Annabels beschermde leventje veranderde van de ene dag op de andere in een hel. Haar foto verscheen op de omslag van alle boulevardbladen  en roddelperiodieken. Ze merkte dat er op de muziekschool achter haar rug over haar werd gekletst. Waarom had haar tante Chloe, die nu opeens haar moeder bleek te zijn, haar nooit de waarheid verteld?

De rioolpers nam de keurige eengezinswoning in de nette woonwijk Barnes onder telefonisch spervuur, met als gevolg dat de familie in een soort shocktoestand raakte. Het werd onverdraaglijk. Toen de familieleden ook nog werden belegerd door tal van fotografen en vertegenwoordigers van de schrijvende pers van allerlei nationaliteit, zonderden ze zich van de buitenwereld af. Ze namen de telefoon niet meer aan, de buren deden hun boodschappen en er werd binnenshuis gewacht en gebeden dat het allemaal gauw voorbij zou gaan en dat die beangstigende idioterie om het huis zou verdwijnen. Maar de persmensen verdwenen niet. Ze groeven zich in, wachtend op de dingen die komen zouden, wamt ze wisten dat zodra Chloe zich bij het huis vertoonde, er wat te beleven viel. Toen dat gebeurde, werd ze bestookt met een reeks brutale en nieuwsgierige vragen. In het sombere daglicht van de middag flitsten zoveel fotolampen dat Chloe er bijna door verblind werd.

Saga-perschef Christopher, die wel klein van stuk was maar ook sterk, vocht zich verbeten en met een rood hoofd tussen de vragen schreeuwende journalisten door een weg voor Chloe naar de voordeur. Susan, bleek en angstig, deed de deur open en liet de gasten uit Amerika snel in de smalle gang.

Chloe, Richard en Susan begroetten elkaar hartelijk en spraken elkaar bemoedigend toe, waarna Susan haar schoonzuster wees op de

gesloten deur van de voorkamer. 'Daar zit ze,' fluisterde ze. Achter hun rug liepen Richard en Christopher door naar de keuken. 'Ze heeft het er heel moeilijk mee, Chloe,' zei Susan. 'Ik heb geprobeerd haar duidelijk te maken dat het jouw schuld niet was, dat de wereld twintig jaar geleden anders in elkaar zat dan nu en dat je je uiterste best voor haar hebt gedaan, maar hoe meer ik met haar praat, hoe erger ze van streek raakt.'

'Dank je, Susie.' Chloe glimlachte en gaf haar schoonzuster dankbaar een kneepje in haar arm, denkend aan de vervlogen dagen toen ze als meisjes van twaalf samen op school waren en elkaar eeuwige vriendschap beloofden, waarbij ze fluisterend en giechelend verrukkelijke geheimpjes uitwisselden. En nu leek het of ze weer een geheim deelden. 'Ik heb haar gezegd dat je vandaag zou komen, maar ze reageerde er nauwelijks op.'

'Het is oké, Susie, ik moet met haar praten. Ik weet hoe moeilijk het voor haar moet zijn.' Chloe opende de deur. Annabel zat met ingezakte schouders op de sofa met de vrolijke bloemmotieven. Moeder en dochter keken elkaar aan. Dit was het moment dat Chloe met angst en beven tegemoet had gezien. Haar keel zat zo dicht dat ze haast niet kon slikken en ze trok nerveus met één oog, ook omdat ze in de drie dagen na het losbarsten van de rel bijna niet had kunnen slapen. Ze keek Annabel liefdevol aan, maar het meisje had een kille, uitdrukkingsloze en afwezige blik in haar ogen. In de haard knetterde een vrolijk vuur. Het was een koude middag in maart en hoewel het nauwelijks vier uur had geslagen, was het buiten al bijna donker. De groene velours gordijnen waren gesloten en Susan had alle ramen in huis stijf dichtgedaan, maar niettemin drong het gepraat en gedoe van de pers tot binnen door.

Chloe was regelrecht van het vliegveld hierheen gekomen en met haar bruine suède laarzen en bijpassende kasjmier jas voelde ze zich overdreven, echt op z'n Hollywoods gekleed in de eenvoudige, volle huiskamer. Op de piano en de schoorsteenmantel stonden foto's van Chloe en de andere familieleden. In een hoek zag Chloe de grote ficus die ze Richard eens voor zijn verjaardag had gegeven en in een andere hoek stond een plastic tafeltje op wieltjes met flessen whisky, gin, wodka en diverse likeuren. Ze smachtte naar een stevige borrel, maar dit was er niet het juiste moment voor. Haar dochter, haar mooie en vrolijke dochter, had zich met onverschillige blik van haar afgewend. Met haar heldere jonge stem zei ze sarcastisch: 'Je denkt zeker dat ik nu in je armen vlieg en dat alles dan is vergeven.'

'O nee, natuurlijk denk ik dat niet, Annabel. Dat kan ik niet van je verlangen. Je hebt recht op een verklaring en ik zal mijn uiterste best doen om je alles uit te leggen.'

Chloe trok haar jas uit en gooide die op een stoel tegenover de sofa waarop haar dochter ineengedoken zat. Annabels gewoonlijk zo vrolijke gezicht was een onbewogen masker geworden. Haar donkere krulhaar was omhoog gekamd en vastgezet met een grote kam van hardgeel plastic, van dezelfde kleur als haar truitje. Verder droeg ze een versleten spijkerbroek, onder kniehoogte afgescheurd, en cowboylaarzen. Ze was werkelijk een heel knap meisje en ze leek zo opvallend veel op de jonge Chloe dat iedereen onmiddellijk kon zien dat ze moeder en dochter waren.

Susan had een dienblad met een potje thee, twee kopjes, wat biscuitjes en een paar prille narcissen uit de tuin op het walnoten tafeltje voor de open haard gezet. Er leek geen eind aan de stilte te komen. Annabel had een sigaret opgestoken. Ze keek naar haar moeder, inhaleerde diep en wendde haar blik weer af, starend in het haardvuur. Chloe slikte moeilijk. Ze wist dat ze geen woord kon uitbrengen, niets van de duizend-en-een dingen kon zeggen die ze zo graag wilde, tot ze thee had gedronken. Haar keel was pijnlijk droog. 'Wil je een kopje thee, lieverd?' vroeg ze met een te harde toneelstem, volstrekt misplaatst in de Engelse knusheid van de stille kamer, temeer omdat ze door haar lange verblijf in Amerika een voor Annabel vreemd accent had gekregen.

'Nee, ik hoef niet,' zei het meisje zacht. Toen voegde ze er sarcastisch aan toe: 'Maar ik wil nu wel graag een verklaring, tante.' De sarcastische toon hoorde niet bij haar, maar ze werd voor het eerst in haar leven met een probleemsituatie geconfronteerd. Tot dusver was haar leven nooit anders geweest dan vrolijk en onbekommerd. 'Ik weet het, schat, en die zal ik je nu geven. Maar ik ben uitgedroogd van die lange vlucht.' Chloe glimlachte witjes en schonk met bevende hand thee in.

'Nou, vertel dan maar,' zei Annabel koel en keek weer in het vuur. Chloe dronk dankbaar van de hete thee. 'Annabel, je begrijpt natuurlijk wel dat het voor geen van ons beiden gemakkelijk is.' 'Dat zal best, ja. Tjeetje, wat heb ik een rothekel aan mensen die liegen!' Ze keek haar moeder uitdagend aan en zei verbitterd: 'Wat ik zo afschuwelijk vind, is dat jullie me allemaal altijd hebben voorgelogen. Mam heeft gelogen, paps heeft gelogen, jij hebt gelogen. Waarom hebben jullie me verdomme niet gewoon de waarheid verteld, of in ieder geval dat ik een buitenechtelijk kind ben, toen ik oud genoeg was om dat te kunnen begrijpen?' Chloe zag dat Annabel haar nagels ver had afgebeten en dat ze telkens in een vochtig zakdoekje tussen haar handpalmen kneep.

'Ik wil gewoon weten waarom jullie me het niet verteld hebben,' zei Annabel op beschuldigende toon. 'Waarom niet?' 'Ik zal volkomen eerlijk tegen je zijn,' zei Chloe zo beheerst mogelijk. 'Maar de dingen die ik je moet vertellen, zijn van een heel andere tijd, toen er heel andere opvattingen heersten, een tijd die je misschien niet kunt begrijpen, schat. Maar probeer het alsjeblieft.' Annabel keek haar moeder uitdagend aan. 'Nou, ik ben één en al oor.' Weer dat sarcasme. Haar vijandige houding en haar boze stekeligheid maakten het Chloe nog moeilijker dan ze het zich had voorgesteld.

'Ik was eenentwintig, ongeveer net zo oud als jij nu bent,' begon Chloe op langzame toon, 'dus dan begrijp je waarschijnlijk een beetje hoe ik toen was.' 'Natuurlijk,' zei Annabel koel.

'Ik werd voor het eerst in mijn leven verliefd,' vervolgde Chloe. 'Hij was getrouwd, maar dat kon me niet schelen. Ik was stapelgek op hem, volkomen van de kaart. Ik kon aan niets en niemand anders meer denken. Hij werd een obsessie voor me.' Ze stak met bevende hand een sigaret op.

'Wil je alsjeblieft niet roken? Mammie heeft er een hekel aan als mensen roken in huis.' Annabels stem bleef ijzig en haar gezicht scheen nog meer haat jegens haar moeder uit te drukken. Chloe wilde tegenwerpen dat Annabel zelf zojuist een sigaret had gedoofd, maar ze vond dat ze er maar geen punt van moest maken. Ze slikte weer. Haar voet trilde zonder dat ze haar been kon stilhouden en het ooglid trok onbeheerst. Ze moest haar alles vertellen: Annabel was haar kind. Ook al zou het betekenen dat er een eind aan hun tot dusver goede relatie kwam, haar dochter moest nu op de hoogte worden gebracht van alle details en alle redenen te horen krijgen. Hakkelend, met grote moeite, vertelde Chloe over haar bitterzoete affaire met Matt. Over haar gekwetste gevoelens toen hij had voorgesteld dat ze zich maar moest laten aborteren. Haar verdriet toen hij niets meer van haar wilde weten. 'Ik kon het deel van mezelf dat we samen hadden gemaakt, niet zomaar vernietigen. Dat kon ik gewoon niet. Het betekende te veel voor me. Als er ooit een kind door haar moeder werd gewenst, uit liefde verwekt, dan was jij het wel, schat.'

Annabel zweeg, maar haar aandacht had zich nu in ieder geval van het vuur afgewend en op Chloe gericht.

'Bovendien was het toen een andere tijd. In Engeland was men de moralistische jaren vijftig nauwelijks te boven. Vrouwen werden nog als tweederangs burgers beschouwd. Ik weet dat je dat nauwelijks kunt geloven, maar het was nog voor de seksuele revolutie, voor de gelijkheid tussen de seksen die nu begint te komen. In die tijd hadden "fatsoenlijke" meisjes geen seksuele omgang met hun vriendje; ze gingen niet met elkaar naar bed. Maar ik zat in de showbusiness, waar heel andere opvattingen heersten. Andere mensen dachten daar heel anders over. Maar Matt kwam me wel mooi vertellen dat hij me niet meer wilde toen ik zwanger was geworden, en ik wist gewoon niet waar ik het moest zoeken. Ik was ten einde raad. De enige manier waarop ik mijn brood kon verdienen, was met zingen. Ik moest voor mezelf zorgen, want mijn vader was overleden en mijn moeder verdiende maar heel weinig als hulp in een winkel.'

'Juist.' Annabel boog zich wat naar voren. Haar blik was nog koeltjes, maar ze dronk van de thee die Chloe voor haar had ingeschonken. 'Ga door.'

'Ik wilde dat je werd geboren, Annabel. Ik wilde zo graag mijn eigen kind hebben. Ik kon het niet opbrengen wat andere meisjes van mijn leeftijd deden als ze zwanger werden, namelijk naar zo'n slager in een achterafstraatje gaan om het te laten wegmaken. Dat kon ik gewoon niet. Ik wilde je, Annabel. Kun je dat begrijpen, schat?'

Annabel zweeg. Chloe bleef doorpraten en ze trachtte zich zoveel mogelijk aan de feiten te houden. Ze probeerde haar emotionele gevoelens te bedwingen en haar tranen tegen te houden, zowel om haar herinneringen geen geweld aan te doen, als om de vijandigheid van het meisje van wie ze zoveel hield, te doorbreken. 'Ik dacht er geen moment aan, Annabel, dat leven te vernietigen. Het was jouw leven. Ik was alleen ontzettend bezorgd dat een buitenechtelijk kind in 1964- de kleine kans die ik op een zangcarrière had, kapot kon maken en dat het zou moeten opgroeien met dat afschuwelijke brandmerk: "onwettig". In die tijd was het echt een schandvlek voor een kind.'

Chloe vervolgde: 'Het zou een ramp zijn geworden als ik geprobeerd had je zelf op de juiste wijze groot te brengen. Het was al moeilijk genoeg om als jonge, alleenstaande vrouw de ronde langs de nachtclubs in de provincie te doen, wat betekende dagelijks van de ene plaats naar de andere met de bus of met het vervoer van de musici mee, en als je 's nachts na een optreden op straat stond, uren op een station wachten op de eerste trein naar Wigan, Sunderland of Skegness. Met een baby zou dat gereis en getrek volslagen ondenkbaar zijn geweest. Ik kon alleen met zingen mijn brood verdienen en als ik je bij me had gehouden, had ik niet kunnen optreden. Dat begrijp je toch wel?'

Chloe had tranen in haar ogen, maar Annabels gezicht bleef hard toen ze zei: 'Maar watje goedkope, op je eigen belang gerichte excuus ook is, moedertjelief, het feit blijft bestaan dat je geen plaats voor me in je leven had. Je hebt me gewoon in de steek gelaten. Het kon je niet schelen en je had niet eens de moed om het me eerder te vertellen, toen je dat nog uit jezelf had kunnen doen. Nee hoor, het moest zo nodig wachten tot een of ander goor stinkkrantje het van de daken schreeuwde. Schei alsjeblieft uit met je verhaal dat je zoveel van me houdt. Je hebt nooit iets om me gegeven. Het enige dat je interesseerde, was je vervloekte carrière! Als je maar voor het voetlicht stond, in de schijnwerpers.'

Annabel leek op het punt in huilen uit te barsten. Alle opgekropte gevoelens en woede van de afgelopen drie dagen braken los in een felle tirade tegen haar moeder. 'Wat ben je eigenlijk voor een vrouw?' schreeuwde ze. 'Egoïstisch en gedachteloos, je hebt er nooit een ogenblik bij stilgestaan wat er kon gebeuren toen je bij een getrouwde man in bed dook! Terwijl zijn vrouw weg was. Dat vind ik gewoon smerig! O, ik weet best dat er twintig jaar geleden een "seksuele revolutie" kwam, dat de vrouwen net zo hard vreemdgingen als de mannen.' Beschuldigend vervolgde ze: 'Maar wij zijn tegenwoordig niet zo. De meisjes en vrouwen van nu denken eerst na voor ze met een man in bed duiken. Wij proberen verantwoordelijkheid te dragen, wij nemen voorzorgsmaatregelen, wij hebben ons geweten tegenover de maatschappij. Wij zijn geen hitsige teven die zich willekeurig laten dekken!' Haar stem verhief zich met een bijna heilige bewogenheid. Maar zij was van een generatie die op school seksuele voorlichting had gehad, de AIDS-generatie: Kijk uit bij het vrijen en doe het pas als je absoluut zeker weet dat het veilig is.

'Annabel, ik ging niet met Jan en alleman naar bed! Hou daarmee op!' Opeens werd Chloe ook boos. 'Ik heb er schoon genoeg van, hoor je!'

Annabel keek op, geschrokken door de plotselinge verandering in haar moeders houding.

'Ik wil niet dat je me veroordeelt, Annabel. Je schiet er niets mee op als je zo tegen me uitvalt en me vertelt wat een vreselijk smerig mens ik wel was. Daar is het nu te laat voor. We moeten begrip voor elkaar opbrengen en accepteren wat er is gebeurd... en er het beste van maken.' Chloe stak een sigaret op, zich niets aantrekkend van het rookverbod van haar schoonzuster. Ze voelde zich kalmer worden. 'Hoor eens, ik ga me niet verontschuldigen voor het feit dat ik je "in de steek heb gelaten", zoals jij het stelt, om je door mijn broer en Susan te laten opvoeden. Dat is een feit waarvoor ik me niet meer kan en wil verontschuldigen. Ik heb gedaan wat ik moest doen, en ik geloof nog altijd dat dat ook voor jou het beste was, hoe je daar nu ook over denkt. Je hebt een heel prettige jeugd gehad. Susan en Richard houden van je alsof je hun eigen kind bent. In feite beschouwen ze je ook als zodanig, dat besef je toch wel?'

Annabel keek Chloe aan. De blik in haar groene ogen was moeilijk te peilen, maar Chloe meende er toch iets van begrip in te bespeuren.

'Ik heb vandaag tienduizend kilometer gereisd om je de waarheid te komen vertellen, Annabel, en ik weet dat het pijnlijk voor je is. Het is afschuwelijk en ook niet eerlijk dat het nu pas gebeurt. Ik weet dat de afgelopen drie dagen heel moeilijk voor je zijn geweest, maar voor mij waren ze ook geen lolletje. Maar denk hier eens over na' - ze legde haar handen op de schouders van haar dochter en ze voelde dat ze onder haar gele truitje beefde - 'ik had je ook kunnen laten weghalen.'

Annabel huiverde en dook nijdig weg van haar moeder. 'Bedankt, hoor,' zei ze toonloos. 'Ik moetje nu zeker erg dankbaar zijn, maar zoals ik je nu ken, wasje waarschijnlijk te laf om het te doen.' 'Verdomme, Annabel, praat niet zo!' barstte Chloe uit. 'Ik hou van je. Ik heb altijd van je gehouden en ik ga geen avond naar bed zonder aan je te denken. Maar ik moest een succes van mijn carrière maken. Ik wilde nu eenmaal zangeres worden. Dat was mijn lust en mijn leven. Als ik je onder mijn verantwoording had genomen, hadden ze me met de vinger nagewezen dat ik een "onecht" kind had, een ongehuwde moeder was. Dat had betekend dat ik wel naar mijn carrière had kunnen fluiten. Dan had ik in de goot gelegen. Ik wilde je, ja, maar ik wilde ook mijn droom kunnen waarmaken, mijn leven.'

'Ja, dromen, daar weet ik alles van,' zei Annabel zacht, nu zonder een spoor van sarcasme. 'Die maken het leven de moeite waard.' 'Ik wil je nogmaals zeggen dat ik ervoor heb gekozen om je te krijgen.' Chloe kalmeerde enigszins. 'Susan en Richard waren geweldige ouders voor hun eigen kinderen en ze hebben je volkomen vanzelfsprekend als een van hen geaccepteerd. Wat jij nodig had, was een goed tehuis met fijne ouders en een broertje en een zusje zodat je een evenwichtig, gelukkig leven zou krijgen. Daarom heb ik dat besluit genomen en ik moet je zeggen dat ik er geen moment spijt van heb gehad.'

Chloe zweeg. De herinneringen waren zo ontzettend pijnlijk: de manier waarop Matt haar en de op komst zijnde baby had verstoten, de kwellende slapeloze nachten toen ze tot de overtuiging was gekomen dat ze zwanger was, de opgewonden gesprekken met Susan en Richard, de eeuwige tranen, de stem van Matt als ze hem opbelde en hij zei dat hij haar niet meer wilde zien en dat hij geen 'gelazer' wilde. Ze was groot genoeg om zelf te beslissen wat ze moest doen. Het was haar probleem. Nou, daar had hij gelijk in gehad, ze had er helemaal alleen voor gestaan en hij had zich nergens mee bemoeid. Hij vond dat het niets met hem te maken had, dus moest Chloe het zelf maar zien te klaren.

Annabel leunde met haar donkere krullebol tegen de groene rugleuning van de sofa en hapte in een biscuitje, terwijl ze Chloe opnam. Ze was nog altijd boos, maar haar woede werd al wat getemperd doordat ze enig begrip van de situatie begon te krijgen. 'Waar denk je aan, Annabel?' vroeg Chloe, trachtend niet al te nieuwsgierig te klinken.

'O, aan iets dat we op school wel eens zeggen.' Even verscheen er een glimlachje op haar lieftallig gezicht. '"Het leven is een hel - en dan ga je dood".' Chloe glimlachte begrijpend. Ze wilde zo graag dat Annabel accepteerde wat er was gebeurd en er begrip voor had. Ze zou haar zo graag willen troosten, haar tranen drogen als ze ging huilen. Ze dacht aan het moment in het verpleeghuis toen de zuster de pasgeboren Annabel in haar armen legde en aan dat grappige gerimpelde gezichtje, de warmte van dat kleine lijfje tegen zich aan. Ze dacht aan het diepe moederinstinct dat haar de wens ingaf het kind altijd bij zich te houden. Ze dacht aan de heerlijke uren in die kale kamer met de gifgroene, afbladderende muurverf wanneer ze haar dochtertje in haar armen hield. Annabel had maar zelden gehuild. Soms, als ze wakker werd, lag ze met wijze kinderogen naar haar moeder te staren en dan was Chloe zich bewust van de zuiverste liefde die ze ooit voor een menselijk wezen had gevoeld. Nu keek Chloe in de zo bedroefde ogen van haar grote dochter en ze wilde haar weer in haar armen nemen, haar haar strelen en haar zeggen hoeveel ze van haar hield. Maar het was er nu het moment niet voor. Nog niet. Morgen misschien, of volgende week. Maar misschien kwam dat moment nooit. Misschien kon Annabel haar niet vergeven, niet accepteren wat ze had gedaan. Chloe had gezegd wat ze op haar hart had en gedaan wat ze vond dat ze moest doen. Nu lag de beslissing bij haar dochter.

'Dames en heren...' Chloe schraapte haar keel. Dit was vreselijk, waarschijnlijk het moeilijkste publiek dat ze ooit tegenover zich had gehad. Maar nee, dacht ze, met Annabel praten was moeilijker geweest. Voor het podium waarop ze met vochtige handpalmen stond, was een hele batterij microfoons en camera's opgesteld. Het zweet liep langs haar rug en maakte plekken in haar eenvoudige blouse van crêpe-de-chine. Een zee vijandige gezichten staarde haar aan. Allemachtig, het waren minstens honderd mensen! Ze raakte bijna in paniek. Kon ze er nog onderuit? Maar er hing veel te veel van af. De gevoelens van haar dochter waren voor haar het belangrijkst, maar wat het publiek over haar dacht, ging haar eveneens ter harte. Het maakte haar misselijk als ze eraan dacht dat al die mensen haar als een onmenselijk loeder beschouwden. Uit haar ooghoek zag ze dat Annabel breed naar haar glimlachte en haar duim opstak. Chloe begon: 'Eenentwintig jaar geleden...' Ze zweeg weer. O god, wat was dat?! Tussen al die journalisten zag ze een heel bekend gezicht. Maar dat kon toch niet! Ze haalde diep adem en keek hem aan. Hij staarde naar haar met een spoor van de sexy glimlach die ze lang geleden zo onweerstaanbaar had gevonden.

Matt Sullivan! Haar egoïstische, sexy, op eigen genoegen gerichte minnaar, de vader van Annabel. Haar eerste echte minnaar. Chloe voelde zich geschokt en stond als aan de grond genageld. Zijn zwarte, nog opmerkelijk levendige ogen keken haar spottend aan, alsof al die mensen om hem heen er niet waren. Hij straalde nog altijd een erotisch zelfvertrouwen uit, verbazingwekkend voor een man van zijn leeftijd, want hij moest inmiddels boven de zestig zijn, dacht ze. Hij was flink kaal aan het worden, maar hij bezat nog altijd een levendigheid die hem aantrekkelijk bleef maken. Zoals gewoonlijk bungelde een sigaret aan zijn onderlip en... wat hield hij in zijn hand? Een notitieboekje! Hoe waagde hij het! Hij maakte aantekeningen, dus hij zat nog altijd in de verslaggeverij. Het was hem kennelijk niet gelukt bij een van die boulevardbladen hogerop te komen. Een stadsverslaggevertje, op zijn leeftijd, concurrerend met vijfentwintigjarigen! Ze kreeg waarachtig medelijden met hem. Voor welk roddelblad werkte hij nu? Chloe probeerde zich vertwijfeld te concentreren om verder te gaan met haar toespraak. Hij wist natuurlijk dat Annabel zijn eigen dochter was. Het kind van hun buitenechtelijke verhouding. Het was om misselijk van te worden. Toen ze elkaar voor het laatst hadden gesproken, eenentwintig jaar geleden, had hij gezegd dat hij haar nooit meer wilde zien. Hoe kon hij dan hier aanwezig zijn?

Ze slikte en richtte haar aandacht op een ander punt van de zaal, kijkend naar de andere journalisten.

' Eenentwintig jaar geleden was ik heel erg naïef,' begon ze aarzelend. 'Ik begon mijn carrière als zangeres en zingen was mijn lust en mijn leven. Dat dacht ik toen tenminste.' Ze keek even naar Matt die op zijn beurt met een ondoorgrondelijke blik naar Annabel keek.

'Op een dag werd ik verliefd, voor het eerst van mijn leven.' De persmensen schreven snel en opgewonden; dat werden weer mooie koppen, morgenochtend!

'Hij was getrouwd en veel ouder dan ik. Ik weet dat het toen niet gebruikelijk was voor een vrouw om een verhouding met een getrouwde man te hebben, maar ik was nu eenmaal verliefd op hem. Heel erg verliefd zelfs.' Alleen de waarheid kon haar nu nog redden. Het viel haar zwaar, maar ze kon niet meer terug. Voor ze naar de microfoons was gelopen, had Vanessa haar aangemoedigd: 'Laatje niet door die rotzakken inpakken, schat.' Chloe vertelde de pers het hele verhaal. Dat ze het niet had kunnen opbrengen abortus te plegen, een in liefde verwekt kind te doden. Dat haar broer en schoonzuster, goede en liefhebbende ouders, de baby zonder bezwaar hadden opgenomen en met hun eigen kinderen hadden grootgebracht. Dat haar eigen carrière zoveel voor haar had betekend, dat het zelf opvoeden van een buitenechtelijk kind in 1964 haar het werken onmogelijk zou hebben gemaakt en dat het bovendien bijzonder nadelig voor het kind zelf zou zijn geweest. Chloe merkte dat ze de volle aandacht van de persmensen had. Een paar van de sentimenteelste persvertegenwoordigsters hadden al geen droge ogen meer toen Chloe even zweeg. Ze keek de zaal rond en zag dat Jean Rook bemoedigend glimlachte. 'Ik weet dat velen van u vinden dat ik destijds heb gezondigd, maar wat ik toen heb gedaan, gebeurde in onschuld en onwetendheid en in de eerste plaats uit liefde voor mijn ongeboren kind. Later besefte ik dat het voor mijn dochter een vreselijke schok zou zijn wanneer ze ontdekte dat mijn broer en schoonzuster haar echte ouders niet waren. Ik wilde haar niet van streek brengen. Ze woonde in een evenwichtig gezin en haar pleegouders en hun twee kinderen waren dol op haar. Ik heb het geheim gehouden in het belang van het geluk van mijn dochter, niet voor mezelf. Ik hoop van harte dat u mij wilt geloven.'

Dat had er alle schijn van, maar eerst moesten ze hun impertinente vragen voor hun kranten stellen. Hoe had ze het ondergaan toen ze merkte dat ze zwanger was? Had het haar een schuldgevoel gegeven dat ze een verhouding met een getrouwde man had? En uiteindelijk kwam de onvermijdelijke vraag: wie was hij? Wie was de man op wie Chloe zo hartstochtelijk verliefd was geweest? Hoe heette hij? Waar was hij nu? Dat was wat de persmensen het meest interesseerde en ze stonden te trappelen om zijn naam te horen. Dus vertelde Chloe de enige onjuistheid van haar verhaal, want als ze zijn voornaam noemde, zouden ze alles op alles zetten om hem op te sporen. Het zou de pers weinig moeite kosten musici en andere bekenden

van toen te benaderen, onder wie er heel wat waren die haar en Matt destijds in Liverpool, Manchester of Newcastle samen hadden gezien. Dus moest ze de waarheid geweld aandoen. 'Hij is dood,' zei Chloe eenvoudig. 'Hij is omgekomen in Marbella, kort voor de baby werd geboren.' Daar schenen ze genoegen mee te nemen, maar Annabel keek bedroefd.

'En nu, dames en heren,' zei Chloe gespannen en geëmotioneerd, 'wil ik u graag aan mijn dochter voorstellen.' Annabel liep naar het podium en ging naast haar moeder staan. De persmensen waren enthousiast. De gelijkenis tussen moeder en dochter was treffend. Dezelfde manier van lopen, dezelfde gelaatstrekken, dezelfde ogen, dezelfde donkere krullen. Vijf minuten poseerden ze samen voor de fotografen, tot Christopher er met grote moeite een eind aan maakte.

Later beantwoordde Chloe vragen van vrouwen die voor de conservatievere damesbladen werkten. Toen dat voorbij was, voelde ze een tikje op haar schouder. 'Ik ben trots op je, Chlo,' zei Matt op een toon alsof ze elkaar gisteren nog hadden gesproken. Ze keek hem heel intens aan. Wonderlijk, hoewel hij inmiddels al bijna een oude man was, wekte hij nog altijd iets van de gevoelens die ze voor hem had gekoesterd. 'Bedankt, Matt,' fluisterde ze. De herinneringen keerden nog levendiger terug.

'Ze is een schoonheid, net als haar mama!' Hij gaf haar een knipoog, waarna hij haar terzijde nam. Hij kuste vluchtig haar wang en fluisterde: 'Ik hou van je, Chloe, dat besefte ik toen niet. Ik was te jong, te ambitieus en te egoïstisch, denk ik.'

En meestal dronken, dacht Chloe niet zonder venijn. 'Je hebt nooit echt van me gehouden, Matt. Je hebt het me toen nooit gezegd, dus zeg het alsjeblieft nu ook niet. Ik weet dat het niet waar is.' 'Ik eh, nou ja, je was toen nog maar een kind, eigenlijk. En ik was getrouwd. Dat ben ik nog steeds, hoor.' Somber vervolgde hij: 'Ik ben verdomme ad grootvader! Toch niet te geloven, hè, Chloe? Opa!'

Ze twijfelde er niet aan, want hij was er oud genoeg voor. Maar diep van binnen bleef ze zich afvragen waarom hij haar had verlaten terwijl zij zoveel van hem had gehouden. Ze was jaren aan hem blijven denken en de herinnering aan hem was pas vervaagd toen ze Josh had leren kennen.

'Ik wil je graag weer ontmoeten, Chlo,' fluisterde hij op dringende toon. 'En ik wil haar ook graag wat beter leren kennen. We kunnen er met ons drieën eens tussenuit.'

'Nee, Matt, geen sprake van.' Nu was het haar beurt hem af te wijzen. Ze dacht aan de talloze telefoontjes naar zijn krant, aan de telefoniste die alsmaar zei dat hij was lunchen, op reportage, de deur uit, onbereikbaar, al die bekende smoesjes.

Niet dat ze genoot van haar wraak, want dat lag helemaal niet in haar aard, maar nu ze hem had teruggezien, was dit hoofdstuk in haar leven voorgoed afgesloten.

'Het .ga je goed, Matt,' fluisterde ze en ze streek met haar zachte wang langs de zijne, de wang van een oude man. 'Pas goed op jezelf.'

'Het beste met je, schatje. Veel succes verder. Je hebt het prima gedaan, Chlo. Je hebt ze nu allemaal aan je kant gekregen!' Toen hij wegging, zag ze tot haar verbijstering dat hij tranen in zijn ogen had.

Binnen een maand was de hele geschiedenis met Chloe al vergeten toen de Engelse kroonprins aankondigde dat prinses Diana weer in verwachting was.

Emerald vond dat ze een goede cameratest had gedaan. Ze had haar befaamde glamour maar eens laten varen en haar testopgave als een serieuze actrice uitgevoerd. Toen het erop zat, applaudisseerden alle medewerkers. Daarna ging ze regelrecht naar haar torenflat in Century City, verwijderde haar make-up, liet de antwoorddienst van haar telefoon weten dat alleen Eddie De Levigne haar mocht bellen en zette het op een zuipen. Drie dagen lag ze op bed, de wodkafles naast zich. Als ze de rol niet kreeg, wilde ze zich dood drinken, anders had het geen zin nog verder te leven. Het was al moeilijk genoeg om in dit vak de eindjes aan elkaar te knopen en ze zou haar luxueuze levenswijze nooit meer lang kunnen volhouden.

Behalve een halsketting had ze al haar juwelen van enige waarde verkocht. In de drie dagen van haar drankorgie, wodka drinkend uit de fles en nu en dan lusteloos omschakelend van de ene televisiezender naar de andere, had ze die ketting om en verder droeg ze alleen een oude witte jas van badstof.

Ze gaf geen kik, ze huilde niet en ze dacht gewoon aan helemaal niets. Ze verkeerde in een staat van volslagen geestelijke leegheid, wachtend tot ze voorgoed uit haar ellende werd verlost... of weer als actrice tot nieuwe hoogten kon stijgen.

Het telefoontje kwam op woensdagmorgen. 'Eddie de Levigne aan de lijn,' zei de stem van Gloria op het antwoordapparaat. 'Hallo, Eddie. Vertel het me maar.' Als geoefend actrice wilde ze hem de indruk geven dat ze na een goede nachtrust volslagen nuchter was. Opgewonden riep hij: 'Je hebt de rol, meid! God sta me bij, Emerald, maar je bent toch wel een geluksvogel na al die idioterie die je jezelf hebt aangedaan... dronken in de gevangenis en al die ellende. Meneer Hogarth is weg van je! Hij heeft zich wel in alle bochten moeten wringen om je contract bij de televisiemaatschappij rond te krijgen.

'Waarom dan? Ik ben toch nog altijd een grote ster?' 'Jezus, Emerald! De waarheid is dat je al veel te lang meeloopt. Dat weten ze bij de televisie, dat weten ze bij het filmbedrijf en zelfs het grote stomme publiek weet het.'

'Maar ik ben nog altijd heel groot in Europa!' zei Emerald trots. 'Ik krijg ze in drommen achter me aan als ik op de Via Condotti loop...'

'Pia Zadora ook, schatje. Dat zegt niks. Luister, Emerald. Europa is maar een kleine markt van de Amerikaanse filmindustrie en bovendien zie ik Franco Zeffirelli nog niet bij je aankloppen, ook al loopt de hele wereld op de Via Condotti achter je aan.' 'Dat zal hij niet doen!' giechelde ze. 'Hij houdt niet van meisjes.' 'Je bent geen meisje meer, Emerald. Zie het onder ogen. Je kunt misschien nog heel wat vrijers in je bed krijgen, maar je bent nu een vrouw van middelbare leeftijd en je begint je magische aantrekkingskracht kwijt te raken, zowel voor de camera als in je privé-leven.'

'Je hoeft geen peper in de wonde te strooien, Eddie,' klaagde ze. 'Ik kan er nog altijd heel goed uitzien, hoor, dat weetje best.' Ze werd niet kwaad, want ze wist dat hij de waarheid zei om haar op de laatste kans van haar leven voor te bereiden. 'Oké. Aanstaande dinsdag om elf uur melden bij de garderobe. En kom eens een keertje op tijd, poppie. Volgende week beginnen ze al met de opnamen.' Hij zweeg even en vervolgde op zachte en vriendelijke toon: 'Je hebt echt geluk gehad, Emerald. Verziek het nou niet, hè?'

Ze wist dat hij volkomen gelijk had. In de tussenliggende vijf dagen dronk ze geen druppel alcohol meer, raakte geen drugs meer aan, slankte acht pond af door iedere dag twee uur oefeningen te doen, verfde haar haar in de gouden glorie van weleer en verscheen op dinsdag, zo goed als herboren, punctueel om elf uur bij de garderobe van de televisiestudio. Dat doet niemand me na, dacht ze trots.