer van alles in Noord-Amerika. Luis hoorde op de radio dat senator Robert Kennedy was vermoord. 'The Who', een popgroep uit de een of andere streek in Engeland, veroverde de Verenigde Staten stormenderhand. In de hele stad Tijuana glimlachte een mooie Mexicaanse, Rosalinde Lamaze, hem van aanplakbiljetten en in kranten verlokkend toe. Ze was tweeëntwintig, tien jaar ouder dan Luis, maar zijn puberpiemel werd altijd stijf bij de gedachte aan haar sappige lippen en stevige ronde dijen. Rosalinde was zo'n meisje waarvan je kon dromen dat je met haar in bed lag, heel anders dan die mooie en koele blondines uit de States, die zelfs in zijn dromen buiten zijn bereik waren.

Hij had het allemaal begeerd, toen al. Hij wilde naar de Verenigde Staten om daar net als de Beatles een ster in het popgebeuren te worden en naar bed te gaan met al die mooie vrouwen zoals Rosalinde, en ook met die andere, die blonde klassieke schoonheid, Emerald Barrymore.

De dag zou komen dat hij roem, succes en geld had en dat hij kon neuken met Rosalinde en Emerald en al die andere adembenemend mooie meiden die hij bij de boekhandel in de glanzende tijdschriften zag. Daar was hij heel zeker van.

Hij was altijd het lievelingetje van zijn moeder geweest. 'Guapisimo,' mompelde ze dikwijls, haar ruwe werkhanden door zijn dikke zwarte krullen halend. 'Nino mio.' Dan trok ze Luis stevig tegen haar magere lichaam, altijd met een dikke buik van het volgende kind, en fluisterde hem lieve woordjes in, tot jaloezie van de rest van haar kroost.

Carmelita gaf de liefde die ze eens voor de vader van Luis had gehad, aan haar knappe zoontje. Het was de liefde van een mooie jonge Mexicaanse die snel verouderde en lelijk werd, terwijl haar man haar alleen nog als huisslaafje en nu en dan als ontvangster van zijn sperma gebruikte. Ieder jaar breidde de familie zich uit tot de verzwakte moeder, op haar zevenendertigste totaal afgeleefd door de geboorte van tien kinderen, de armoede en gebrek aan liefde van haar man, vredig in haar slaap stierf. Carmelita bracht haar kracht en de trots op zichzelf op Luis over. Ze gaf hem de overtuiging dat hij een vorst kon worden, een god, een ster. Al die dromen en verwachtingen had ze Luis ingefluisterd tijdens zijn kinderjaren; ze gaf hem ruggegraat, het geloof in eigen kunnen en de innerlijke kracht en weerstand om het leven aan te kunnen.

Toen ze stierf, drie dagen voor zijn dertiende verjaardag, huilde Luis voor de laatste keer in zijn leven. Nu moest hij de zware weg volgen die zijn moeder hem had gewezen.

Zijn duizend peso's weggestopt in zijn versleten gymschoenen, gekleed in zijn jeans, versleten trui en een van de drie T-shirtjes die hij bezat, probeerde hij op een koude februari-avond van Tijuana de grens naar Californië over te komen. Helaas had hij een tijdstip gekozen waarop de immigratiedienst juist erg fel was op het vangen van 'wetbacks'*. Een patrouille arresteerde de jongen en Luis moest een nacht in een cel doorbrengen met een stelletje dronken daklozen, pooiers en dieven, waarbij ze hem niet alleen beroofden van zijn uit duizend peso's bestaande schat, maar ook van zijn maagdelijkheid. Voor de stoere Mexicaanse knaap was het zo'n afschuwelijke ervaring om te worden vernederd en misbruikt door smerige stinkende dronkaards en geile homo's, onder bijval van het overige tuig dat in de grote cel zat, dat hij er nog jaren later nachtmerries van had. Hij was toch al nooit graag in het gezelschap van mannen geweest. De wijze waarop zijn vader zijn moeder had behandeld, had hem altijd met weerzin vervuld. Door zijn afkeer van mannen was hij steeds meer vereenzaamd en wilde hij eigenlijk alleen maar de liefde en het gezelschap van vrouwen. Een week later keerde de dertienjarige Luis naar huis terug, bitterder, maar ook wijzer geworden. Een jaar later, op zijn veertiende verjaardag, nam hij de trein naar Mexico City met geld dat hij inmiddels weer had opgespaard. Hij zag zijn familie nooit meer terug.

Voor een jongen van veertien was Luis groot, sterk en snel. Hij had zo'n goed voorkomen dat vrouwen, ongeacht hun leeftijd, voor hem binnen bereik kwamen. Na die nacht in de gevangenis maakte hij er

•Wetbacks: natruggen, zo genoemd omdat vroeger veel Mexicanen de illegale oversteek zwemmend over de Rio Grande waagden - Vert.

een gewoonte van zoveel vrouwen en meisjes te pakken als hij maar kon, maar hij ontwikkelde ook een sadistisch genoegen om jongens in elkaar te slaan van wie hij maar het vermoeden had dat ze homofiel waren. Zijn afkeer van alle soorten homofilie narn een bijna psychotische vorm aan.

Op z'n vijftiende werkte Luis als kelner in een nachtclub in Mexico City. Op z'n twintigste maakte hij deel uit van de band van de club. Hij zong Zuidamerikaans repertoire, waarbij hij zo'n erotische aantrekkingskracht uitstraalde dat zelfs ingetogen Mexicaanse matrones kreunden van opwinding als ze hem op de Bühne zagen en hoorden. Op z'n tweeëntwintigste had hij heel Mexico veroverd, op een manier waarvan de Spaanse krijgsman Cortez alleen maar kon dromen.

Luis was de befaamdste en succesvolste vertolker van het romantische songrepertoire in Mexico geworden. Zelfs in Spanje en Italië werden zijn plaatopnamen beter verkocht dan die van Julio Iglesias en zijn portret met inbegrip van een goed deel van zijn lichaam prijkte op van alles en nog wat, van sportbroekjes tot after-shave lotion. Tienermeisjes huilden wanneer ze hem op de televisie zagen. Ze stonden uren voor de ingang van zijn magnifieke flat in Mexico City om maar een glimp van hem op te vangen. Er heerste als het ware een Luis Mendoza-koorts in Zuid-Amerika. Op z'n vierentwintigste maakte hij zijn eerste film, waardoor hij nog populairder werd. Zuid- Amerika lag aan zijn voeten. Maar Noord-Amerika, het land dat hij nog liever wilde veroveren, had geen belangstelling voor hem. 'Zuidamerikanen hebben het bij ons nooit goed op het witte doek gedaan,' beweerde Abby Arafat, de man die voor de MCPC-studio uitmaakte wat wel en wat niet in de smaak bij het publiek viel. 'Kom nou, en Valentino dan?' bestreed Irving Klinger hem. 'En Ricardo Montalban? Dat was ook een grote filmster.' 'Ja, maar die had het al gehad tot hij met Fantasy Island op de televisie kwam. En Valentino was trouwens Italiaan, hoor.' 'En kijk eens naar Fernando Lamas, Cesar Romero, Tony Quinn!' hield Irving aan.

'De mensen hier willen niets van Mexicanen weten,' zei Abby nors, zijn fraai gemanicuurde nagels inspecterend. 'Pacino en Travolta zien er wel een beetje zuidelijk uit, maar iedereen weet dat ze Italianen zijn, nietwaar? En Italianen zijn oké. Fransozen en Engelsen ook. Maar spies] Er is er nooit een in ons filmbedrijf geweest die het echt heeft gemaakt, behalve in karakterrollen. De mannen hier hebben er de pest aan als een Mexicaan een Noordamerikaans meisje krijgt. Ze vinden dat die kerels auto's moeten wassen en aan de benzinepomp moeten staan.' 'Ik zal je eens wat zeggen, Abby,' zei Irving. 'Ik ga van die jongen in Mexico City proefopnamen maken. Ik betaal die vervloekte kosten zelf wel en ik vreet m'n hoed op als jij niet vindt dat hij de grootste belofte sinds Brando inhoudt.'

Irving had maar zelden geld in mislukkingen gestoken en een maand later, op een mooie dag in april, kwam Luis Mendoza in Hollywood aan. Hij had contracten voor drie films op zak en hij verwachtte dat Hollywood al aan zijn voeten lag. Bij zijn vertrek uit Mexico City, dat hij nooit meer hoopte terug te zien, werd hij bestormd door huilende fans, vermoeide fotografen en verslaggevers, maar Luis schudde ze allemaal met zijn als gewoonlijk innemende beleefdheid af. Hij arriveerde in Los Angeles in een wit Armani-kostuum met een zonnebril en een gebruinde huid. Hoewel hij snel door de paspoortcontrole en de douane kon, was er niet de minste belangstelling voor hem van de zijde der aanwezige passagiers en het vliegveldpersoneel. In Zuid-Amerika was hij een van de grootste sterren ter wereld, maar dat leek niemand in Californië te weten of iets te kunnen schelen.

Zijn presentatie in Hollywood was veel erger dan hij zich had kunnen indenken. Ze lieten hem gewoon links liggen; al die vervloekte Hollywoodse secreten negeerden hem volkomen. O, hij begreep heus wel waarom. Voor die Californiërs was hij gewoon een Mexicaanse vetlap, een vervloekte 'wetback'. Wat een belediging. Hij had alle benodigde papieren en hij was hier onder de bescherming van de Amerikaanse regering. Hij had een filmcontract. Waarom deden ze dan zo uit de hoogte tegen hem? Zelfs die verwaande trut van een Lamaze had hem gisteravond beledigd. Hij had haar alleen geneukt omdat Irving had gezegd dat ze samen een mooi stel vormden waaruit hij publiciteit kon halen, want dat zou hen populairder bij het Amerikaanse publiek maken. O ja, vast wel. Enigszins wrang besefte hij dat het beter voor haar carrière was dan voor de zijne om in de roddelbladen te komen. Uiteindelijk bezorgde Irving hem een hoofdrol in een film. Het betekende helaas dat hij die al uitgekakte ouwe bonestaak Sissy Sharp als tegenspeelster kreeg, maar het was in ieder geval een Californische speelfilm, al was het scenario kloten.

Hij keek in de spiegel en schikte zijn warrige zwarte krulhaar op een wat artistiekere wijze. Richard Gere, ga jij maar op de pot zitten! Hier komt Mendoza. Naar voorkomen en sex-appeal was Gere niets vergeleken bij Luis. Nu was Luis op weg naar de top en niets kon hem daarvan weerhouden.

Rosalinde Lamaze staarde naar haar vergrote spiegelbeeld in hetharde licht van het raam op het noorden en overpeinsde dat er eigenlijk twee hoofdgroepen mensen waren: de neukers en de verneukten. Somber vond ze dat ze gisteravond duidelijk bij de tweede categorie had behoord.

Luis Mendoza had niet de schijn opgehouden dat hij verliefd op haar was. Afgaand op zijn verrichtingen in bed was ze niet meer geweest dan een ontvangstruimte voor zijn welgeschapen pik. Wat mankeerde er aan haar? Begon ze haar charmes kwijt te raken? Ze keek weer in de vergrotende spiegel en kneep haar bijziende ogen halfdicht om haar gezichtshuid beter te kunnen zien. Zuchtend smeerde ze 'Dr. René Guinots vochtinbrengende crème voor vrouwen van gevorderde leeftijd' in rijkelijke hoeveelheid op de kraaiepootjes die zich om haar chocoladebruine ogen begonnen te vormen. Ze was een wat gezette, niet grote, knappe vrouw van zesendertig die met bekwame toepassing van veel schoonheidsmiddeltjes, exotische uitmonsteringen, handig aangebrachte valse vlechten en pruiken regelmatig voor het voetlicht trad als de droomprinses die leefde in de fantasie van vrachtwagenchauffeurs en bouwvakkers van Hoboken tot Hollywood. Miljoenen mannen hadden opwindende gedachten over Rosalinde Lamaze wanneer ze bij hun vrouw in bed hun echtelijke plicht deden, waarbij ze zich inbeeldden dat Rosalindes gebruinde ledematen om hun lijf waren geslagen. Ontelbare schooljongens ontwaakten uit prettige dromen tussen de door hun erotische fantasie bevlekte lakens - vlekken die natuurlijk met de nodige schuldgevoelens snel werden uitgewassen voor moe het zag - als gevolg van de herinnering aan Rosalindes heerlijke huid, haar strakke tieten en glanzende lippen. Al vijftien jaar achtereen was Rosalinde wel gevaren bij haar imago van pikante en sexy Zuid- amerikaanse godin. Dat imago had haar veel geld en veel minnaars opgeleverd en ze had er met volle teugen van genoten, zowel van het geld als van de mannen.

Maar begon ze nu af te takelen? Fronsend dacht ze aan de vorige avond, maar ze fronste niet meer toen ze in haar spiegel de diepe rimpels zag. Ze was een studie in beige en bruin. Haar stuifmeelkleurige huid van gezicht en hals verdiepte zich op haar lichaam tot een donker barnsteenbruin, want ze had er altijd voor gezorgd haar gezicht zoveel mogelijk uit de felle zon te houden. Ze wist dat veel vrouwen die op de stranden en aan de zwembaden van Zuid-Californië als aangespoeld wrakhout in de zon lagen te bakken, huidaandoeningen kregen.

Haar haar was heel donkerbruin, maar zonder naar zwart over te gaan. Haar chocoladebruine ogen waren amandelvormig en haar tepels... Ze liet de zijden omslagdoek van haar schouders naar haar middel glijden en keek naar haar volmaakt gevormde, fraai gebruinde borsten met de dikke bruine tepels.

Al kijkend dacht ze aan Luis die ze gisteravond tot een gloeiende stijfheid had gelikt, waarna hij in haar kwam en hup, het was letterlijk en figuurlijk in een wip voorbij. Hij rolde van haar af, deed een paar trekken aan zijn sigaret, keerde haar zijn rug toe en sliep] Hij had haar gebruikt als een puta, een hoer. Haar moeder was een puta geweest en veel mensen dachten dat Rosalinde er ook een was. Onwillekeurig legde ze haar hand om haar linkerborst. De huid glom nog van Dr. Guinots voedende crème en dat gaf haar een heel aangenaam gevoel. Terwijl ze zich streelde, zag ze in de vergrotende spiegel dat haar bruine tepel zo hard werd dat hij leek op een op openbarsten staande bloemknop. Ondanks haar boosheid en seksuele frustratie over gisteravond ging Rosalindes adem wat sneller. Om in de beslotenheid van haar luxueuze marmeren badkamer te kijken hoe ze zichzelf streelde, was heel wat opwindender dan het hup-erin-en-eruit van Luis, zonder dat het hem kon schelen of ze klaarkwam of niet. Nijdig bij die gedachte streelde ze zich nog zinnelijker. Wat zouden al die miljoenen mannen wel denken als ze haar nu konden zien, al die mannen die in de loop der jaren naar haar hadden verlangd?

Plotseling stopte ze met zich op te winden voor de spiegel, liep van de kaptafel naar haar kast en haalde er een prachtige mantel van witte hermelijn uit. Ze spreidde hem uit op de vloer van de badkamer, ging erop liggen en keek naar zichzelf in de spiegels aan de zoldering.

Ze genoot van een aanblik waar de meeste Amerikaanse mannen een moord voor zouden doen. Amberkleurige huid, volle maar stevige armen en benen. Haar gezicht en haar bevielen haar niet zo erg, maar omdat ze toch bijziend was, deed dat er niet toe. Gebruik makend van de vochtinbrenger van Dr. Guinot (tweehonderd dollar per flesje, over met geld smijten gesproken) liet ze haar gladde handen over haar lichaam gaan en bereikte een orgasme op de aangename wijze zoals alleen zijzelf wist hoe dat moest. Kreunend keek ze bij haar climax naar haar spiegelbeeld boven haar. Het wond haar enorm op en ze was Luis al vergeten. Het narcistische genoegen dat ze aan haar eigen lichaam ontleende, bande alle gedachten uit. Zelfs het bellen van de telefoon weerhield haar niet van haar genotzuchtige roes. Een-, twee-, drie-, vier-, vijfmaal... het toppunt van verrukking. Eindelijk rolde ze opzij, uitgeput en oneindig meer bevredigd dan ze in weken was geweest, gooide de bontmantel op de stoel en nam de telefoon aan.

'Hoe was het?' vroeg Polly, haar agente en beste vriendin. 'Een complete ramp!' Rosalinde schreeuwde het bijna uit terwijl ze weer wat dure vochtinbrenger op de gevoelige huid onder haar ogen aanbracht. 'De rotzak kon hem haast niet eens omhoog krijgen en toen hij het eindelijk voor elkaar had, was het in twee minuten voorbij. Cabrón\ Wat een smerige streek!'

'Nee, nee, dat bedoel ik niet, mafkop,' zei Polly geërgerd. Dacht Rosalinde ooit aan wat anders dan aan seks? 'Hoe was de bespreking, oliekoek. Heb je een goede indruk op Abby en Gertrude gemaakt?'

'O, eh... ja hoor.' Rosalinde viel neer in haar stoel van roomkleurige zijde en bewonderde de linkerborst die uit haar snel aangetrokken kimono te voorschijn kwam. Ze greep een sigaret en probeerde zich op haar werk te concentreren, iets dat altijd na haar grootste belangstelling op de tweede plaats kwam.

'Heb je de rol met Gertrude of Abby besproken?' Polly koos haar woorden zorgvuldig, wetend dat de aandacht van haar vriendin en cliënte veel meer bij het mislukte slippertje met Luis was dan bij een bijzonder belangrijke rol.

'O, ja, ja, dat heb ik gedaan en ik heb een goede indruk gemaakt. Gertrude vindt me geweldig!' Stralend vervolgde ze: 'Ze zei dat ze had genoten van mijn rol in That Girl from Acapulco.' Polly kreunde. 'Die rol in die rotfilm had net zo weinig met Miranda Hamilton te maken als de slagersvrouw met Shakespeare.' 'Nee, nee, ik vergis me. Ze zag me in The Mistress die ik in Londen heb gemaakt.'

'Ach, ja. Oké, daar wasje echt goed in, uitstekend zelfs.'

'Dank je.' Rosalinde tuurde met samengeknepen ogen naar haar

spiegelbeeld, want ze had alweer een lijntje bij haar ogen ontdekt.

Hield het dan nooit op?

'Heeft ze het over de test gehad, Rosalinde?'

'Test? Wat voor test?'

'Nou, de test, weetje wel. De proefopnamen voor Saga.' 'Ja, zo'n beetje wel, nu je het zegt,'zei Rosalinde vaag. Ze had gisteravond twee voortreffelijke Mexicaanse stickies van Luis gerookt en haar geest was nog wat nevelig. Maar ineens werd de filmster in haar wakker. 'Zit er niet over in, Polly. Maak je geen zorgen, hoor. Ik heb een idee, mijn querida. Ik ben absoluut van plan die rol te krijgen en dat lukt me ook. Ik wil het, en wat Rosalinde wil, krijgt Rosalinde ook.'

'Mooi zo.' Polly wist dat als Rosalinde eenmaal gemotiveerd was, niets haar meer kon tegenhouden. Ze kon keihard zijn en zo sterk als een paard zolang ze zich op iets anders richtte dan seks. En als het om seks ging, was ze gewoonlijk nog sterker. 'Wat ben je van plan, schat?'

'Waarom kun je er verdomme niet voor zorgen dat ik zo'n kleretest krijg?' schreeuwde Sissy Sharp door de telefoon tegen haar agent. 'Als je niet eens een test voor me kunt versieren, Dougie, dan zweer ik je dat ik naar het impresariaat van Morris ga, hoor. Dat meen ik echt,. Doug! Èerst lever je me die... die waardeloze Luis Mendoza als mijn tegenspeler in die stinkfilm.' Ze begon te hoesten en haar altijd attente butler vulde haar plastic patioglas snel met witte wijn bij. 'En vervolgens hoor ik dat iedereen in de stad, en ik bedoel echt iedereen behalve ik, proefopnamen voor de rol van Miranda doet. Als ik jou was, zou ik er maar heel gauw wat aan gaan doen, Dougie. Ik wil die rol. Anders loop ik over naar de jongens van Morris.' Ze smeet de hoorn op de haak en keek woedend naar het zwembad van zwarte onyx, waar Sam zijn dagelijkse veertig baantjes zwom. Onwillekeurig keek ze naar de krachtige spieren op zijn nog welgevormde, vijftigjarige rug, terwijl hij de vlinderslag deed. Ze wilde dat ze zeifin zo'n goede fysieke conditie verkeerde. Misschien wilden ze haar daarom niet voor de test hebben. Te oud. Ze vonden haar te oud. En dat ben ik ook, dacht ze spijtig en er gleed een traan over de te gebruinde, leerachtig geworden huid van haar wang. Vierenveertig. Shit. Hoewel de publiciteitsmensen alsmaar volhielden dat ze achtendertig was, wist de hele stad wel beter. Iedereen wist alles van iedereen in deze stad: hoe oudje was, hoeveel je verdiende, hoe je in populariteit bij het publiek overkwam. Ze wisten alles. Oerwoudtrommels. Geen geheimen.

Laat die rotstad de pest krijgen, dacht ze. Er moest toch een manier zijn om een cameratest te doen? Dat moest gewoon! Ze dronk nog wat wijn en staarde naar de spieren van Sam tot de telefoon ging. Sam had gezegd dat hij zijn uiterste best zou doen om haar een test te bezorgen, maar hij was nu eenmaal geen doordouwer. Ze moest het zelf proberen, op de subtiele toer.

'Sissy, schat, heb je het al gehoord?' kirde Daphne Swanson, Sissy's hartsvriendin en vertrouwelinge.

'Wat?' bromde Sissy, volledig beseffend dat het iets met haar rol te maken had.

'Ze gaan Chloe Carriere voor de rol testen. Dat is toch niet te gelóven, meid. Een clubzangeres die Miranda speelt en nog een Engelse ook! Om je dood te gillen!' Haar goed gearticuleerde toontje ging over in een luid meisjesgelach.

'Van wie weet je dat?' snauwde Sissy. Ze werd zo spinnijdig dat ze een handvol van Sams cashewnoten-rozijnen-gezondheidsmix nam en die, alle geboden en verboden aan haar laars lappend, in haar mond propte. Ze zou er later wel voor boeten, vond ze, door honderd extra buikspieroefeningen te doen. In die noten zaten meer calorieën dan ze meestal op een hele dag binnenkreeg. Sissy was er ontzettend trots op dat ze maar vijfenveertig en een halve kilo woog. Veel mensen vonden dat ze er daardoor jonger uitzag, maar er waren er heel wat die vonden dat ze eruitzag als een kruising tussen een mus en een havik.

'Ik heb het van Johnny gehoord, schat,' zei Daphne terwijl ze aan haar toestel tevreden een Godiva-chocolaatje kauwde. Daphne kende geen vermageringsproblemen. Ze was een roodharige, smakelijke dikkerd en op haar zestigste of daaromtrent nog altijd seksueel actiefin bed. Twee van haar gewezen minnaars, Frank Tillie en Richard Hurel, kwamen nog regelmatig een nachtje bij haar slapen. Daphne was een vrouw die volkomen tevreden met zichzelf was. Haar zoon Johnny gaf haar trouw alle roddeltjes van Hollywood door en een deel daarvan kreeg hij regelrecht van zijn vader, de impresario Jasper Swanson, de ex-man van Daphne. 'Dat kun je je toch gewoon niet voorstellen, hè?'

Sissy knarsetandde en stopte nog een hap noten-rozijnen in haar mond. 'Maar waarom juist zij?' smaalde ze. 'Ze is geen actrice. Ze zingt in clubs en dat soort gelegenheden en ze is Engelse. Waarom wil Abby haar?'

'Beslist niet om met haar naar bed te gaan,' lachte Daphne. 'Maar toch moetje toegeven dat ze wel heel aantrekkelijk is, schat.' 'Abby vertelde me dat hij tests ging doen met Bisset, Candy Bergen, Emerald, en misschien Sabrina Jones... Wat heb je nog meer gehoord? Wie nog meer?'

'Tja, eh...' zei Daphne op vertrouwelijke toon. Ze schikte haar Ierse donsdeken behaaglijk om zich heen en nam weer een chocolaatje uit de Godivadoos. 'Johnny zegt dat Rosalinde Lamaze voor de proefopnamen heel interessant kan zijn.'

'Die Mexicaanse vuilnisbak!' spotte Sissy. 'Dat zou toch helemaal zinloos zijn, volkomen hopeloos. Die vrouw heeft toch absoluut geen stijl! Wat zegt Abby ervan? Heb je al met hem gesproken?' Daphne bracht altijd haar ochtenden door aan de telefoon, want dan was ze weer helemaal op de hoogte van alle nieuwtjes, roddeltjes en schandaaltjes tussen Los Angeles, New York en Londen. Als de ogen, oren en niet te vergeten mond van Hollywood dacht ze erover haar vakkennis lucratief te maken. Dan bleef ze haar vrienden en vriendinnen natuurlijk gratis van dienst, maar ze overwoog al een aanbod om in een vakblad een roddelkolom te gaan verzorgen. 'Natuurlijk heb ik dat gedaan! Maar weetje, schat, zijn lippen zitten nog dichter opeen dan die van een mummie. Behalve dat hij me Jackie, Candy, Emerald en Sabrina heeft genoemd, wil hij me absoluut niet vertellen wie er nog meer een cameratest doen.' 'Maar die namen hebben ze al in de vakbladen gepubliceerd, dus dat is geen nieuws.' Op beschuldigende toon vervolgde Sissy: 'Ik dacht dat Abby jou altijd alles vertelde, Daphne.' 'Dat is ook zo, maar weetje wat het is...' Haar stem werd nog vertrouwelijker. 'Hij zegt dat hij een echt heel grote naam voor Miranda zoekt, dus hij wil dat de pers erbovenop zit. Hij praat iedere dag met Liz Smith en Suzy. Ik zal een goed woordje voor je doen, schatje, dat beloof ik je.' Ze giechelde. 'Ik zal hem eraan herinneren dat je twee Oscars hebt.'

Sissy legde de hoorn op het toestel en staarde ijzig naar haar echtgenoot Sam die glimlachend en druipend uit het zwembad kwam. Lachend haalde hij zijn hand door haar haar, iets dat haar irriteerde. 'Jij bent tot alles in staat om die rol in de wacht te slepen, niet, schattebout?' zei hij jolig.

'Tot alles, ja,' zei Sissy grimmig. 'Inderdaad tot alles, Sam. Ik heb er zelfs mijn lichaam voor over.' Ze lachten allebei niet gemeend. Het verbaasde hem altijd dat Sissy, evenals Rosalinde Lamaze, zich altijd volkomen inzette als ze iets wilde... en meestal kreeg ze dat dan ook. Lang geleden wilde ze Sam en ze had hem gekregen, ook al sliepen ze maar zelden samen, zelfs niet in hun eerste huwelijksjaren. Ze had roem en succes begeerd en ze had die verworven. Nu stond de rol van Miranda boven aan haar verlanglijstje en ze wilde alles op alles zetten om die rol te krijgen.