Rosalinde keek weer in de spiegel van haar BMW. Was ze paranoïde aan het worden of volgde die auto haar de hele weg van La Scala naar haar huis op het hoogste punt van Muiholland Drive? Opeens haalde de auto haar snel in en .verdween om de hoek. Mm, het zou wel aan haar liggen dat ze het raar vond, maar toen ze de lange, bochtige weg door de canyon nam, waarschuwde een innerlijk alarmsignaal haar: 'Uitkijken, querida.' John Lennon zong met zijn zoetgevooisde stem 'Imagine' op het bandje in haar cassetteradio. Ze dacht aan de kortgeleden op hem gepleegde moord, zo onverwacht, zo... Het kan ook mij overkomen, dacht ze, het kan ieder van ons overkomen. Robert Redford bijvoorbeeld, met zijn merkwaardige opvattingen over zonne-energie en natuurbescherming, of Jane Fonda met haar linkse idealen en haar onmogelijke aerobic dancing. Voor ieder die veel publiciteit kreeg, liep wel een moordlustige gek rond. Ook voor Rosalinde, om geen andere reden dan dat ze een befaamde filmster was. Ondanks de warmte in de auto huiverde ze toen ze voor haar woning stopte. Waarom heb ik ooit zo'n kast van een huis gekocht? dacht ze, terwijl ze achter het stuur naar de dreigende omtrekken van het gebouw staarde. En waarom heb ik nooit een bewaker genomen? Iedereen met geld en aanzien maakte tegenwoordig gebruik van een bewakingsdienst.

Het huis leek in deze stormachtige nacht iets uit een verhaal van Edgar Allan Poe met zijn grauwe stenen voorgevel en daarbij de dikke zwarte wolken en windstoten van minstens windkracht negen. De palmbomen zwiepten heftig heen en weer in de 'Santa Ana', dr zware zuiderstorm uit de richting van de kustplaats. Om het huis joegen allerlei vreemde dingen. Vogels? Bladeren? Puin van een <»l andere geheimzinnige ramp in de buurt? Het was haar huis, het huis dat ze uit de klauwen van een dolgedraaide ex-echtgenoot en diens inhalige advocaat uit Beverly Hills had kunnen redden. Er was een juridische strijd aan te pas gekomen met harde woorden en grote koppen in de kranten. Dank zij een briljant geconstrueerde juridische tegenzet in haar voordeel was het haar eigendom geworden. Maar was het dat allemaal waard geweest, die hele verzameling tinkleurige bakstenen, imitatie negentiende eeuw, met alle technische snufjes van deze tijd?

Ze zette de motor af. Plotseling viel alles stil; met een voor Californië zo karakteristieke abruptheid was de wind gaan liggen. Het was ineens een stille maar allesbehalve heilige nacht. De stilte nam dreigende vormen aan en plotseling werd ze bang.

Door het zolderraampje zat Calvin naar Rosalindes angstige twijfel te kijken. Hij hoorde dat ze het portier sloot en met zogenaamd onbezorgde stap naar de voordeur liep, waar ze de sleutel in het slot stak. Daarna riep ze weinig overtuigend: 'Rosa, ben je al terug?', het bewijs dat ze haar huishoudster een avond vrijaf had gegeven. De voordeur viel dicht. Ze was binnen, alleen met hem in het grote huis. Alleen hij en zij, dacht hij, samen ingesloten... Even later deed ze de televisie in de slaapkamer aan. Toen hij de trap afsloop en zijn oor aan haar slaapkamerdeur te luisteren legde, hoorde hij dat ze naar de wc ging en doortrok. 'Hallo, Angelica!' Ze voerde een telefoongesprek. 'Ik weet dat het mail klinkt, maar ik ben vannacht bang voor spoken.' Calvin grinnikte. 'Ik mis je, querida mia. Kom gauw weer bij me, hè?' Glimlachend verbrak Rosalinde de verbinding en stak een bonbon in haar welgevormde mond. Hevig geschrokken keek ze op toen Calvin de deur van haar heiligdom opende. Met schorre stem raspte ze droog: 'Wat moetje?' De pupillen van haar mooie bruine ogen vernauwden zich angstig tot speldepunten en ze trok het gekreukte dekbed over zich heen, alsof ze daaronder afdoende bescherming had.

Calvin bleef in de deuropening staan en bespeurde haar dierlijke angst. Hij beheerste de situatie volkomen. Hij had haar in zijn macht. 'Ik moet niks,' zei hij langzaam. 'Helemaal niks.' Hij verroerde zich nauwelijks en keek om zich heen. Alles was roze. Ze zat nu met gekruiste benen recht overeind, het roze dekbed tot haar middel opgetrokken en met een doorzichtige zijden peignoir aan die weinig van haar weelderige lichaamsvormen verhulde. Achter haar donkere gekrulde haar zag hij een hele stapel kussens met geborduurde, grappige aforismen erop zoals: 'A hard man is good to find', 'Happiness is having you for a friend' en 'I come alive at five'. Verder lag het bed vol opgezette beesten, er lag zelfs een oude Snoopy. Calvin maakte bijna een luchtsprong toen iets als een zijden spook langs zijn benen streek. Het was een witte Perzische kat die op het bed van Rosalinde sprong. Het beest kroop onder het dekbed en staarde hem aan. Zowel de vrouw als de poes keken met angstige ogen naar Calvin.

Rosalinde slikte. Ze dacht aan de dingen die ze in kranten en tijdschriften over verkrachters had gelezen. Je moest beslist en kordaat tegen hen optreden om hen te overreden het niet te doen. Volgens de artikelen moest je als bedreigde vrouw de overhand zien te krijgen, de indruk wekken dat je moediger en sterker was dan hij en dat hij het voor zijn eigen bestwil maar beter kon nalaten. 'Maak onmiddellijk dat je wegkomt, smeerlap!' schreeuwde ze met een stem waarin ze al haar acteervermogen legde. 'Hoe waagje het hier binnen te dringen! Ik bel de politie!'

Op van de zenuwen probeerde ze zich te herinneren waar ze het afstandsbedienertje met de alarmknop had gelaten. Bij de installatie van de inbraakbeveiliging hadden de mannen van 'Bel Air Patrol' heel nadrukkelijk gezegd dat ze bij het verlaten en binnenkomen van haar huis altijd moest controleren of de alarminstallatie aan stond. Ze kon zich niet herinneren of ze de installatie vanavond bij het weggaan had gecontroleerd, maar bovendien had ze de tweede waarschuwing in de wind geslagen: houd de alarmknop altijd bij de hand wanneer je alleen thuis bent. Als ze de knop indrukte, werd er een elektronisch signaal naar het politiebureau gezonden, waarna binnen acht minuten politieassistentie verscheen. Dat beweerden ze tenminste, maar ze wist dat het in de praktijk wel tot vijftien of twintig minuten kon uitlopen, omdat ze de alarmknop al een paar maal per ongeluk had ingedrukt. Ze móést die maniak aan de praat zien te houden! Waar, o waar is die verdomde alarmknop? schreeuwde ze inwendig haar angst uit. Ze hield haar peignoir met één hand om haar keel terwijl haar andere hand wanhopig tussen de gekreukte lakens, tijdschriften, kussens en manuscripten naar het losse alarmsysteem zocht.

Ze keek naar het tafeltje naast haar bed. Het roze marmeren blad stond vol dingen waarmee ze zich in bed had beziggehouden. Een halfvol wijnglas, twee vuile koffiekopjes, een half opgegeten appel, stapels brieven, foto's van zichzelf, massageolie, overvolle asbakjes en zelfs een gerolde marihuanasigaret. Wat snakte ze naar een trekje! Dit gebeurde toch niet echt, dit kon ha&r toch niet overkomen? Opeens zag ze de alarmknop, half verscholen onder een stapeltje post. Ze moest tijd rekken, met die gek praten, want gek was hij zeker, dat zag ze aan het zweet dat van zijn voorhoofd over zijn gezicht liep en aan zijn vernauwde pupillen. Hij is nog banger dan ik, dacht ze, maar dat hielp niet veel.

Calvin likte zijn lippen. Hij proefde de zilte warmte van zijn zweet. Het wijf praatte tegen hem. Hij verstond niet goed wat ze zei, zo hard bonkte het bloed in zijn kop, als een hamer. Haar lippen bewogen, maar hij hoorde niet wat ze zei. Terwijl ze tegen hem praatte, viel haar peignoir tot haar schoot open. Hij kon haar borsten, haar navel en dat andere ding zien. Het ding dat hem afstootte, maar tegelijk opwond. Haar hand streelde een teddybeer. Hij wilde dat haar hand hèm streelde, maar toch vond hij dat een weerzinwekkende gedachte. Hij haatte haar vrouwelijkheid, haar vochtige rode mond, haar strakke borsten met de bruine tepels. Al pratend tegen hem ging haar hand naar het tafeltje naast het bed. Waarom deed ze dat? Nu hield ze iets in haar hand. Wat was het? Een klein radiootje, een taperecordertje? Ze bleef maar tegen hem praten, glimlachend alsof ze zichzelf heel amusant vond. Het kreng. De zeug. De hoer. Het leek wel of ze hem verleidde zoals ze daar op haar satijnen lakens zat met die peignoir los, terwijl ze de teddybeer streelde en alsmaar leek te glimlachen.

Opeens verstond hij wat ze zei. 'Je bent een heel knappe vent, weet je dat? Hoe heet je, schat?'

Schat! Ze zei 'schat' tegen hem! Wat een walgelijke hoer was dat wijf! Een man dringt haar slaapkamer binnen en ze gaat hem rustig liggen verleiden! Wat een slet. Dat de televisiemaatschappij zelfs maar had overwógen haar voor dezelfde rol te testen als Emerald, was een grote schande. Ze was zelf één grote schande. Langzaam liep hij naar haar toe. Het gebonk in zijn hoofd begon weer. Hij zag alleen wat ze deed: haar verleidelijke glimlach, haar kalme praten. Toen hij vlak bij haar was, glimlachte ze niet meer. Ze slaakte een jammerkreet. 'Spaar mijn gezicht, alsjeblieft,' smeekte ze met een zacht, meisjesachtig stemmetje.

'Je gezicht?' Het feit dat ze dat zo belangrijk vond, bracht het verlangen in hem naar boven erop te slaan. 'Welk gezicht?' Hij greep een lang bronzen beeldje en sloeg het met al zijn kracht op het naar hem toegewende, smekende gezicht.

'Nee, nee, alsjeblieft, nee!' Bloed stroomde van haar voorhoofd. 'Ik zal alles doen wat je wilt. Je kunt me nemen, doe wat je wilt, maar alsjeblieft, alsjeblieft, vermoord me niet! Ik smeek je, doe het niet...' 'Hoer!' schreeuwde hij. Zijn handen omklemden haar blanke keel, glad van haar bloed. 'Hoer die je bent!'

De kat sprong angstig met gekromde rug van het bed en wilde de kamer uit vluchten, maar de deur was dicht.

Toen Calvin met haar had afgerekend, staarde hij naar haar voluptueuze naakte lichaam op het satijnen dekbed. Hij kon er niets aan doen, maar de drang om haar te nemen was zo sterk dat hij haar nog dieper haatte door de gevoelens die ze bij hem opwekte. Ze staarde met een lege, ronde blik omhoog en lag zo op het bed uitgestrekt dat haar slappe leden een vreemd erotische aantrekkingskracht op hem hadden. Hij kon zich niet inhouden. De witte kat kroop angstig weg en jammerde zacht toen hij toekeek hoe Calvin de smerige schanddaad uithaalde. Zodra hij zich uit het stilliggende vrouwenlichaam lostrok en opstond, hoorde hij de sirene van een politiewagen naderen.

Hij was al weg toen de politiemannen bij de voordeur waren. Alleen de kat onder een zitbank was getuige van wat er was voorgevallen.

Chloe staarde met angst en afkeer naar de kop in de krant: 'ROSALINDE LAMAZE VERMOORD BIJ AANRANDING' . Hoofdschuddend legde ze de krant neer. Ze kon het nauwelijks geloven: Rosalinde dood, op afschuwelijke wijze vermoord. Het was nauwelijks voorstelbaar. En nog afschuwelijker was dat de moordenaar met lippenstift een mededeling op het naakte lijk had geschreven: 'Jij bent de laatste niet'. Chloe huiverde terwijl ze de gepocheerde eieren en het grapefruitsap die een hotelbediende haar had gebracht, wegschoof. De televisie stond op de plaatselijke nieuwszender van Las Vegas. Ze zocht de andere zenders &f om meer over de moord te weten te komen. Na ieder programma volgde een kort nieuwsbericht met meer mededelingen over de dood van Rosalinde Lamaze: aanwijzingen, gegevens die alleen goede vrienden en familieleden konden weten en fans die met betraand gezicht voor de camera over hun dode lieveling vertelden.

Chloe was er werkelijk ontdaan over. Hoewel ze Rosalinde niet goed had gekend, was ze nog maar een paar weken geleden bij Chloe thuis te gast geweest. Ze wilde dat ze Josh kon opbellen om erover te praten, want hij was altijd haar beste vriend met wie ze allerlei dingen had kunnen bespreken en erom lachen of huilen... Maar Josh was verleden tijd geworden. Ze keek op het Cartier-klokje naast het bed met de gekreukte, wijnrode lakens, niet gekreukt vanwege een hartstochtelijke liefdesnacht, maar omdat ze in het hotelbed weer slecht had geslapen.

Het was één uur 's middags in Las Vegas en in Londen negen uur 's avonds. Maar als ze Josh opbelde - wat haar advocaat haar trouwens had verboden - zou hij wel de deur uit zijn, misschien op kroegentocht door Chelsea en Soho met zijn drinkende en achter de vrouwen aanzittende vrienden in Londen. Zonder twijfel had hij ze allemaal opgebeld om op de oude voet, van voor zijn huwelijk met Chloe, door te gaan. Hij trakteerde hen op champagne, werd dronken en ging dan sterke verhalen vertellen, terwijl zijn vrienden aan zijn lippen hingen. Per slot van rekening was hij iemand, een beroemdheid zelfs. En Josh hield nu eenmaal van vrienden om zich heen, van het grappen maken over vrouwen en de dronken anekdotes. Nu niet aan Josh denken, verzuchtte ze, en op dat moment ging de telefoon. Het was Johnny Swanson met de laatste nieuwtjes, heet van de naald uit Hollywood. Hij vertelde over de moord op Rosalinde: 'Ze hebben een pakje kartonnen reclamelucifertjes gevonden, van een café in de binnenstad van Los Angeles. Het is zeker dat Rosalinde nooit in die gelegenheid is geweest. Het is vast en zeker afkomstig van de moordenaar.' 'Van wie weetje dat?'

'Van een oom van me, die goed is bevriend met de hoofdcommissaris van Los Angeles. Hij zegt dat ze die gevaarlijke gek gauw genoeg te pakken hebben.'

'Laten we het hopen, ja.' Ze dacht aan wat de moordenaar op Rosalindes lichaam had geschreven: Jij bent de laatste niet. De dreiging ervan deed Chloe huiveren.

'Maar in ieder geval, schatje, ik mis je en ik denk aan je,' zei Johnny teder, waarbij hij vergat haar te vertellen dat hij de vorige dag een vrolijk avondje had doorgebracht met een wulpse Braziliaanse actrice die voor de publiciteit van haar nieuwe film in Los Angeles verbleef. 'Tot aanstaande weekeinde, schat. Oké?' 'Goed, Johnny, ik kijk ernaar uit.' Ze ging op het onopgemaakte bed zitten en keek naar haar hartvormige gezicht in de spiegel van het hemelbed boven haar, die haar altijd weer herinnerde aan Josh. Ach, laat hem toch de pest krijgen.! Ze nam de telefoon en vroeg een nummer in Londen aan. Het werd tijd om weer eens met Annabel te praten, haar eigen lieve Annabel die haar altijd zo'n fijn gevoel gaf...

Rosalindes zuster Maria hield de nachtwake bij de opgebaarde dode in haar eigen grote huis in Beverly Hills. Maria was de vrouw van een succesvolle filmproducent, Emanuel Siegal, en ze had zich in Beverly Hills direct als een vis in het water gevoeld. De wake duurde vijf dagen. Het cateringbedrijf van Chasen verzorgde dagelijks de benodigdheden voor de inwendige mens van de bezoekers a. raison van tienduizend dollar. Van 's middags tot middernacht zorgden parkeerbedienden van Chuck Piek ervoor dat iedereen zijn auto kwijt kon en drie kapsters van het Beverly Hills Hotel stonden de hele dag klaar voor Maria, voor de jonge en door smart overmande Angelica en voor een legertje nichten en tantes van Rosalinde uit Mexico en de binnenstad van Los Angeles. Vrijwel alle belangrijke producenten, regisseurs, impresario's en tal van collega's van Rosalinde kwamen voorgoed afscheid nemen van de vrouw op wie ze dikwijls spottend hadden neergekeken toen ze nog leefde, al hadden ze wel moeten toegeven dat haar ongetwijfeld sterke spiritualiteit en de magie die zij op het betalende bioscooppubliek had uitgeoefend, heel wat van hen rijk hadden gemaakt. Ongetwijfeld zou Rosalinde trots en verbaasd zijn geweest als ze had geweten wie allemaal waren komen opdraven om afscheid van haar te nemen. Veel mensen die tijdens haar leven nauwelijks de moeite hadden genomen haar gedag te zeggen, schreiden nu kroko- dilletranen en mompelden gemeenplaatsen om de dode te prijzen. Want ondanks haar grote successen op het witte doek was Rosalinde nooit in de betere kringen geaccepteerd. Ze hadden haar altijd een beetje vulgair gevonden. Vrachtwagenchauffeurs, fabrieksarbeiders en schooljongens hadden haar ongetwijfeld verafgood, maar hoewel Maria daar wel haar best voor had gedaan, bereikte Rosalinde nooit de society van Hollywood. Niet dat ze er behoefte aan had gehad, want haar buitengewoon drukke seksleven en haar werk hadden haar altijd volkomen in beslag genomen. Over de pogingen van haar zuster Maria om haar in 'de kringen' geïntroduceerd te krijgen, had ze alleen maar haar schouders opgehaald. Zoals de opkomst bij het afscheid van de opgebaarde Rosalinde aantoonde, hield Hollywood nog altijd van rouw om een beroemde dode, als een soort compensatie voor de niet meer bestaande mooie feesten van lang geleden. Bij het verstrijken der jaren nam de glans van Hollywood meer en meer af, maar nu heerste er weer een drukte van belang in de gele, antiek ingerichte salon van de Siegals, een vertrek dat een maand geleden nog in Architectural Digest was besproken. Manny Siegal had flink gemopperd over de kosten, maar daar was nu niets meer van te merken, dacht Maria vol trots toen ze zag hoe alles wat in Hollywood iets te betekenen had, langs de volgeladen tafels ging.

De cabaretier Buddy Bridges had een week vrij van zijn serie voorstellingen in Las Vegas en hij was een dagelijkse bezoeker. Hij onthaalde alle bekenden op een stroom schuine moppen die hij nooit op de televisie of zelfs op het toneel in Las Vegas zou durven spuien. Iedereen was het erover eens dat het huis van de Siegals hèt trefpunt was, voor deze week tenminste.

Zelfs Sissy kwam met krokodilletranen, schoenen van krokodilleleer en bijpassend tasje naar de tot rouwkamer ingerichte salon. Ze maakte haar entree op de vrijdagavond voor de begrafenis, waarbij ze een rond hoedje met een kanten voile droeg. Haar vriendin Daphne was dagelijks bij de Siegals over de vloer geweest om er veel smakelijker roddels op te doen dan ze het hele jaar had gehoord en ze had gezegd dat 'tout Hollywood' dan aanwezig zou zijn. Dat klopte en Sissy benutte haar tijd zo goed mogelijk, wat leidde tot een gesprek met Menahem Golan over een eventueel contract voor drie films voor Cannon.

De begrafenis op Forest Lawn was een waanzinnige toestand van hysterische fans die patat liepen te eten en bekende actrices en acteurs met hun polaroidcameraatjes alsmede elkaar verdringende beroepsfotografen die zich niets van de smetteloze gazons en bloemperken aantrokken in hun ijver het beste plaatje voor hun krant te maken. In de hete zon probeerden zwetende politiemannen iedereen in het gareel te houden. Een groepje eenvoudig geklede rouwenden, naaste vrienden en familieleden van Rosalinde, hadden er moeite mee in het pandemonium hun waardigheid te bewaren. Stevig gebouwde cameramannen van vier televisiemaatschappijen duwden zich een weg door de zich vergapende menigte en lieten al te ontroerde toeschouwers over de kabels struikelen. Een eind verderop, bij de bomen van de boulevard langs het kerkhof, stonden vier reportagewagens met technisch personeel om alles wat er gebeurde voor de begerige kijkers naar het namiddagnieuws vast te leggen. In die concurrentiestrijd ging het er alleen om wie de beste opnamen voor elkaar kreeg. Om dat te bereiken werden mensen ondersteboven geduwd, gingen gazons aan flarden en steeg de algemene bloeddruk. Begrafenissen van beroemde personen uit de showbusiness konden rekenen op vijftien tot twintig seconden in 'prime time' en kregen goede kijkcijfers, vooral als er een interviewtje met iemand van een bekende naam bij was. Chuck Waggoner, van CBS-news, een oude en ervaren rot in zijn vak, had al tweeëntwintig jaar belangrijke begrafenissen in Hollywood 'gedaan'. Hij zag er ernstig en betrouwbaar uit in zijn stemmige grijze pak zoals hij daar stond naast de druk pratende menigte toen de gedragen lijkkist en de rouwstoet langzaam uit de aula van het kerkje kwamen en de hoogte beklommen naar Rosalindes groene en zonnige laatste rustplaats. Het was bekend dat ze niet gecremeerd wilde worden. Ze had het heel erg gevonden dat de mooie Marilyn Monroe bijna twintig jaar geleden aan de vlammen was prijsgegeven. Hoewel ze toen nauwelijks zeventien was geweest, had ze haar zuster Maria toevertrouwd dat ze op een mooie en zonnige plek begraven wilde worden. Maria had dat nooit vergeten en nu zakte de grote eikehouten kist met bronsbeslag - negenduizend dollar - langzaam in de grond. Daarna werd er koele aarde op gegooid en Maria huilde om haar jongere zuster die altijd zoveel van de zon had gehouden.

Calvin, gekleed in een bermudashortje en een T-shirt met het opschrift 'Universal City', zoog op een ijskoude 'Kool-Aid' toen hij bij de uitgang van de kerk tussen de menigte persfotografen en fans stond. Hij was vervuld van een vreemd gevoel van genoegen, ja zelfs een zeker welbehagen. Glimlachend knoopte hij praatjes aan met de vakjongens die zich een beetje verbaasden dat het gewoonlijk zo stille ventje opeens zo spraakzaam was.

Calvin voelde zich bijna een jonge held. Hij had het voor elkaar gekregen! Hij had het pad geëffend voor zijn idool, zodat ze de rol kreeg. Het sprak vanzelf dat de televisiemaatschappij haar nu contracteerde! Emerald. Zijn godin.

Hij deed alsof hij foto's van de bekende acteurs en actrices maakte die in rouwkleding langsliepen en soms even voor de fotografen bleven staan. Sabrina Jones was erbij met Luis Mendoza. Een schitterend stel om te zien, arm in arm, allebei in het zwartgrijs. Haar natuurlijke blonde haar, ongekamd en zonder spelden, wapperde vrij in de warme zeewind. Luis had donkere krullen op zijn voorhoofd, waardoor zijn broeierige Mexicaanse blik werd geaccentueerd. De fotografen drongen op om een plaatje van het paar te schieten. Calvin hield zich op de achtergrond. Hij wist dat zij er was en hij wachtte tot ze verscheen. En jawel hoor, daar kwam ze. Emerald zag er schitterend uit in een jurk van glanzende jersey, zo donkergroen dat het bijna zwart leek en een zedig centimetertje of drie onder de knie, met zwarte naadkousen en een grote zwarte strohoed op haar platinablonde haar. Naast haar liep Sol, haastig uit New York ontboden om haar te begeleiden. Sol had gretig aan haar verzoek voldaan, want zijn liefde voor haar brandde nog altijd volop. 'Jij krijgt die rol, mijn liefste Emerald,' fluisterde Calvin zacht voor zich heen. 'Jij bént Miranda! Alleen jij kunt haar spelen.' Als ze eens wist wat hij voor haar had gedaan, dacht hij. Maar er was nog meer te doen...

Om zes uur keek Sissy naar het nieuws op de televisie en een beetje zuur moest ze toegeven dat Emerald er prachtig uitzag in haar sobere kleding. Ze lachte minachtend om Luis met zijn gladde Mexicaanse uiterlijk. Wat een lui, dacht ze, haar Perrierwater drinkend waarbij ze op een stukje citroenschil kauwde.

Ze had haar massage al achter de rug en haar prikkelende huid voelde lekker strak aan. Ze was altijd relaxed wanneer de Zweedse masseur Sven haar benige lijf onder zijn harde handen had genomen. Een paar jaar geleden had zijn harde pik haar ook eens een groot genoegen gedaan, een erotische ervaring die haar bijzonder had opgewonden omdat ze de deur op een kier had laten staan, wetend dat Sam ieder moment van de studio kon thuiskomen en haar dan ruggelings op de draagbare massagetafel kon zien liggen, van top tot teen onder de massageolie, haar gespreide benen in de lucht en een grote blonde Zweed ertussen. Maar het was de eerste en laatste keer geweest dat Sven haar de essentie van zijn befaamde Zweedse massage had gegeven. Niet dat ze hem op dat punt niet goed vond, maar Sissy prefereerde nu eenmaal jonge jongens om mee te spelen en de zevenendertigjarige Sven was haar al te oud. 'Die stille Zweed is de lekkerste stier in de hele stad, lieverd,' had Daphne haar eens tijdens de lunch in Ma Maison toevertrouwd toen ze nostalgisch waren geworden van de champagne, verzorgd door Patrick Terrail voor de viering van Daphnes zoveelste verjaardag. 'Een jaar of tien geleden, precies weet ik het niet meer want een datum kan ik nooit onthouden, hebben we eens iets met elkaar gehad, of liever, iets geweldigs.' Ze giechelde toen Patrick de glazen weer vulde en er voor de goede orde ook een aardbei bij deed. 'Lieve schat, hij was goddelijk, echt het einde, en bovendien zegt-ie er niks bij, gelukkig geen eindeloos gezwets over zaken, politiek of golf!' Daphne had altijd een hekel gehad aan dat typische mannengeklets. Mannelijk gezelschap was natuurlijk belangrijk, mannen waren in het algemeen belangrijk voor haar, maar alleen vanwege hun natuurlijke bestaansreden, die voor Daphne uitsluitend bestond uit het verstrekken van geld en seks. Voor het openbaren van haar diepste gedachtenleven had ze liever vriendinnen om zich heen, want als er iets was dat ze nog fijner vond dan seks was het roddelen! Het feit dat Daphnes aanzienlijke talent voor het overbrengen van insinuaties en toespelingen, voor de gefluisterde geheimpjes en geruchten haar een lucratieve rubriek in een aantal kranten had opgeleverd, had haar meer invloed in de stad gegeven en ze begon er met volle teugen van te genieten.

In haar witte badstofjas van het Ritz Hotel - ze bezat een heleboel van die jassen, overgehouden uit haar verblijf in allerlei grote hotels, een gewoonte die ze had gekregen toen de filmstudio haar rekeningen ging voldoen - las Sissy de laatste rubriek van Daphne: 'Het gemis van de levendige en kwistig met haar liefde omgaande Rosalinde Lamaze zal zwaar worden gevoeld door haar vele trouwe vrienden en haar miljoenen fans. Onze stad heeft de laatste eer bewezen aan deze sexy actrice met haar ravezwarte haar en haar vurige temperament in het fraaie woonhuis te Beverly Hills van haar zuster Maria en Maria's echtgenoot Emanuel Siegal. Emanuel vertelde me in vertrouwen dat Dustin Hoffmann met zekerheid de rol van Toulouse-Lautrec gaat vertolken in Siegals nieuwe produktie van Moulin Rouge, waaraan Manny volgend voorjaar in Parijs begint. Zijn mooie en treurende vrouw Maria vertelde me dat zij en haar man ondanks hun verdriet uitkijken naar hun vakantie aan de Franse Rivièra in het fabuleuze Voile d'Or Hotel, waar ze een ontmoeting zullen hebben met hun goede vrienden Adnan Kashoggi op zijn schitterende jacht de Nabila voor het bijwonen van Lynn Watts verjaardagsparty. Ook Sissy Sharp, slank als een den en mooier dan ooit, heel elegant in haar zwarte creatie van Bill Blass, betreurde het verlies van het talent en de schoonheid van Rosalinde. Sissy is zojuist terug van een snelle voorvertoning van haar nieuwe film Lady Be Bad, waarvan volgende week in het hele land eerste voorstellingen worden gegeven, een film die trouwens als een kassucces wordt getipt. Als altijd op de bres staand voor haar collega's, vertrouwde Sissy me toe: "Luis Mendoza gaat een grote ster worden wanneer deze film eenmaal is uitgebracht." Ja, actrices als Sissy zijn er tegenwoordig niet meer; zij is een echte ster van de oude en goede Hollywood-klasse, een en al glamour, talent en belangstelling voor haar collega's. Bovendien is zij een ernstig te nemen kandidate voor de fel begeerde rol van Miranda in Saga, waar al veel over wordt gesproken.'

Sissy las het stukje voor de tweede maal, blij dat Daphne zo aardig over haar schreef. Daar waren ze ook vriendinnen voor, nietwaar? Ze nam haar Sony-cassetterecordertje en liet een mededeling voor haar secretaresse achter om Daphne een mand orchideeën te sturen.

Nu waren er nog drie, overpeinsde ze. Drie actrices die in aanmerking kwamen voor de rol van Miranda. Arme Rosalinde... maar ik zal je niet al te veel missen, dacht Sissy boosaardig. Bleven over die stomme Engelse trut zonder ervaring en die talentloze Hollywoodse beroemdheid die haar tijd al had gehad, het voormalige kindsterretje Emerald. Die twee vormden nog de enige concurrentie. Nu kon er in het hoofd van de machthebbers bij het televisiebedrijf toch geen twijfel meer aan bestaan dat zij, Sissy Sharp, de beroemde en met een Academy Award onderscheiden ster, de enige juiste keuze voor de rol van Miranda was.