Chloe keek op haar horloge. Vandaag was de grote dag. Jasper Swanson had beloofd haar meteen te bellen met het al dan niet goede nieuws, zodra hij iets van Abby had gehoord. Het was drie uur en hij moest inmiddels van zijn vrijdagse lunch in Ma Maison terug zijn. Sissy heeft de rol gekregen, dacht Chloe, naar de zee starend. Het zou verstandig zijn het aanbod voor een Europese tournee van drie maanden te accepteren. Het was beter nu en dan in een gastrolletje in televisieseries zoals Charlie's Angels en Policewoman te verschijnen, want daar had ze aanbiedingen voor gehad die ze echter beleefd had afgewezen in de drie weken sinds ze uit Las Vegas terug was. Kwamen ze dan nooit tot een besluit? De zomer was al bijna afgelopen. Over twee weken zouden de eerste opnamen voor Saga al beginnen. Waar wachtten ze nu nog op? Ze trok een zwart eendelig badpak en een witte jas van badstof aan. Ze kreeg gewoon wat van dat wachten. Vooruit, de zee in, lekker lang zwemmen, dan een glas ijsthee en gauw naar de Bill Palmersalon om Tami haar nagels te laten doen en Dino haar een nieuw kapsel te laten geven. Vergeet die rol van Miranda nou maar! De telefoon ging, twee-, driemaal. Bij de vierde maal nam ze op. Chloe hoorde de opgewonden stem van Jasper. 'Je hebt de rol, schat! Je hebt de rol!' Zijn opwinding werkte aanstekelijk. 'O, Jasper! Ik kan het niet geloven! Weetje het zeker? Ben je er echt heel zeker van?' 'Ja, ja, natuurlijk weet ik het zeker, m'n duifje. De lui van de televisiemaatschappij waren helemaal weg van je! Ze zeiden dat er eigenlijk geen sprake was van enige concurrentie. Jouw test was verreweg de beste. Gertrude zegt dat jij Miranda bent!' 'O, o,' verzuchtte Chloe. 'Jasper, lieve schat, je bent een tovenaar. 

Hoe hebben ze mij kunnen verkiezen boven Emerald, die zo'n grote ster is... En dan Sissy, zo'n geweldige actrice! Ik kan mijn geluk gewoon niet op. Waarom hebben ze zo lang gewacht?' Hij lachte. 'Omdat ze een miljoen dollar aan publiciteitswaarde vangen door de pers alsmaar aan het lijntje te houden. Lieve meid, ze zijn niet gek bij die televisiemaatschappij. Jij hebt nu eenmaal iets, Chloe, al begrijp je misschien zelf niet wat het precies is. Als je dat ooit gaat inzien en je zou het helemaal willen begrijpen, krijg je er misschien geen greep meer op, dus denk er maar niet meer aan. Dat is wat ik je aanraad, lieve kind.'

'Wat bedoel je daarmee?' vroeg Chloe vaag, want de enorme betekenis van wat haar overkwam, begon nu pas goed tot haar door te dringen.

'Ik bedoel dat je iets hebt dat wij star quality noemen, lieverd.' Zijn Britse stem klonk steeds ernstiger. 'Abby en Gertrude hadden dat direct na je test door. Ze moesten alleen die stomme lui van de televisie ervan zien te overtuigen dat jij de juiste vrouw voor de rol bent.'

'En dat is ze gelukt. O, Jasper! Ik ben zo opgewonden dat ik wel kan gillen! Dit moeten we vieren.'

'Goed, ja. Vanavond gaan we de stad in. Trek je mooiste feestjurk aan.' Jasper zat al bijna dertig jaar in het vak, maar hij had nog nooit meegemaakt dat een artieste zo blij was met een contract als Chloe. 'Spago, Chasen, Ma Maison... wat wil je graag, milady?' 'O, allemaal!' Chloe lachte. 'Spago voor de champagne, Chasen voor de Mexicaanse schotel en Ma Maison voor het dessert.' 'Doen we, schattebout.' Verstandig voegde hij er nog aan toe: 'Maar je moet van nu af aan goed op je tellen passen, hoor. Kijk uit voor de vleiers en opportunisten, lieden die je vroeger niet wilden kennen, maar die nu opeens je beste vrienden en vriendinnen willen zijn. Dan word je binnen de kortste keren overstelpt door allerlei nieuwe "beste vrienden".'

'Ik zal mijn ogen goed openhouden, lieverd, dat spreekt vanzelf. O, tussen haakjes: hoeveel ga ik verdienen?'

Hij zweeg even. 'Tja, lieve meid... daar hebben we een klein probleempje. Laten we eerlijk zijn, we weten allemaal dat je een clubzangeres bent. In dat vak ben je heel wat.' 'Zeg maar hoe weinig het is, lieve Jasper.' 'Vijftienduizend per aflevering.'

Chloe was verbijsterd. 'Vijftienduizend! O, Jasper, dat is een zakcentje! Ik wil niet ondankbaar zijn, maar ik weet dat Sam Sharp vijftigduizend krijgt. Waarom krijg ik dan maar vijftienduizend?' 'Lieve meid, je kent dit vak. Ze willen je hebben, maar voor de rest van Amerika ben je nog een grote onbekende.' 'Ik heb uitverkochte zeilen in Las Vegas gehad!' protesteerde ze. 'Chloe, wees alsjeblieft redelijk. Per slot van rekening zijn we allebei Engels, nietwaar? We weten dat je het geweldig hebt gedaan in Las Vegas, maar ze moeten ook nog tien andere hoofdrolspelers betalen. Je bent nog geen ster, maar dat komt wel. O, wat ik nog zeggen wilde: ze hebben Sissy genomen voor de rol van die andere echtgenote, Sirope.'

'Sissy? Raar is dat, ze heeft toch de test voor Miranda gedaan? Waarom dan?'

'Nou kijk, Abby heeft voor die rol iemand met grote dramatische kracht nodig en Sissy zat op een goede rol te wachten. Daarom kunnen ze jou niet betalen wat je eigenlijk hoort te krijgen, begrijp je. Sissy is nog altijd een groot actrice en ze wil behandeld en betaald worden overeenkomstig haar status van grote ster. In dit vak geldt nu eenmaal de vuistregel: "een ster is een ster is een ster".'

'Nou, goed dan. Je weet hoe graag ik die rol wil en ik ben ontzettend blij dat ik 'm heb. Maar stel eens dat ik ook een "grote ster" word, Jasper. Krijg ik dan opslag?'

'Lieve schat, dan kun je krijgen watje wilt, daar is geen twijfel aan. Als je een hoog kijkcijfer krijgt, zorg ik er persoonlijk voor dat je honorarium verdrievoudigd wordt. Dat beloof ik je. Het drievoudige.; .

'Prima.' Chloe straalde. 'Dan neem ik de rol aan. Niet dat ik hem anders zou hebben geweigerd, dat weetje.'

'Zo mag ik het horen. Je bent altijd een slimmerdje geweest, Chloe. Hoor eens, ik laat je om acht uur met de auto afhalen. En denk erom: kijk uit voor de strooplikkers.' 'Zal ik doen, Jasper, dat beloof ik je.'

'Nee, nee, nee!' krijste Sissy tegen haar impresario. 'Ik kan het gewoon niet geloven! Hoe wagen ze het de rol van Miranda aan die ongetalenteerde clubzangeres te geven? Hoe durven ze!' Ze wilde zich inhouden, maar over haar wangen rolden grote tranen, zwart van mascara. Ze hield een handdoek tegen haar nauwelijks aanwezige borsten en gaf de Zweedse masseur Sven, die zich in het zweet had gewerkt op de spierknopen in haar hals, een teken dat hij haar een sigaret moest aanreiken.

'Shit, shit, shit!' schreeuwde ze, woedend van frustratie. Ze ging op de massagetafel zitten en zoog de rook van haar sigaret diep naar binnen. Kan me niet verdommen of je er kanker van krijgt, dacht ze verbitterd. 'Ik heb het gehad. Ik word gewoon de grond in geboord door dat Engelse rund.'

Sven stak eveneens een Camel op en bladerde stoïcijns in het nieuwe nummer van Body Building dat hij uit zijn tas had gehaald. Op zijn kalme Noordeuropese gezicht was nergens te bespeuren of hij al dan niet medelijden met Sissy had, al bood ze een trieste aanblik met haar te gerimpelde huid van het vele zonlicht, haar broodmagere lichaam en haar opzichtig geverfde haar, terwijl ze van woede aan de telefoon zat te snikken. 'Hoe kan ik in deze stad ooit nog met goed fatsoen voor den dag komen?' huilde ze tegen haar beklagenswaardige impresario Robin. 'Vertel me dat maar eens, hè?' Robin deed zijn best haar te kalmeren en ze zweeg enige tijd. 'Nou ja, ik zal er eens over nadenken,' mompelde Sissy. 'De rol van Sirope staat natuurlijk in geen verhouding tot die van Miranda, maar als ik hem accepteer, zorgen ze er toch zeker wel voor dat ik de volle aandacht krijg, niet?'

Ze luisterde weer, telkens diep inhalerend. Sven zag de diepe lijnen om haar dunne lippen, het gevolg van dertig sigaretten per dag. Geen face-lift kon die schade herstellen.

'Veertigduizend per aflevering? Mmm.' Ze kalmeerde al en de harde lijnen op haar gezicht werden wat milder.

Sven keek op van zijn tijdschrift en Sissy beëindigde het gesprek met: 'Ik zal erover nadenken, dat beloof ik je. Bel me morgen weer.' Ze verbrak de verbinding en glimlachte, waarbij de meeste diepe rimpels en de trek van verbittering op haar gezicht verdwenen. Als ze glimlachte, leek ze tien jaar jonger, op het meisjesachtige af. 'Kom eens hier, Sven,' beval ze op een hese, sensuele toon.

Het mooie van Sven was dat hij niet alleen erg goed zijn mond kon houden, maar dat hij bovendien duidelijk heteroseksueel was. Geen enkele dame die van de weldaden van zijn Zweedse charmes had genoten, had zich ooit over hem beklaagd. Zijn doel was zijn cliënten tevreden te stellen en daar was hij heel goed in. Hij had nooit een gelegenheid voorbij laten gaan; als een dame het wenste, stond hij voor haar klaar. Hoewel Sissy hem als vrouw niet interesseerde en haar lichaam en seksuele verlangens hem in feite koud lieten, verwijderde Sven de dop van een flesje massageolie, trok langzaam de handdoek om haar lichaam weg en begon aan het befaamde pièce de résistance van zijn repertoire.

Toen Sue Jacobs haar cliënte Sabrina vertelde dat ze geen enkele rol in Saga had gekregen, was Sabrina er blij om. Ze tekende onmiddellijk een nieuw filmcontract.

Maar Emerald, de onberekenbare Emerald, was een heel ander geval en ze moest leren zich met haar lot te verzoenen. Ze was heel erg van streek geweest toen ze hoorde dat de rol van Miranda niet naar haar maar naar Chloe was gegaan; eigenlijk was ze volkomen van slag geweest en ze had de hele morgen op bed liggen huilen. Haar hysterie en twijfel aan zichzelf waren nog groter geworden. Eddie belde haar terug en ze vroeg hem vertwijfeld: 'Waarom Chloe? Waarom hebben ze mij niet genomen? Wie is die vrouw eigenlijk? Kan ze wel acteren? Is ze soms een grote ster? Je weet dat ik dat nog altijd wel ben!' Haar stem sloeg over en ze keek aandachtig in haar sterk vergrotende spiegel of de littekentjes van de plastische chirurgie aan haar wangen te zien waren. Snelle Eddie zuchtte diep. Hoe groter de ster, hoe harder de klap aankwam als het mis ging en hoe moeilijker het voor de ster was om de situatie te accepteren.

'Ze waren heel enthousiast over je cameratest, meid. Abby en Gertrude vonden dat je er fantastisch uitzag en je interpretatie was geweldig, betoverend zelfs.'

'Nou, daar heb ik wat aan!' zei Emerald spinnijdig. Ze had weer een lijntje onder haar grote groene ogen ontdekt. 'Maar Eddie, schat, als het dan zo betoverend was, waarom heb ik dan verdomme die rol niet gekregen?'

'Omdat Chloe er beter voor geschikt is, dat is alles. Ze wilden weer eens een nieuw gezicht op de buis, zo gaat het nu eenmaal altijd.' Daar had Eddie gelijk in. Ze wilden iemand die ze niet jarenlang kenden uit de roddelrubrieken in de kranten en tijdschriften, geen actrice die steeds weer in het nieuws was met weer een schandaaltje, weer een huwelijk of echtscheiding. Het was duidelijk dat het Amerikaanse televisiepubliek op Emerald was uitgekeken, ook al bewonderden ze haar nog altijd. Niemand kon Emerald Barrymore als vrouw en superster los zien van de rol die ze speelde. Dat was de mening van Abby, van Gertrude en van het bestuur van de televisiemaatschappij. Emerald zou ook te veel aandacht naar zich toe trekken in een serie waarin niemand het beter of slechter deed dan de anderen.

Eddie probeerde dat allemaal aan de woedende Emerald uit te leggen, maar midden in zijn verhaal verbrak ze de verbinding nadat ze had gesnauwd: 'Krijg de pest maar met je vervloekte impresariaat! Je bent ontslagen!'

Emerald haalde diep adem en bekeek zichzelf lang en kritisch. Ze was nog heel mooi, ze had nog sex-appeal en ze was beroemd. Ze nam de beste impresario die ze in Hollywood kende: Jasper Swanson. Hij liet een ster nooit in de steek en hij bezorgde haar onmiddellijk een rol in een goedkoop te produceren film in Australië, een film die werd geregisseerd door de sterk in de belangstelling staande, opkomende jonge zwarte regisseur Horatio George Washington.

'Australië?' zei Emerald. 'Alwéér? Nou ja, waarom ook niet? Ik wil zover mogelijk van die Chloe Carriere afzitten als ze eenmaal een beroemdheid is geworden.'

Perry bracht Josh het ontbijt met de Hollywood Reporter. Heel attent had hij een stukje in die krant met rood voor Josh omkaderd:

Chloe Carriere speelt Miranda in Saga

Josh, terug in Los Angeles voor de produktie van een plaatopname die hem hopelijk weer in de belangstelling zou brengen, las het stukje met een mengeling van vreugde en droefheid. Ze had het voor elkaar gekregen! Chloe was gekozen voor de rol die ze zo graag had willen hebben. Hij wilde haar gelukwensen, haar bloemen en een briefje sturen. Hij pakte de telefoon om Perry te bellen, maar uit gewoonte tikte hij het nummer van het huis aan zee. Het nummer was niet gewijzigd. De telefoon ging driemaal over en ze nam op. 'Chlo, ik ben zo blij voor je, schat. Ik heb het gelezen. Gefeliciteerd.'

'Bedankt, Josh.' Chloe kon haar genoegen niet bedwingen. Hij had gebeld, en hoewel ze zich ertegen verzette, deed het haar toch wat. 'Lief van je om te bellen.'

Ze had het aan zijn stem gehoord: ook hij gaf nog veel om haar. Ondanks al die andere vrouwen, zijn drankzucht, zijn drugsgebruik en de vrijheid die hij zich als nieuwbakken vrijgezel had verworven, kwamen de goede herinneringen aan hun samenzijn terug. Hij wilde haar zien, haar weer in zijn armen nemen. 'Ik zou je graag op een flesje champagne willen trakteren, schat. Ben je misschien vanavond vrij?'

Ze aarzelde even, maar toen zei ze: 'Ja, ik ben vrij. Dat zou ik leuk vinden, Josh. Waar zullen we naar toe gaan?'

Waarschijnlijk als gevolg van het feit dat ze de rol had gekregen, verzoenden Josh en Chloe zich weer, nu voor de vierde, en naar Chloe hoopte voor de laatste maal. Haar advocaat had zich eraan geërgerd en hij bromde dat hij in al zijn dertigjarige ervaring nooit een vrouw had gekend die zo dikwijls van mening veranderde. Maar Josh had gezegd dat hij naar een psychiater*zou gaan voor behandeling van zijn problemen.

In de afgelopen twee weken was alles weer een beetje rozegeur en maneschijn geweest, dacht Chloe, terwijl ze zich aandachtig opnam in het spiegeltje met de bruine plekken van deze zogenaamde 'stercaravan'.

Ben had weer prima werk geleverd, betrouwbaar en vakbekwaam als hij was. Een bescheiden make-up en een voortreffelijk kapsel, chic en heel nadrukkelijk géén 'Hollywood'. Een simpel zwart pakje van Chanel maar dat er duur en elegant uitzag, waarnaast de andere actrices er bij wijze van spreken bij liepen als eenvoudige huisvrouwtjes. Het was haar eigen mantelpakje. De week daarvoor had ze categorisch en met afschuw geweigerd zo'n tweedpakje met bontkraagje en glimmende knoopjes uit het magazijn van de studio aan te trekken. Als een van de hoofdrolvertolkers had ze geëist zich naar de allerbeste mode te kunnen kleden. Alle actrices in de andere familieseries op 'prime time' droegen een zijden blouse en rok of een broek van gabardine. En wat avondkleding betrof, was het altijd weer zo'n laag uitgesneden lange jurk van jersey met veterschouderbandjes van Holly's Harp of Strip Thrills. Chloe had zich voorgenomen op de televisie heel anders voor den dag te komen dan de andere actrices sinds de grote dagen van Dietrich, Turner en Crawford. Ze had dit 'glamour-imago' ook in alle interviews benadrukt. 'Ik ben géén doorsnee huisvrouw,' had ze steeds weer gezegd. 'Miranda is een mysterieuze vrouw van de wereld en zo wil ik er ook uitzien. Ze draagt haute couture en ze leeft in de trant van de jetset.'

In het kantoor van Abby en Gertrude had wel wat protest geklonken toen ze hoorden hoe Chloe gestalte aan Miranda wilde geven, maar na het bekijken van een paar cameratests waren ze enthousiast geworden.

'Geweldig, je ziet er gewoon grandioos uit,' zei Gertrude opgewonden, zichzelf geluk wensend met het feit dat ze de kracht had gehad niet voor Sissy's beroep op hun lange vriendschap te zwichten, noch voor Sissy's verwijzingen naar wat zij allemaal voor Gertrude had gedaan toen ze heel lang geleden in New York de filmwereld waren binnengestapt.

'Fantastisch, ja, ik vind haar ook geweldig,' zei Abby. 'Ze ziet eruit als een kwaadaardig vals kreng, maar daaronder zit toch iets waardoor je haar wel sympathiek moet vinden.'

'Je hebt helemaal gelijk en ze is nog een goeie actrice ook,' zei Bill Herbert, de producent van Saga. 'Ze gaat een grote ster worden. Wat betalen we haar eigenlijk, Abby?'

'We hebben haar bijna voor niks!' zei Abby opgewonden. Hij was altijd op koopjes uit. 'Maar vijftienduizend per aflevering. Als je naar de cameratests kijkt, is ze minstens het dubbele waard.' 'Laat ze maar niet te veel verbeelding krijgen,' waarschuwde de altijd zakelijke Gertrude. 'Dit is een samenspel, zoals je weet. Iedereen is gelijk.'

'Nonsens!' zei Abby, als gewoonlijk de kern van de zaak rakend. 'Zij en Sam worden de grote sterren van Saga, dat is nu al volkomen duidelijk.'

'Iedere acteur en actrice kan door een ander worden vervangen,' ging Gertrude onverdroten door. 'Laten we dat vooral niet vergeten, heren. Als je dat niet goed in de gaten houdt, loopt het in de kortste tijd volkomen uit de hand. Kijk maar eens wat er met de filmbusiness is gebeurd!'

Een ogenblik dachten ze allemaal spijtig aan het feit dat de filmindustrie bijna naar de knoppen was gegaan door acteurs en actrices die het duidelijk te hoog in hun bol hadden gekregen en eigen productiemaatschappijen waren begonnen, waarmee ze de macht hadden overgenomen. Redford, Beatty, Reynolds en zelfs Goldie Hawn hadden de teugels in handen gekregen en noemden zich filmproducenten. En om het allemaal nog erger te maken, hadden sommigen van hen nog aardig succes gehad ook!

'Nou, dat zal in het televisiebedrijf nooit gebeuren, hoor,' verbrak Abby de onbehaaglijke stilte.

'O nee? En wat dacht je dan van Lucy, hè? Die had verdomme d'r eigen studio! En Mary Tyler Moore, om er nog een te noemen?' 'Mary diende alleen als stroman, maar haar man had de macht. Televisie is een veilig bedrijf. Acteurs acteren, producenten produceren en regisseurs regisseren, en zo zal het in mijn onderneming altijd blijven, van hoog tot laag. Bij Saga zijn de producent en het produkt het belangrijkst.' Abby liet zich niet van de wijs brengen en ze knikten allemaal instemmend.

'Laten we de proefopnamen nog eens bekijken,' beval hij. Ernstig keken ze naar het gezicht van Chloe op de monitor. 'Ze heeft het helemaal,' zei Gertrude vol bewondering. 'Laten we hopen dat ze het zelf niet te gauw doorkrijgt. Als dat gebeurt, houden we haar niet meer in de hand.'

Chloe liep naar de set van Saga, een zelfvertrouwen ten toon spreidend dat haar vandaag in feite ontbrak. Ze was doodmoe, want in plaats van dat ze zich had kunnen voorbereiden op de genadeloos registrerende camera, had ze de halve nacht laaiende ruzie gemaakt met een beschonken en scheldende Josh.

Zijn nieuwe single 'Rainbow Girl' was niet gestaag naar de Top Tien gestegen, zoals hij en zijn adviseurs hadden verwacht, maar kwam niet eens in de Top 100 en werd in heel Amerika koeltjes door de disc-jockeys ontvangen.

De hoop dat er een videoclip van drie minuten van zou worden gemaakt, een manier om een plaat te promoten die toen nog in de kinderschoenen stond, werd de bodem ingeslagen door de directeur van zijn eigen platenmaatschappij Polygram die had gezegd: 'Ik wil er gewoon geen doekjes om winden, de videomarkt van popsongs is gericht op de jeugd, en daarmee bedoel ik het tienerspul vanaf elf jaar tot hoogstens twintig.' Hij haalde zijn schouders op en voegde er met een wat boosaardige teleurstelling aan toe: 'Josh, dat zijn de kinderen van je fans, begrijp je wel.'

Josh was diep beledigd. In die stemming ging hij naar Chloe en nu zat hij voor het grote televisietoestel in de 'studio' van hun ruime slaapkamer cognac uit een waterglas te drinken waarbij hij om de paar seconden een andere zender opzette. Het geluidsvolume stond loeihard en het voortdurend wisselen van zender maakte Chloe dol. Maar ze probeerde zich niet op te winden omdat ze het veel te druk had met de talloze dingen die ze nog moest doen voor de eerste werkdag begon van wat waarschijnlijk de belangrijkste stap van haar leven in haar loopbaan was.

Driftig pafte ze aan haar twintigste sigaret, waarbij ze trachtte zich te concentreren op de dialogen die ze al uit haar hoofd had geleerd. Ze had een handdoek om haar haar en terwijl de haarversteviger inwerkte, deed ze met trillende handen pogingen haar nagels bij te werken.

Ze was al een paar weken aan het afslanken en trainen, met het gevolg dat ze nu op het voor haar rolvertolking goede gewicht van ruim honderd pond was gekomen. Het zou ideaal zijn geweest als ze haar haar had kunnen spoelen en haar nagels had kunnen drogen om dan om negen uur na een glaasje wijn te gaan slapen, want dat was altijd veel beter dan een slaappil innemen. Dan had ze acht volle uren schoonheidsslaap genoten, want ze moest om vijf uur op en om zes uur in de studio zijn.

Perfect, absoluut perfect. Om de kans van haar leven optimaal te kunnen benutten, moest ze goed voorbereid zijn, geestelijk, lichamelijk en emotioneel. Het televisiebedrijf in Amerika was een bik- keihard strijdtoneel. Er zaten al diverse van die in familieseries spe lende krengen te wachten tot Chloe in het veld kwam, vrouwen als tijgers die hun nagels voor de strijd scherpten. 'Ik vreet haar op en spuw haar in kleine stukjes uit!' had een van die televisieconcurrenten honend tegen Daphne Swanson gezegd, die nauwelijks kon wachten om het in haar rubriek te vermelden. 'Per slot van rekening ben ik tien jaar jonger en twaalf centimeter langer.' Chloe had geglimlacht om de onzekerheid van de bewuste actrice, die kennelijk als de dood was dat ze in de kijkwaardering achteruit zou gaan. En inderdaad wilde Chloe al haar concurrentes laten knokken voor hun brood. Ze wilde de vertolking van Miranda onvergetelijk maken. Ze had twintig jaar van haar leven gezongen voor de jetset en die lui in hun natuurlijke doen en laten kunnen observeren, wat ongetwijfeld een groot voordeel was om de rol van Miranda goed te kunnen spelen. Geestig, fonkelend, een en al glamour en bepaald geen toonbeeld van deugdzaamheid - in de haut monde, de internationale jetset, wemelde het van de Miranda's.

'Chloe, Chloe, wanneer gaan we verdomme eens eten!' riep Josh uit de grote slaapkamer, haar gedagdroom verstorend. 'Tja, schat,' zei ze op verzoenende toon, 'je hebt zelf gezegd dat we geen huishoudster meer nodig hadden toen Manuela wegging. Kun je niet iets uit de koelkast nemen?'

Het geruzie over een inwonende huishoudster begon weer. Chloe hield niet van koken en ze was zeker niet van plan om aan de vooravond van een nieuw werkproject een keukenschort voor te binden. Josh had altijd geprobeerd haar op dit punt een zeker ouderwets schuldgevoel te geven door te beweren dat een 'echte vrouw' nu eenmaal behoorde te koken. Zijn moeder kookte, zijn zuster en zelfs Sally, dus waarom zij niet?

'Wat ben je toch voor een vrouw?' Hij kwam de kamer in, de cognacfles in zijn hand, proberend op een veroverende manier te glimlachen, op de wijze die altijd haar hart raakte.

'Oja, en jij dan? Wat voor een echtgenoot ben jij eigenlijk?' Ze probeerde een beetje de spot met hem te drijven. 'Begin nou alsjeblieft niet weer, schat,' zei ze kalm en ze wendde zich van hem af terwijl ze de handdoek van haar hoofd nam.

Hij greep haar om haar middel en keerde haar naar zich toe. Ze rook de sterke cognaclucht in zijn adem en zijn pupillen waren verdroot. Ze voelde een diepe teleurstelling. Cognac en cocaïne, een slechte combinatie. Het hoogtepunt van de trip was voorbij. Dat had ze al heel wat keren meegemaakt en het was geen prettige aanblik.

'Ik moet dit spul uit mijn haar spoelen. Als het er te lang in blijft zit-

1 Q^

ten, kan de kapper er morgen niet goed mee overweg.' Ze maakte zich uit zijn omhelzing los en vluchtte naar de douche. 'Kan me niet verdommen. Ik wil eten en daarna wil ik jou.' Hij kwam breeduit in de deuropening staan en riep over het gekletter van de douche heen: 'Kom, Chloe, laten we een paar blikjes opentrekken en wat eieren bakken, zoals vroeger. Toe nou, schatje.' Hij was overgegaan op de flirttoon, zijn charmes aanwendend om haar in de stemming te brengen, de prelude van wat vroeger altijd een sterke verleiding voor haar had betekend. Ondanks zichzelf vond ze hem toch opwindend en hoewel ze om zes uur bij de make-up moest zijn en de zenuwen haar parten speelden, was er nog genoeg van haar vurige liefde van vroeger over om naar hem te verlangen. Ze kwam onder de douche vandaan en sloeg een handdoek om zich heen. Vooruit dan maar. Ze omhelsde hem. Een paar eieren bakken en een blikje openmaken is zo gebeurd, dacht ze. Als we hebben gevrijd, valt hij meteen in slaap en dan kan ik ook nog een uurtje rusten.

Maar toen het zover was en ze zich tegen hem aan nestelde om na te genieten van de heerlijke gevoelens van bevrediging en welbehagen, verlangend in slaap te vallen, begon hij weer te klagen. Hij zeurde dat het met hem in dalende lijn ging, terwijl het voor haar juist steeds rooskleuriger werd.

Ze liet hem maar doordrammen over zijn frustratie als aftakelende popzanger, dat het niet eerlijk was dat ze bij de platenindustrie geen waardering hadden voor zijn talent, en over die stomme fans die altijd zo grillig waren.

'Ga nu alsjeblieft slapen, schat,' mompelde Chloe, want na een glas witte wijn had zij geen slaappil meer nodig. 'Ik moet nu echt onder zeil, Josh.'

'Verdomme, Chloe, het kan je ook geen reet schelen, hè?' zei hij verwijtend. Hij ging rechtop zitten en deed het licht en de televisie aan. 'Je hebt alleen maar belangstelling voor jezelf en die verdomde rol van je, niet voor mij. Je bent een egocentrisch kreng, dat ben je.' Ze kon hem niet tot bedaren brengen. Chloe sloot haar ogen om die tenminste te laten rusten en bereidde zich gelaten voor op een onrustige nacht. Uiteindelijk verhuisde ze naar het klamme, smalle bed in de logeerkamer.

Hun laatste scheiding verliep gemakkelijker dan Chloe had verwacht. Ze was op een dag vroeger dan gewoonlijk uit de studio thuisgekomen en had hem weer met een vijftienjarig meisje aangetroffen. Ze zaten notabene in het wervelbad, ze gebruikten haar badschuim terwijl haar mooiste champagneglazen van Lalique op de rand van de badkuip stonden en wreven elkaar in met h&ar peperdure bodylotion.

Ze nam niet eens de moeite meer er ruzie over te maken. Geschokt van verdriet en teleurstelling sloot ze zich zwijgend en dof in de logeerkamer op, nam twee valiumtabletten in en sliep door het urenlange gejammer van Josh op de gang heen.

Chloe had de grens bereikt van wat een mens aan vernederingen kan verdragen. De volgende dag belde ze haar advocaat. Ja, nu was het definitief afgelopen. Niet van harte stemde hij erin toe de zaak weer te openen. Josh legde zich erbij neer en verhuisde wederom naar zijn favoriete suite in het Wilshire Hotel. Vervolgens verscheen de tactvolle Perry, pakte twintig koffers vol kleren, banden en elektronische apparatuur en Josh verdween uit haar leven. 'Laten we er geen ruzie om maken, schat,' glimlachte hij nog toen hij haar een laatste kus gaf. Het einde van elf jaar huwelijk. 'We blijven toch goede vrienden, hè, Chloe? Ja toch?' Ze knikte zwijgend. Haar keel schroeide van pijn om haar tranen tegen te houden. De rotzak. Hoe kon hij zo kalm en oppervlakkig doen, alsof ze toevallige kennissen van elkaar waren. Ze betwijfelde of de door hem geslagen wonden ooit zouden genezen. Ze sloeg de met Aztekenmotieven versierde dubbele deur met een klap dicht en liep naar het balkon, uitkijkend over het strand en de zee. Het was een prachtige dag. Meeuwen deden duikvluchten, joggers zwoegden langs de vloedlijn en kobaltblauwe golven sloegen op het strand vol zeewier. Een volmaakte zondag in Trancas. Ze stond er nu alleen voor: dit was het eind van haar huwelijk en het begin van haar televisieloopbaan met grote dingen in het verschiet. Maar ze was al veertig, een leeftijd die tien of vijftien jaar geleden nog als een eindstreep werd beschouwd. Wat een geluk dat iemand als Jane Fonda verandering had weten te brengen in de opvatting van veel Amerikanen over 'afgedankte actrices'. Ze moesten een standbeeld voor haar oprichten.

Maar vandaag voelde ze haar leeftijd op zich drukken. Oud, afgedankt en bedroefd was ze. De dag strekte zich als een grote leegte voor haar uit en wat dat betreft ook de maandag, de dinsdag en de rest van de week. De komende maanden en misschien jaren leken zich voor haar met niets anders te vullen dan met Saga. Was een televisiecarrière dan zo belangrijk voor haar? De afgelopen jaren had ze al haar toewijding aan Josh geschonken. Hij had haar hele leven beheerst en dat was meestal voldoende voor haar geweest. Maar nu was het dan echt voorbij. Verduiveld, waarom konden ze niet gewoon gelukkig getrouwd blijven? Ze had absoluut geen belangstelling voor stiekeme afspraakjes met anderen en van het ene bed in het andere duiken, zoals zoveel van haar kennissen. Daar kreeg ze geen kick van. Ze was altijd op één man gericht geweest. Alles wat ze wilde, was een man die haar trouw was om haar leven mee te delen. Waarom werd haar dat onthouden?

En wat nu? Ze had wel de rol van Miranda gekregen, maar wat haar ontbrak en wat ook nooit meer zou komen, was haar liefste wens: een kind. Een baby om te vertroetelen en te knuffelen en een goede moeder voor te zijn. Wel wat aan de late kant, spotte haar innerlijke stem. Haar biologische klok begon af te lopen. Haar dochter Annabel, haar best bewaarde geheim, was inmiddels achttien en stond al op haar eigen lange benen. Ze woonde in Londen heel gelukkig samen met een eveneens onafhankelijke jongen, onbewust van het feit dat de bekende Chloe Carriere haar moeder was. Chloe schreef haar iedere week, belde haar zoveel mogelijk en dacht iedere dag aan haar, maar Annabel had nog altijd geen notie van de waarheid. Chloe voelde niets dan liefde voor het mooie, jongensachtige meisje dat zoveel op haar leek toen ze zelf achttien was. Ze was onafhankelijk, enthousiast en ambitieus. Chloe hoopte vurig dat haar dochter niet verslaafd raakte aan een man als Matt of Josh. 'Fijn dat u er bent, tante Chloe,' zei Annabel iedere keer stralend wanneer ze elkaar weer eens in Londen zagen. Annabel had altijd haast ergens heen te gaan, haar lange, roodbruine haar los en een gitaar aan haar schouder, op weg om weer eens muziek te gaan spelen met haar vrienden. 'Ik moet er nu echt vandoor, lieve schat, tot gauw hè? Ik beloof het je.' Chloe's schoonzuster had medelijden met haar, maar ja, als Chloe zo onnozel was geweest om zwanger van Matt te raken in een tijd dat een ongehuwde moeder nog een soort paria was, moest ze de consequenties zelf maar dragen. Bovendien was Annabel nu een kind van Susan; ze was wettig geadopteerd en altijd heel bemind geweest. Niemand zou ooit de waarheid weten.

---

in het najaar van 1982 kwam de eerste aflevering van de familieserie Saga op de televisie. Sam Sharp speelde Steve Hamilton, de barse, mannelijke patriarch van het geslacht Hamilton. Chloe speelde Miranda Hamilton, zijn poezelige, sexy ex-vrouw. Pandora King luid de rol van de koele, intellectuele Judith Hamilton, de tweede ex, en Sissy Sharp was Sirope, de huidige mevrouw Hamilton, een ingetogen vrouw en bijna een heilige.

Met een streng geselecteerd assortiment jongere krachten voor alle zoons en dochters, neven en nichten, minnaressen en minnaars, bereikte de familieserie binnen zes weken de grootste kijkdichtheid van het seizoen 1982-83. De naam Chloe Carriere lag algauw op ieders lippen, zoals de insiders hadden voorspeld.

'Ik vind het verdomd rot dat het zo moest gaan,' zei Larry Carter meer dan een jaar later tegen Chloe toen ze in het studiorestaurant aan een rustige hoektafel zaten. Hij at een 'Abby Arafat Sandwich' en Chloe vergenoegde zich met stukjes appel en avocado om op haar goede gewicht te blijven. 'Ik bedoel, dacht je dat ik het leuk vind om het werk van Alex over te nemen? Voor mij is het natuurlijk een geweldige kans, maar hij is toevallig wel een heel goede vriend van me.'

'Dat is zo, maar hij past niet goed in het geheel, lieve schat,' zei Chloe. 'Hij heeft de regels aan zijn laars gelapt door iedereen zomaar even opzij te schuiven, Larry. Alsmaar interviews en afgeven op de produktie door er in praatshows op de televisie neerbuigend over te doen. Dat kan gewoon niet, dat weet jij ook wel.' 'Dat is waar, ja,' gaf hij somber toe.

Saga, nu al anderhalf seizoen op de buis, was een doorslaand succes

geworden. De serie overtrof alles wat tot dusver aan familieseries tijdens 'prime time' op de Amerikaanse televisie was vertoond. Chloe was enorm populair geworden, wat ze nooit voor mogelijk had gehouden. Er waren 'Miranda Hamilton-poppen' in de handel gekomen, om nog maar te zwijgen van Miranda Hamilton-make- up, Miranda Hamilton-T-shirtjes, -verjaarskaarten en zelfs autostickers met de tekst 'Laat Miranda leven!' Dit naar aanleiding van een juridisch proces tegen haar, waarbij Miranda haar eigen verdediging had gevoerd en voor haar leven pleitte, nadat ze ten onrechte was beschuldigd van moord op een van haar vele minnaars. Ook wat de tijdschriften betrof ontbrak het haar niet aan aandacht, terwijl de roddelrubrieken al voor hun lezers naarstig op zoek waren naar minder mooie gebeurtenissen uit haar leven die konden worden onthuld. Het was begonnen met tijdschriften over voedings- en schoonheidsleer, fanblaadjes en modebladen, maar algauw steeg ze in aanzien met interviews in People, US en prestigieuze buitenlandse bladen als Paris Match in Frankrijk, Hola in Spanje en Oggi in Italië. Ook de Engelse Sunday Times liet zich niet onbetuigd. Daarna kwamen de omslagen met haar foto. In achttien maanden had ze op meer dan tweehonderd tijdschriften in de hele wereld gestaan. Saga had haar en de andere spelers veel goed gedaan, maar er was één uitzondering: Alex Andrews. Hij had de slechte zoon Cain van Steve en Judith in de eerste dertien afleveringen gespeeld. In die tijd was hij zich diep gaan generen voor een deel van de cliché-dialogen en voor de situaties waarin hij als Cain verzeild was geraakt. In alle interviews die hij weggaf, schold hij op de serie en op de set en bij de make-up sprak hij minachtend over de stupiditeit van de televisiekijkers die gek waren op zulke kinderachtige rotzooi. Het duurde niet lang voor zijn neerbuigende kanttekeningen de oren van Abby en Gertrude hadden bereikt. Hij werd op het matje geroepen in hun vorstelijk ingerichte burelen, kantoorruimten waar alle caravans van de hoofdrolspelers van Saga gemakkelijk in konden, en er werd hem gezegd dat hij in het vervolg zijn mond moest houden, anders zou hij worden vervangen door een andere acteur. 'We kunnen eenvoudig niet tolereren dat een van onze eigen acteurs de serie afvalt.' Gertrude was nog roder in haar gezicht dan gewoonlijk en haar anders zo kalme stem had een schrille klank gekregen. Abby zelf zei weinig. Zijn enorme omvang paste goed bij zijn zware bureau van zwarte onyx, helemaal leeg met uitzondering van een kleurenfoto van hem en Maud met president Nixon, een goede vriend van hem. Er was een stilzwijgende afspraak dat Gertrude altijd het woord zou voeren in het geval van problemen met lastige acteurs, als de strenge juf die de stoute jongetjes en meisjes

1 AA van de klas op hun donder gaf'. Een flink pak voor de billen en eens goed de les lezen, dan mochten ze weer gaan spelen, als ze zich vn der maar braaf gedroegen. De drieëntwintigjarige Alex voelde zich in verwarring gebracht. Hij vond zich intellectueel verre de meerdere van die ouwe imbecielen die niets van kunst begrepen en die meenden dat een film van Bertolucci, opgenomen in het huis van Sue Mengers, het toppunt van cultureel genot was. Maar Alex moest ook zijn brood verdienen en hij had nog niet genoeg op de bank om de rol van Cain te laten varen.

Gertrudes preek duurde twintig minuten, ondanks drie telefoontjes van een in paniek rakende Ned die Alex weer op de set nodig had. 'Dus laat het niet weer gebeuren!' siste Gertrude, inmiddels net zo rood als haar geverfde krullen. 'We vormen één grote familie, een gelukkige en produktieve familie mag ik wel zeggen. We steunen elkaar en we bijten niet in de hand die ons te eten geeft.' 'Ja, Gertrude, natuurlijk. Het spijt me en het zal niet weer gebeuren,' zei Alex, vol afschuw over zijn schijnheiligheid. 'Dat heb je goed aangepakt, Gert!' vond Abby nadat Alex met de staart tussen de benen was afgedropen. 'Zulke dingen mogen niet onbestraft passeren.'

'Dat zal ook nooit gebeuren!' zei ze ferm.

Twee weken later, tijdens een weekeind in New York, zat Alex in de 'Russian Tea Room' aan de borrel met een stel nieuwe vrienden, afgestudeerden van de toneelschool. Ze hadden geen van allen een engagement en hoewel ze eigenlijk jaloers op het prestige en het ruime inkomen van Alex waren, zaten ze hem te jennen door hem te vertellen wat een rotzooi Saga was en dat het toch beneden de waardigheid van een serieuze acteur was om aan zoiets mee te doen.

'Het slechtste dat ik ooit heb gezien en een belediging voor de menselijke intelligentie,' zei een kleine actrice met peenhaar en een loensend oog. Haar voorkomen en haar eigen gebrek aan talent stonden er garant voor dat ze in haar vak nooit een rol van enige betekenis zou krijgen. En Tiger Lily, een mooie actrice van oosterse afkomst die het moeilijk had om iets anders in de wacht te slepen dan rolletjes in pornofilms, zei: 'Word je er niet compleet beroerd van dat je van die belachelijke teksten moet doen?' 'Acteren doe je in het hol van de leeuw, man, op het toneel,' gromde Mack, die 's avonds borden waste in restaurant Sardi en overdag tevergeefs probeerde audities te doen. 'Hou er toch mee op! Word toch eens een echte acteur, kerel! Weg met die rotzooi. Kom in New York wonen. Hier gebeurt het en hier kun je als acteur een beetje zelfrespect hebben. Hier wordt echt talent gewaardeerd. Ga terug

op de planken, het theater. Dat is toch je ware...' Gertrude zat midden in een aflevering van Saga toen Alex haar opbelde. 'Krijgen jullie allemaal de klere met je pokkenserie!' schreeuwde hij, stomdronken. 'Er deugt geen ene reet van en van jou ook niet! Laat me gaan!'

Ze maakte er verder geen woorden aan vuil. Zonder haar ogen van het scherm en van Chloe's lieflijke gezicht af te wenden terwijl ze een knoop in haar zakdoek legde om tegen de kapper te zeggen dat Chloe's haar te lang werd, belde ze onmiddellijk het nummer van Abby's huis.

De volgende middag stond het in de krant. Alex was afgedankt als een vuile papieren zakdoek. Zijn scènes werden geschrapt en aangepast. Er kwam een scène waarbij iedereen zich afvroeg waar hij was gebleven, waarna tot ieders opluchting bleek dat hij op zoek was gegaan naar zijn echte vader in Australië.

Twee weken later werd Larry Carter uitverkoren om Alex te vervangen. De kijkers kregen niet te horen waarom hij opeens een ander gezicht had gekregen, tien jaar ouder was geworden en met een Engels accent sprak. Zijn haar zwart verven was de enige concessie die het produktieteam aan het publiek deed. De populariteit van Saga was zo enorm dat de kijkers de nieuwe Cain zonder tegensputteren accepteerden terwijl de afleveringen jaar na jaar aan kijkdichtheid wonnen.

Chloe werd 's morgens vroeg door haar boodschappendienst gebeld. De sympathieke stem van Gloria zei: 'Goeiemorgen, schat. Vijf uur! Ben je al wakker?'

'Mm, ja, het moet maar. Bedankt.' Kreunend keek ze op het digitale wekkertje. Ze liep van haar bed naar de luxueus ingerichte badkamer-kleedkamer en zette het koffiezetapparaat aan dat naast de beker met het opschrift: 'Wie zegt dat het leven bij veertig begint?' op het koelkastje stond. Terwijl de koffie doorliep en het bad volstroomde, deed ze tien minuten ochtendgymnastiek en keek naar het vroege televisienieuws. Twintig minuten later sprong ze, geboend en opgepoetst, in een lekker zittend joggingpak van velours in haar Mercedes en reed naar 'De Fabriek', zoals alle medewerkers de studio liefderijk noemden.

De MCPC-studio was een saai en grauw bouwwerk zonder ramen aan het minder attractieve deel van Pico Boulevard in Los Angeles. Het gebouw leek even weinig op wat het publiek zich van een film- of televisiestudio voorstelde, als een gevangenis op een nachtclub. In haar kleedkamertje zette Chloe kanaal 5 aan voor het stadsnieuws, luisterde naar mededelingen voor haar op het antwoordapparaat en ging voor de verlichte spiegel zitten om met geroutineerde gebaren haar make-up voor de komende televisieopname aan te brengen. Als het mogelijk was, deed ze haar make-up het liefst eigenhandig. Dan had ze ook een beetje tijd voor zichzelf, een van de weinige momenten van de lange, twaalfurige werkdag dat ze niemand om zich heen had.

Haar kapper Theo deed rollers in haar volle, donkere krulhaar, terwijl ze de te spelen scène van die dag nog eens doornam. Debbie, de tweede assistente,.bracht het ontbijt op een plastic bordje met een plastic vorkje, een papieren zakdoekje en appelsap in een kannetje, alles onder een velletje folie. Om zeven uur ging ze naar toneel 11 voor de eerste repetitie van de dag. Gina, haar secretaresse, bracht haar een stapeltje foto's, bestemd voor de fans, die ze moest tekenen en ze bespraken wat in de komende dagen aan te bezoeken gelegenheden en interviews op het programma stond.

Kr werd een feest-scène opgenomen waarbij alle spelers aanwezig waren. Sissy en Sam zaten als gewoonlijk in een hoekje te praten of ze elkaar in jaren niet hadden gezien. Voor een echtpaar waarvan iedereen wist dat ze niet met elkaar sliepen, keken ze elkaar onder diepgaande conversatie wel erg veel in de ogen. Ze hadden allebei speciaal ontworpen jeans en geruite shirts aan en dikke proppen Kleenex in hun hals om hun kleren te beschermen tegen de oranje make-up die voor de camera's noodzakelijk was. Sissy's achterste was zo mager geworden dat het leek of het vlees eraf was gesneden. Haar dunne, blonde, ongekamde haar had zozeer te lijden gehad van het sterke licht en het voortdurend permanenten, dat ze voor de opnamen een zachte blonde pruik droeg.

Chelsea Deane, een regisseur die Chloe bijzonder goed vond, leidde de opnamen voor de vijfendertigste aflevering. Nog negen afleveringen voor het eind van het jaar. De kijkcijfers konden niet beter en als gevolg daarvan was de sfeer onder alle medewerkers opgewekt. 'Saga, de meest bekeken familieserie aller tijden!' riep de assistent-regisseur iedere keer vrolijk wanneer hij de voortdurend bellende telefoon op de set aannam. Er waren voor de opname tachtig figuranten ingehuurd, gekleed naar de mode van de jaren twintig, voor een gekostumeerd bal. Voor de openingsscène waren drie camera's opgesteld voor en in het grote huis van de Hamiltons, waar Sam als Steve Hamilton en Sissy als zijn derde vrouw bij de ingang stonden om de gasten welkom te heten. De technische en andere medewerkers zaten hier en daar in groepjes met elkaar te kletsen, onder het genot van koffie met koek of broodjes ham-en-eieren. Hier en daar klonk een zacht gemompel toen de acteurs hun eerste scène van de dag repeteerden. Chloe, Pandora en Sam hadden tijdens het repeteren dikwijls hun script nodig, omdat ze hun tekst nog niet goed kenden. Sissy was altijd volkomen rotsvast, niet alleen wat haar eigen tekst, maar ook wat die van de andere spelers betrof. Wee degene die even met de mond vol tanden stond... Daar had Sissy geen geduld mee en dan werd ze altijd spinnijdig. Na de repetitie ging Chloe weer naar haar kleedkamer. Rudolpho, de vaste couturier van Saga, had voor haar een rijk met pareltjes be- stikte, goudkleurige baljapon met wijde mouwen ontworpen die nu klaarhing in de kast.

'Jeetje, wat een zwaar geval!' schrok Chloe toen haar kleedster Trixie haar hielp de jurk aan te trekken. 'Dat ding weegt minstens tien kilo!'

'Veertien,' zei Trixie laconiek. Ze stalde lange kristallen oorbellen, armbanden van imitatiediamant en goudkleurige schoentjes uit. 'We hebben 'm gewogen en hij heeft al twee hangers gebroken.' 'Leuk is dat,' zei Chloe. 'En ik heb al een gevoel in mijn schouders of ik een ploeg heb getrokken.'

'Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden,' zei Trixie, maar ze verstrakte toen de luide stem van Sissy door de gang klonk: 'Trix-ie-ie! Waar blijf je nou, verdomme?'

'Ah, de zoetgevooisde stem van onze goddelijke diva,' glimlachte Trixie, naar Chloe knipogend. 'Misschien kan ik het vel van haar magere achterwerk tussen de rits krijgen. Dan moetje haar eens horen gillen!' Sissy werd door alle medewerkers aan de serie verfoeid, maar ze scheen er nooit iets van te merken.

In de kapsalon kamde Theo Chloe's haar uit en deed er stijve, vergulde struisveren in aan een strak om haar voorhoofd sluitende band met kraaltjes. In de stoel naast haar zat Larry, terwijl assistente Monica een laagje zwarte pancake op het kale plekje deed dat sinds kort op zijn hoofd was verschenen.

'Daar ben ik mooi mee, hè?' zei Larry treurig. 'Mijn enige troost is

dat prins Charles er ook een heeft.'

'En die is jonger dan jij,' plaagde Chloe.

Larry grijnsde. Op z'n vijfendertigste deed hij of hij vijfentwintig was en dat ging hem steeds moeilijker af. Hij moest voortdurend zijn gewicht in de gaten houden, zoals alle acteurs die voor de nooit liegende camera zo jeugdig mogelijk wilden overkomen. De meeste medewerkers kwamen ieder seizoen flink aan als gevolg van de lange en vervelende uren en de altijd aanwezige schraagtafel vol hapjes en koffie die de producenten de hele dag voor hen lieten brengen. En wanneer iemand van nabij wordt gefilmd, lijkt hij altijd wat dikker en zwaarder zodat de spelers zoveel mogelijk uit de buurt van de vette hapjes bleven die voor het grijpen lagen. Maar aan het eind van zo'n dag begaf de wilskracht het meestal en tot ontzetting van Pandora en Chloe moest hun strakzittende bovenkleding nu en dan rond het middel of de heupen worden uitgelegd. Bij Sissy hoefde dat nooit, want voor haar was afslanken nu eenmaal een heilige plicht. 'Klaar, Chloe?' kirde de altijd opgewekte Debbie. 'Toneel 11, zet 'm op, meid!'

Op het toneel werden tachtig figuranten door de eerste assistent-regisseur Ned in de juiste posities opgesteld, terwijl Chelsea Deane heel nauwkeurig een scène repeteerde waarin Chloe en haar nieuwste minnaar, gespeeld door Garth Frazer, bij het huis door Sissy en Sam werden begroet. Het was een korte maar lastige scène om op te nemen, aangezien de figuranten - in het vaktaaltje 'de sfeer' geheten - langs de hoofdrolspelers moesten lopen, echter zonder het schootsveld van de camera tijdens de dialoog van de acteurs te blokkeren. Bovendien moesten de figuranten vrolijk staan te praten, lachen en opgewekt kijken, maar hun dialoog moest nauwelijks hoorbaar zijn, zodat de microfoon alleen opving wat de hoofdrolspelers zeiden.

Na vijf takes riep Chelsea: 'Oké, couperen en printen.' De spelers zaten in een halve cirkel in groene regiestoelen tussen kabels en booglampen een kwartiertje te rusten, tot het toneel voor de verschillende close-ups opnieuw was uitgelicht. Theo en Ben hadden het druk met Chloe's haar en make-up en Trixie maakte zich zorgen dat er telkens glittersteentjes van Chloe's jurk vielen. Aanvankelijk probeerde ze ze er weer aan te naaien, maar uiteindelijk gaf ze het zuchtend op: 'Je ziet ze toch niet op de film, denk ik.' Chloe probeerde zo onverstoorbaar mogelijk te blijven, hoewel het om halfelf buiten al smoorheet was geworden en het in de studio niet veel koeler was. Volgens de weerman dr. George op kanaal 7 werd het vandaag 35 graden.

Chloe voelde haar gelaatshuid prikken onder de dikke laag make- up. De sterke lampen maakten iemands gezicht bleker dan het in werkelijkheid was, zodat een heel zware make-up nodig was om er enige kleur en uitdrukking aan te verlenen. Sissy zat zich koelte toe te wuiven met een antieke waaier die volgens haar aan Lilly Langtry had toebehoord. Garth, de televisieminnaar van Chloe, zat naast haar terwijl het zweet van zijn oranjekleurige gezicht droop. Garth Frazer had blond, uitdunnend haar en hij was slechts 1.75 meter lang, aan de korte kant vergeleken bij de andere acteurs. Daarom droeg hij schoenen met verhoogde hakken met als gevolg dat hij een eigenaardige, naar voren buigende houding had en de indruk wekte dat je hem met een duwtje in zijn rug als een duikelaar kon omgooien. Chloe ging zonder dat hij het merkte een eindje van

hem af zitten om zijn adem niet te ruiken. Kennelijk had hij zich de vorige avond te goed gedaan aan een rijkelijk van knoflook voorziene maaltijd zonder eraan te denken dat hij vandaag in hartstochtelijke omhelzingen met Chloe voor de camera stond. Maar hoe verder ze zich van hem afwendde, hoe meer hij zich naar haar toe boog om haar op enkele details in de te spelen scène te wijzen, alsof ze die zelf niet wist.

Ze amuseerde zich om de nadrukkelijke wijze waarop hij haar meende te moeten vertellen hoe haar motivatie voor de scène moest zijn. Het was waar dat hij had geschitterd in een paar aardige 'Films van de week' en dat hij aan menige populaire familieserie op de televisie had meegedaan, maar een Laurence Olivier was hij allerminst. Zijn minzaam neerbuigende manier van doen tegen haar en de overige medewerkers begon haar aardig de keel uit te hangen. 'Ik weet dat je nog pas driejaar acteerervaring hebt, schat,' glimlachte hij en hij toonde haar de lelijkste kronen op zijn tanden die ze ooit had gezien. Hoelang kon ze het nog met die schertsfiguur uithouden? De leden van haar 'schoonheidsploeg' - Trixie, Theo, De De en Ben - zaten om haar heen toe te kijken en hun plezier te verbijten. Gelukkig kwam Gina aanlopen met een stapeltje post, waardoor Chloe aan zijn niet-ophoudende gezeur kon ontsnappen. 'Dus begrijp je, schat, zó zie ik Miranda en de sub-dialoog van Charles in die scène, dat ben je toch met me eens?' zei de blonde acteur ernstig.

'Mmm, ja hoor, natuurlijk,' mompelde Chloe. Ze kende haar te vertolken personage en haar tekst veel beter dan hij de zijne. In de vier vorige afleveringen had hij diverse mailen moeite met zijn dialoog gehad. Dat werd een probleem, want daardoor raakten ze op het werkschema achter. Dat kostte geld en als de producenten ergens een hekel aan hadden, was het wel aan onnodig geld uitgeven. Maar dat deerde Garth kennelijk niet; hij bleef een opgeblazen nul, een zelfingebeelde kwast vol eigendunk, kortom, een tamelijk goed voorbeeld van een matig televisieacteur in familieseries die een beetje geluk had gehad en wiens succes hem naar het hoofd was gestegen.

'Excuseer me,' mompelde Chloe, achter Gina aan lopend. Een paar uur later kwam de grote liefesscène tussen haar en Garth Frazer, waar Chloe erg tegenop zag.

'Alles klaar voor je, Chloe,' zei Ned, terwijl Ben nog gauw wat Max Factor-poeder aanbracht tegen het glimmen van haar neus. 'Oké, schatje, laten we de eerste take maar eens doen, ja?' zei Chelsea, nog altijd opgeruimd als een matroos aan de wal. De belichtingschef gaf zijn assistent een teken de lampen meer naar

links te draaien en de geluidsregisseur wilde dat de man van dr klankbalans zijn microfoon dichter bij de twee spelers bracht omdat hij te veel echo kreeg. De camera-assistent bracht een meetlint tot bij hun beider neus, maakte een berekening en schreef die op. Trixie zat aan Chloe's glitters te frunniken en Theo aan de vergulde veren op haar voorhoofd, want het verguldsel begon te smelten en er waren al druppeltjes op haar wimpers gevallen. Ben deed de omtrek van haar mond nog maar eens voor de zoveelste maal met perzikleurige lip-gloss. Bobby, de tweede assistent van de make-up, veegde gelaten zuchtend Garths gezicht af met een in toverhazelaarsap gedrenkt zeempje, waarna hij het weer met Kleenex droogde om vervolgens een dikke laag poeder op te brengen. Ken secretaresse van het bureau van Bill Herbert kwam met haar hele familie uit Arkansas naar de opname kijken. Ze stonden met open mond te staren, pal in het blikveld van Garth. Een van hen haalde een polaroidcamera te voorschijn en ze gingen opgewonden onder elkaar staan fluisteren.

Chloe wilde Ned een teken geven om het stel weg te sturen, maar Garth was haar voor en riep luidkeels: 'Haal die mensen alsjeblieft voor mijn neus weg! Wat is dit hier, voedertijd in de dierentuin?' 'Kalm nou...' begon Chloe.

' Jawel, maar we proberen hier verdomme een scène op te nemen en daar willen we niet bij aangestaard worden als een stel apen in hun kooi!'*

Alle technische medewerkers sloegen hun ogen ten hemel. Ze hadden de aanmatigende manier van doen van Garth en zijn kapsones .il maanden stilzwijgend verdragen. Sissy, nou ja, die tolereerden ze. Sissy was een grote ster, een essentieel deel van de serie, hun broodwinning. Maar Garth moest zijn plaats kennen. Het draaide in feite allemaal om Chloe, Sissy en Sam, ook al bleven Abby en Gertrude alsmaar volhouden dat iedereen in de serie gelijk was. I )e man van de make-up moest Garths bezwete gezicht weer bijwerken en Chloe vroeg zich af of haar tegenspeler soms cocaïne gebruikte, want ze had iemand zelden zo zien transpireren. ' Nou, mensen, vooruit maar weer hè?' Chelsea Deane was uiterlijk heel kalm, maar innerlijk kookte hij. Die stomme hufter werkte hem op zijn zenuwen. 'Wat een ongetalenteerd stuk onbenul,' had hij vorige week nog tegen Chloe gezegd, nadat hij een scène had geleid waarin Garth minstens achtmaal zijn tekst niet meer wist. 'Ik weet het, schat, hij is verschrikkelijk,' had Chloe geantwoord, 'lk zal nooit begrijpen waarom ze hem hebben genomen in plaats van Colin Bridges.'

ze wisselde een veelbetekenende blik met Chelsea. 'Oké, daar gaan

we dan... actie! riep Chelsea. Hij stond naast de camera aandachtig naar Chloe en Garth te kijken. Garth ging onmiddellijk met zijn eerste regel de mist in.

'Oké, nog een keer,' zei Chelsea. De 'schoonheidsploeg' draafde weer op voor het afvegen van het zweet, Ned vroeg om het rode licht en de derde camera-assistent kwam met het klapbord. 'Drieëndertig, take twee,' zei de geluidsman. 'Alles klaar.' 'Actie!' riep Chelsea.

'Ik hou van je, Miranda,' zei Garth alias Charles, terwijl hij zijn blonde hoofd teder naar Chloe's donkere krullen boog. Ze zaten op een chaise-longue in het huis van de Hamiltons. 'Ik heb nooit zoveel van iemand gehouden als van jou.'

Chloe werd een beetje misselijk van zijn sterke knoflookadem. 'O, Charles, waarom zegje het een als je het zinder bedoelt?' Ze bewoog haar hoofd zo ver mogelijk van hem af, zonder uit het brandpunt van de zorgvuldig uitgekiende belichting te komen. Er viel een drukkende stilte. Chloe probeerde tijd te rekken met een meisjesachtige zucht. Het was weer zover; hij was zijn tekst weer eens kwijt.

'Sorry, schat,' zei Garth rustig. 'Het komt door de warmte.' Chloe knarsetandde. Trixie en Gina keken haar meelevend aan. De technici probeerden te kijken alsof er niets was gebeurd. 'Drieëndertig, take veertien!' riep de camera-assistent een uur later driftig, terwijl hij het klapbord vlak voor Garths neus met een harde klap dichtsloeg. Ze waren allemaal woedend en ze hadden medelijden met Chloe die zich bijzonder onbehaaglijk ging voelen. Het was meer dan vijfendertig graden op de set. De zware glitterjurk, de ruiende vergulde struisveren, die vreselijke acteur met zijn stinkende adem en het zweet dat van zijn voorhoofd op haar naar hem opgeheven gezicht druppelde... het was alles bij elkaar een ramp. Chloe had er meer dan genoeg van. Ze had nu haar portie toch wel gehad.

Uiteindelijk werd de hoofdscène voltooid. Nadat Chelsea opvullingen had gemaakt met halflange shots en close-ups, ging Chloe naar haar kleedkamer en belde het kantoor van Gertrude. 'Ik wil je graag even spreken,' zei ze. 'Hoe eerder hoe liever.'

Nadat ze de bar slechte rushes hadden bekeken, begrepen Abby en Gertrude dat ze een nieuwe filmminnaar voor Chloe moesten zoeken en wel zo snel mogelijk. Voor het eerst in al die seizoenen van de serie was Chloe in opstand gekomen. Ze zei dat ze een krachtige, zelfverzekerde man als tegenspeler wilde, een echte macho, gespierd en met een hoop sex-appeal. Abby en Gertrude gaven haar gelijk. Er werd een spoedvergadering belegd met Bill HERBERT Chloe en Jasper Swanson. In Abby's eikehouten kantoor bespraken ze de mogelijkheden. Wie was wel en wie was niet beschikbaar!' Wie wilde wel voor de televisie spelen en wie keek erop neer? 'Burt Reynolds,' stelde Chloe optimistisch voor. 'Dat is een echte vent en zijn films doen het goed de laatste tijd.' 'Ha!' zei Abby. 'Hij is een absolute ster, schatje, topklasse. Die doet geen televisie.'

'Timothy Dalton,' stelde Jasper voor, altijd klaar om een landgenoot aan werk te helpen.

'Timothy wie?' vroeg Gertrude hees. 'Nooit van gehoord.' ' Hij is heel goed,' drong Jasper aan. 'Een uitstekend Shakespeare- vertolker. Hij gaat het helemaal maken.'

'Nou, maar niet in Saga,' besliste Abby. 'Ik heb hem jaren geleden in zo'n Mae West-film gezien. Dat was niks. Wie nog meer?' 'Daar krijg je spijt van, hoor,' zei Jasper. 'Timothy wordt overal gevraagd en hij gaat een grote naam krijgen.' Dan maar ergens anders,' zei Gertrude. 'We hebben een he-man met een al gevestigde naam nodig.'

Gedurende twee moeilijke uren lieten ze alle in aanmerking komende acteurs de revue passeren. Toen speelde Jasper zijn troefkaart uit. Hij had het juiste moment afgewacht nadat Tom Selleck, George Hamilton, Robert Wagner, James Farentino, Alain Delon, Michael Landon, Peter Strauss, Martin Sheen, Jeff Bridges en Gregory Harrison allemaal aan de beurt waren geweest en om de een of andere reden aan de kant waren geschoven. 'Wat dachten jullie van Luis Mendoza?' zei Jasper.

Luis zat tegenover Jasper in Ma Maison met zijn duimen te draaien. Het was drie jaar na zijn film met Sissy die een geweldige flop was geworden. De producenten konden hem niet eens aan de kabeltelevisie slijten. Er waren voor Luis maar bar weinig aanbiedingen voor filmrollen geweest. Als hij niet zo aan Sabrina verslingerd was geweest, zou hij zijn teruggekeerd naar Mexico, waar hij nog altijd een enorm populaire platenartiest was met grotere verkopen dan Julio Iglesias. Ondanks zijn goede voorkomen en zijn geloof in zijn talent, wilde Hollywood een zingende Mexicaan nog altijd niet serieus nemen. Hij had het beste public relations-bureau in Hollywood in de arm genomen om zijn imago als serieuze, zij het sensuele acteur aan de man te brengen. Hij had Klinger ontslagen en Jasper Swanson als zijn impresario aangesteld. Men had hem overwogen als tegenspeler van Bo Derek, Kim Basinger en Kathleen Turner, maar het had geen degelijk resultaat opgeleverd.

Hij was nu bijna dertig jaar en buitengewoon knap met zijn volle zwarte krulhaar en ietwat schuinstaande bruine ogen met lange wimpers. Hij en Sabrina vormden het mooiste en meest fotogenieke paar in Hollywood, reden waarom de persfotografen elkaar verdrongen wanneer ze zich in het openbaar vertoonden, wat niet vaak gebeurde. Ze bleven liever in hun huis aan zee, waar ze de hele dag vrijden, in hun wervelbad op het overdekte terras van het huis lagen, wijn dronken en over hun toekomst praatten. Maar de laatste tijd begonnen Sabrina's charmes hun aantrekkingskracht voor hem te verliezen. Ze begon hem een beetje te vervelen, hoe mooi en beminnelijk ze ook was. Tot zijn afschuw merkte hij nu en dan dat hij niet goed meer op haar amoureuze avances reageerde. Dan deed hij of hij zich niet prettig dan wel moe voelde of dat hij een scenario moest lezen en ging naar zijn eigen kamer, waar hij zat te tobben of zijn libido, waarop hij altijd met recht trots was geweest, hem soms in de steek ging laten. Hij herinnerde zich uit zijn kinderjaren dat de macho's die hij kende het onder elkaar hadden over het verschijnsel dat ze 'hem niet omhoog konden krijgen' en nu leek het erop dat hij ook tot die gelederen ging behoren. Hoewel het hem in de afgelopen maand maar een paar keer was overkomen, was dat genoeg om de warmbloedige Luis van angst te doen verstarren. In de driejaar van hun samenzijn was hij Sabrina min of meer trouw gebleven en voor een man van zijn afkomst en achtergrond was dat iets heel ongewoons. Ze waren minstens twee keer per dag met elkaar naar bed geweest. Nu begon zijn potentie het te laten afweten en dat lot was erger dan de dood.

En nu zat hij zo diep in de put over zijn probleem dat hij nauwelijks luisterde naar wat Jasper hem te zeggen had. 'Ik vind dat je een televisieserie moet doen,' zei Jasper. Met bekwame hand verwijderde hij het bandje van een Davidoff-sigaar, die hij vervolgens aanstak met een lucifer uit een Victoriaans zilveren doosje dat hij altijd bij zich had.

'Een televisieserie? Ay, mama, ik kreeg vorige maand al zo'n aanbod. Ze beloofden me de sterren uit de hemel en ook zo'n auto waarmee je onderweg kunt praten. Nee, bedankt.' 'Ik bedoel geen gewóne serie,' zei Jasper, ongeduldig wordend. 'Ik heb het over Saga, de familieserie waar iedereen over spreekt.' 'Nou, en? Daar zitten Sam en Sissy al in. Bah!' Hij trok een lelijk gezicht, denkend aan de geflopte film en de nog veel rampzaliger affaire die hij met haar had gehad.

'Wat dacht je van Chloe Carriere?' vroeg Jasper, met genoegen aan zijn grote sigaar paffend. Op zijn leeftijd gaf een goeie sigaar hem meer bevrediging dan seks.

'Chloe Carriere! Een mooie vrouw, maar ook een bikkelharde, heb ik gehoord.' Luis lachte. 'Ze hebben me verteld dat ze de ballen van haar tegenspelers afsnijdt en ze voor haar ontbijt als gebakken eieren oppeuzelt.'

'Helemaal niets van waar, Luis,' zei Jasper ernstig. 'Volslagen onzin, Chloe is in feite een heel aardige vrouw die eigenlijk het slachtoffer van haar eigen publiciteit is geworden.' 'Maar ze speelt het spelletje mee, niet?' hield Luis aan. 'Ach, die lieve Chloe, ze is een wonder, dat moet ik toegeven,' lachte Jasper. 'Ze heeft lang genoeg op haar grote kans gewacht, dus ze haalt eruit wat erin zit. Maar om nu even ter zake te komen, Luis, Abby Arafat en Gertrude hebben ons een aanbod gedaan dat te mooi is om te weigeren.' 'O ja? Wat dan?'

'Twee jaar Saga met een optie voor een derde jaar. Vijfentwintigduizend dollar per aflevering voor het eerste jaar, veertigduizend voor het tweede en over het derdejaar valt natuurlijk nog te onderhandelen.'

'Hm. Als ik een maand op tournee ga door Spanje, verdien ik in die lijd meer,' zei Luis.

'Luis, ouwe jongen,' gooide Jasper het over de ernstige boeg, 'Saga is ontzettend populair dit jaar en ongetwijfeld het volgend jaar ook. Als ze geluk hebben, kunnen ze er zelfs zes of zeven jaar mee toe. Chloe Carriere staat enorm in de belangstelling, en nu willen ze jou als haar minnaar, echtgenoot, vriendje, weet ik veel wat allemaal. Daarmee komt je naam in heel Amerika op ieders lippen en dat is iets dat je altijd hebt gewild. Ik zal je eens wat over het filmbedrijf vertellen, beste jongen. Nicholson en Redford hebben er tegenwoordig moeite mee de juiste rollen te vinden om op hun voetstuk te kunnen blijven staan. De sterren worden nu op de televisie geboren. Néém die rol, Luis! Laat iedere vrouw in haar broekje klaarkomen als jij in het beeld verschijnt, dan kun je over twee jaar je eigen honorarium bepalen. Kijk naar Selleck! Die heeft het helemaal op televisie gemaakt en nu krijgt hij meer aanbiedingen voor films dan hij aankan.'

Luis overwoog het advies van zijn Engelse impresario. De man had gelijk. Bij de televisie gebeurde het tegenwoordig. Op een paar uitzonderingen na waren er geen echte grote filmsterren meer. De huidige crème de la crème van de showbusiness werd gevormd door de tv-persoonlijkheden. Zij werden uitgenodigd op het Witte Huis en verschenen op de omslagen van de grote tijdschriften, een revérence makend voor vorstelijke personen. 'Misschien doe ik het, ja. Laat me erover nadenken.'

'Doe dat, ouwe jongen. Je hebt vierentwintig uur om je besluit te nemen. Daarna zoeken ze een ander.' Luis fronste. 'Geen dreigementen, hoor je.'

'Helemaal niet, beste kerel, helemaal niet. Ik ben alleen van mening dat dit een geweldige stap in je carrière zou zijn.' 'Ik zei al dat ik erover zal nadenken,' zei Luis.

Luis had niet lang nodig om ja te zeggen en een paar weken later, in innige omhelzing met zijn nieuwe televisiegeliefde Chloe, had hij er geen moeite meer mee zich weer een echte man te voelen. Hij kreeg al een stijve tegen de doorschijnende stof van haar nachthemd. Ze lagen op de set in eikaars armen onder lila Frette-lakens. Tientallen mannen en vrouwen riepen bevelen tegen elkaar en hadden het druk met duizend-en-een details voor de lopende camera zich eindelijk op de liefdesscène kon richten die zich op het bed afspeelde terwijl iedereen eromheen liep. Luis transpireerde een beetje, wat hem normaal voor de camera nooit overkwam. Hoe was het mogelijk dat Chloe hem zo kon opwinden? Ze was veel te oud naar zijn smaak en hij had een hekel aan haar nuchtere Engelse manier van doen. Hij had het gevoel dat ze hem altijd stilletjes uitlachte en hoewel ze nooit anders dan vriendelijk en innemend tegen hem deed, vond hij haar koele afstandelijkheid en haar gebrek aan respect voor mannen in het algemeen niet prettig. Chloe keek een beetje verbaasd op toen ze de gewoonlijk zo luie pik van Luis ineens stevig tegen haar dijbeen voelde. Toen de cameraassistent met het meetlint tot vlak bij hun neus kwam, keek ze hem recht aan en gaf hem een meelevend knipoogje. Luis wilde dat zijn opstandige lid kalmeerde en hij glimlachte niet van harte terug. Waarom in 's hemelsnaam nu wel bij Chloe en niet meer bij de meegaande, verrukkelijke jonge Sabrina die zo'n bewondering voor hem had?

'Goed, jongelui.' Chelsea Deane grinnikte met al zijn Londense charme. 'Ik geef jullie alle gelegenheid om er even lekker tegenaan te gaan. Ik wil dat het van die televisieschermen afdruipt. We hebben niks te verliezen, dus laat me maar eens zien of alles wat ze over jullie in de krant schrijven, waar is, hè, schatje?' Hij grijnsde naar Chloe en ze glimlachte. Hij had een gevoel voor humor dat haar aansprak, een heel verschil met de overige regisseurs en producenten van de serie. Hij en Chloe scholden elkaar altijd uit op de set, geintjes makend en elkaar plagend tot de anderen het lieten afweten en Chloe naar haar kleedkamer moest rennen om daar bij te komen van het lachen. 'En... actie!' riep Chelsea.

Na de hartstochtelijke liefdesscène viel er een stilte onder de mensen in de studio. Trixie gaf een lichtelijk verbijsterde Chloe haar ochtendjas aan. Luis was geweldig geweest. Zijn vuur, aangewakkerd door zijn plotselinge en onverklaarbare verlangen naar Chloe, had haar in de tijdelijke roes bijna meegesleept.

'Allemachtig, jongelui, dat was grandioos,' zei Chelsea bewonderend. 'We hoeven niets over te doen, dit kan zó door. Hé, Luis, je was geweldig, man!' Trots nam Luis links en rechts felicitaties van medewerkers in ontvangst, waarna hij zich voor de lunch in zijn caravan terugtrok.

Debbie Drake, de knappe, jonge, tweede regie-assistente, bracht hem als gewoonlijk zijn lunch, bestaande uit een salade, ijsthee, appeltaart en ijs. 'Heb je verder nog iets nodig, Luis?' vroeg ze opgewekt. Hij keek naar haar silhouet bij de open deur, tegen het felle Californische zonlicht. Haar strakke borsten kwamen uitstekend tot hun recht in haar eenvoudige witte T-shirtje. Ze had een lekker kontje, omspannen door een oude spijkerbroek. Haar knappe, onopgemaakte gezicht, omlijst door lang blond haar dat ze in een paardestaart droeg, had het gezonde van een meisje van het platteland.

'Ja, querida, ik wil jou!' zei hij hees terwijl hij haar met zijn donkere ogen aankeek, de beroemde blik die zoveel vrouwenharten in Zuid- Amerika sneller had doen kloppen.

'O!' Debbie had de liefdesscène voor de camera aandachtig gevolgd en ze dacht: Nou ja, waarom ook niet? Eens kijken of al die verhalen over Mexicaanse Don Juans waar zijn. Ze schopte de deur van de caravan dicht, trok haar T-shirtje over haar hoofd heen uit en ging naast Luis op de bank zitten.

Een week later neukte hij Pandora. Hoewel hij nooit erotische belangstelling voor oudere vrouwen had gekend, raakte Luis in de ban van haar levendigheid en haar bijzonder fraaie borsten. Door al deze veroveringen leek zijn begeerte naar Sabrina weer toe te nemen. Niet alleen genoot hij van een paar van de aangenaamste lunchuurtjes die hij ooit had gekend, maar bovendien bereikte hij met Sabrina tot dusver onbekende seksuele hoogstandjes. Het was de vraag of het zo zou blijven, maar in ieder geval werd Luis Mendoza ruimschoots van alles voorzien en hij profiteerde er volop van. Hij was zelf nog het meest verbijsterd door zijn succes. Hij was nog maar twee keer in Saga op de televisie geweest, maar hij ontving al zakken post van fans. Veel vrouwen vonden zijn tikje verwaande, knappe uiterlijk en zijn mannelijke verschijning geweldig opwindend. In heel Amerika was hij plotseling de absolute favoriet. Uitgevers bestormden Christopher McCarthy, de publiciteitschef van

Saga, met verzoeken om fotoseries en interviews, kortom, alles waarmee Luis Mendoza maar uitvoerig in de bladen kon worden belicht.

Voor het zelf goed tot hem was doorgedrongen wat er gebeurde, stond zijn foto al op de voorkant van bladen als US, People, USA Today, GQ American Informer, National Enquirer, Star, Globe en zelfs Newsweek. Het had een bedwelmende invloed op Luis. Hij was toch al niet bescheiden van aard en zijn Zuidamerikaanse mannelijke trots zwol nog meer door de onverwachte aandacht en bewondering die hij ontving.

Sabrina vond het niet leuk. Niet dat ze jaloers op hem was, want met haar natuurlijke schoonheid en talent stond ze zelf voldoende in de belangstelling om de stevige basis te leggen voor een filmcarrière die hopelijk jaren in stand zou blijven. Wat haar niet beviel, was de ijdelheid waarmee Luis zich de hele dag van alle kanten voor de driedubbele spiegel in haar kleedkamer stond te bewonderen onder het voortdurend kammen van zijn glanzende zwarte haar en het laten opzwellen van zijn spierbundels, tenminste, als hij niet bij het zwembad lag om zijn toch al perfect gebruinde huid nog bruiner te laten worden, waarbij hij zelfs gebruik maakte van een reflector om er de laatste zonnestraaltjes mee op te vangen. Met hun liefdeleven ging het nog steeds goed, maar er ontbrak tegenwoordig iets aan hun relatie en ze wist nog niet precies wat het was.