Chloe Carriere liep snel door de vertrekhal van de Londense luchthaven Heathrow en probeerde, zonder veel succes, te ontkomen aan de opdringerig op haar gerichte lenzen van het bekende stelletje persmensen. Terwijl fotografen en verslaggevers om haar heen dromden, staarden enkele op hun vliegtuig wachtende zakenheren over hun ochtendkrantje naar de zo befaamde en sexy Engelse zangeres.

'Hoelang blijf je in Hollywood, Chloe?' vroeg de pukkelige verslaggever van de Sun.

Glimlachend ging Chloe nog vlugger lopen. Haar met sabelbont afgezette lange jas golfde sierlijk om haar als herboren slanke gestalte. Ze had zich een volle week aan de gruwelen van een 'health farm' in Wales onderworpen om de gevolgen van drie slopende dingen tegelijk van zich af te schudden: Josh, een zware tournee door de provincie van zes maanden en haar eerste optreden als actrice in een docu-drama van de bbc over gevangen zittende vrouwen. Ze was weer op haar oude 'gevechtsgewicht' gekomen, waardoor ze er bijzonder goed uitzag en ze voelde zich fantastisch, beter dan in jaren het geval was geweest.

'Voor welke rol ga je een test doen?' grijnsde die vent met zijn groenig aangeslagen tanden van de Minor. 'Wordt het een nieuwe smartlappenserie voor de buis?'

'Ja, dat weet ik eigenlijk ook niet precies,' zei ze vaag. 'Alleen dat het verhaal is gebaseerd op de bestseller Saga.' 'En? Wil je die rol wel?' vroeg de verslaggever van Reuters met zijn opgezette klieren en uitpuilende adamsappel.

Of ze de rol wilde! Wat een stompzinnige vraag. Natuurlijk wilde ze die verdomde rol! Na meer dan twintig jaar losse engagementen

als zangeres in Engeland, in andere Europese landen en in de Verenigde Staten, greep ze de geboden kans met beide handen aan, maar ze antwoordde luchtig op hun vragen: ja, als ze het geluk had de rol van Miranda Hamilton te krijgen, zou dat haar leven wel eens drastisch kunnen veranderen, dan werd ze op slag beroemd, misschien wel een 'superstar'. Maar ze wilde die ettertjes van de pers - en de veel grotere etters die in Hollywood op haar wachtten - niet laten merken hoe begerig ze was en hoe vertwijfeld ze naar die rol hunkerde, vooral niet omdat er nog vier andere actrices waren die de test voor de rol deden.

Eigenlijk was het heel vernederend om eerst een screentest voor de rol te moeten doen, maar daar viel nu eenmaal geen donder aan te veranderen. Ze wist dat dit vak geen sprookjeswereld was. Haar succes als zangeres was in de showbusiness al jaren als een jojo op en neer gegaan. Zeven hits in vijfentwintig jaar. Lange tijd in de Top Tien, maar opeens kon ze de Top Honderd van Billboard niet eens meer bereiken. Vijfentwintig jaar in het muziekvak, maar ze had haar hoofd boven water weten te houden en goddank was ze niet dolgedraaid. Glimlachend zwaaide ze vriendelijk naar de verslaggevers en fotografen toen ze bij de gate voor de vertrekkende passagiers kwam, waar ze nog even voor de laatste foto's poseerde, in de hoop dat die haar morgen in de populaire bladen op haar voordeligst toonden.

In de comfortabele eerste klas van het British Airways-toestel ontspande ze zich. Ze wilde al een Buck's Fizz van de naar haar glimlachende steward aannemen, maar ze bedacht zich tijdig, denkend aan de filmstudiobonzen die haar met hun ogen zouden uitkleden en haar aan alle mogelijke kritiek onderwerpen, zodat ze een glas Evian bestelde. Voor cashewnoten en kaviaar bedankte ze; ze nam de Herald Tribune en de Daily Express en ontdeed zich van haar roomkleurige laarsjes van geiteleer en de riem van haar jas. Ze liet de stoel zo ver mogelijk achterover zakken en dacht aan die onweerstaanbare rol.

Miranda Hamilton in Saga... Een verhaal vol intrige, corruptie, verraad, ambitie en ongebreidelde hartstocht, tegen een achtergrond van onmetelijke rijkdom in weelderige landhuizen, op luxe- jachten en in hypermoderne kantoorgebouwtorens in Newport Beach, Californië. Een verhaal over mannen en vrouwen die elkaar met enorme hartstocht beminden en haatten. Het boek had zes maanden achtereen op de bestsellerlijst van The New York Times gestaan en nu waren ze bezig de geschikte acteurs en actrices voor de televisiebewerking uit te zoeken. Volgens Jasper Swanson, Chloe's zaakbehartiger, hadden ze voor diverse rollen al spelers uit enkele bekende televisieseries gevonden, maar tot dusver nog geen actrice voor de rol van de intens gemene Miranda, een valse heks in de gedaante van een godin. De televisiestudio zocht een manipulerende en intrigerende schoonheid, een door-en-door verrot, ijskoud serpent, een achterbakse en ambitieuze, maar toch sterk erotische en elegante vrouw van de wereld, een zó gemene en tegelijk ook zó aantrekkelijke vrouw, dat alle naar de serie kijkende mannen met haar naar bed wilden of haar een koekje van haar eigen deeg wilden geven, en dat alle kijkende vrouwen haar diep benijdden en graag wilden zijn als zij. Als de serie een succes werd, kon de actrice die deze rol speelde, pijlsnel de hoogste toppen van kortstondige televisieroem bereiken en de rijkdom verwerven die aan een dergelijk succes verbonden was.

Maar Miranda Hamilton kon onmogelijk worden vertolkt door het geijkte Hollywood-type, de blondines waarvan er dertien in een dozijn gaan. De actrice moest minstens veertig zijn, liefst tegen de vijfenveertig. Ze moest drie of vier huwelijken en tienmaal zoveel minnaars achter de rug hebben; ze had het leven aan drie of vier kinderen geschonken; ze bezat drie of vier grote huizen in verschillende landen; ze had juwelen ter waarde van drie of vier miljoen dollar en niet te vergeten twee a driehonderd miljoen dollar op de bank. De voor deze bijzonder profijtelijke rol uitverkoren actrice moest zelf heel wat met Miranda gemeen hebben om geloofwaardig op het publiek over te komen. Ze moesten haar haten, ze moesten haar beminnen. Geen gemakkelijke combinatie om neer te zetten. Ze moest een bikkelhard kreng zijn, maar toch ook kwetsbaar. Ze moest het verzengende van een draak hebben, maar ook warmte. Ze moest dominerend kunnen optreden, maar toch moesten mannen het gevoel krijgen dat ze haar konden domineren. Een week geleden waren de producers, de dynamische Abby Arafat en diens niet minder dynamische partner Gertrude Greenbloom, op de gedachte gekomen Chloe een test te laten doen. Chloe had Abby Arafats belangstelling getrokken op een cocktailparty ten huize van lady Sarah Cranleigh, om precies te zijn in haar flat aan Eaton Square. Chloe was kort geleden van een tournee door Scandinavië teruggekeerd, niet goed wetend of ze zich met haar echtgenoot Josh in Los Angeles moest verzoenen, zodat ze een paar dagen in Londen was gebleven, waar die ander woonde die haar zo na aan het hart lag. Diep van binnen wist ze wel dat er weinig kans op was dat ze weer met Josh in het reine zou komen. Het stond buiten iedere twijfel dat ze voor hem een liefhebbende en trouwe echtgenote was geweest. Toch scheen het dat hij zijn seksuele verlangens naar andere vrouwen niet kon onderdrukken. Het was vriezen of dooien met hem: hij beklaagde zich als hij haar niet om zich heen had, maar was lastig als ze er wel was. Hij had zijn carrière bijna kapotgemaakt omdat zijn platenmaatschappijen door zijn wispelturige en opvliegende karakter genoodzaakt waren geweest contracten op te zeggen, en zijn tournees werden ook steeds minder. Dikwijls zat hij dagen achtereen te mokken, wilde niet met Chloe praten, sloot zich op in zijn eigen, naar de laatste technische snufjes ingerichte geluidsopnamestudio, waar hij urenlang, dagen, ja weken achtereen zijn eigen opnamen zat te mixen en daarbij iedereen om hem heen weerde. De dag voor ze hem had verlaten, was ze langs de badkamer gelopen en door de half openstaande deur had ze gezien hoe hij boven een seksblaadje zat te masturberen. Het had haar een misselijk gevoel gegeven, maar ze liet hem niet merken dat ze hem bezig had gezien. Als een foto in zo'n stom blaadje hem zo opwond, waarom deed hij het dan niet op de goede manier met haar? Het was weken - nee, maanden - geleden voor het laatst geweest. Optimistisch als altijd, had ze de hoop gekoesterd dat het na die laatste keer dat ze uit elkaar waren gegaan beter zou worden, maar kennelijk had ze zich vergist.

Chloe zuchtte diep en zette haar mijmerende gedachten van zich af toen de lichtjes van de waarschuwing 'Fasten Seat Beits' uitgingen. Ze nam haar beige Morabito-reistas van krokodilleleer en liep naar de kleine toiletruimte. Vreemd, dacht ze, dat er zoveel geld en moeite wordt besteed aan het interieur van een vliegtuig, maar dat een vrouw op een toilet haar haar niet kan kammen zonder haar elleboog bont en blauw te stoten. Ze deed haar roomkleurige zijden blouse en rok van Gianni Versace uit en trok een trainingspak van blauw velours aan. Vervolgens haalde ze een kam door haar weelderig krullende zwarte haar en verwijderde haar make-up om haar huid te laten ademen, waarna ze haar gezicht royaal met een vochtinbrenger depte - vliegen was slecht voor haar huid, dat was zeker - en liep naar haar stoel terug.

Ze wist heel goed dat een paar andere vrouwen onder de passagiers haar verandering hadden opgemerkt en keken of ze rimpels had, maar dat kon Chloe niet schelen. Ze was niet erg ijdel wat haar uiterlijk betrof. Ze vond dat ze er zonder make-up en in gemakkelijke kleren heel goed uitzag. Al dat ingewikkelde gedoe van de meeste vrouwen in de showbusiness, die voor geen goud wilden dat de buitenwereld zag hoe ze 's morgens uit bed kwamen, was niets voor Chloe. Ze glimlachte bij de gedachte aan haar medespeelster in het televisiestuk voor de BBC dat ze onlangs had gespeeld. Pandora King was een Amerikaanse actrice, zelden zonder werk, die in de afgelopen tien jaar in allerlei wekelijkse series en films bijrollen had gedaan. Hoewel het publiek nauwelijks wist hoe ze precies heette, herkende men haar altijd aan haar aantrekkelijke, pittige gezichtje en aan haar opmerkelijk mooie, roodbruine haar. Pandora verscheen iedere morgen om zes uur met een volledige, lichte make- up, tot valse wimpers aan toe, waarbij ze een van haar vele Kanekolan-pruiken in diverse stijlen droeg. Gehuld in haar bontjas-van-de- dag, die ze in alle kleuren bezat, verdween ze drie uur lang in haar kleedkamer. Haar make-upkoffer was zo groot dat het ding wel een kleine auto leek en er zat alles in wat je bij de gespecialiseerde drogist en de kosmetische boetiek kon krijgen, van plastic nagels tot vaginale zalf. Alleen haar make-upspecialist wist wat ze al die tijd in haar kleedkamer uitvoerde, want als ze weer te voorschijn kwam, zag ze er niet veel anders uit dan toen ze naar binnen ging. De twee vrouwen hadden een vrolijk lunchuurtje gehad toen ze de inhoud van de 'doos van Pandora', zoals ze haar koffer noemde, helemaal hadden bekeken op een van die zeldzame dagen dat Pandora's koele houding jegens de wereld, en vooral jegens andere actrices, eens een beetje ontdooid was.

Chloe was benieuwd of het waar was wat een journalist had gevraagd: of Pandora ook de screentest voor de rol van Miranda deed. Als dat zo was, zou Pandora wel de laatste zijn om dat nieuwtje aan Chloe's neus te hangen. Ze was er heilig van overtuigd dat ze nooit iets over zichzelf moest vertellen, vooral niet als het over 'het vak'

ging-

Toen Chloe tien uur later op het vliegveld van Los Angeles aankwam, werd ze door een grote auto met chauffeur afgehaald en via de eindeloos lange autowegen naar de stad gereden. Ze trok een somber gezicht bij het zien van die allemaal op elkaar lijkende, onaantrekkelijke straten en hoofdwegen die haar onafgebroken passeerden. Boven de stad hing een zware grijze smog die haar ogen en keel irriteerde, hoewel de portierramen van de Cadillac dicht waren en de luchtkoeling op volle kracht stond. Chloe had een groot deel van de achter haar liggende twintig jaar in Los Angeles doorgebracht, maar ze had haar afkeer van de stad nooit kunnen overwinnen. De stad was zo lelijk, hier en daar bijna goor, bewoond door lieden die uitsluitend leken te leven van hamburgers, doughnuts en calorievrije frisdranken, althans te oordelen naar de vele gelegenheden waar al die rommel werd verkocht. Nieuwe 'healthclubs', sportzalen en 'fitness centers' waren als paddestoelen uit de grond verrezen. Ze telde er zestien die ze nooit eerder had gezien. De bewoners van de stad hadden er kennelijk behoefte aan als tegenwicht voor hun bar slechte eetgewoonten.

Hele rijen vale gebouwen, met uithangborden die de heerlijkheden van 'Yoghurt City', 'The Popcorn Palace' en 'Chuck's Chili Dogs' aanprezen, gleden langs. Chloe zuchtte. In de zes maanden van haar afwezigheid was er niets van belang veranderd. Het leek alleen of er nog meer smog was gekomen.

Ze nestelde zich dieper in haar met bont afgezette jas en huiverde, hoewel het niet koud was. Terug in Los Angeles, thuiskomend om Josh weer te zien in de hoop dat ze nog iets kon redden van de betovering van hun goede jaren samen.

Toen de limousine aan het laatste knooppunt van de autowegen was gekomen en bij Sunset Boulevard rechtsaf sloeg naar de lange en rechte Pacific Coast Boulevard, ontspande Chloe zich. Ze deed haar jas los en opende het portierraam om de koele zeewind op haar gezicht te voelen. Ze hield van de grote zee, van het mysterieuze en machtige dat ervan uitging. Als ze aan het strand zat, verveelde het haar nooit van de grijsgroene vlakheid op het Pacific-plateau naar de wilde witte golfslag van de hoge branding te kijken. Toen ze het huis op een afgelegen deel van Trancas Beach, buiten Malibu hadden gekocht, liepen zij en Josh 's morgens vroeg en meestal ook 's avonds langs het caramelkleurige strand, de golfslag ontwijkend, pratend over alles en nog wat in het zonlicht, lachend om jonge oeverlopers en genietend van de zuivere zilte lucht, wel iets heel anders dan de mistige en rokerige lucht in de stad, waar ze niet meer wisten wat zuurstof was. Ze waren zó gelukkig geweest dat Chloe had gedacht dat geen enkel ander getrouwd stel ooit in zo'n verzaligde roes had verkeerd, elkaar zo hartstochtelijk toegewijd. Maar toen was toen en nu was nu en het was hoog tijd om te gaan kijken of hij in de zes maanden van hun scheiding veel was veranderd.

Zoals gewoonlijk keek hij naar de televisie, onderuitgezakt in de zachtleren fauteuil waarin hij het liefst zat. Ze kusten elkaar automatisch en zonder hartstocht, als minnaars bij wie het verlangen naar elkaar zijn glans heeft verloren. Hij droeg een blauwe, verkreukelde, ribfluwelen broek en een kasjmieren trui met een V- hals. Zijn zwarte haar zat in de war en vertoonde grijzende plekken. Hoewel hij van haar thuiskomst op de hoogte was geweest, had hij niet de moeite genomen zich te scheren en ze voelde de scherpe stoppels tegen haar zachte wang.

'Ik heb bij Fortnum een pot lekkere honing voor je gekocht. Iets heel bijzonders uit Devon. Ze zeggen dat het heerlijk smaakt.' Hij zweeg en zijn lichaam bleef losjes en ontspannen toen ze hem stevig omhelsde.

Is er al niets meer aan te doen? dacht ze terwijl ze zijn gezicht, dat ze zoveel jaren had bemind, in haar handen nam en zijn koele lippen kuste. Hoewel zijn tanende belangstelling voor haar en zijn begeerte naar andere vrouwen er niet om logen, kon ze nog altijd niet geloven dat hun dit moest overkomen. Waarom wendde hij zich van haar af? Waarom probeerde hij het niet, nu ze zes maanden uit elkaar waren geweest? Niet eens de schijn van vreugde over haar thuiskomst. Hij vond het niet eens nodig uit zijn stoel op te staan. Wat had ze gedaan dat hij zo onverschillig was geworden? Al voor ze op tournee was gegaan waren er te veel van dergelijke momenten in bed geweest, hun vaste plaats van verzoening, als ze hem had moeten smeken met haar te vrijen. Ze voelde zich een goedkope hoer. Gebeurde dit met het libido van een man na tien huwelijksjaren? vroeg ze zich verbitterd af, terwijl ze haar lichaam verleidelijk tegen het zijne drukte. Maar ze voelde niets. Geen bobbel en geen hobbel, geen enkele reactie. En dat van een man die alom de reputatie had een geweldige minnaar te zijn. Misschien was dat ook wel zo, maar in ieder geval niet voor haar.

Ze keerde zich om en deed of ze belangstelling had voor een stapeltje post. Hete tranen prikten in haar ogen en haar keel was als dichtgesnoerd. Hoelang kon dit nog doorgaan? Het was een farce, maar lachen was er niet bij.

'Je agent heeft gebeld,' zei Josh koeltjes. Hij zette het geluid van de televisie harder en hield zijn blik op Clint Eastwood gevestigd. 'Je moet hem terugbellen. Hij zei dat het belangrijk was.' Josh sprak het woord bijna spottend uit. Ze negeerde zijn toontje en glimlachte een beetje te opgewekt. Ze liep naar de antieke houten bar om een wodka-ijs in te schenken. Verboden. Na haar afslankkuur in Wales hadden ze gezegd dat ze minstens een week geen alcohol mocht drinken. Laat ze naar de hel lopen.

Ze belde Jasper in haar slaapkamer, want ze wilde niet dat Josh het gesprek hoorde. Het minste of geringste van haar kon hem tegenwoordig al irriteren. Ze wilde proberen de vrede zo lang mogelijk te handhaven.

'M'n lieve kind, wat ben ik blij dat je belt,' zei Jasper verheugd. 'Het ziet er goed uit wat Saga betreft, echt heel gunstig voor je,

schat.'

'Geweldig.' Chloe glimlachte. De wodka maakte haar een beetje opgewonden.

'Ze gaan waarschijnlijk zes of zeven dagen per maand opnemen in Newport Beach,' hoorde ze Jasper zeggen. 'De rest wordt in de studio opgenomen. Metro vermoedelijk, misschien Fox.' 'Heel fijn. Newport is prachtig. Wordt er ook op boten gedraaid?' 'Inderdaad, schat.' Jasper kon wel eens ongeduldig worden als zijn cliënten te veel details vroegen. 'Luister goed, Chloe. Op de vijfentwintigste moetje opdraven. Abby en Maud Arafat geven een leuk dineetje, niet meer dan twintig of dertig van de belangrijkste mensen van de stad. Ze willen dat je erbij bent, lieve meid, dus je mooiste jurkje aan. Je hebt twaalf dagen voorbereiding, dus ga je nieuwe Bob Mackie halen. Ik hoop echt dat je al je overtolligheden op dat vetverwerkingsbedrijf bent kwijtgeraakt, schat. Buikjes ogen niet in Mackies.'

'Ja, Jasper, alles is eraf,' zei ze onderdanig. 'Ik stel je niet teleur, dat beloof ik je.'

'Hou je daaraan, schat. Dit is iets heel geweldigs, geloof me maar. Je kunt er een grote ster mee worden, schat, echt héél groot.' 'Ik weet het, Jasper, ik weet het.'

Ze wist ook wat een 'leuk dineetje' voor twintig of dertig gasten betekende. Er werden geen ongedwongen etentjes meer in Hollywood gegeven. Iedere bijeenkomst in L.A.-land was puur zakelijk. Of er al dan niet over werd gesproken, ook bij de eenvoudigste lunch stonden de contracten-in-de-maak onder tafel te pruttelen. Een diner voor twintig of dertig van de meest vooraanstaande mensen van de stad ten huize van een belangrijke producer kwam zo'n beetje overeen met een politieke topconferentie in Washington. Abby en zijn partner Gertrude Greenbloom - die er ongetwijfeld bij zou zijn - kennende, nam Chloe aan dat de drie of vier andere potentiële kandidaten voor de rol van Miranda eveneens zouden aanzitten. Ze wist dat ze alleen was uitgenodigd als goed gevolg van hun aangename ontmoeting, kort geleden in Londen.

Het split in Chloe's zwartzijden rok van Valentino was lang genoeg om een stevig, elegant dijbeen te tonen. Haar fijn gevormde trekken hadden iets vrijgevochten uitdagends, haar haar vormde een aureool van zwarte krullen en haar figuur was slank maar voluptueus. Abby had twee glazen op en terughoudendheid was nooit zijn sterkste kant geweest. 'Hoe zou je het vinden om Miranda te spelen? Ik hoorde dat je graag een engagement wilt en voor zover ik het kan bekijken, beschik je over al haar kwaliteiten.' Als een laserstraal ging zijn blik van haar gezicht naar haar hele lichaam. Chloe lachte. 'Abby, je weet dat ik alleen maar een clubzangeres ben.' Hoewel ze heel goed wist dat het zoeken in Hollywood naar de rolbezetting voor Saga in het centrum van de belangstelling van de showbusiness stond, was ze verstandig genoeg om zich niet door Abby's versierpraatjes te laten lijmen, maar toch... waarom ook eigenlijk niet? Het ging al een tijd niet goed met haar werk als zangeres. De jonge Stevie Nickses en Pat Benatars oefenden veel meer aantrekkingskracht op het publiek uit dan een inmiddels veertigjarige veterane, en daar kwam nog bij dat het op tournee zijn steeds meer een gruwel begon te worden. Misschien dat het wonen in Californië met vast werk haar en Josh weer dichter bij elkaar zou brengen.

'Dat hebben Streisand en Garland ook gezegd en Liza idem dito.' Abby glimlachte goedkeurend toen hij haar opnam. Ze was ongetwijfeld een bijzonder aantrekkelijke vrouw, kleiner dan hij, maar op haar zwartsatijnen sandalen van Maud Frizon met tien centimeter hoge hakken waren hun ogen op gelijke hoogte. 'Die dachten ook dat ze alleen maar wat konden zingen.'

'Ik ben niet echt beroepsactrice, Abby. Ik heb zegge en schrijve één stuk voor de BBC gedaan, dat is alles.' Ze dronk van haar glas en keek naar hem door een woud van echte wimpers. 'Ik heb wel goede kritieken gehad, maar dat weetje natuurlijk al.' Ze glimlachte als een tevreden kat, een van haar beste wapens. Hij begon al week te worden. Abby was een zeldzaam verschijnsel in Hollywood, een producer die actrices bewonderde en zelfs graag mocht. Hij pafte aan zijn sigaar, haar nogmaals van top tot teen opnemend. Een vrouw met stijl, geen twijfel aan. Ze was mooi en sexy, en ze had glamour.

'Wie heeft het over acteren? Het gaat om persoonlijkheid, charisma, aantrekkingskracht, dat hebben we voor Miranda nodig. De meeste van die filmberoemdheden uit het verleden konden nog geen broodje kaas ongedwongen voor de camera opeten. Denk aan Hayworth, Grable, Bardot, Ava Gardner. Geen van die vrouwen kon wat je noemt acteren, maar allemachtig, ze hadden 't! En ik geloof dat jij het ook hebt, meid, in hoge mate zelfs. Dus laten we er een metertje film aan wagen. Kom naar Californië, dan laten we je een screentest doen, schat. Ik weet dat je het grandioos zult doen.' 'Laat me erover nadenken, Abby. Ik zal het zeker ernstig in overweging nemen.' Chloe verdacht Abby ervan dat zijn overredingskracht, hoe enthousiast ook, niet minder was voor de andere actrices die hij in gedachten had. Ze schertste: 'Moet Miranda niet steeds ouder worden, van ergens begin twintig tot de oma-leeftijd? Nou, dat laatste kan ik waarschijnlijk best wel spelen!' 'Ja, ja,' zei Abby met gretige belangstelling. 'Dat komt in de vier uur durende film van de week. Die draaien we voor de serie zelf begint. Dan zien we de piepjonge Miranda als ze achttien is. En nog maagd.'

'O, geen denken aan!' giechelde Chloe. 'Ik kan er niet als achttien uitzien!'

'Natuurlijk kun je dat.' Hij lachte haar bezwaar weg. Voor de belichting hebben we Laszlo Dominick. Die is verdomme in staat Bette Davis twintig te laten lijken. Jij hebt de uitstraling, het voorkomen en de sex-appeal. Ik geloof dat je ook het benodigde talent hebt. Doe die test voor ons, schatje. Alsjeblieft. Je zult er geen spijt van krijgen.'

'Goed dan, Abby,' had Chloe toegegeven. 'Ik doe het. Ik doe de screentest, maar ik moet je wel waarschuwen dat ik dan op van de zenuwen ben.'

'Uitstekend,' had Abby astmatisch gehijgd. 'Laurence Olivier knijpt 'm altíjd heel erg, teken van groot talent. Je hoort volgende week nader van ons, schatje, en wees maar niet zenuwachtig, je zult het fantastisch doen, dat voel ik in mijn donder.'

'En? Wie doen er nog meer een screentest?' vroeg ze een tikkeltje te luchtig aan Jasper.

'Sommige voorstellen zijn gewoon onwijs, volkomen fout,' lachte Jasper. 'Ik weet dat het een schitterende rol is, schat, en de hele stad staat op z'n kop over de bepaling van de rollen. Net zo'n grote opwinding als toen Selznick de rol voor Scarlett O'Hara zocht, maar moetje horen waarmee ze voor de draad komen.' 'Wie zijn het?' Nu was Chloe's stem gespannen, want ze moest weten wie haar concurrentes waren.

'Sissy Sharp. We weten allen dat die in geen jaren succes heeft gehad en ze heeft alles voor de rol over. Voortreffelijke actrice. Voor geen fluit sex-appeal, maar ze heeft natuurlijk wel een Oscar in de wacht gesleept.'

'Dat weet ik,' zei Chloe somber. 'Ik was er zelf bij, Jasper, dat weet je toch nog wel? Ik heb notabene het winnende lied gezongen. . Hoe heette het ook alweer?'

'Wie weet dat nou nog!' zei Jasper korzelig. 'Niemand herinnert zich de winnaars van vorig jaar, laat staan van vijftien jaar geleden! Sissy is er heel fel op gebrand om die rol te krijgen, schattebout. Fel genoeg om een screentest te willen doen, maar ze doet net of televisie haar niks interesseert, alleen het grote doek, en niemand geeft tegenwoordig meer een zier om haar. Maar de positieve kant voor ons is dat Abby en Gertrude vinden dat ze niet geschikt voor de rol is.'

'Ze ziet er tegenwoordig niet al te best uit, vind je niet?' zei Chloe. 'Ik wil niet hatelijk zijn, maar ik zag haar vorige week in Lifestyles en ik vond dat ze er... tja... echt beroerd en uitgemergeld uitzag, alsof ze in een kamp had gezeten.'

'Ze is op een heel streng dieet, als een tienermeisje met anorexia,' zei Jasper botweg. 'Ze is knettergek. Ze denkt dat ze zich voortdurend jeugdiger kan maken met al die stomme vermageringskuren, om nog maar te zwijgen van al die chirurgische ingrepen. Ik geloof dat ze in de afgelopen vijfjaar wel drie keer een face-lift heeft laten doen en haar borsten heeft laten verstevigen.' Chloe huiverde. Alleen al de gedachte aan een mes in de buurt van haar lichaam beangstigde haar.

'En dan hebben we Emerald,' zei Jasper minzaam. 'Tja, en zij is echt wel een concurrente, Chloe. Onderschat haar niet.' Emerald Barrymore. Een van de allergrootsten van het witte doek. Groter dan Brando, dan Kelly, ja zelfs groter dan Monroe. En geen ster was ooit zo diep gezonken als zij. Drugs, alcohol, mannen en allerlei schandalen hadden haar naar de ondergang gevoerd. 'Ze is met meer grote krantekoppen in het nieuws geweest dan jij warme maaltijden hebt gehad, schattebout,' vervolgde Jasper. 'Maar wat een volhoudstertje! Tot het bittere einde, hoor. En het publiek verafgoodt haar.'

'Nog altijd een grote ster.' Chloe merkte dat ze de naam Emerald met eerbied uitsprak, dezelfde eerbied waarmee veel mensen nog over haar spraken.

'Ja, dat is Kim Novak ook, schat,' zei Jasper spottend. 'Die kan ook geen enkele rol meer krijgen. Emerald heeft het geld hard nodig. Nadat haar laatste minnaar haar letterlijk en figuurlijk heeft uitgekleed, zit ze te springen om harde contanten. Ze zet alles op alles om de rol te-krijgen en ze heeft er al haar invloed voor ingezet.' 'Wie nog meer, Jasper?'

'Rosalinde Lamaze. Lamaze is een tikkeltje aan de hoerige kant, zoals we allemaal weten,' murmelde Jasper vriendelijk als een kopjesgevende kater. 'Maar de mensen zijn nu eenmaal gek op haar, vooral mannen. Die willen allemaal met haar de koffer in. Ze is waarschijnlijk te typisch Zuidamerikaans om Miranda te kunnen spelen, maar ze heeft enorm veel fans, ook al konden haar laatste drie films de kosten niet eens dekken.'

Chloe nam een flinke teug wodka. Het was alles bij elkaar inderdaad een flinke concurrentie. Ze kon zich niet voorstellen dat ze bij dit illustere damesgroepje was geschoven. Wel wist ze dat Amerikaanse televisiemakers altijd op zoek waren naar nieuwe, nog onbekende gezichten, dus kon dat misschien de reden zijn. Ze was momenteel zo goed als onbekend in Amerika, want ze was al te lang van de hitlijsten verdwenen, en vanuit die redenering was ze toch een 'nieuw gezicht'!

'Help!' Chloe dronk haar glas leeg. 'Jasper, ik ben wel de laatste van het stel die de producers willen.'

'Onzin,' antwoordde de oudere heer snel. 'Strikt genomen heb jij bijna alles wat die rol vereist. Abby wil graag nog andere actrices een test voor de rol laten doen, maar ik kan je verzekeren dat Meryl Streep, Jackie Bisset en Sabrina Jones geen belangstelling hebben, ook al is er heel wat poeha in de pers geweest dat ze in aanmerking zouden komen. Ik stel voor dat je nu wat gaat rusten, schat. Maak je geen zorgen en houd altijd voor ogen dat je positief moet denken. Weg met die negatieve vibraties.'

Hij verbrak de verbinding. Chloe probeerde wel 'positief te denken, maar ze vond toch dat haar kansen heel klein waren. In de kamer zat Josh nog steeds aan de buis gekluisterd, niet anders dan 'negatieve vibraties' uitzendend. Ze schonk zich nog een wodka in. Op de televisie waren een paar van zijn vrienden, in het stuk Hollywood Squares, dus hij deed 'ssst!' tegen Chloe toen ze hem over haar gesprek met Jasper wilde vertellen. Ze wilde zo graag dat hij haar opvrolijkte en plezier met haar maakte, zoals het vroeger was geweest, maar hij bleef als van steen. Met tranen in haar ogen liep ze naar de badkamer, waar ze de kraan van het grote marmeren wervelbad opendraaide. De jacuzzi was voor hen beiden in de badkamer geïnstalleerd, maar nu zat ze er in haar dooie eentje in. De luchtbelletjes prikkelden haar huid terwijl ze door het raam naar de schoonheid van de oceaan en de branding staarde, zich afvragend of ze Josh ooit weer voor zich zou kunnen winnen. Moesten ze dan nog een paar maal van elkaar af en zich weer verzoenen, voor ze het vechten voor het behoud van haar huwelijk eindelijk opgaf, zodat ze allebei hun vrijheid kregen? Dit was al de derde keer in driejaar. Ze dacht aan de eerste keer, twee jaar geleden...